Little Nightmares 2 Review – Μικροί εφιάλτες, μεγάλες συγκινήσεις

Το πρώτο πράγμα που ξεχωρίζεις παίζοντας το Little Nightmares 2 είναι η αισθητική του. Από το πρώτο μέχρι το -ψυχεδελικό- τελευταίο κομμάτι του, το παιχνίδι είναι προσεγμένο αισθητικά μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Το σύμπαν της σειράς είναι εφιαλτικό, αλλά όχι με την ψυχρότητα και την “απόσταση” του Inside, ας πούμε. Μοιάζει περισσότερο με μια διεστραμμένη εκδοχή ενός παραμυθιού παρά μιας αφιλόξενης, “στεγνής” πραγματικότητας. Εδώ, ένας από τους πραγματικούς πρωταγωνιστές του παιχνιδιού είναι αδιαμφισβήτητα, η πόλη στην οποία εκτυλίσσεται το μεγαλύτερο μέρος του. Αυτή η πνιγμένη στο νερό, σκοτεινή πολιτεία διακρίνεται από μια αλλόκοτη μίξη ρεαλιστικών και ιμπρεσιονιστικών στοιχείων.

Όταν περπατάς στα σοκάκια και τα σπίτια της, μοιάζει με μια ρημαγμένη ανατολικοευρωπαϊκή πόλη του 40, ανατριχιαστικά προσγειωμένη σε εικόνες και ατμόσφαιρα. Όποτε όμως η κάμερα “ανοίγει” λίγο τα πλάνα της, αποκαλύπτεται ένα παραμορφωμένο, σχεδόν Burton-ίστικης αισθητικής επιβλητικό αστικό τοπίο, έτοιμο να σε πνίξει. Αυτό το ανακάτεμα του ρεαλιστικού και του εφιαλτικού γκροτέσκ, που χαρακτηρίζει και τους χαρακτήρες, δημιουργεί μια πολύ ιδιαίτερη, παράδοξη ατμόσφαιρα: αποτρόπαια, αλλά όχι και εντελώς αφιλόξενη. Μοιάζει αντιφατικό στο χαρτί, αλλά το παιχνίδι το μεταφράζει εκπληκτικά στην οθόνη. Είναι αυτή η παραμυθένια διάσταση που υπάρχει για να ανατρέπεται εμφατικά.

Όπως και το πρώτο, αφηγείται μια αινιγματική ιστορία, που αφήνει μπόλικο χώρο για αναγνώσεις από τον παίκτη. Για μένα, η σειρά θυμίζει συχνά ένα αντι-παραμύθι όπου στο τέλος, αντί για κάποιο διδακτικό νόημα και happy ending, απλά αρνείται να βάλει τελεία, συνεχίζοντας σε έναν νοητό ατελείωτο εφιάλτη. Θεματικά περιστρέφεται γύρω από το παιδικό τραύμα και τις ανεπανόρθωτες ζημιές του και το Little Nightmares 2 εξερευνεί με μεγαλύτερη ακρίβεια και αποτελεσματικότητα το θέμα της από το πρώτο, παρουσιάζοντας τους φαύλους κύκλους της κακοποίησης, τις εναλλαγές θύματος – θύτη και την αναπαράσταση της εσωτερικής φρίκης και του άγχους με “αρρωστημένη” έμπνευση αλλά και ευπρόσδεκτα ψήγματα ευαισθησίας.

Ο κόσμος του κατοικείται από αποκρουστικούς, παραμορφωμένους ανθρώπους που έχουν χάσει εντελώς το ανθρώπινο στοιχείο. Το παιχνίδι “παίζει” συχνά με εικόνες “ψεύτικων”, κενών ανθρώπων. Κελύφη δίχως περιεχόμενο και βούληση. Από τα διάσπαρτα ρούχα δίχως σώματα στους δρόμους, τους άδειους πορσελάνινους μαθητές, τα “ανθρωπίδια” από τεχνητά μέλη, μέχρι τους παθολογικά προσκολλημένους στην τηλεόραση. Και υψηλότερα στην ιεραρχία αυτής της διεστραμμένης κοινωνίας, διαστρεβλωμένες βοηθητικές φιγούρες, που αντί για βοήθεια εδώ, γίνονται σύμβολα ελέγχου και καταπίεσης: ένας κυνηγός (είπαμε, εφιαλτικό παραμύθι), μια δασκάλα, ένας γιατρός και στην κορυφή όλων κάποιος που δεν θα ήθελα να αποκαλύψω εδώ. Ο κόσμος του, ένας μεγάλος παιδικός εφιάλτης από τον οποίο δεν μεγαλώνεις ποτέ.

Το παιχνίδι διαθέτει αγωνία, μακάβριο χιούμορ, αλλά και στιγμές γνήσιων συναισθημάτων, όχι μόνο στις τονισμένες “σημαντικές” σκηνές του, αλλά κι εκεί που δεν το περιμένεις, σε μικρές συμπεριφορές και αλληλεπιδράσεις. Χωρίς αυτές, απλά δεν θα είχε την ίδια δύναμη. Δεν είναι υπερβολή να πω, πως συχνά μοιάζει με μια ανατρεπτική, σκοτεινή εκδοχή του Ico.

Σαν εμπειρία βέβαια, μιλάμε για ένα horror παιχνίδι με όλη τη σημασία της λέξης. Αν δεν αντέχετε τις αγχωτικές καταστάσεις, καλύτερα να το αποφύγετε. Η μεγάλη καινοτομία του, σε σχέση με το πρώτο, είναι η παρουσία ενός δεύτερου χαρακτήρα που δίνει την ευκαιρία στους σχεδιαστές για γρίφους που απαιτούν συνεργασία. Ευτυχώς, ο δεύτερος χαρακτήρας λειτουργεί σωστά, κάνοντας πάντα αυτό που περιμένεις. Στις 7 περίπου ώρες που μου πήρε για να το τερματίσω, μόλις μια φορά κόλλησε ο “φίλος” μου και χρειάστηκε να κάνω επανεκκίνηση από το τελευταίο checkpoint.

Κατά τα άλλα όσοι έχετε εικόνα από το πρώτο, ξέρετε ακριβώς τι να περιμένετε. Η έμφαση στο gameplay είναι πάλι στους γρίφους, αν και υπάρχουν και μερικά στοιχεία action αυτή τη φορά. Μην αναθαρρείτε όμως, περισσότερο σαν πηγή άγχους χρησιμοποιούνται, παρά εκτόνωσης, καθώς απαιτούν κάποιον συγχρονισμό υπό πίεση. Οι γρίφοι διαθέτουν όλοι ξεκάθαρη λογική, αν και συνήθως δεν είναι ιδιαίτερα πολύπλοκοι. Τα πιο απαιτητικά σημεία του παιχνιδιού, έχουν μια δυσκολία στην εκτέλεση και όχι στην σκέψη. Αυτό είναι ίσως το μοναδικό τρανταχτό μειονέκτημα του τίτλου.

Υπάρχουν στιγμές, ιδιαίτερα στα σημεία που χρησιμοποιείται ο φακός, που μπορεί να γίνει λίγο εκνευριστικό, με μπόλικο trial and error, μέχρι να πετύχεις την ιδανική εκτέλεση. Επειδή το παιχνίδι θέλει συχνά να νιώθεις πως γλιτώνεις στα “όρια”, απαιτεί μια σχετική ακρίβεια στις κινήσεις και δεν συγχωρεί εύκολα. Το αργόσυρτο animation, επίσης, δε βοηθάει ιδιαίτερα στη διάθεση, όταν πας να κάνεις κάτι για δέκατη φορά. Ωστόσο, αυτά τα σημεία είναι σπάνια.

Τα σχεδόν τέσσερα χρόνια ανάπτυξης είναι φανερά στην προσοχή με την οποία έχει στηθεί κάθε σκηνικό και πόσο ωραία επικοινωνούνται τα στοιχεία του κάθε γρίφου. Μέσω της σύνθεσης (χρώματα, φωτισμοί, τοποθεσία αντικειμένων) ο παίκτης καθοδηγείται αόρατα από τους δημιουργούς με μια φυσικότητα που δεν παρατηρεί καν. Ο ρυθμός του μπορεί να γίνει εξοντωτικά αγχωτικός ανά διαστήματα αλλά νομίζω αυτή η “εξάντληση” είναι ηθελημένη και μέρος της εμπειρίας.

Τέλος, θα ήθελα να αφιερώσω λίγο χώρο στην μουσική που αποτελεί κομβικό κομμάτι της εμπειρίας, όπως και ο ήχος γενικότερα. Η μουσική χρησιμοποιείται με φειδώ και παρότι συμβατικά, δεν μπορώ να πω ότι δεν είναι εύστοχα τοποθετημένη, ξέροντας πότε να σιωπήσει και προσθέτοντας ανά διαστήματα αυτήν την τόσο σημαντική ευαισθησία που λέγαμε παραπάνω, με μικρά, ”ζεστά” μελωδικά διαλείμματα. Αυτά είναι πάντα ευπρόσδεκτα, γιατί το υπόλοιπο ηχητικό τοπίο είναι πνιγμένο μέσα στην μουντάδα και την παραφωνία. Έτσι, ο ήχος είναι μάλλον το πιο καταπιεστικό και αγχωτικό στοιχείο της εμπειρίας. Οι στριγκλιές που συνοδεύουν οτιδήποτε απειλητικό σε παίρνει είδηση, ανεβάζουν αυτόματα τους παλμούς και σε διαπερνούν σαν καρφίτσες. Ο ήχος είναι από τα σημαντικότερα κομμάτια μιας horror εμπειρίας και το Little Nightmares 2 το γνωρίζει καλά αυτό.

Για την ιστορία, η έκδοση που έπαιξα είναι αυτή του PS4 και τεχνικά ήταν πολύ προσεγμένη. Αξίζει να αναφερθεί επίσης πως στο μέλλον θα υπάρξει και μια έκδοση για τις κονσόλες νέας γενιάς, την οποία οι κάτοχοι της τωρινής έκδοσης θα μπορούν να κατεβάσουν δωρεάν.