Lego Horizon Adventures Review – Ένα Horizon Λούνα Παρκ από τουβλάκια

Δεν ξέρω αν πρόκειται για την αρχή κάποιας προσχεδιασμένης μακρόπνοης στρατηγικής που σκοπεύει να ακολουθήσει από εδώ και πέρα ή απλά μια συγκυρία, ωστόσο, η Sony έχει στρέψει στην φετινή εορταστική περίοδο το βλέμμα της προς ένα κοινό που είχε χρόνια να απευθυνθεί σοβαρά: τα παιδιά και την “οικογενειακή” ψυχαγωγία. Τόσο το Astro Bot όσο και το Lego Horizon Adventures, οι δύο από τους τρεις μεγαλύτερους first party τίτλους της για την πιο εμπορική περίοδο του έτους είναι προτάσεις που έχουν σαν επίκεντρό τους, παίκτες νεαρής ηλικίας. Και αν το υπέροχο platformer της Team Asobi είναι μια single player εμπειρία, το Lego Horizon μοιάζει ιδανικό για co-op τόσο ανάμεσα σε παιδιά, όσο και ανάμεσα σε κάποιον ενήλικα με παιδί.

Το ότι ο στόχος είναι κυρίως τα παιδιά, πρέπει να βρίσκεται στο πίσω μέρος του μυαλού μας όταν ερμηνεύουμε κάθε σχεδιαστική και δημιουργική του απόφαση, ώστε να μην το αδικήσουμε. Παρόλα αυτά, επειδή το Horizon έχει αυτή τη στιγμή κυρίως ενήλικες fans, θα πρέπει να απαντηθεί και το ερώτημα που τους αφορά. Είναι δηλαδή, το Lego Horizon Adventures ένας τίτλος που έχει κάτι αξιόλογο να προσφέρει και σε αυτούς; Υποθέτω πως ναι, αλλά, μόνο αν βρίσκουν ενδιαφέρον σε κάποιες πολύ συγκεκριμένες πτυχές του. Για να τα αναπτύξουμε περαιτέρω λοιπόν όλα αυτά.

Το παιχνίδι αφηγείται την ιστορία του Horizon Zero Dawn, αλλά με ένα πολύ διαφορετικό ύφος. Όσοι έχετε μια επαφή με παλαιότερους Lego τίτλους, το ύφος αυτό θα σας είναι γνώριμο. Οπότε, ενώ τα βασικά σημεία της πλοκής παραμένουν ίδια (το μυστήριο της μητέρας της Aloy, τα επιθετικά ρομπότ, ο “κακός” της υπόθεσης κτλ) ο τρόπος που τα αφηγείται το παιχνίδι ουδεμία σχέση έχει με την πρώτη δραματική sci-fi περιπέτεια της Aloy. Εδώ, έχουμε να κάνουμε με ένα πρωινό cartoon του Σαββατοκύριακου, γεμάτο αυτό-αναφορικό χιούμορ, σλάπστικ αστεία, “ξεκάρφωτο” χαβαλέ και μια εντελώς ανάλαφρη διάθεση.

Το παιχνίδι δεν παίρνει ποτέ τον εαυτό του στα σοβαρά. Ακόμα και οι λίγο πιο δραματικές στιγμές του, μετατρέπονται γρήγορα σε upbeat αστειάκια, ενώ όλοι οι χαρακτήρες, μέχρι και αυτός που θέλει να καταστρέψει τον κόσμο, δεν ξεφεύγουν στιγμή από το παιδικό χιούμορ τους. Για να είμαι ειλικρινής, νομίζω “πιάνω” αυτό που επιχειρεί να κάνει, αλλά θεωρώ ότι δεν το κάνει πολύ επιτυχημένα. Μιλώντας από την προοπτική ενός ενήλικα προφανώς, το βρήκα αρκετά κακογραμμένο, με τα αστεία συχνά να μοιάζουν πιεσμένα, τους χαρακτήρες και την αφήγηση να είναι τόσο απόλυτα ταγμένα σε αυτό το ψευτό-αισιόδοξο και φαρσοειδές χιούμορ που με άφησε παντελώς αδιάφορο και νωθρό σε κάθε διάλογο ή cut-scene. Παρά τις προσπάθειές του, σαν να του έλειπε η ζεστασιά, η ειλικρίνεια ή έστω η κοινή σοφία των καλών “παιδικών” ιστοριών.

Η πιο ενδιαφέρουσα πτυχή της μετατροπής αυτής του σύμπαντος του Horizon σε Lego είναι η ίδια η πολύ δημιουργική φύση αυτής της μετάβασης. Ο κόσμος του παιχνιδιού, όπως φαντάζεστε, είναι εξ΄ ολοκλήρου κατασκευασμένος από τουβλάκια Lego. Όχι μόνο τα κτήρια ή τα ρομπότ. Τα πάντα! Οπότε ο τρόπος που απεικονίζεται το νερό και η φωτιά, τα χόρτα, η λάσπη κ.ο.κ. είναι μέσα από στοιχεία των Lego. Το αποτέλεσμα είναι και πολύ γλυκό στο μάτι αλλά και πολύ ενδιαφέρον στο να το αποδομείς.

Κατά τη γνώμη μου, αυτή η εξερεύνηση της μετατροπής σε Lego είναι μια από τις πιο διασκεδαστικές για έναν fan και όχι μόνο. Σε αυτό φυσικά βοηθάνε πολύ τόσο ο τεχνικός τομέας όσο και το art direction. Η εικόνα είναι πάντα κρυστάλλινη, με τα χρώματα να “ξεπετάγονται” από την οθόνη, τα εφέ φωτισμού δίνουν στο “πλαστικό” ζωή και η σύνθεση των στοιχείων είναι καλαίσθητη όσο και λειτουργική: είναι εύκολο να “διαβάσεις” τις πληροφορίες της εικόνας.

Από εκεί και πέρα το παιχνίδι σαν δομή και gameplay, κινείται σε δοκιμασμένα και ασφαλή μονοπάτια. Έχουμε να κάνουμε με έναν action τίτλο με στοιχεία εξερεύνησης, σε ισομετρική προοπτική. Υπάρχουν τέσσερις playable χαρακτήρες και ο καθένας έχει το δικό του διαφορετικό όπλο (τόξο, σφυρί, βόμβες, δόρυ). Το gameplay θυμίζει κλασικά παιχνίδια του είδους, όπως το Hades, και είναι πολύ καλά υλοποιημένο, τουλάχιστον σε ένα τεχνικό επίπεδο. Όλα τα όπλα είναι άμεσα και απολαυστικά στον έλεγχο και έχουν αρκετές διαφορές μεταξύ τους για δικαιολογήσουν τον πειραματισμό και την εξερεύνηση με το καθένα. Πέρα από το βασικό όπλο του κάθε χαρακτήρα που έχει απεριόριστα πυρομαχικά, υπάρχουν και μετατροπές (π.χ. φλεγόμενα ή παγωμένα βέλη) με περιορισμένα πυρομαχικά αλλά και gadgets που δίνουν μια ποικιλία στις προσεγγίσεις. Τα τελευταία μάλιστα είναι ενδεχομένως και τα πιο διασκεδαστικά στοιχεία του συστήματος μάχης, ποντάροντας κυρίως στο χιούμορ τους. Έτσι, μπορείτε να φτιάξετε μια καντίνα Hot Dog που εκτοξεύει βόμβες ή ένα ομοίωμα για να τραβήξει τα πυρά, θυμίζοντας λίγο το δημιουργικό πνεύμα των Ratchet and Clank στο οπλοστάσιο.

Ενώ υπάρχουν και “ανθρώπινοι” εχθροί, οι μάχες επικεντρώνονται στα ρομπότ φυσικά, με το καθένα από αυτά να έχει τρωτά σημεία στα οποία θα πρέπει ο παίκτης να επικεντρωθεί για μεγαλύτερη ζημιά. Τα γνωστά ψηλά χόρτα της σειράς υπάρχουν κι εδώ αλλά μην περιμένετε stealth στοιχεία. Υπάρχει μια μορφή παγίδας σαν gadget για να χρησιμοποιήσετε άμα θέλετε με ένα stealth/στρατηγικό τρόπο αλλά η έμφαση εδώ είναι ξεκάθαρα στην δράση.

Το αποτέλεσμα είναι ευχάριστο και διασκεδαστικό, το είδος του gameplay που κυλάει πολύ γρήγορα, χωρίς εκνευρισμούς και ιδιαίτερη σκέψη. Το επίπεδο της πρόκλησης είναι χαμηλό προφανώς, εκτός αν το βάλετε στο τελευταίο επίπεδο δυσκολίας, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι απευθύνεται κυρίως σε παιδιά και “οικογένειες”. Είναι ένα ιδανικό παιχνίδι για χαλάρωση αν είσαι μόνος ή για να παίξεις με ένα παιδί ή έναν φίλο σου που δεν είναι πολύ εξοικειωμένος με το μέσο. Είναι γενναιόδωρο στην επιτυχία και ποτέ τιμωρητικό στην αποτυχία.

Το σημαντικότερο μειονέκτημά του είναι η έλλειψη μεγαλύτερης ποικιλίας σε ρομπότ αλλά και σκηνικά. Παρά την μικρή – σχετικά- διάρκειά του (7-8 ώρες το κύριο campaign και άλλες 4-5 τα υπόλοιπα), νιώθεις αρκετά γρήγορα πώς δεν υπάρχουν σοβαρές εναλλαγές και ποικιλία στο gameplay. Μπορεί το background να εναλλάσσεται από ζούγκλα, σε έρημο, σε χιόνι και τα λοιπά γνωστά σκηνικά των Horizon και να εισάγοντα νέα ρομπότ με την πάροδο του παιχνιδιού, ωστόσο δεν προσφέρουν σοβαρές αλλαγές, με συνέπεια να νιώθεις, ιδίως προς το τέλος, μια μονοτονία. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τον αριθμό των εχθρών αλλά και το βάθος του gameplay στις μάχες που προτιμάει να μείνει -εύλογα- σε ένα πιο επιφανειακό επίπεδο. Δεν βοηθάει δηλαδή ότι κάποια ρομπότ έχουν παρόμοιες πατέντες επίθεσης ή γενικότερης συμπεριφοράς.

Τέλος, η δομή του δεν είναι ανοικτού κόσμου αλλά είναι χωρισμένο σε αποστολές/πίστες με ένα χωριό να λειτουργεί σαν κεντρικό hub. Αυτό δεν το θεωρώ κακό, ωστόσο, βρήκα λίγο απογοητευτικό που οι ίδιες οι αποστολές δεν είναι ένας ενιαίος χώρος αλλά μικρότερες περιοχές που ενώνονται με loading screens, καθώς αυτό κατακερματίζει τον ρυθμό και ξεγυμνώνει την φόρμα του (διάδρομος εξερεύνησης, διάδρομος εξερεύνησης, αρένα μάχης, διάδρομος εξερεύνησης, διάδρομος κ.ο.κ.) με έναν τρόπο που θυμίζει παλαιότερες εποχές, με λιγότερο ικανά hardware. Ίσως βέβαια για αυτήν την επιλογή ευθύνεται η έκδοση του Switch, βοηθώντας έτσι την αδύναμη κονσόλα της Nintendo να διαχειριστεί το φορτίο.

Στο χωριό/hub μπορείτε προχωρώντας σταδιακά στο campaign να ξαναχτίσετε βασικά κτήρια, να το διακοσμήσετε αλλά και να λάβετε διάφορες προκλήσεις ή αιτήματα για βοήθεια. Εδώ είναι που το παιχνίδι γέρνει περισσότερο προς την Lego μεριά του παρά στην Horizon. Μπορείτε λοιπόν να χτίσετε διάφορα (άσχετα με το σύμπαν) κτήρια με μικρές αλληλεπιδράσεις, να αλλάξετε την εμφάνιση του χαρακτήρα (πάλι, και σε εντελώς άσχετα με το σύμπαν περιβλήματα) και να το δείτε σιγά σιγά να ζωντανεύει στα δικά σας γούστα. Ούτε εδώ το παιχνίδι διαθέτει κάποιο τρομερό βάθος (μην περιμένετε ένα μικρό Animal Crossing με Lego δηλαδή) αλλά είναι ένα διακοσμητικό στοιχείο για παίξετε με το Lego brand.