WWE 2K23 Review: Η ώρα να πατήσει επιτέλους στιβαρά στο ρινγκ

Το περσινό WWE 2K22 ήταν οι βάσεις και τα θεμέλια για ένα τίμιο, πιο άμεσο και προ πάντων διασκεδαστικό wrestling παιχνίδι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχαν πολλά παραπτώματα. Ήταν κάτι που οι WWE fans ήθελαν πολλά χρόνια, αφού τα σκαμπανεβάσματα στην εποχή της 2Κ ήταν κάμποσα.

To WWE 2K23 που κυκλοφορεί για φέτος δείχνει πως αποτελεί το στιβαρό, πρώτο πάτημά του franchise στα ρινγκ του κορυφαίου sports entertainment θεάματος. Μα πώς ίσως να αναρωτιέστε; Και η απάντηση είναι απλή, διότι η Visual Concepts έσκυψε το κεφάλι και αποδεικνύεται ότι δούλεψε σκληρά. Πάντα τηρουμένων των αναλογιών όταν πρόκειται για ένα ετήσιο αθλητικό παιχνίδι που πρέπει να βγει σε συγκεκριμένο deadline και πρακτικά οι developers του έχουν γύρω στους 9 μήνες για να το φέρουν στην αγορά.

Θα αφήσω προς το παρόν στην άκρη το πολυδιαφημισμένο Wargames mode που καλά έκανε και μπήκε και θα μιλήσω για το παικτικό κομμάτι και την ουσία του. Το WWE 2K23 διατηρεί το ίδιο control scheme με πέρυσι, άρα και την ισορροπία μεταξύ arcade και sim χειρισμού. Τα face buttons κανονίζουν τα heavy/light strikes και τα grapples, το τρίγωνο/Δ είναι το reversal, ενώ δίνεται και η επιλογή να γίνει reversal σαν δεύτερη ευκαιρία, αν μαντέψεις το combo του αντιπάλου, κάτι που είναι αρκετά χρήσιμο όπως σε αναμετρήσεις χωρίς DQ που κρατάνε παραπάνω ή σε ένα Royal Rumble ή όταν το fatigue του wrestler έχει πέσει στα τάρταρα και είσαι με τη μισή πλάτη για pinfall.

Μαζί με τα comeback και special moves που μπορεί να κουβαλάει ο κάθε wrestler σαν special ικανότητες (και έχουν μια RPG πινελιά) όχι μόνο διατηρείται μια χορογραφία και ένας ρυθμός, αλλά υπάρχει και η ανατρεπτικότητα, καθώς μπορεί κανείς να γυρίσει τούμπα την αναμέτρηση. Όπως σε ένα καλογραμμένο σενάριο του WWE. Φέτος είδα και μερικά όμορφα νέα animations που προσδίδουν περισσότερους πόντους στο πόσο τηλεοπτικό φαίνεται το παιχνίδι. Αυτό που ένιωσα παίζοντάς το WWE 2K23 ήταν πως φέτος μοιάζει πιο ολοκληρωμένο, πιο πλούσιο και πιο στιβαρό -κυρίως- από ποτέ.

Και έρχομαι τώρα στο Wargames mode που όσο εντυπωσιακό είναι άλλο τόσο μπορεί να περιπλέξει τα πράγματα. Πρακτικά είναι ένα Steel Cage match με διπλάσιου μεγέθους κλουβί και δύο ενωμένα ρινγκ δίπλα-δίπλα, προσφέροντας αναμετρήσεις 3v3 και 4v4, οι οποίες μπορούν να καταλήξουν άκρως χαοτικές. Είναι ένα κερασάκι στην τούρτα για κάθε wrestling fan η προσθήκη του, όπως και να το κάνουμε, και εμπλουτίζει το ήδη τεράστιο εύρος των ειδών αγώνων του WWE 2K23.

Και μετά είναι τα πολλά και και πολυεπίπεδα modes, όπως το Universe mode (το οποίο μου άρεσε πολύ η ροή του για συνεχόμενα ματσάκια), το MyGM και το MyRISE και το φετινό Showcase με πρωταγωνιστή τον John Cena, που ταρακουνάει κάπως τη φόρμουλα. Αυτή τη φορά αντί για τις μεγαλύτερες και σπουδαιότερες αναμετρήσεις του Cena -και όπως συνέβαινε παλιότερα στο ίδιο story mode- δίνεται η δυνατότητα να παίξετε τις μεγαλύτερες ήττες στην καριέρα του.

Στις περίπου 20 αναμετρήσεις υπάρχει αφήγηση από τον John Cena για τις πτυχές του κάθε αγώνα από την δική του οπτική. Θα μπορούσε, ωστόσο, να είχε γίνει καλύτερη δουλειά στον τομέα του σεναρίου του και να μην είναι τόσο μα τόσο κλισέ. Επίσης, λείπουν κραυγαλέα σημαντικότερες αναμετρήσεις από το Showcase του Cena, αλλά τουλάχιστον η αναπαράστασή των υπαρχόντων είναι φανταστική, χάρη στη Slingshot τεχνολογία με την ακαριαία και ομαλή εναλλαγή από gameplay πλάνα σε πλάνα αρχείου και τούμπαλιν.

Το φετινό MyRISE επίσης έχει μεγάλο ενδιαφέρον και αρκετό replayablity, αφού δίνει δύο ξεχωριστά μονοπάτια και storylines, ένα για άνδρα wrestler και ένα για γυναίκα wrestler. Γενικότερα, πριν πατήσετε καν το multiplayer κομμάτι του WWE 2K23, τα λεφτά του τα βγάζει και χωρίς αυτό. Το λένε τα δεκάδες και ποικίλα modes, το ακόμη πιο βαθύ customization κομμάτι του και το ρόστερ των 180 (και βάλε!) wrestler και βερσιόν τους.

Τεχνικά εύχομαι να είχαν στρώσει το παράξενο λειτουργικά collision detection όταν οι wrestlers κρατάνε πχ μια ζώνη ή το physics των μαλλιών τους που κινείται αφύσικα. Αυτά είναι λες και παρέμειναν ίδια, παρά το ότι οπτικά έχουν next-gen υφή. Έσπαγε το immersion στις εισόδους των παικτών, που κατά τα άλλα ήταν εξαιρετικό χάρη στον φωτορεαλισμό που στοχεύει ο τεχνικός τομέας.

Αμφιβόλου ποιότητας ήταν τα γραφικά στα backstage brawls για παράδειγμα, που λαμβάνουν χώρα εκτός γηπέδου και θεωρώ ότι αν γινόταν ο φωτισμός τους πιο τηλεοπτικός, δε θα θύμιζε τόσο προηγούμενη γενιά. Ωστόσο οτιδήποτε συμβαίνει εντός της αρένας είναι απλά και ξεκάθαρα: σχεδόν άψογο. Ωστόσο, με τη δουλειά που έπεσε φέτος μου δίνονται ελπίδες ότι του χρόνου θα μπορέσει να διορθωθεί και αυτό το «τσάκισμα».