The Fall of the House of Usher: Μήπως είναι η horror πρόταση του μήνα; - Review

Ο Mike Flanagan είναι μία από τις πιο ξεχωριστές “φωνές” στο χώρου του τρόμου και οι άνθρωποι του Netflix θα πρέπει να αισθάνονται τυχεροί που συνεργάστηκε μαζί τους σε διάφορα πρότζεκτ. Μετά τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσαν τα The Haunting of Hill House και Midnight Mass, επιστρέφει και πάλι στην streaming υπηρεσία, αυτή τη φορά με το The Fall of the House of Usher, και μέσα από 8 ωριαία επεισόδια μας διηγείται την πτώση ενός ζάμπλουτου οίκου.

Όπως και στο παρελθόν, έτσι κι εδώ, ο Αμερικανός σκηνοθέτης αποδεικνύει πόσο πολύ του ταιριάζει το τηλεοπτικό φορμάτ, καθώς του προσφέρει την απαραίτητη δημιουργική ελευθερία αλλά και χώρο για να αφηγηθεί τις ιστορίες με τον τρόπο που αυτός τις έχει φανταστεί.

Το The Fall of the House of Usher, είναι η 5η και η τελευταία συνεργασία του με το Netflix διότι τον Δεκέμβριο του 2022, ο ίδιος αποχώρησε από την εταιρία καθώς έκλεισε συμφωνία με την Amazon. Η σειρά βασίζεται ελαφρώς στο ομώνυμο διήγημα, όπως και σε άλλα έργα του Edgar Allan Poe, μάλιστα, ενώ ο τίτλος του πρώτου επεισοδίου αποτελείται από μια συγκεκριμένη φράση από την πρώτη σειρά του ποιήματος του Poe, The Raven, το τελευταίο επεισόδιο φέρει τον τίτλο του ποιήματος. Τα υπόλοιπα 6 επεισόδια έχουν τους ίδιους τίτλους με τα παρακάτω διηγήματα του Αμερικανού συγγραφέα: The Masque of the Red Death, The Murders in the Rue Morgue, The Black Cat, The Tell-Tale Heart, The Gold-Bug και The Pit and the Pendulum.

Όσοι λοιπόν έχουν επαφή με την δουλειά και το έργο του Poe, γνωρίζουν περίπου προς ποια κατεύθυνση θα οδηγηθεί η πλοκή. Όχι, ο Flanagan δεν ακολουθεί πιστά τα γεγονότα από τα διηγήματα, όμως, “παίζει” με αυτά, κρατώντας παράλληλα μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά τους. Αν έχει ξεχωρίσει για κάτι στον τηλεοπτικό κόσμο, και πιο συγκεκριμένα, στον κόσμο του τρόμου, αυτό μάλλον θα είναι ο τρόπος που χειρίζεται τους χαρακτήρες του, η αγάπη και η συμπόνοια που δείχνει προς αυτούς. Τους προσεγγίζει πάντα με μεγάλη ευαισθησία και φροντίδα. Αγκαλιάζει τα ψυχικά τους τραύματα, προσφέροντας τους την λύτρωση που επιζητούν, ακόμα και αν αυτή είναι ο θάνατος.

Αυτό βέβαια, το προσεκτικό γράψιμο δηλαδή των χαρακτήρων, δίνει την ευκαιρία στους ηθοποιούς για μεγάλες ερμηνείες. Εδώ, για ακόμη μία φορά συμβαίνει το ίδιο, οι ερμηνείες, είναι καθηλωτικές. Τα εκφραστικά τους μέσα, η αφοσίωση τους στον ρόλο, σε αυτά που λένε αλλά και οι αντιδράσεις τους σε αυτά που συμβαίνουν γύρω τους, πραγματικά αιχμαλωτίζουν το βλέμμα.

Έχουν αυτή την ιδιαιτερότητα τα κείμενα του Flanagan αλλά και οι σκηνοθετικές του συμβουλές, που καταφέρνει να παίρνει το μέγιστο από τους ηθοποιούς με τους οποίος συνεργάζεται, όσο μικρή ή μεγάλη συμμετοχή και αν έχουν στην ιστορία και στην εξέλιξη της πλοκής, σε κάνει να νοιάζεσαι για εκείνους.

Ο κοινωνικός σχολιασμός είναι ίσως πιο έντονος από τις προηγούμενες δουλειές του ή τουλάχιστον, δεν είναι τόσο διακριτικός όσο άλλες φορές. Πολλές από τις ιστορίες του Flanagan περιστρέφονται γύρω από την οικογένεια και τις δυναμικές που διαμορφώνονται μεταξύ τους. Την χρησιμοποιεί ως πυρήνα αφήγησης ώστε στην συνέχεια να εξερευνήσει τις επιπτώσεις του τραύματος και των υπερφυσικών στοιχείων σε αυτές τις σχέσεις. Στην προσπάθεια του να προσθέσει βάθος αλλά και να ανεβάσει το στοιχείο του μυστηρίου στην πλοκή, αφηγείται την ιστορία με μη-γραμμική αφήγηση, με την χρησιμοποίηση κυρίως flashbacks.

Η επίσημη σύνοψη κάνει αναφορά για δυο αδέλφια που βλέπουν την δυναστεία τους και την περιουσία τους να γκρεμίζεται καθώς βλέπουν έναν-έναν τους κληρονόμους τους να βιώνουν φρικιαστικούς θανάτους.

Ο Roderick Usher, ο διεφθαρμένος CEO της Fortunato Pharmaceuticals, και η αδελφή του, Madeline Usher, η δεύτερη στην ιεραρχία της επιχείρησης. Η ιστορία λοιπόν, εστιάζει σε αυτούς αλλά και στις συνέπειες των πράξεων τους από το σκοτεινό παρελθόν τους.

Εν τέλει, κατάφερε για ακόμη μία φορά ο Flanagan να παρουσιάσει ένα ποιοτικό δράμα χαρακτήρων στο πλαίσιο του τρόμου; Και ναι και όχι. Η σειρά έχει κάποιες πραγματικά έντονες συγκινησιακές στιγμές, την ίδια στιγμή όμως μερικά από τα επεισόδια μάλλον τραβάνε περισσότερο απ'όσο θα περίμενε κανείς. Θα μπορούσαμε να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι εδώ, όμως, θα το αποφύγουμε διότι θα φλερτάραμε με το όρια των spoilers.

Αυτό που θα κρατήσουμε τελικά είναι ότι, ο Flanagan, πάντα πιστός στις αρχές και τους κανόνες που ο ίδιος έχει ορίσει στις τηλεοπτικές του ιστορίες, παρουσιάζει μία τίμια σειρά τρόμου. Το στυλ και οι θεματικές του επιλογές ήταν τα στοιχεία που τον έκαναν να ξεχωρίσει στο είδος, όπως και οι έντονες συγκινησιακές ιστορίες των πρωταγωνιστών του. Και στο The Fall of the House of Usher, κάνει ακριβώς αυτό.