Logan Movie Review

Βγαίνοντας από την σκοτεινή αίθουσα χθες το βράδυ δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι αυτό που μόλις είδα. Δεν είναι καθόλου εύκολο να κατηγοριοποιήσεις την ταινία. Σίγουρα πρωταγωνιστής είναι ο Wolverine που ξέρεις αλλά οι εικόνες που βλέπεις μπροστά σου δεν μοιάζουν σε τίποτα με τον κόσμο των X-men όπως τον έχουν αποτυπώσει τόσες ταινίες τα τελευταία 17 χρόνια στον κινηματογράφο. Αντιθέτως μάλιστα, αυτό που βλέπεις φαίνεται να λειτουργεί ως μια μεθοδικά στημένη αντίθεση σε όσα αναγνωρίζαμε μέχρι τώρα.

Από το μεταλλικό, “καθαρό” ασημί και την φωτεινή παλέτα των X-men, ο James Mangold έχει στήσει μια ταινία με “βρώμικα”, “ενοχλητικά” γήινα χρώματα. Σκόνη, σκουριά, έντονο φως, ξηρασία, συνθέτουν μια ατμόσφαιρα αποσύνθεσης και παρακμής που αντικατοπτρίζει πολύ εύστοχα την ιστορία που σου διηγείται. Η εποχή των X-men, η εποχή του Wolverine έχει τελειώσει προ πολλού. Νικημένοι από τον εαυτό τους, τον χρόνο και από μια κοινωνία που τους απέρριψε, οι τρεις τελευταίοι μεταλλαγμένοι κρύβονται από τον κόσμο για να επιβιώσουν.

Η φωτογραφία θυμίζει περισσότερο western παρά comic και οι χαρακτήρες πρώτη φορά φαντάζουν τόσο αληθινοί, ευάλωτοι, “τσακισμένοι”. Μην περιμένετε να δείτε τύπους με στολές και κάπες, cool επιδείξεις υπερδυνάμεων ή τραβηγμένες χιουμοριστικές ατάκες, όλα είναι προσγειωμένα στην πραγματικότητά. Όπως ακριβώς και η βία που είναι ωμή και ενοχλητική.

Όσο γράφω τώρα και το σκέφτομαι παραπάνω, το Logan είναι ενδεχομένως η πιο θαρραλέα ταινία του είδους. Κι αν το Deadpool άνοιξε με κάποιον τρόπο τον δρόμο για R-Rated ταινίες υπερηρωικής θεματολογίας, το Logan  πάει πολλά βήματα παραπέρα μη διστάζοντας να ασχοληθεί σοβαρά με μια “ενήλικη” θεματολογία, να κατεβάσει τον ρυθμό του, να σε “ενοχλήσει”. Δεν είναι μόνο η απεικόνιση της βίας δηλαδή, αλλά το ίδιο το θέμα της που απευθύνεται καθαρά σε ένα πιο ώριμο κοινό.

Δεν έχει φτιαχτεί με απόλυτο σκοπό να διασκεδάσει. Μιλάει για έναν άνθρωπο εξαντλημένο από τον αναπόδραστο και αέναο κύκλο βίας που ήταν η ζωή του. Μιλάει για τις επιπτώσεις μιας τέτοιας ζωής. Και το κάνει χωρίς συμβιβασμούς. Είναι σκληρό, ενοχλητικό και αληθοφανές. Ο Hugh Jackman πλέον, δεν παίζει τον Wolverine, είναι ο Wolverine ή καλύτερα, είναι ο Logan, στην κατά την άποψή μου καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του.

Καταφέρνει να μεταδώσει αβίαστα την εξάντληση, την καταπόνηση, τον “τραυματισμένο” εσωτερικό του κόσμο και είναι φανερό πως αυτός ο ρόλος είναι με διαφορά ο πιο προσωπικός απ’ όλες τις υπόλοιπες εμφανίσεις του ως μεταλλαγμένος. Η επιλογή του τίτλου μόνο τυχαία δεν είναι φυσικά, θέλοντας να υπογραμμίσει πως αυτή δεν είναι μια ταινία για τον Wolverine αλλά για την ανθρώπινη πλευρά ενός χαρακτήρα που όλοι γνωρίζουμε για τις αιματηρές εκρήξεις οργής.

Το επίπονο ταξίδι και η πορεία του χαρακτήρα προς μια λύτρωση είναι καλοδομημένο και ο Mangold που έχει γράψει και το σενάριο, έχει φτιάξει μια λιτή ιστορία που δύναται να αναγνωσθεί και πολυπλεύρως. Είναι μια προσωπική ταινία, μια πολιτική ταινία αλλά παραδόξως και μια ταινία για τα comics και τους ήρωες. Δεν στηρίζεται σε μια υπερφορτωμένη πλοκή αλλά στην ανάπτυξη –πάνω απ’ όλα- του κεντρικού του χαρακτήρα. Το ύφος εναλλάσσεται ανάμεσα σε αιματηρές και έντονες σκηνές δράσεις (που μου θύμισαν το πρόσφατο Μad Μax στην κινηματογράφηση) και ένα πιο αργό, arthouse road movie.

Και αυτή η επιτυχημένη πρόσμιξη κάνει το Logan να φαντάζει τόσο φρέσκο σε ένα είδος ταινιών που δεν φημίζεται για τα δημιουργικά του ρίσκα. Είναι μια ταινία που ελπίζω να ανοίξει τον δρόμο για ένα νέο κύμα υπερηρωικών ιστοριών, πέρα από τα απολαυστικά υπερθεάματα της Marvel και της DC, που δεν θα διστάζουν να πειραματιστούν με τη φόρμα και τον ρυθμό, να εξερευνήσουν αμφιλεγόμενα θέματα ή να κοιτάξουν βαθιά μέσα στην ανθρώπινη πλευρά των χαρακτήρων τους χωρίς τους εμπορικούς φραγμούς μιας υπερπαραγωγής.

Βρείτε την ταινία στο IMDB