A Haunting in Venice Review: Μία σκοτεινή και ατμοσφαιρική ταινία μυστηρίου

Μετά το Murder on the Orient Express και το Death on the Nile, ο Kenneth Branagh επιστρέφει και πάλι στο ρόλο Βέλγου ντετέκτιβ, αυτή την φορά για την ταινία A Haunting in Venice, σε σκηνοθεσία του ίδιου και σενάριο του Michael Green, το οποίο είναι βασισμένο στο Halloween Party της Agatha Christie.

Δίπλα του θα δούμε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους γνωστά ονόματα της βιομηχανίας όπως η οσκαρική Michelle Yeoh αλλά και τους Kyle Allen, Camille Cottin, Jamie Dornan, Tina Fey, Jude Hill, Emma Laird και Kelly Reilly.

Όσον αφορά την ιστορία της ταινίας, συνοπτικά να αναφέρουμε ότι αυτή διαδραματίζεται στην μεταπολεμική Βενετία την Παραμονή των Αποκριών. Συνταξιούχος πλέον και αυτοεξόριστος στην πιο λαμπερή πόλη του κόσμου, ο Πουαρό κάπως απρόθυμα δέχεται να παρευρεθεί σε μία πνευματιστική συνεδρία με σκοπό την επικοινωνία με τους νεκρούς σε ένα παλάτι που ανήκει στη διάσημη τραγουδίστρια όπερας, Rowena Drake.

Όταν ένας από τους καλεσμένους δολοφονείται, ο ντετέκτιβ καλείται για ακόμη μία φορά να χρησιμοποιήσει την εξυπνάδα και οξυδέρκεια του για να λύσει το μυστήριο μέσα σε ένα απόκοσμο και ασυνήθιστο για εκείνον περιβάλλον.

Η ταινία έχει μία σκοτεινή και ατμοσφαιρική αισθητική που ταιριάζει απόλυτα με την αφήγηση και με τα όσα διαδραματίζονται κατά τη διάρκειά της. Η σκηνοθεσία του Branagh αν και πιο συγκρατημένη από τα δυο προηγούμενα έργα του, είναι και πάλι ιδιαίτερα στυλιζαρισμένη, δημιουργώντας μία καθηλωτική εμπειρία οπτικά, πάντα με την βοήθεια και την ταλαντούχα ματιά του Χάρη Ζαμπαρλούκου, η οποία μέσα από την φωτογραφία του αποτυπώνει αυτή την απόκοσμη ομορφιά που μπορεί να προσφέρουν τα νερά και η αρχιτεκτονική της Ιταλικής πόλης.

Για όσους τυχόν δεν γνωρίζουν, τα γυρίσματα έλαβαν χώρα στη Βενετία και στα Pinewood Studios που βρίσκονται έξω από το Λονδίνο.

Σεβόμενος πάντα του αρχικό κείμενο, σκηνοθετικά διαχειρίζεται ιδανικά το υπερφυσικό στοιχείο της πλοκής, δανειζόμενος στοιχεία από το σινεμά του τρόμου, δημιουργώντας παράλληλα μία αίσθηση εγκλεισμού και αγωνίας στη ταινία. Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα, η μουσική της Hildur Guðnadóttir προσθέτει μεγαλύτερη ένταση στο σασπένς, με την στοιχειωτική μουσική της και τις αλλόκοτες μελωδίες της. Όλα αυτά τα στοιχεία δημιουργούν ένα διασκεδαστικό μείγμα, ένα μείγμα που έλειπε από τις προηγούμενες προσπάθειες του σκηνοθέτη, κάνοντας το A Haunting in Venice, μάλλον, την καλύτερη ταινία στην ιδιότυπη αυτή τριλογία.

Δεν είναι τυχαίο πάντως το γεγονός ότι ο Branagh, διάλεξε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το Hallowe’en Party, το βιβλίο δηλαδή που σύμφωνα με τους κριτικούς της εποχής ήταν από τις μεγαλύτερες αποτυχίες της θρυλικής Agatha. Μία τακτική που ακολουθούσε συχνά ο Alfred Hitchcock, να παίρνει δηλαδή σχεδόν άγνωστα ή αποτυχημένα βιβλία σε πωλήσεις και να τα μετατρέπει σε σπουδαίες ταινίες.

Σαφώς πιο ανανεωμένος, σοβαρός αλλά και αρκετά πιο σκοτεινός και με ένα περίσσιο αυτοσαρκασμό όπου χρειάζεται, ο Πουαρό του Branagh παρουσιάζεται ως ένας άνθρωπος που βασανίζεται από το παρελθόν του, αμφισβητώντας την αλήθεια και τις πεποιθήσεις του. Το υπόλοιπο cast προσθέτει κι αυτό βάθος στους χαρακτήρες που υποδύονται.

Ξεχωρίζει σίγουρα η Tina Fey που αφήνει για λίγο στην άκρη την κωμωδία, δίνοντας μία ερμηνεία που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε από αυτή, ενώ η Michelle Yeoh ως κυρία Reynolds, μια γυναίκα που ισχυρίζεται ότι έχει μεταφυσικές ικανότητες, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον με αυτά που κάνει στον ρόλο.

Η ενσωμάτωση στοιχείων τρόμου σε συνδυασμό με τις στιγμές που μεταμορφώνεται σε ένα ψυχολογικό θρίλερ, κάνουν την ταινία να μοιάζει κάτι παραπάνω από ένα καλοστημένο whodunit. Σημαντικό ρόλο σε αυτό, πέρα από σενάριο, σκηνοθεσία και φωτογραφία, έχουν και οι θεματικές που καταπιάνεται. Η πίστη, η ενοχή, η θλίψη, η εκδίκηση, η δικαιοσύνη, είναι ζητήματα που ενισχύουν αφηγηματικά την ιστορία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κι οι πιο ανάλαφρες και κωμικές στιγμές.

Τελικά, το A Haunting in Venice θα μείνει στην ιστορία ως μία από τις καλύτερες προσθήκες στο ιδιόμορφο Christie-verse που προσπαθεί να χτίσει ο ταλαντούχος Βρετανός σκηνοθέτης και ηθοποιός. Αν είστε, λοιπόν, λάτρεις των ιστοριών τρόμου και μυστηρίου, τότε η συγκεκριμένη ταινία δε χάνεται.