The Occupation Review

Το The Occupation μας έρχεται από τη White Paper Games. Ένα μικρό βρετανικό στούντιο του Manchester των εννιά μόλις ατόμων και αποτελεί το δεύτερό του πόνημα, ύστερα από το ντεμπούτο του στο χώρο των βιντεοπαιχνιδιών το 2014, με το πρώτου προσώπου adventure (το οποίο απέσπασε θετικές κριτικές) Ether One. Το στούντιο σύμφωνα με τα λεγόμενα του Pete Bottomley -ενός εκ των συνιδρυτών του- οφείλει την ύπαρξή του στη Sony, η οποία ξεχωρίζοντας το ταλέντο της ομάδας, όταν πρωτοπαρουσίασε το Ether One, αποφάσισε να το υποστηρίξει και να κάνει γνωστό το παιχνίδι στο ευρύτερο κοινό, προσφέροντάς το ως μέρος του μηνιαίου προγράμματος παροχής δωρεάν παιχνιδιών, PlayStation Plus. Όπως λέει ο Pete, το στούντιο επιδίωξε να γίνει το παιχνίδι τους μέρος του προγράμματος και η τόσο μεγάλη αποδοχή του κόσμου ήταν κάτι που δεν το περίμενε. Η κίνηση αυτή ήταν καθοριστική και έδωσε ζωή στο στούντιο ώστε να αναπτύξει το The Occupation. Πρόκειται για ένα adventure πρώτου προσώπου θρίλερ κατασκοπίας, με έντονη πολιτική χροιά που δίνει έμφαση στην ιστορία και στην αναζήτηση στοιχείων.

Το The Occupation τοποθετείται στα τέλη της δεκαετίας του 80 στη βορειοδυτική Αγγλία, όπου η χώρα ταλανίζεται από το μεταναστευτικό και τη μαζική φτώχεια, έχοντας ως συνέπεια τις περικοπές των κυβερνητικών παροχών, οι οποίες με τη σειρά τους προκαλούν την αγανάκτηση και την εξέγερση του λαού στους δρόμους. Προστριβές ξεκινούν μέσα στην ίδια τη κυβέρνηση και μια ομάδα πολιτικών με ύποπτη ατζέντα και εξτρεμιστικές ιδέες υποδεικνύουν τους μετανάστες ως τη ρίζα του προβλήματος. Εκμεταλλευόμενοι την εξαθλίωση του λαού ξεκινούν μια ανελέητη προπαγάνδα κατά όλων των μεταναστών της χώρας, επηρεάζοντας έτσι με ευκολία τη κοινή γνώμη. Με τη βοήθεια της ημι-ιδιωτικής εταιρίας λογισμικού Bowman Carson, προσδοκούν τη ψήφιση δρακόντειων μέτρων ασφαλείας που απειλούν την ιδιωτικότητα των πολιτών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη κλιμάκωση της αστάθειας και το σχηματισμό του επαναστατικού κινήματος The Union Act που με διαδηλώσεις αντιτίθεται στα επικείμενα νομοσχέδια.

Η κοινωνία μοιραία διχάζεται, όμως μετά από μια ξαφνική έκρηξη στα γραφεία της Bowman Carson όπου μετρά 23 θύματα, δείχνει να αλλάζει υπέρ της κυβέρνησης, αφού υπαίτιος της τρομοκρατικής αυτής ενέργειας κρίνεται ο Alex Dubois. Ένας μετανάστης εργαζόμενος της εταιρίας που οι έρευνες λένε ανήκε στο επαναστατικό κίνημα The Union Act. Φως στην υπόθεση καλείται να ρίξει ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού Harvey Miller. Ένας ερευνητής-δημοσιογράφος, ο οποίος θα εντρυφήσει μέσα στην εταιρία, ψάχνοντας στοιχεία για το τι ακριβώς συνέβη εκείνη τη ταραχώδη μέρα. Το τι θα ανακαλύψει, πως θα προσεγγίσει υπόπτους, πως θα εξελιχθεί η ιστορία και με ποια μεριά στο τέλος θα αποφασίσει να ταχθεί, εξαρτάται αποκλειστικά απ’ τον παίκτη.    

Το μεγαλύτερο μέρος των τριών κεφαλαίων του παιχνιδιού εξελίσσεται μέσα στα γραφεία της Bowman Carson, όπου ο Miller έχει επισκεφτεί ως ρεπόρτερ προκειμένου να πάρει συνέντευξη από τους υπαλλήλους σχετικά με τα πλάνα της εταιρίας που αφορούν το νομοσχέδιο, την έκρηξη και το ποιον του φερόμενου ως τρομοκράτη Dubois. Ο μεγαλύτερος εχθρός του παιχνιδιού είναι ο χρόνος αφού τα πάντα εξελίσσονται σε πραγματικό χρόνο. Ο Miller φτάνει περίπου πάντα μια ώρα νωρίτερα από το προγραμματισμένο ραντεβού και σε αυτό το διάστημα (κυριολεκτικά με το ρολόι στο χέρι), θα πρέπει να ψάξει για πληροφορίες, να ακολουθήσει στοιχεία και να ξεσκεπάσει μυστικά, μέχρι να έρθει η ώρα του ραντεβού όπου θα παρουσιάσει ότι στοιχεία έχει ανακαλύψει που θα τον βοηθήσουν στη συνέντευξη.

Η ιστορία κατ’ επέκταση θα εξελιχθεί σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουμε (ή δεν έχουμε) βρει και στο πώς θα μπορούμε να τα αποδείξουμε στη συνέντευξη μέσω του διαλόγου. Η διαδικασία μπορεί να ακούγεται απλή, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολη. Μιας και βρισκόμαστε στη δεκαετία του 80, αναμενόμενα δεν υπάρχουν ούτε κινητά, ούτε ίντερνετ, ούτε γρήγοροι υπολογιστές. Αυτό σημαίνει πως η επικοινωνία με τους έξω συνεργάτες του περιορίζεται στα μηνύματα του βομβητή και σε δημόσια τηλέφωνα με κέρματα, όπου ο Miller θα πρέπει να βρίσκεται κοντά όταν θα χτυπήσουν ή να καλέσει αν δεν προλάβει αργότερα. Τα στοιχεία μπορούν να βρεθούν με ποικίλους τρόπους. Κρύβονται σε έγγραφα και σημειωματάρια που υπάρχουν διάσπαρτα στα γραφεία ή στους σκληρούς δίσκους των υπολογιστών ή σε δισκέτες και κασέτες ήχου ή σε θυρίδες ασφαλείας που ανοίγουν με χρονοκαθυστέρηση (ναι περιμένεις δυο ολόκληρα πραγματικά λεπτά) ή απλά σε μια ομιλία μεταξύ των υπαλλήλων που θα κρυφακούσουμε.

Το γεγονός ότι θα βρούμε όμως ένα στοιχείο σε κάποιον υπολογιστή για παράδειγμα, δε σημαίνει κιόλας ότι «ξεμπερδέψαμε». Για να είμαστε σε θέση να το αποδείξουμε και να ξεμπροστιάσουμε τον συνεντευξιαζόμενό μας θα πρέπει να το έχουμε σε μορφή εγγράφου. Αυτό πάει να πει πως αν το έγγραφο είναι στον υπολογιστή, θα πρέπει να βρούμε δισκέτα να το μεταφέρουμε (περιμένοντας μάλιστα όλο το πραγματικό χρόνο που έκανε ένα αρχείο τότε να μεταφερθεί σε αυτή) και μετά να βρούμε εκτυπωτή να το τυπώσουμε ή να το στείλουμε με φαξ στους έξω συνεργάτες.

Ως επισκέπτης έχουμε ηλεκτρονικό πάσο που μας επιτρέπει σε συγκεκριμένες περιοχές την είσοδο. Η κάθε περιοχή απαιτεί διαφορετικό πάσο πρόσβασης, oπότε ο πρωταγωνιστής μας είτε θα πρέπει να το κλέψει από υπαλλήλους χωρίς να κινήσει υποψίες είτε θα πρέπει να βρει τον δρόμο μέσα από αεραγωγούς, εξωτερικές σκάλες και παράθυρα. Κι όλα αυτά ενώ έχει γύρω του τους φύλακες ασφαλείας να κόβουν βόλτες! Κάθε φορά που ένας φύλακας είναι κοντά, αν υποψιαστεί κάτι ή ενεργοποιηθεί κάποιος συναγερμός, θα έρθει να ψάξει το μέρος. Στη περίπτωση αυτή θα πρέπει να κρυφτούμε κάτω από τραπέζια και γραφεία ή να διαφύγουμε όπως-όπως από κανένα παράθυρο ή αεραγωγό. Οι φύλακες όμως είναι εντελώς απρόβλεπτοι στις κινήσεις τους και δεν ακολουθούν κάποια ρουτίνα. Αυτό σημαίνει πως αν κρυφτούμε δεν μας εξασφαλίζει ότι ο φύλακας δεν θα έρθει να ψάξει το μέρος που κρυβόμαστε. Συνολικά έχουμε τρείς ευκαιρίες αν μας κάνουν τσακωτούς. Κάθε φορά που μας πιάνουν μας πάνε στο γραφείο για παρατήρηση και χάνουμε 15 λεπτά από τον υπολειπόμενο χρόνο μας. Την τρίτη, απλά μας παίρνουν ότι στοιχεία έχουμε πάνω μας και η έρευνά μας τερματίζει άδοξα.

Η White Paper Games φυσικά για να δυσκολέψει ακόμα περισσότερο τη κατάσταση, φρόντισε ανεξάρτητα αν έχουμε στη κατοχή μας το πάσο, να προσθέσει σε κάποια από αυτά τα δωμάτια και συναγερμό. Εκτός των άλλων λοιπόν θα πρέπει είτε να βρούμε τον κωδικό που τον απενεργοποιεί ή να τρυπώσουμε από άλλη είσοδο ή να βρούμε τον πίνακα με τις ασφάλειες και να κλείσουμε το ρεύμα. Επίσης κάτι που κάνει δυσκολότερα τα πράγματα είναι πως ακόμα κι αν χρησιμοποιήσουμε το πάσο για να εισέλθουμε «νόμιμα» στα απαγορευμένα δωμάτια, τότε ενεργοποιείται ένα ηλεκτρομαγνητικό μέτρο ασφαλείας, το οποίο αχρηστεύει ότι δισκέτα έχουμε πάνω μας. Ωστόσο εκτός από τους αεραγωγούς και τις εναλλακτικές εισόδους μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το δίκτυο των σωλήνων. Ένα σύστημα δηλαδή μεταφοράς δισκετών που συνδέει τα γραφεία μεταξύ τους, κατά το οποίο αποστέλλουμε μέσα σε ειδικά κουτιά ότι θέλουμε σε ένα άλλο γραφείο πληκτρολογώντας (αν γνωρίζουμε) τον κωδικό. Εννοείται βέβαια ότι θα πρέπει να βρούμε και τη τοποθεσία του άλλου γραφείου φυσικά.

Το στούντιο έχει δώσει πλειάδα επιλογών στον παίκτη κι αυτό μου άρεσε αρκετά, γιατί κάθε φορά που προσέγγιζα ένα πρόβλημα υπήρχαν πολλαπλές λύσεις στη διάθεσή μου. Το γεγονός αυτό έκανε τόσο μοναδική την επιλογή μου και παράλληλα μου έδινε την ικανοποίηση της επίτευξης με τέτοιο τρόπο που λίγες φορές έχω συναντήσει σε παρόμοια του είδους παιχνίδια. Συνεπώς ο κάθε παίκτης βιώνει μια εντελώς διαφορετική εμπειρία στο gameplay κι αναμφίβολα η ελευθερία και ο τρόπος αυτός με τον οποίο σε βάζει το παιχνίδι να σκεφτείς, θεωρώ πως είναι το δυνατότερό του χαρτί. Ποτέ άλλοτε δεν έχω μπει τόσο στο ρόλο του ερευνητή σε άλλο παιχνίδι και δεν έχω αγχωθεί τόσο πολύ όσο στο The Occupation. Το άγχος του να έχεις μπει κρυφά σε ένα γραφείο μετά από τόσο κόπο που έκανες να βρεις στοιχεία για το πώς θα τρυπώσεις, να υποκλέπτεις πληροφορίες με το μάτι καρφωμένο στο ρολόι, να έχεις μονίμως το άγχος μη μπουκάρει μέσα κάποιος φύλακας ή εργαζόμενος και παράλληλα να έχεις ήδη σχεδιάσει σε μια τέτοια περίπτωση στο μυαλό σου πως θα τη βγάλεις καθαρή, πραγματικά είναι τόσο αγχωτικό που άνετα συγκρίνεται με το άγχος που νιώθει κάποιος όταν παίζει παιχνίδι τρόμου!

Το ίδιο άγχος και τρόμο ωστόσο ένιωσα και με τα πολλαπλά bugs, glitches και crashes του παιχνιδιού. Δυστυχώς το The Occupation όσο σφύζει από επιλογές άλλο τόσο σφύζει από τεχνικά προβλήματα. Πραγματικά ήταν τόσο πολλά και συχνά που τα όρια της υπομονής μου δοκιμάστηκαν σε επίπεδα που δε πίστευα ποτέ ότι είχα! Τη κατάσταση παράλληλα δε βοήθησε καθόλου το σύστημα save, το οποίο έσωνε αυτόματα τη πρόοδο ύστερα από μια ώρα χωρίς κανένα ενδιάμεσο checkpoint, μόνο στο τέλος του κάθε κεφαλαίου.

Το save system όμως δεν αποτέλεσε για μένα θέμα, δε θα είχα κανένα πρόβλημα αν στα υπόλοιπα το παιχνίδι ήταν εντάξει. Μιλάμε όμως για τραγικές καταστάσεις. Κουμπιά αριθμητικών πάνελ να μη πατάνε πάνω στα κουμπιά αλλά σε ένα άσχετο μέρος της οθόνης που έπρεπε να μαντέψεις (φαντάσου να χτυπά συναγερμός και να πρέπει να τον απενεργοποιήσεις), ο χαρακτήρας μου, οι φύλακες ή κρίσιμα για την εξέλιξη αντικείμενα να κολλούν πάνω σε σκάλες, σε παράθυρα ή τραπέζια και να πρέπει να κάνεις restart το κεφάλαιο απ’ την αρχή, χάνοντας τα πάντα, κρασαρίσματα με μαύρη οθόνη, χαρακτήρες να έρχονται να κάθονται πάνω μου στην ίδια καρέκλα που υποτίθεται καθόμουν εγώ κρυφά ενώ έψαχνα έναν υπολογιστή και άλλα πολλά.

Σε ένα σημείο μάλιστα αναγκάστηκα να επαναλάβω το ίδιο κεφάλαιο χωρίς υπερβολές 8 φορές. Και καλά να ήταν στην αρχή, φαντάσου το όμως αυτό να στο κάνει μετά από μια ώρα έντονου άγχους λίγο πριν το τέλος… Με όλα αυτά τα προβλήματα χρειάστηκα 14 ώρες για ένα παιχνίδι που συνολικά δε ξεπερνά τις 4! Το The Occupation δυστυχώς βιάστηκε να κυκλοφορήσει, ήθελε περισσότερο χρόνο να διορθώσει τα τεχνικά του προβλήματα και είναι κρίμα γιατί σαν παιχνίδι είναι αξιόλογο.

Αξιόλογα όμως σε καμιά περίπτωση δε μπορεί να πει κανείς τα γραφικά του. Αν και χρησιμοποιείται η Unreal Engine 4, δε θυμίζει καθόλου αυτή. Πιο πολύ μου θύμισε έναν PS2 τίτλο σε remaster παρά ένα σύγχρονο παιχνίδι. Στον ήχο από την άλλη έχει γίνει αρκετά καλή δουλειά με τη μουσική. Είναι έντονη, γίνεται δραματική και σε αγχώνει ακόμα περισσότερο εκεί που πρέπει. Το ίδιο καλή δουλειά έχει γίνει και στα voice overs τόσο ως προς την υποκριτική των ηθοποιών, όσο και στη βόρεια χαρακτηριστική Αγγλική προφορά που σε βάζει στο κλίμα.