Metaphor: ReFantazio Review - Ταξίδι στην παραμυθένια ουτοπία της Atlus

Φανταστείτε μία ιδεατή κοινωνία. Μία κοινωνία στην οποία όλα λειτουργούν πάντα με τον καλύτερα δυνατό τρόπο. Μία κοινωνία όπου τα κοινωνικά, πολιτικά και σαφώς, τα οικονομικά προβλήματα, δεν είναι παρά μόνο παραμύθια που θα ακούγονται στις μαζώξεις φιλικών τραπεζιών και θα αποτελούν κωμικά θέματα συζήτησης. Όπου η ισότητα ανάμεσα σε ανθρώπους, φυλές,  επαγγέλματα είναι κάτι αυτονόητο, κάτι...δεδομένο. Κοινώς, μιλάμε για μία ουτοπία. Πως σας φαίνεται; Μπορείτε να την φανταστείτε; Ορισμένοι με ευκολία και ορισμένοι το αντίθετο. Γιατί η φαντασία του καθενός μας “οργιάζει” διαφορετικά και αποτελεί -αν θέλετε- μία κρυφή δύναμη μέσα μας. Μία δύναμη που εφόσον μάθουμε να την εκμεταλλευόμαστε και προπάντων να την διαχειριζόμαστε σωστά, μπορεί να μας δώσει το κατάλληλο κίνητρο για να χτίσουμε λιθαράκι-λιθαράκι τον δικό μας ξεχωριστό φανταστικό κόσμο. Την δική μας παραμυθένια ουτοπία.

Αυτά τα ευαίσθητα και συνάμα τόσο ανθρώπινα θέματα είναι λίγα από αυτά που με θάρρος προσπαθεί να αφηγηθεί η Atlus στο Metaphor: ReFantazio, το νέο της δημιούργημα στην JRPG κατηγορία. Γνωστή για την θρυλική σειρά Persona και το “αλλόκοτο” καλλιτεχνικό της στυλ, η ομάδα του Katsura Hashino μάς προσκαλεί τώρα σε έναν νέο κόσμο γεμάτο ανατροπές, σωστά χτισμένους χαρακτήρες και μυθικά πλάσματα. Μιλάμε για μία φρέσκια ιδέα όπου η εταιρία “πάντρεψε” ότι έχει μάθει και χτίσει τόσα χρόνια από τα Persona και την Shin Megami Tensei σειρά.

Τα γεγονότα του παιχνιδιού εκτυλίσσονται σε μια μεσαιωνική εποχή όπου κάστρα, δράκοι, νεράιδες και μοναδικές ξεχωριστές φυλές γεμίζουν τα ψηφιακά σοκάκια. Αυτός ο φανταστικός κόσμος εν ονόματι Euchronia, πέρα από την εξωτερική του ομορφιά, μέσα στο καβούκι του πάσχει από τα αγκάθια της σημερινής μας σύγχρονης κοινωνίας. Τα οικονομικά προβλήματα έχουν επηρεάσει πολυάριθμες οικογένειες του βασιλείου, ενώ μέσα στις “παραμυθένιες” του φυλές είναι άλλες που έχουν ανθίσει ιεραρχικά έχοντας ένα πιο “ανθρώπινο” -αν θέλετε- κοινωνικό status, ενώ παράλληλα υπάρχουν και πιο άτυχες που βιώνουν καθημερινά έναν έντονο ρατσισμό μόνο και μόνο από την εμφάνισή τους. Ο κόσμος αυτός όμως βρίσκεται στα πρόθυρα της καταστροφής μιας και ο βασιλιάς που είναι υπεύθυνος για την ασφάλεια των πολιτών δολοφονείται μέσα στο ίδιο του το κάστρο με τον δολοφόνο να παρουσιάζεται από την αρχή του παιχνιδιού. Όχι μόνο αυτό, μαθαίνουμε πως μέχρι και ο μοναδικός απόγονος του βασιλιά δολοφονήθηκε παρά τη νεαρή του ηλικία.

Αυτό το γεγονός ρίχνει όλο το βασίλειο της Euchronia σε χάος. Τα πράγματα ήδη πριν δεν ήταν άριστα, αλλά η έλλειψη βασιλιά μπορεί να οδηγήσει τα πάντα στην καταστροφή. Εδώ ερχόμαστε εμείς με τον πρωταγωνιστή μας. Ένα νεαρό παιδί της Elda φυλής, η οποία βιώνει τρομερό ρατσισμό επί καθημερινής βάσεως δίχως λόγο και αιτία. Η αποστολή μας; Να εισβάλουμε στο κάστρο άκρως μυστικά με πιστή σύντροφο μία νεράιδα, να βρούμε την κρυφή μας επαφή και να μεταφέρουμε ένα μοναδικό μήνυμα. Ο πρίγκηπας, ο γιος του βασιλιά που υποτιθέμενα δολοφονήθηκε, ζει και βρίσκεται σε κώμα μετά από μία σκοτεινή κατάρα που κανένας στο βασίλειο δεν μπόρεσε να επιλύσει. Για να επανέλθει η ειρήνη και η ασφάλεια στην κοινωνία, ο βασιλιάς μέσω των μαγικών του ικανοτήτων άφησε μία ξεχωριστή και διαφορετική διαθήκη. Μέσω μίας μαγικής τελετής, ο λαός θα πρέπει ο ίδιος να επιλέξει τον επόμενό του ηγέτη. Ασχέτως καταγωγής. Ασχέτως φυλής. Αυτόν που θα τον οδηγήσει στην ασφάλεια και θα πρέπει να τον επιλέξει με βάση τα δικά του κριτήρια. Κοινώς, εκλογές. Έτσι, μετά από ορισμένα γεγονότα, ο Elda φυλής πρωταγωνιστής μας αποφασίζει να λάβει και ο ίδιος μέρος στις προαναφερθείσες εκλογές με κίνητρο την διαμόρφωση ενός ιδανικού κόσμου με θεμελιώδεις βάσεις την ειρήνη, την ισότητα,...την ζωή.

Έχω να πω τα εξής: Η Atlus θαρραλέα δημιούργησε μία ιστορία η οποία με σωστή αφήγηση, έξυπνα plot twists και μία πιο Game of Thrones φιλοσοφία κατάφερε να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον με μεγάλη ευκολία από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο κόσμος του Metaphor: ReFantazio έχει δουλευτεί με τρομερό μεράκι σωστά και ώριμα, ενώ η ομάδα δίχως φόβο και σε μία πλέον κατά κάποιο τρόπο πιο ευαίσθητη κοινωνία προσπαθεί και γιατί όχι, καταφέρνει να ψηλαφίσει θέματα που πολλοί θα ίδρωναν μόνο και μόνο στην αναφορά τους. Ρατσισμός, ισότητα, πόλεμος, ειρήνη, ιδεατή κοινωνία και πυλώνες αυτής είναι λίγα από τα θέματα που προσπαθεί να αγγίξει η ομάδα με τον δικό της μοναδικό τρόπο, ενώ τα μηνύματα που περνά είναι αμέτρητα πολλά. Άλλες φορές κομψά και άλλες φορές πιο ωμά, συγκρίνοντάς τα μάλιστα με τον δικό μας σημερινό κόσμο, κάνοντας μία κωμική, αλλά παράλληλα ρεαλιστική αντιστοίχιση από πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα και δεδομένα.

Κάτι άλλο που με εξέπληξε είναι το πόσο όμορφα και έξυπνα η ομάδα προσπαθεί να συστήσει τον παίκτη στον κόσμο του παιχνιδιού με το εναρκτήριο cutscene, κάνοντας αμέτρητες αντιστοιχήσεις με τον δικό μας κόσμο του σήμερα. Το ίδιο δεν μπορώ να πω βέβαια για το tutorial. Γύρω στις πρώτες 4-5 ώρες του παιχνιδιού, ο παίκτης βομβαρδίζεται από πληροφορία σχετικά με το πως λειτουργεί το νέο πόνημα της ομάδας. Από την περιήγηση στον χάρτη και το turn-based σύστημα μάχης μέχρι και τα Αρχέτυπα, ο παίκτης καλείται να απορροφήσει όλες τις νέες ιδιαιτερότητες του όλου gameplay συστήματος. Ναι μεν πολλά JRPG παιχνίδια πράττουν ακριβώς το ίδιο, όμως, θεωρώ πως στην προκειμένη περίπτωση αυτή η παρουσίαση εγκυκλοπαιδικών πληροφοριών θα μπορούσε να ολοκληρωθεί σε πολύ λιγότερο. Ωστόσο, μετά τις 4-5 ώρες ξεκινάει γενικότερα και η μαγεία του Metaphor: ReFantazio, επομένως θα χρειαστεί να κάνετε λίγη υπομονή.

Το ταξίδι του πρωταγωνιστή μας συντροφεύουν και άλλοι χαρακτήρες, οι οποίοι έχουν “μαστιγωθεί” από τις κακουχίες της κοινωνίας όπου ζουν με την απώλεια και τον φόβο να έχουν στιγματίσει την ψυχή τους. Αυτό από μόνο του αποτελεί την κινητήρια δύναμή τους για να παλέψουν για τον δικό τους σκοπό. Κάθε χαρακτήρας του Metaphor: ReFantazio συνοδεύεται από το δικό του επίπονο παρελθόν και όσο ο παίκτης προχωρά στο παιχνίδι θα καταφέρει να δεθεί ακόμη περισσότερο μαζί τους μαθαίνοντας περισσότερες πληροφορίες για το παρελθόν τους, τα γούστα τους κτλ. Ενίοτε αυτές οι συζητήσεις ανάμεσά σας θα είναι ενδιαφέρουσες και άλλοτε κουραστικές και ίσως και αχρείαστες. Όλο αυτό το “δέσιμο" μεταφέρεται και στους μηχανισμούς που δομούν τον gameplay τομέα του τίτλου που θα αναλύσω πιο κάτω.

Τι είναι αυτό όμως που απαρτίζει έναν ηγέτη; Τι αρετές θα πρέπει να έχει για να μπορεί να ηγηθεί και να προστατέψει το βασίλειο του; Το Metaphor: ReFantazio μας συστήνει στις αρετές (virtues) που είναι τόσο ηθικές όσο και ψυχικές. Ο χαρακτήρας μας, αλληλοεπιδρώντας με τον κόσμο του παιχνιδιού μπορεί να αναπτύξει το θάρρος του, την σοφία του, την συμπόνοια του και την φαντασία του, έτσι ώστε να γαλουχήσει την καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Αναπτύσσοντας αυτές τις αρετές ο παίκτης έχει πρόσβαση σε διαφορετικές προαιρετικές αποστολές, ξεκλειδώνει επιπλέον απαντήσεις στους διαλόγους με τους NPCs, για να επιλύει ευκολότερα προβλήματα της καθημερινότητάς του. Εν ολίγοις, είναι ένας μηχανισμός όπου όση περισσότερη ώρα αφιερώσει ο παίκτης για να βελτιώσει τον ψυχικό του πυρήνα, τόσο περισσότερο κερδισμένος θα βγει.

Όσον αφορά τα side quests και την δομή του κόσμου, εδώ μπορώ να πω πως διατηρείται μία ισορροπία. Ναι μεν υπάρχουν προαιρετικές αποστολές που βρήκα τρομερά ευχάριστες, αλλά αναμενόμενα υπάρχουν και οι πιο -επιτρέψτε μου- “ξινές”. Το ίδιο συμβαίνει και με τα dungeons με την ζυγαριά να μένει στη μέση. Ορισμένα τα βρήκα έξυπνα και όμορφα σχεδιαστικά, ενώ υπήρχαν και άλλα που δεν είχαν κάτι το μοναδικό να προσφέρουν πέρα από ένα boss στον τερματισμό τους. Τα δύο παραπάνω βέβαια δεν αμαυρώνουν σε καμία περίπτωση την εμπειρία, με το παιχνίδι και το συνολικό αποτέλεσμα να είναι πλήρως ευχάριστο. Αναμενόμενα, ο παίκτης μπορεί να αναλάβει και τα ανάλογα bounties για την εξόντωση εχθρικών πλασμάτων με ανταμοιβές χρήματα εξοπλισμό και όλα τα συναφή.

Ο κόσμος της Euchronia περιβάλλεται από μία μεσαιωνική ατμόσφαιρα, όπου μεγάλα βασίλεια, πολύχρωμα χωριά, πλούσια δάση, απειλητικές ερήμους και επικίνδυνα dungeons γεμίζουν το ψηφιακό κάδρο της Atlus. Τον κόσμο αυτό απειλούν διάφορα τέρατα από μικρά έντομα μέχρι μεγάλους τιτάνες με ονομασία “Humans”. Το αν η ονομασία των τελευταίων είναι σύμπτωση ή κάποια έξυπνη -επιτρέψτε μου- “μπηχτή” το αφήνω πάνω σας. Εννοείται πως για την υλοποίηση των εχθρών το Studio Zero χρησιμοποίησε το ίδιο εκκεντρικό και αλλόκοτο στυλ που έχουμε συνηθίσει μέχρι και σήμερα σε παλαιότερα τους παιχνίδια. Ο παίκτης μπορεί να περιηγηθεί ελεύθερα σε αυτά τα τοπία είτε μέσω teleportation όπου θα ξεκλειδώσει ο ίδιος στην ιστορία, είτε ταξιδεύοντας αναλώνοντας παράλληλα τον “χρόνο” του. Όπως και στα Persona έτσι και εδώ το ίδιο ημερολογιακό σύστημα για την περιήγηση στον κόσμο ακολουθείται ευλαβικά. Ο χρόνος είναι το βασικότερο στοιχείο για την εκτέλεση μιας αποστολής και αν ο παίκτης περάσει το εν λόγω όριο ημερών, η αποστολή αποτυγχάνει. Το όλο σύστημα εμένα με έβρισκε πάντα σύμφωνο μιας και έτσι έχω την ελευθερία να επιλέξω εγώ ποιες αποστολές είναι ύψιστης σημασίας και να τις συνδυάσω, παρά να επισκεφτώ μία πόλη και να συγκεντρώσω απλά όλες τις προαιρετικές αποστολές χάνοντας έτσι την immersion μου με το παιχνίδι. Όπως και στα Persona και Shin Megami Tensei, έτσι και εδώ υπάρχει περιεχόμενο που θα σας κολλήσει στα χειριστήρια για...ώρες.  Σε συνδυασμό με την ιστορία, την περιήγηση στον κόσμο του παιχνιδιού και την εξερεύνηση στα dungeons, ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι που θα σας απασχολήσει με μεγάλη ευκολία για περισσότερες από 80 ώρες.

Στα του gameplay… Οι λάτρεις των παραδοσιακών turn-based JRPG θα αισθανθούν πολύ οικεία, ενώ όσοι έρχεστε από τα Persona δεν θα αργήσετε να εναρμονιστείτε με τον gameplay τομέα του Metaphor: ReFantazio. Η ομάδα κάνει αυτά που γνωρίζει καλύτερα και έμαθε όλα αυτά τα χρόνια από τα παιχνίδια της. Ακολουθεί την ίδια κλασική στρατηγική ενός turn-based RPG παιχνιδιού (ή press turn), προσθέτοντας τις δικές της ιδιαίτερες πινελιές. Κάθε καινούριος γύρος αποτελεί μία σημαντική πρόσκληση για τον παίκτη καθώς πρέπει όχι μόνο να ανακαλύψει σε ποιες επιθέσεις έχει ο εχθρός αδυναμία (φωτιά, αέρα, πάγο, διάφορα χτυπήματα), αλλά παράλληλα να επιβλέπει τις θέσεις των χαρακτήρων στρατηγικά. Ποιος θα επιτεθεί; Ποιος θα χρειαστεί να αμυνθεί; Αυτό από μόνο του αυτό κάνει τις μάχες ακόμη πιο έντονες. Όπως προανέφερα, οι λάτρεις των turn-based RPG παιχνιδιών μπορούν να περιμένουν μια εμπειρία που ενθαρρύνει την συνεργασία και τον στρατηγικό πειραματισμό, ανταμείβοντας τον παίκτη για τις σωστές του αποφάσεις, αλλά από την άλλη, τιμωρώντας τον για την βιασύνη, την επιπολαιότητα και τον παρορμητισμό.

Όπως ισχύει και με τα περισσότερα JRPGs, το Metaphor: ReFantazio δεν είναι ένα εύκολο παιχνίδι. Ακόμη και στη normal δυσκολία που επέλεξα να ταξιδέψω στο παραμυθένιο βασίλειο της Euchronia, υπήρξαν πολλές φορές που έσφιξα τα δόντια μου από την ροή και το αποτέλεσμα μιας μάχης. Βέβαια, μέχρι και εκείνη την στιγμή την ευθύνη την είχα εγώ, μιας και δεν θεωρώ πως το παιχνίδι αδικεί, ή είναι υπερβολικά δύσκολο. Αντιθέτως μπορώ να πω είναι ξεκάθαρο και αυθεντικό, σεβόμενο και τον παίκτη και την νοημοσύνη του. Σαφέστατα, μιας και μιλάμε για RPG ο παίκτης μπορεί κανονικότατα να ανεβάσει τα level των μαχητών του, να επενδύσει τους πόντους εμπειρίας του σε ότι επιθυμεί για τον πρωταγωνιστή(strength, magic κτλ) και να προσθαφαιρέσει εξοπλισμό που θα δυναμώσει ακόμη περισσότερο τις ικανότητές τους. Αρνητικό εδώ είναι πως ο εξοπλισμός που αλλάζετε δεν επηρεάζει την εμφάνιση των χαρακτήρων, παρά μόνο τα στατιστικά τους. Όσοι θέλετε να δείτε τους χαρακτήρες με διαφορετική εμφάνιση θα χρειαστεί να πληρώσετε και να αγοράσετε το ανάλογο...DLC.

Αυτό όμως που έκανε την ενασχόληση μου με τον τίτλο ακόμη πιο ευχάριστη και με βοήθησε να αποφύγω μάλιστα ως ένας τεράστιο βαθμό το αναπόφευκτο grinding που φέρουν τέτοιου είδους παιχνίδια, είναι ο νέος μηχανισμός έναρξης μιας μάχης. Αν το τέρας που συναντά ο παίκτης στο μονοπάτι του είναι μικρότερο level από το δικό του, τότε δεν θα χρειαστεί να ξεκινήσει το όλο turn-based σενάριο μάχης. Αντιθέτως, μπορείτε με ελεύθερες κινήσεις από επιθέσεις και αποφυγές να το εξολοθρεύσετε εκείνη την στιγμή σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα. Μιλάμε για έναν καινούριο action μηχανισμό light hack ‘n’ slash στοιχείων που βελτιώνει σε τεράστιο βαθμό την εμπειρία. Τι σημαίνει αυτό; Πως η περιήγηση σε ένα dungeon είναι αισθητά πιο εύκολη και συνάμα, λιγότερο κουραστική.

Ας προχωρήσουμε στα Αρχέτυπα, το νέο σύστημα που εμπλουτίζει την μάχη του Metaphor: ReFantazio σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό. Απ’ ότι φαίνεται η ομάδα ανάπτυξης έχει έναν ιδιαίτερο θαυμασμό προς το μεταφυσικό, ή είναι τρομεροί fans του Carl Gustav Jung, διαφορετικά δεν εξηγείται. Όπως και στο Persona με τις κάρτες Ταρώ, έτσι και εδώ ο παίκτης μπορεί να επικαλεστεί την δική του μυστική ηρωική δύναμη για να πετύχει τον σκοπό του, τα Αρχέτυπα. Πρόκειται για κατηγορίες ηρώων (Warrior, Healer, Seeker, Brawler κτλ) όπου έρχονται με τις δικές τους ξεχωριστές επιθέσεις. Κάθε χαρακτήρας του παιχνιδιού ανήκει στο δικό του Αρχέτυπο (κάτι που μπορείτε να αλλάξετε), ενώ αναμενόμενα, κάθε κλάση έρχεται με τις ανάλογες δυνάμεις-αδυναμίες. Η επιλογή των ανάλογων Αρχετύπων είναι κάτι που πολλές φορές θα καθορίσει το αποτέλεσμα μιας μάχης προσδίδοντας επιπλέον στρατηγικό βάθος στην όλη gameplay εξίσωση. Αν για παράδειγμα το dungeon που αντιμετωπίζετε περιέχει εχθρούς που έχουν αδυναμία στα melee χτυπήματα και στην φωτιά, θα χρειαστεί να προσαρμόσετε τα Αρχέτυπα του party σας ανάλογα.

Στις παραπάνω γραμμές ανέφερα πως το δέσιμο ανάμεσα στους χαρακτήρες έχει αντίκτυπο και στο gameplay. Δηλαδή, εφόσον αναπτύξετε την φιλία σας με τους χαρακτήρες που θα συναντήσετε σε μεγαλύτερο rank, αυτό θα σας βοηθήσει είτε να ανακαλύψετε νέα Αρχέτυπα, είτε να μπορέσετε να τα αναβαθμίσετε στην επόμενή τους μορφή και πολλά ακόμη. Η ομάδα κατ ‘εμέ επέλεξε το σωστό μονοπάτι. Δηλαδή, ήξερε ακριβώς τα δυνατά της σημεία με βάση τα προηγούμενά της παιχνίδια και αποφάσισε να ακολουθήσει μία απλή και λειτουργική φιλοσοφία του “κρατάω ότι δουλεύει και το εξελίσσω”. Το gameplay κομμάτι του Metaphor: ReFantazio έχει ότι ακριβώς μπορεί να περιμένει κανείς από ένα turn-based JRPG παιχνίδι. Χαρακτηρίζεται από στρατηγικό βάθος που επικροτεί τον πειραματισμό, προκαλώντας τον παίκτη νοητικά και πρακτικά για να τα βγάλει πέρα. Οι νέες πινελιές με το action σύστημα των dungeons που ελαττώνει κατά πολύ το grinding και η προσθήκη του νέου συστήματος με τα Αρχέτυπα εξελίσσει ακόμη περισσότερο την συνταγή της ομάδας, παραμένοντας όμως πιστή στις αρχικές τις ρίζες.

Στα του οπτικοακουστικό τομέα, το Metaphor: ReFantazio όχι, δεν θα σας ρίξει σαγόνια, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα πως το παιχνίδι είναι άσχημο. Έχει όμορφα animation στυλ γραφικά, με μία πλούσια παλέτα και στα μουντά και στα ζεστά χρώματα που παραδίνουν ένα ικανοποιητικό οπτικό αποτέλεσμα.  Ιδιαίτερη αναφορά δεν γινόταν να μην κάνω στον ακουστικό τομέα του παιχνιδιού, αφού έχει ένα φοβερό soundtrack για να συνοδεύει τις μάχες, διά χειρός Shoji Meguro. Αυτή την φορά ο συνθέτης έφυγε από το μονοπάτι της J-Rock των Persona και ενσωμάτωσε μία ιδιόμορφη συμφωνία ορχήστρας που κουμπώνει άψογα στο μεσαιωνικό παραμύθι της Atlus. Αντίστοιχη φροντίδα έλαβαν και τα anime cinematics που κάνουν την πλοκή ακόμη πιο διαδραστική. Να αναφέρω πως καθ ‘όλη την διάρκεια ενασχόλησής μου με το παιχνίδι δεν συνάντησα κάποιο bug ή πρόβλημα στην PlayStation 5 έκδοσή του.