Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes Review – Ένα ανέλπιστά καλό prequel

Τον Μάρτιο του 2012 κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους η 1η ταινία του franchise, με τίτλο The Hunger Games. Η εμπορική και καλλιτεχνική της επιτυχία οδήγησαν τους συντελεστές της να δημιουργήσουν ένα σύμπαν που 11 χρόνια αργότερα συνεχίζει να προκαλεί το ενδιαφέρον μας. Ο αντίκτυπος των συγκεκριμένων ταινιών στην ποπ κουλτούρα είναι σημαντικός, και μερικά από τα στοιχεία που αγαπήθηκαν από το κοινό και τις έκαναν να ξεχωρίζουν είναι αυτή η αίσθηση της αντίδρασης ενάντια στην αδικία και την διεφθαρμένη εξουσία, οι καλογραμμένοι χαρακτήρες, η επιβίωση, αλλά και η ηθική ευθύνη των κεντρικών ηρώων της ιστορίας. Αναγκάζονται να πολεμήσουν μεταξύ τους, αναδεικνύοντας έτσι τα διλλήματα που προκύπτουν ανάμεσα στο καλό και το κακό, πρέπει να κάνουν σκληρές επιλογές, προκαλώντας ανεπανόρθωτες συνέπειες.

Η σειρά ταινιών είχε πάντοτε ψηλά στην ατζέντα της την έννοια της επανάστασης. Η σαφής ταξική ανισότητα των ανθρώπων, η καταστολή και η καταπίεση, ο αυστηρός έλεγχος της κυβέρνησης, και στο τέλος η ένωση και η εξέγερση. Αυτά είναι ζητήματα που έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο στην έκβαση της ιστορίας και οι άνθρωποι στην παραγωγή των ταινιών το γνώριζαν πολύ καλά αυτό. Οι ταινίες όμως δεν σταματάνε εκεί, καθώς εστιάζουν και στις συνέπειες της επανάστασης. Δεν την παρουσίασαν ποτέ ως μία απλή νίκη. Αντίθετα, μας δείχνουν τις δυσκολίες, αλλά και τις προκλήσεις που μπορεί να έχει μία τέτοια θεμελιώδη αλλαγή στην πολιτική εξουσία.

Το The Hunger Games: The Ballad of Songbirds and Snakes, η 5η κατά σειρά προσθήκη στο franchise, μας γυρνάει πίσω πολλά χρόνια πριν από τα γεγονότα της Katniss. Πιο συγκεκριμένα, 64 χρόνια πριν από τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, η ιστορία ακολουθεί τον νεαρό Coriolanus Snow και τις συνθήκες που τον οδήγησαν τελικά να διαμορφωθεί στον τυραννικό ηγέτη του Panem. Βλέπουμε επίσης, τον 18χρονο Snow να επιλέγεται για να γίνει ο μέντορας της Lucy Gray Baird, ενός κοριτσιού από τη φτωχική District 12, που μαγεύει τους πάντες με την φωνή και την γοητεία της, κατά τη διάρκεια των 10ων Αγώνων Πείνας.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν μεταξύ άλλων οι Tom Blyth, Rachel Zegler, Hunter Schafer, Jason Schwartzman, Peter Dinklage, Josh Andrés Rivera και Viola Davis. Σκηνοθέτης είναι ο Francis Lawrence, ο ίδιος άνθρωπος δηλαδή που σκηνοθέτησε τις τρεις τελευταίες ταινίες Hunger Games, ενώ στο σενάριο θα βρούμε τον βραβευμένο με Όσκαρ σεναριογράφο, Michael Arndt, που έγινε ευρέως γνωστός για το Little Miss Sunshine, και τον Michael Lesslie, γνωστό για την συμμετοχή του στην συγγραφική ομάδα της ταινίας Macbeth του 2015.  

Όλα τα στοιχεία που αναφέραμε στο αρχικό κομμάτι του κειμένου, θα τα βρείτε και στη Μπαλάντα των Αηδονιών και των Φιδιών. Ο Lawrence, καταφέρνει να τιμήσει την κληρονομιά των προηγούμενων ταινιών, κρατώντας ψηλά όλα εκείνα τα συστατικά που τις έκαναν να ξεχωρίσουν, προσπαθώντας παράλληλα να παραμείνει πιστός στο αρχικό υλικό, στα βιβλία δηλαδή πάνω στα οποία βασίζονται τα Hunger Games. Βλέπουμε πώς ο πόλεμος μεταξύ του Καπιτωλίου και των περιοχών άφησε μία μόνιμη πληγή στην κοινωνία και τους κατοίκους του Panem.

Όπως είναι φυσικό, η ιστορία επικεντρώνεται στον Coriolanus Snow, και μας δείχνει ότι όσο περισσότερο δύναμη παίρνει στα χέρια του, τόσο πιο πρόθυμος είναι να πάρει αποφάσεις και να κάνει επιλογές που θα πληγώσουν ανεπανόρθωτα τους ανθρώπους που είναι δίπλα του. Η σταδιακή του καθοδική πορεία προς το σκοτάδι, τον μεταμορφώνει σε έναν παράφρονα, που δυσκολεύεται να εμπιστευθεί τους γύρω του, χάνοντας τα όποια χαρακτηριστικά συμπόνοιας και ενσυναίσθησης.

Το The Hunger Games the Ballad of Songbirds, χωρίς την ηθοποιό που έλαμψε μέσα από τις ταινίες, ήταν ένα μεγάλο στοίχημα. Η απουσία της Jennifer Lawrence έκανε τους πάντες δύσπιστους για το κατά πόσο θα τα καταφέρει τόσο εμπορικά όσο και καλλιτεχνικά. Τελικά, μάλλον, το εγχείρημα θεωρείται επιτυχημένο. Το prequel είναι ένα άκρως ψυχαγωγικό ταξίδι στο σύμπαν των Hunger Games, διατηρώντας ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού για τους χαρακτήρες και την ιστορία του.