Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν αρκετά remasters εκεί έξω. Ανεξάρτητα αν συμφωνείς ή διαφωνείς με την τακτική αυτή, τα remasters είναι μια πολύ καλή ευκαιρία κυρίως για τους console gamers να βιώσουν ξανά τα αγαπημένα τους παιχνίδια με βελτιωμένα γραφικά αλλά και να προσελκύσουν νέο κόσμο που δεν είχε την ευκαιρία να παίξει τα παιχνίδια αυτά στον καιρό τους. Βέβαια δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι πολλές εταιρίες εκμεταλλεύτηκαν την επιτυχία που είχαν κάποια παιχνίδια, δίνοντας στον κόσμο «βελτιωμένες» εκδόσεις που κάποιες φορές ήταν στην καλύτερη περίπτωση ίδιες με τις αρχικές. Οι λόγοι φυσικά είναι ευδιάκριτοι και δυστυχώς η γενιά αυτή των κονσόλων διαθέτει πολλά τέτοια θλιβερά παραδείγματα εκμετάλλευσης.
Από την άλλη υπάρχουν κάποια παιχνίδια που δε στηρίζονται αποκλειστικά στα γραφικά για να πουλήσουν και θα είναι πάντα ευπρόσδεκτα όσες γενιές και να περάσουν. Είναι παιχνίδια που ο κόσμος πρέπει να παίξει, όχι μόνο γιατί είναι καλά ως παιχνίδια, αλλά γιατί έκαναν είτε με το gameplay, είτε με την πλοκή, είτε με συνδυασμό των δυο τη δική τους επανάσταση. Εξύψωσαν τόσο στο gamer, όσο και στην κοινή γνώμη αυτό το τόσο παρεξηγημένο hobby που λέγεται video games, δίνοντας ένα ηχηρό χαστούκι σε όσους υποστηρίζουν ότι αυτά είναι μια ασχολία αποκλειστικά για παιδιά. Τα video games έχουν δείξει ότι μπορούν να έχουν το ίδιο καλό σενάριο (ακόμα και καλύτερο) από μια ταινία, αλλά και να μεταδώσουν πιο έντονα συναισθήματα στον αποδέκτη. Η τριλογία του BioShock είναι ένα τέτοιο παράδειγμα.
Αυτό που έχει σημασία, είναι το ποιος κρύβεται πίσω από ένα τίτλο. Γιατί ωραία η χρηματοδότηση και η marketing υποστήριξη, αλλά πρέπει να υπάρχει έμπνευση και όραμα απ’ το δημιουργό. Όσο κι αν οι εταιρίες στην εποχή αυτή θέλουν να διαγράψουν ονόματα ώστε να φαίνεται μόνο το λογότυπό τους, εμείς θα είμαστε τυχεροί και ευγνώμονες όταν θα υπάρχουν άνθρωποι όπως ο εμπνευστής του BioShock, Ken Levine, που θα κάνουν το βήμα παραπάνω. Κι αν η εταιρία δε μπορεί να τους εκτιμήσει θα έχει εσένα, εμένα και όλους τους gamers εκεί έξω που θα το κάνουν. Κι αυτή η αναγνώριση για τους ανθρώπους που θέλουν πραγματικά να δημιουργούν, είναι το πιο μεγάλο δώρο.
Εννιά χρόνια μετά την κυκλοφορία του αρχικού παιχνιδιού, το BioShock επανακυκλοφορεί ως remaster σε μια συλλογή που περιλαμβάνει εκτός από τα παιχνίδια και όλα τα DLC’S που κυκλοφόρησαν γι’ αυτά, συν κάποια extra καλούδια που απευθύνονται κυρίως στους hardcore fans. Είναι άραγε ικανή αυτή η συλλογή να κάνει κάποιον που τα είχε παίξει στο παρελθόν να βυθιστεί ξανά στον κόσμο τους αλλά και να προσελκύσει νέους; Η ιστορία των BioShock και οι ανατροπές μέσα σε αυτή είναι το πιο δυνατό χαρτί που έχουν. Αν και εκ πρώτης ματιάς δεν φαίνεται να υπάρχει συνοχή μεταξύ τους, τα τρία παιχνίδια συνδέονται με έναν πολύ έξυπνο τρόπο που αν έχετε κοφτερό μάτι και ανοιχτό μυαλό δε θα δυσκολευτείτε να ανακαλύψετε. Κι’ αυτό ακριβώς το στοιχείο της ανακάλυψης μέσω της εξερεύνησης και της ανατροπής, είναι που θα κάνει το μυαλό σας να εκραγεί. Και πιστέψτε με παιχνίδια που το επιτυγχάνουν αυτό σε τόσο μεγάλο βαθμό είναι μετρημένα στα δάχτυλα.
Η ιστορία στο πρώτο BioShock ξεκινά το 1960 με τον Jack Wynand, ο οποίος ετοιμάζεται να επισκεφτεί τα ξαδέρφια του στην Αγγλία, όταν το αεροπλάνο που επιβαίνει πέφτει στη μέση του ωκεανού, όπου εκεί έχει υποβρύχια στυλωθεί από τον μεγιστάνα επιχειρηματία Andrew Ryan η πόλη Rapture. Η Rapture θεωρητικά θα ήταν μια ουτοπία για τους απανταχού ανοιχτόμυαλους επιστήμονες και καλλιτέχνες οι οποίοι δεν ήθελαν να οριοθετούνται και να λογοδοτούν στις τρεις κυρίαρχες υπερδυνάμεις της Αμερικής, της Σοβιετικής ένωσης και του Βατικανού. Θα ήταν ένα μέρος όπου θα μπορούσαν να εξελίξουν και να διευρύνουν χωρίς ηθικούς φραγμούς την τέχνη και την επιστήμη.
Ωστόσο η ανακάλυψη του ADAM, -ενός γενετικού υλικού που παρεμβαίνει και ξαναγράφει το DNA ώστε οι χρήστες να αποκτούν υπεράνθρωπες δυνάμεις,- ναι μεν σαν ανακάλυψη ήταν από τις πιο σπουδαίες, επέφερε όμως και την παρακμή στην κοινωνία της πόλης καθώς η χρήση του ADAM ήταν τρομερά τοξική και εθιστική. Οδήγησε τους κατοίκους στη γενετική παραμόρφωσή τους και στην παράνοια. Τόσο ώστε να χρησιμοποιήσουν μέσα σε όλα τα άλλα μικρά κορίτσια –τις λεγόμενες Little Sisters- τα οποία τροποποίησαν γενετικά και ψυχολογικά ώστε να μαζεύουν ADAM απ’ τα πτώματα. Οι Little Sisters προστατεύονται από τροποποιημένους γενετικά άντρες, τους Big Daddies. Πλάσματα που τους αφαιρέθηκε η ανθρωπιά και η ελεύθερη βούληση καταδικάζοντάς τους σε μια κρίσιμη για τη ζωή τους συμβίωση, να τις ακολουθούν και να τις υπερασπίζονται μέχρι θανάτου.
Το BioShock 2 λαμβάνει μέρος οχτώ χρόνια μετά τα γεγονότα του πρώτου παιχνιδιού. Πρωταγωνιστής είναι ένας πρωτότυπος Big Daddy, ο Subject Delta, ο οποίος δυο χρόνια πριν τα γεγονότα του πρώτου παιχνιδιού αποχωρίζεται από την Little Sister Eleanor όταν η μητέρα της Sofia Lamb αποφασίζει ότι δεν είναι χρήσιμος, αναγκάζοντάς τον μέσω έλεγχο του νου να αυτοκτονήσει. Δέκα χρόνια μετά οι εναπομείναντες Little Sisters της Rapture τον επαναφέρουν στη ζωή ξεκινώντας έτσι ένα ταξίδι επανασύνδεσης με την Eleanor καθώς παρακινείται απ’ το δεσμό συμβίωσης που έχουν, ανακαλύπτοντας στην πορεία τα σχέδια της μητέρας της. Ο παίκτης μέσα απ’ τις επιλογές του θα καθορίσει και το τέλος του παιχνιδιού.
Το BioShock Infinite τοποθετείται το 1912 αυτή τη φορά σε μια ιπτάμενη πόλη, την Columbia, η οποία απαρτίζεται από λευκούς κατά κύριο λόγο ανθρώπους, που ενστερνίζονται ιδέες και αντιλήψεις που δεν είναι τόσο δημοφιλείς κι αποδεκτές από τον «κάτω κόσμο». Θεωρούν τους εαυτούς τους υπεράνω όλων και είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικοί με κάθε νέο μέλος που εισέρχεται στην ιδιαίτερη κοινωνία τους. Εκεί στέλνεται ο πρώην πράκτορας Booker DeWitt από ένα μυστήριο ζευγάρι το οποίο προκειμένου να διαγράψουν το χρέος του, του αναθέτουν να βρει και να επιστρέψει στον «κάτω κόσμο» ένα εγκλωβισμένο τα τελευταία δώδεκα χρόνια κορίτσι την Elizabeth. Ο DeWitt θα έρθει αντιμέτωπος με μια elite φανατικών μιας θεοκρατικής οργάνωσης, που λατρεύουν και καθοδηγούνται από τον προφήτη και ηγέτη Zachary Hale Comstock. Τόσο ο ίδιος, όσο και το κορίτσι θα αποτελέσουν μέρος της «προφητείας» της οποίας θα προσπαθήσουν να ξεφύγουν.
Όπως αντιλαμβάνεστε ήμουν ιδιαίτερα προσεκτικός στην περιγραφή του σεναρίου και το προσέγγισα εντελώς επιφανειακά προς αποφυγή spoilers. Το σενάριο των παιχνιδιών έχει τρομερό βάθος, απίστευτες ανατροπές (τουλάχιστον το πρώτο παιχνίδι), εξαιρετική γραφή, ατμόσφαιρα που κόβει την ανάσα, τρόμο, συγκίνηση και δέσιμο με τους χαρακτήρες. Μπορεί στο δεύτερο παιχνίδι ο Levine να είχε συμβουλευτικό ρόλο αλλά κι αργότερα με την επιστροφή του στο Infinite να μην κατάφερε να σοκάρει τόσο όσο στο πρώτο παιχνίδι, όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι πρόκειται για πολύ αξιόλογα παιχνίδια τα οποία δεν υστερούν, ούτε στο σενάριο, ούτε στις ανατροπές. Τελειοποίησαν το gameplay δίνοντας περισσότερες επιλογές κάνοντάς τα ταυτόχρονα ακόμα πιο απολαυστικό.
Ιδιαίτερα το Infinite το χάρηκα πιο πολλά απ’ όλα. Τα Plasmids (ή Vigors στο Infinite) προσθέτουν στα μέγιστα κάνοντας το gameplay εξαιρετικά απολαυστικό αλλά και ευρηματικό καθώς ο παίκτης μπορεί να προσεγγίσει τον εχθρό, τόσο κάνοντας αισθητή την παρουσία του, όσο και stealth στήνοντας παγίδες. Το περιβάλλον μπορεί να λειτουργήσει υπέρ του παίκτη καθώς αυτός μπορεί να χακάρει το σύστημα ασφαλείας όπως κάμερες και πολυβόλα, να πυροβολήσει μπουκάλες οξυγόνου ή να τις πετάξει με τηλεκίνηση προκαλώντας έκρηξη, ακόμα και ηλεκτροπληξία στους αντιπάλους ρίχνοντας με τις δυνάμεις του ηλεκτρισμό στο νερό.
Όπως σε όλα τα remasters η προσοχή των παικτών που έχουν ήδη παίξει τα παιχνίδια επικεντρώνεται στα γραφικά. Είναι αυτό το «lifting» ικανό ώστε να κάνει αυτούς να το ξαναγοράσουν; Η ανάλυση έχει οριστεί στα 1080p και το frame rate είναι ξεκλείδωτο στα 60fps. Αυτό πάει να πει ότι ένα έμπειρο μάτι θα καταλάβει αμέσως τις μεταπτώσεις ειδικά στο Infinite. Παρόλα αυτά όμως δεν είναι τόσο συχνές ώστε να χαλάσουν την εμπειρία του. Άλλωστε η δράση είναι τόσο έντονη που δεν αφήνει τον παίκτη να δώσει τόση σημασία. Έμφαση όπως είναι αναμενόμενο, μιας και πιο παλιό, έχει δοθεί στο πρώτο παιχνίδι. Ωστόσο και στα επόμενα δυο υπάρχουν σημαντικές διαφορές. Τα textures έχουν μεγαλύτερη ανάλυση και η διαφορά στις τρέχουσες κονσόλες από αυτές τις περασμένης γενιάς είναι εμφανείς.
Ιδιαίτερη μέριμνα έχουν λάβει οι φωτοσκιάσεις, χωρίς να συμβαίνει όμως το ίδιο στα τοπία και στους χαρακτήρες. Τουλάχιστον όχι τόσο όσο θα περίμενε να δει κάποιος σε σχέση με την υπόλοιπη δουλειά που έχει γίνει. Οι PC gamers από την άλλη δεν θα δουν τόση διαφορά και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, οι κονσόλες παίζουν τώρα στο maximum, αυτό που ένα καλό PC έπαιζε τότε, με μικρές ωστόσο βελτιώσεις όπως το να παίξει κάποιος το παιχνίδι με σχολιασμό από τον Ken Levine και Shawn Robertson. Επιπλέον έχει τη δυνατότητα να επισκεφτεί ένα εικονικό μουσείο με concept arts και σχέδια που δεν είχαν έρθει ποτέ στο φως παλαιότερα.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.