Mr. & Mrs. Smith Review - Remake vs Original σημειώσατε 1

Αν έχει μείνει κάτι στη μνήμη του μέσου σινεφίλ από την ταινία του 2005 “Mr. & Mrs. Smith”, είναι πως στάθηκε αφορμή για να καταστραφεί ο γάμος του Brad Pitt με την Jennifer Aniston, καθώς εκεί ο πρώτος γνώρισε την Angelina Jolie, με τη γνωστή σε όλους μας συνέχεια.

Δυστυχώς, μόνο σε αυτήν τη σκανδαλοθηρικής φύσεως πληροφορία εξαντλείται και το όποιο ενδιαφέρον για το αδιάφορο πρωτότυπο φιλμ του Doug Liman, που δεν ήταν παρά μια μονοδιάστατη κωμωδία δράσης, υψηλού προϋπολογισμού μεν, χαμηλής αισθητικής δε.

Οι εξωφρενικές της απιθανότητες ξεκινούσαν ήδη από το premise που ήθελε και τα δύο μέλη του πρωταγωνιστικού ζεύγους να δουλεύουν εν αγνοία ο ένας του άλλου, για διαφορετικό αφεντικό ο καθένας ως μυστικοί πράκτορες και να ανακαλύπτουν με τρόμο πως η επόμενη αποστολή που τους έχει ανατεθεί είναι να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον.

Και αν αυτό, παρά την υπερβολή του, σας φαίνεται ένα ενδιαφέρον concept, ο επιφανειακός τρόπος που το διαχειρίστηκαν σεναριογράφος και σκηνοθέτης ισοπέδωσε το όποιο potential.  

Με το δίκιο μου, λοιπόν, πριν ξεκινήσω να παρακολουθώ τη νέα σειρά του Prime που άντλησε την έμπνευσή της από εκεί, ήμουν πάρα πολύ προκατειλημμένη και με χαμηλές προσδοκίες. Η επιπρόσθετη πληροφορία πως η ταλαντούχα ηθοποιός και σεναριογράφος Phoebe Waller-Bridge (“Fleabag”), είχε εγκαταλείψει το τιμόνι του εν λόγω project εξαιτίας δημιουργικών διαφορών με τους υπόλοιπους συντελεστές, έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δυσοίωνα. Τίποτα, λοιπόν, δε με είχε προετοιμάσει για την ευχάριστη έκπληξη που θα ακολουθούσε όταν πάτησα το play.  

Οι δημιουργοί τόλμησαν να πάρουν σαφείς αποστάσεις από την χολιγουντιανή αισθητική του αρχικού υλικού, να το προσγειώσουν και να το μεταφέρουν επιδέξια στο σήμερα, δημιουργώντας μια σειρά που αν και παραμένει σχετικά ανάλαφρη στη θέασή της και προσφέρει το πολυπόθητο escapism που υπόσχεται το brand name, δε στερείται βάθους.  

Ο κύριος και η κυρία Σμιθ, εδώ, δεν είναι ένα παντρεμένο λαμπερό ζευγάρι των προαστίων, που κρατάει μεταξύ του μυστική την κατασκοπική του δράση, αλλά δύο φτωχοί single millennials που στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν τις οικονομικές προκλήσεις της εποχής, καταφεύγουν σε αυτήν την ανορθόδοξη και ηθικά - το λιγότερο - αμφιλεγόμενη σταδιοδρομία.

Ως πράκτορες της ίδιας αόρατης εταιρείας, αναγκάζονται να συγκατοικήσουν σε ένα πολυτελές αστικό διαμέρισμα, προσποιούμενοι το ζευγάρι της διπλανής πόρτας. Κι αν και από πολύ νωρίς θέτουν μεταξύ τους τον όρο ότι δε θα μπλέξουν τη δουλειά με τα επαγγελματικά και θα μείνουν αυστηρά και μόνο συνεργάτες, ο φτερωτός θεός που έχει εντελώς άλλα σχέδια γι’ αυτούς, θα τους χτυπήσει την πόρτα.  

Από το πρώτο επεισόδιο είναι εμφανές πως δεν έχουμε να κάνουμε με ένα εφετζίδικο action comedy στο πνεύμα του πρωτότυπου, ούτε όμως και με ένα σκληροπυρηνικό κατασκοπικό θρίλερ αλά “The Americans”. Η σειρά των Francesca Sloane και Donald Glover, στην καρδιά της, είναι μια ιστορία αγάπης, μια μαύρη ρομαντική κομεντί χωρίς καρδούλες και χρυσόσκονη αλλά με πυροβολισμούς και τεμαχισμένα πτώματα.

Και όταν λέω “μαύρη ρομαντική κομεντί”, μην πάει ο νους σας στο ύφος του “You”. Εδώ, δε θα βρείτε ούτε εξυπνακισμούς, ούτε τρελές ανατροπές, ούτε εμμονή στο gore. Η προσέγγιση των δημιουργών είναι τόσο προσγειωμένη και ανθρωποκεντρική, που στα δύο πρώτα επεισόδια σχεδόν νιώθεις πως παρακολουθείς μια crime - και σαφέστατα πιο κυνική - παραλλαγή του “Before Sunrise” του Linklater.  

Η αβίαστη χημεία των δύο πρωταγωνιστών Maya Erskine και Donald Glover (που συνυπογράφει και το σενάριο), εκπληρώνει και με το παραπάνω τις ευγενείς προθέσεις των σεναριογράφων να αποτυπώσουν ένα αληθοφανές και πολυεπίπεδο love story της γενιάς των millennials, ενώ τα φοβερά guests (ξεχώρισα τους Michaela Coel, John Turturro και την πάντα θεά Parker Posey), αναδεικνύουν ιδανικά το ιδιόρρυθμο και αιχμηρό χιούμορ της σειράς.  

Χωρίς να καταφεύγει σε εύκολες λύσεις και εντυπωσιασμούς - τουλάχιστον μέχρι το τελευταίο επεισόδιο όπου εντόπισα κάποια ασυγχώρητα κλισέ - το “Mr. & Mrs. Smith”, κατορθώνει να διατηρήσει το ενδιαφέρον μας αμείωτο για την τύχη των δύο πρωταγωνιστών αλλά και της σχέσης τους και να μας προσφέρει ένα αληθινά ψυχαγωγικό ταξίδι. Παράλληλα, καταφέρνει να γίνει και η απόδειξη πως αν υπάρχει καρδιά, ταλέντο και τόλμη, ακόμα κι ένα remake μπορεί να ξεπεράσει τους περιορισμούς ενός φτωχού πρωτογενούς υλικού.