Kingdom of the Planet of the Apes Review - Η ταινία του Wes Ball αναζωογονεί ευχάριστα το μύθο!

Το πολύπαθο project για ένα standalone sequel του “War for the Planet of the Apes”, αν και βρισκόταν στα σκαριά από το 2019, λόγω της πανδημίας κατάφερε να περάσει στο στάδιο της παραγωγής μόλις το 2022 και τελικά να φτάσει στις αίθουσες αυτή τη βδομάδα, πέντε χρόνια μετά το πρώτο πράσινο φως για τη δημιουργία του. Παρόλα αυτά, μπορούμε να πούμε πως άξιζε η αναμονή του. Το τέταρτο κατά σειρά φιλμ μέσα στο reboot του 2011 και το δέκατο μέσα σε ολόκληρο το franchise του «Πλανήτη των Πιθήκων», ανανεώνει ευχάριστα το μύθο, εξιστορώντας τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα 300 χρόνια μετά τον κινηματογραφικό του προκάτοχο.

Η ταινία ακολουθεί ένα νεαρό πιθηκοειδές, τον Noa, που μαζί με μια επίσης νεαρή γυναίκα, την Mae, θα ξεκινήσουν μαζί ένα ταξίδι που θα καθορίσει το μέλλον τόσο των ανθρώπων όσο και των πιθήκων, σε έναν πλανήτη όπου πλέον βασιλεύει ένας πίθηκος - δικτάτορας που έχει διαστρεβλώσει την ιστορία και τα διδάγματα του ηρωικού ηγέτη των πιθήκων Caesar, του οποίου την πορεία ακολουθήσαμε στις προηγούμενες ταινίες.

Στην σκηνοθετική καρέκλα αυτή τη φορά δεν κάθεται ο Mat Reeves, που μας έδωσε τις δύο προηγούμενες ταινίες του reboot, αλλά ο Wes Ball που μας συστήθηκε μέσα από την τριλογία του “Maze Runner”. Η αλλαγή αυτή μάλλον φαίνεται να αναζωογονεί το franchise, γιατί αν και ο Ball ομολογουμένως δεν είναι ικανός να προσφέρει αντίστοιχα εντυπωσιακά οπτικά ερεθίσματα με αυτά που μας έδωσαν ο Rupert Wyatt και ο Reeves που προηγήθηκαν, αποδεικνύεται λειτουργικότατος στο να προωθήσει τη saga προς μια πιο σύνθετη κατεύθυνση όσον αφορά την ουσία και το περιεχόμενο της.

Στόχος του δεν είναι να φτιάξει άλλο ένα γυαλιστερό blockbuster, αλλά μια πολιτική αλληγορία πλούσια σε subtext και σε χαρακτήρες, που θα έρθουν αντιμέτωποι με πιο περίπλοκα ηθικά διλήμματα. Όχι πως το τελικό εικαστικό αποτέλεσμα δεν είναι κι αυτό χάρμα οφθαλμών, αλλά αυτή τη φορά νιώθεις καθαρά πως τον πρώτο λόγο τον έχει το σενάριο και η εξέλιξη του μύθου. Παράλληλα, οι οντολογικές παρατηρήσεις ως προς το πώς λειτουργεί η θρησκεία σε μια κοινωνία, προσδίδουν ακόμα μεγαλύτερο εννοιολογικό ενδιαφέρον.

Οι καινούργιοι χαρακτήρες είναι όλοι πολυεπίπεδοι και ενδιαφέροντες και παρακολουθούμε τα πάθη και τις συγκρούσεις τους με αγωνία. Η Freya Allen με το φοβερό βλέμμα της αποδίδει εξαιρετικά τον γεμάτο αντιφάσεις ρόλο της Mae και κλέβει εύκολα την παράσταση, αν και οφείλουμε να αποδώσουμε ισάξια εύσημα στους συμπρωταγωνιστές της Owen Teague και Κevin Durand που αντιμετωπίζουν την επιπρόσθετη δυσκολία να υποδύονται τους πιθηκόμορφους χαρακτήρες της ταινίας, διατηρώντας μια πραγματικά ανθρώπινη ποιότητα πίσω από την θεαματική μεταμόρφωση τους.

Οι ευσεβείς προθέσεις του Wes Ball για μια νέα τριλογία που θα καλύψει το χρονικό κενό ανάμεσα στο reboot και το original μοιάζουν πάντως να πιάνουν τόπο, καθώς εδώ θέτει μια γερή πρώτη βάση γι’ αυτό το εγχείρημα. Το ανατρεπτικό φινάλε της ταινίας, που έρχεται μετά από μια τολμηρή τρίτη πράξη που αναμένεται να διχάσει,  αφήνει πάντως σίγουρα ανοιχτό το ενδεχόμενο, αφού υπάρχουν πια πολλά νέα πεδία να εξερευνηθούν, σε ενδεχόμενα sequel. Φυσικά, γι’ αυτό είναι εξίσου υπεύθυνη και η σεναριακή ομάδα των Josh Friedman, Rick Jaffa, Amanda Silver, των οποίων την καταπληκτική δουλειά υπηρετεί με αυτοσυγκράτηση ο σκηνοθέτης.

Αυτό που δεν ξέρω βέβαια, είναι κατά πόσον η ταινία θα μπορέσει να φέρει νέους fan στο franchise, αφού έχω την αίσθηση πως θα εκτιμηθεί καλύτερα από τους γνώστες της μυθολογίας του και μέσα στο context αυτής, παρόλο που πρόκειται για ένα standalone film που θεωρητικά μπορεί να σταθεί και μόνο του χωρίς να έχει προηγηθεί η θέαση κάποιας προηγούμενης της saga.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, αν δεν είστε ήδη θιασώτες του «Πλανήτη των Πιθήκων», η ταινία του Wes Ball προσφέρει μια πολύ καλή αφορμή να γίνετε, έστω κι αν χρειαστεί να ξεκινήσετε έναν σινε μαραθώνιο στο σπίτι πριν την επίσκεψή σας στο σινεμά.