Imaginary Review - Ελαττωματικό το νέο “παιχνίδι” της Blumhouse

Το πιο διαδεδομένο ίσως κλισέ που συναντάμε στον κινηματογράφο του τρόμου είναι αυτό της οικογένειας, που μετακομίζει σε ένα σπίτι που το μαστίζει ένα ζοφερό και πολλές φορές “στοιχειωμένο” παρελθόν. Το “Imaginary” αν και δεν πατάει ακριβώς πάνω σε αυτή την αφετηρία, δεν απομακρύνεται και πολύ.

Η Jessica και ο σύζυγος της, μαζί με τις δύο κόρες του από τον πρώτο του γάμο, μετακομίζουν στο πατρικό της πρώτης, όπου αν και δεν πλήττεται από φαντάσματα, στεγάζει έναν άλλον ανορθόδοξο ένοικο που δεν πληρώνει νοίκι: τον παιδικό φανταστικό φίλο της Jessica, ο οποίος δε μοιάζει να ‘χει συμφιλιωθεί με το γεγονός ότι εκείνη τον εγκατέλειψε εκεί.

Αφού η Blumhouse εξάντλησε την ενασχόλησή της με τα δολοφονικά ρομποτικά παιχνίδια (“Megan”, “Five Nights at Freddy’s”), αποφάσισε να επεκταθεί και στα απλά λούτρινα. Στην ταινία του Jeff Wadlow, την ενσάρκωση του κακού την αποτελεί ένα τυπικό teddy bear από αυτά που σχεδόν κάθε παιδάκι προσχολικής ηλικίας τα χρησιμοποιεί ως sleep buddy. Επειδή βέβαια και οι ίδιοι οι δημιουργοί φαίνεται να αντιλαμβάνονται ότι το genre της “δαιμονισμένης” κούκλας, που εισήγαγε στον κινηματογράφο το “Child’s Play” (1988) και στη συνέχεια στράγγιξε η “Annabelle” (2014) αλλά και οι προαναφερθέντες τίτλοι της ίδιας της Blumhouse, έχει κορεστεί, αποφάσισαν να δώσουν ένα twist στην ιστορία του ”Imaginary”.

Ο Chauncey,  που αναστατώνει τη ζωή της Jessica (DeWanda Wise) και των δύο θετών κοριτσιών της (Pyper Braun, Taegen Burns), δεν είναι ένα απτό κουκλάκι που μπαίνει μέσα του ο σατανάς αλλά αποκλειστικά δημιούργημα της φαντασίας των ηρώων, ένας φανταστικός φίλος που από άκακο χνουδωτό αρκουδάκι εξελίσσεται σε έναν χειριστικό δυνάστη που δοκιμάζει τη ψυχολογία των θυμάτων του.

Η όποια προσπάθεια, βέβαια, να δοθεί ένα ψυχαναλυτικής χροιάς νοηματικό υπόβαθρο στην ταινία είναι τόσο επιδερμική, που πέφτει στο κενό. Το “Imaginary” δεν είναι παρά ένα άλλο cash grab της Blumhouse, από αυτά που μας έχει συνηθίσει να δίνει ανάμεσα στις λίγες πραγματικά αξιόλογες ταινίες που έχει προσφέρει στο είδος που ειδικεύεται, δηλαδή τον τρόμο.

Τον Νοέμβριο του 2023, μαζί με την προβολή του “Five Nights at Freddy's”, η εταιρεία πρόβαλλε ένα πρώτο teaser από το πόνημα του Wadlow, όπου προέτρεπε τους θεατές να κλείσουν τα μάτια τους και να φανταστούν μόνοι τους τα όσα διαδραματίζονται επί της οθόνης, βασισμένοι μόνο στους ήχους. Για τη θέαση της ταινίας ίσως θα έπρεπε να μας προτρέψουν να κλείσουμε και τα αυτιά και να φανταστούμε μόνοι μας μια δική μας ταινία που κατά πάσα πιθανότητα και πάλι θα ήταν καλύτερη από το “Imaginary”. 

Η αλήθεια είναι πως από τον Wadlow δεν περιμέναμε και πολλά περισσότερα. Το πιο πρόσφατο δείγμα γραφής του, που περιλαμβάνει τα ανεκδιήγητα “Truth or Dare” και “Fantasy Island” έχει σβήσει τις όποιες ελάχιστες σπίθες potential μπορεί να αναγνωρίσαμε στην πρώτη του απόπειρα “Cry Wolf” (2005).

Η παντελής αδυναμία του να στήνει τρομακτική ατμόσφαιρα, την οποία αναπληρώνει μόνο με jumpscares, είναι εμφανής και σε αυτό το έργο του. Όσο για το σενάριο, το οποίο συνυπογράφει με τους Greg Erb και Jason Oremland, δεν κρύβει καμία έκπληξη και μοιάζει να είναι γραμμένο από software.

Η μηδαμινή ανάπτυξη χαρακτήρων δε βοηθάει ούτε τους ηθοποιούς του, που περιφέρονται ανερμάτιστοι μέσα σε αυτό το οπτικοακουστικό εγχείρημα που παραπέμπει περισσότερο σε μη διαδραστικό escape room παρά σε ταινία. Η εμφάνιση της Betty Buckley (η θρυλική Miss Collins του πρωτότυπου “Carrie” του DePalma) είναι ίσως η μόνη διασωστική αρετή της ταινίας, αλλά ακόμη κι αυτή εδώ ζορίζεται να εφεύρει τρίτη διάσταση στον κλισέ ρόλο της.

Δυστυχώς, μέσα σε μια φτωχή σεζόν για τους λάτρεις του τρόμου το “Imaginary” δεν προσφέρεται ούτε ως υποκατάστατο. Μάλλον οι horrofreaks θα πρέπει να μεταθέσουν την αισιοδοξία τους για τον Απρίλιο, όπου αναμένονται πιο ελπιδοφόρες κυκλοφορίες στο είδος.