Το Ancestors: The Humankind Odyssey η αλήθεια είναι ότι δεν μου είχε γεμίσει το μάτι, όταν το πρώτο trailer δόθηκε στη δημοσιότητα. Γενικά τα παιχνίδια που ακολουθούν τη συνταγή του Sims, κατά τα οποία πρέπει ο παίκτης να βάζει τον χαρακτήρα του να πιει, να φάει και γενικά να κάνει πράγματα που κάνουμε στην καθημερινότητα, προσωπικά δεν τα βρίσκω ελκυστικά, πόσο μάλλον διασκεδαστικά, ώστε να ξοδέψω τις ατελείωτες ώρες που απαιτούνται μαζί τους.
Από την άλλη όμως, όταν το συγκεκριμένο παιχνίδι προέρχεται από τον «πατέρα» του Assassin’s Creed, Patrice Désilets, σίγουρα δεν περνά απαρατήρητο. Θα σκεφτείς να του δώσεις μια ευκαιρία. Άλλωστε, όπως δήλωσε ο ίδιος ο δημιουργός, είναι ότι πιο φιλόδοξο έχει κάνει ποτέ. Η περιέργεια αναμφίβολα ήταν εκείνη που εξέλιξε τους προγόνους μας (είτε αυτοί σύμφωνα με τον Δαρβίνο ήταν μαϊμούδες, είτε όχι), οπότε ως περίεργα όντα που είμαστε, βυθιστήκαμε (χωρίς καν σωσίβιο) για περίπου 50 ώρες στα απύθμενα νερά του Ancestors. Είναι άραγε αυτό που υπερηφανεύεται ο δημιουργός του;
Το Ancestors προσομοιώνει στην ουσία τα αρχικά στάδια της ανθρωπότητας, με τους παίκτες να έχουν τον ρόλο του αρχηγού μιας πρωτόγονης αγέλης πιθήκων, όπου μέσα από ατελείωτα trails & errors θα πρέπει να εξελιχθεί, μεταπηδώντας από το ζωικό βασίλειο σε αυτό που φέρνει κάπως πιο κοντά σε άνθρωπο. Συγκεκριμένα, το παιχνίδι τελειώνει στην εποχή του Αυστραλοπίθηκου. Μπορεί να ακούγεται απλό, όμως στη πράξη είναι μια δύσκολη, επαναλαμβανόμενη, επίπονη και αρκετά αργή διαδικασία, κατά την οποία θα κληθείς να εξερευνήσεις και να χαρτογραφήσεις το περιβάλλον σου, να φας και να πιεις ότι βρεις μπροστά σου, ανακαλύπτοντας τι σου κάνει ή δε σου κάνει καλό, τι από αυτά ενεργοποιεί τον μεταβολισμό σου, να μάθεις να γιατρεύεις τον εαυτό σου, να μυρίζεις και να έχεις τα αυτιά σου ανοικτά για κάθε κίνδυνο που παραμονεύει σε κάθε γωνιά της ζούγκλας, να μάθεις να δημιουργείς φωλιές, καταφύγια, όπλα, να επικοινωνείς με τους υπόλοιπους πιθήκους, να τεκνοποιήσεις και να μάθεις να κατακτάς τους φόβους σου προκειμένου να επιβιώσεις.
Ακούγεται καλό όλο αυτό, όμως η αναβάθμιση όλων αυτών των δυνατοτήτων, το μόνο που απαιτεί αν κι εφόσον είσαι αρκετά τυχερός για να τις ανακαλύψεις, είναι απλά η επανάληψη. Έχεις για παράδειγμα μάθει ότι ένα φυτό θεραπεύει την δηλητηρίαση; Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τρως συνεχώς το συγκεκριμένο φυτό όπου το βρίσκεις, για να ενεργοποιηθεί ο μεταβολισμός σου και να έχεις έτσι τη δυνατότητα να κάνεις μέσα από ένα άλλο δυσνόητο UI την αναβάθμιση αυτής της ικανότητας.
Ακούγοντας όλα αυτά, (αν δεν έχεις ήδη βαρεθεί) σίγουρα θα αισθάνεσαι πως το Ancestors βασίζεται σε μια αρκετά πρωτότυπη ιδέα, φρέσκια και διαφορετική. Πως θα σου φαινόταν όμως όταν για όλα αυτά που θα κληθείς να κάνεις, θα λάβεις ελάχιστη ή μάλλον για να το πω καλύτερα, μηδαμινή βοήθεια; Κι όταν λέω βοήθεια, δεν εννοώ "να σε πάρει απ’ το χεράκι", εννοώ να σου δώσει να καταλάβεις πως δουλεύει το παιχνίδι για να μπορέσεις να παίξεις!
Ο κόσμος του παιχνιδιού είναι γεμάτος από παράξενα σύμβολα που αντιπροσωπεύουν οτιδήποτε δούμε, ακούσουμε ή μυρίσουμε, όπως για παράδειγμα φρούτα, κουκουνάρια, ξερά κλαδιά κλπ. Μέχρι εδώ ας πούμε πως όλα είναι καλά. Όταν όμως για παράδειγμα τρως κάτι και δηλητηριάζεσαι χωρίς να ξέρεις ότι το σύμβολο που βλέπεις συμβολίζει την συγκεκριμένη αρρώστια και χωρίς να έχεις ιδέα τι πρέπει να κάνεις για να μην πεθάνεις ή τραυματίζεσαι από την επίθεση άλλου ζώου και αιμορραγείς χωρίς να ξέρεις ότι αυτό που βλέπεις συμβολίζει την αιμορραγία ή το τι πρέπει να κάνεις για να σταματήσει, το πράγμα τότε αρχίζει κάπου να στραβώνει. Σαφώς όλη αυτή η διαδικασία είναι μέρος της εμπειρίας αλλά την μαθαίνεις με τον δύσκολο τρόπο. Παράλληλα, όμως, και με τον πιο εκνευριστικό, γιατί τα πάντα στο παιχνίδι είναι εναντίον του παίκτη, αφού μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα αφού χάσεις (κάτι που είναι πανεύκολο να συμβεί), αν όλα τα μέλη της αγέλης πεθάνουν ή δεν έχεις αρκετά παιδιά για να εξελιχθεί η γενιά σου, το παιχνίδι απλά διαγράφει όλη την πρόοδό σου και σε αναγκάζει ότι κι αν έχεις μάθει, όσες νέες περιοχές έχεις κι αν έχεις ανακαλύψει, όσες ώρες κι αν έχεις γράψει παίζοντας, να επαναλάβεις τα πάντα απ’ την αρχή.
Όπως φαίνεται ο Désilets θέλησε να μας βάλει για τα καλά στο ρόλο της μαϊμούς, αναγκάζοντάς μας χωρίς να μας δώσει την παραμικρή βοήθεια -πέρα από ένα υποτυπώδες και δυσνόητο αρχικό tutorial-, να τραβήξουμε μέσα στον γεμάτο ύπουλες παγίδες λαβύρινθο που έχει φτιάξει ένα σχοινί, που δεν έχουμε ιδέα αν βγάζει πουθενά ή αν όντος είναι σχοινί αυτό που τραβάμε. Πριν όμως περάσουμε στους σπασμένους του μηχανισμούς, ας δούμε πρώτα τι προσπαθεί να κάνει το παιχνίδι.
Το Ancestors βασίζεται στην εξερεύνηση του περιβάλλοντος και όλων των έμβιων οργανισμών που συναντούμε σε αυτό, χρησιμοποιώντας τις αισθήσεις μας όπως την όσφρηση, την ακοή και την εξυπνάδα μας. Όλες αυτές οι αισθήσεις μεταφράζονται σε abilities, τα οποία όσο τα χρησιμοποιούμε και ανακαλύπτουμε πράγματα, ανοίγουν διάφορα παρακλάδια που μπορούμε να ενεργοποιήσουμε απλά επαναλαμβάνοντας διάφορες δραστηριότητες που προσφέρουν XP. Ο αρχηγός της αγέλης θα πρέπει να επεκτείνει τα σύνορα της φυλής του ανακαλύπτοντας νέες περιοχές, να βρει και να οδηγήσει τους υπόλοιπους πιθήκους σε νέα καταφύγια με περισσότερη ποικιλία τροφής, να τεκνοποιήσει και να περάσει όλη τη γνώση του στην επόμενη γενιά ώστε εκείνη να ανακαλύψει με την γνώση των προγόνων της κάτι νέο και να δώσει τη σκυτάλη στη δική της επόμενη γενιά, γυρίζοντας παράλληλα το ρολόι της εξέλιξης μερικά εκατομμύρια χρόνια μπροστά ώστε να φτάσει στην εποχή του Αυστραλοπίθηκου. Φυσικά τίποτα απ’ όσα ανέφερα παραπάνω δεν στα εξηγεί το παιχνίδι...
Ξεκινώντας, το πρώτο πράγμα που βλέπουμε στην οθόνη μας είναι ένα μήνυμα το οποίο μας καλώς ορίζει λέγοντάς μας να μην περιμένουμε πολλά από θέμα βοήθειας. Και όντως έτσι ήταν. Τον περισσότερο χρόνο μου στο παιχνίδι τον ξόδεψα μην έχοντας την παραμικρή ιδέα όχι μόνο για το τι πρέπει να κάνω και που να πάω, αλλά ακόμα και για το πώς να παίξω. Σαφέστατα μπορώ να δω τη λογική του δημιουργού πίσω απ' όλο αυτό, αφού πραγματικά αισθάνθηκα σαν πίθηκος που έπιανε πρώτη φορά controller στα χέρια του! Η λογική του Ancestors είναι να σου δώσει μια εντολή, όπως για παράδειγμα εντόπισε το χαμένο μωρό, βρες νέο καταφύγιο ή περισσότερα μέλη για την αγέλη σου ή βρες ταίρι να τεκνοποιήσεις. Από κει και πέρα θα πρέπει σαν την μαϊμού να ματώσεις το κεφάλι σου από το ξύσιμο, προκειμένου να καταλάβεις πως στο καλό θα τα κάνεις όλα αυτά!
Δεν αντιλέγω, οι υποτιθέμενοι πρόγονοι δεν είχαν ούτε οι ίδιοι καμία βοήθεια, απεναντίας έπρεπε αυτό που λέμε να πάθουν για να μάθουν, να κατανοήσουν τον κόσμο γύρω τους και να αναπτυχθούν. Εδώ όμως μιλάμε για βιντεοπαιχνίδι. Υποτίθεται πως πρέπει να με κάνει να περνώ καλά, όχι να μπαίνω σε έναν ατελείωτο trial & error κύκλο με επαναλαμβανόμενους μηχανισμούς, χωρίς ουσιαστική απολαβή και ικανοποίηση, βγάζοντας το φίδι από την τρύπα μόνος μου και από πάνω να με τιμωρεί άδικα αγνοώντας την πρόοδό μου. Δεν υπάρχει τίποτα το διασκεδαστικό και ενδιαφέρον στο να μάθω να αλληλεπιδρώ με πράγματα μεταξύ τους που τις περισσότερες φορές απλά δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα εκτός από σπατάλη χρόνου, μόνο και μόνο για να τα επαναλάβω ξανά και ξανά. Αυτό μόνο εκνευρισμό δημιουργεί.
Ακόμα όμως κι αν κατανοήσεις πως δουλεύει το παιχνίδι και τι περίπου πρέπει να κάνεις, πάντα θα υπάρχει κάτι -εφόσον το παιχνίδι δεν στο λέει- που δεν θα κάνεις σωστά, με ολέθρια για την πρόοδό σου αποτελέσματα. Ένα παράδειγμα στην περίπτωσή μου ήταν πως πέρασα άπειρες ώρες εξερευνώντας και χτυπώντας πέτρες μεταξύ τους, χωρίς να γνωρίζω ότι πρέπει να κουβαλάω στην πλάτη μου μωρά για να μεγαλώσει το XP μου, πόσο μάλλον πως έχω τη δυνατότητα να κουβαλάω δυο μωρά για να μεγαλώσει περισσότερο. Δεν είχα ιδέα ότι μπορώ να εφοδιάσω τον πίθηκό μου τρώγοντας αρκετά φυτά που αποτρέπουν την δηλητηρίαση, την αιμορραγία ή τα κατάγματα πριν εξορμήσω στη ζούγκλα για εξερεύνηση. Φυσικά δεν υπάρχει ούτε inventory, ούτε χάρτης. Αυτό σημαίνει πως τα μόνα πράγματα που μπορείς να έχεις πάνω σου είναι ότι κρατάς στα δυο σου χέρια (που ακόμα κι αυτό είναι ability που πρέπει να ξεκλειδώσεις).
Αν για παράδειγμα στην εξόρμησή σου αυτή τραυματιστείς ή σκάσεις κάτω σαν το καρπούζι (κάτι που έπαθα άπειρες φορές) από ένα δέντρο, θα πρέπει -αν είσαι τυχερός και δεν σε κυνηγά εκείνη την ώρα κάποιος θηρευτής- να ξεφύγεις κουτσαίνοντας πρώτα από αυτόν και ύστερα να προλάβεις πριν εξαντληθεί ο πίθηκός σου να θεραπευτείς. Το stamina ειδικά στην αρχή εξαντλείται αρκετά γρήγορα και οι παράγοντες που συμβάλουν σε αυτό είναι πολλοί, όπως το να σκαρφαλώνεις δέντρα, να πεινάσεις, να διψάσεις ή να νυστάξεις και φυσικά οι τραυματισμοί και οι δηλητηριάσεις. Αν δεν τα τηρήσεις σωστά όλα αυτά τότε μειώνεται το προσδόκιμο ζωής του πιθήκου σου, πράγμα που σημαίνει ότι σε λίγο θα δει τα "ραδίκια ανάποδα". Και φαντάσου τώρα να είσαι σε ένα ποτάμι για να πιείς νερό, να σου επιτίθεται μια τίγρης, να καταφέρεις να ξεφύγεις μέσα από ένα απαράδεκτο QTE και ψάχνοντας (αν καταφέρεις και γλιτώσεις) να βρεις κουκουνάρι για να θεραπευτείς, παράλληλα να νυστάζεις…
Όσο αφορά το σύστημα (λέμε τώρα) χαρτογράφησης, αυτό είναι ότι πιο πολύπλοκο και δυσνόητο έχω συναντήσει ποτέ σε βιντεοπαιχνίδι, στην κυριολεξία… ζούγκλα! Το μόνο που σου επιτρέπει να κάνεις είναι να ορίσεις και να απομνημονεύσεις ένα και μοναδικό σημείο, χρησιμοποιώντας τις αισθήσεις ή την εξυπνάδα σου. Η κακή απεικόνιση όμως του σημείου ενδιαφέροντος, το οποίο πολλές φορές μπερδεύονταν μέσα από τις πυκνές φυλλωσιές, με έκανε αρκετές φορές να χάσω τον δρόμο μου, αναγκάζοντάς με να ψάχνω επανειλημμένα να βρω το σημείο που έχω μαρκάρει. Το ίδιο κακή είναι και η προοπτική. Μπορεί εσύ να έχεις μαρκάρει ένα κουκουνάρι για παράδειγμα ή μια περιοχή που σου δίνει την εντύπωση ότι είναι κοντά, αλλά στην πραγματικότητα αυτή να είναι χιλιόμετρα μακριά, ακόμα και στην άλλη άκρη του χάρτη. Αυτό ήταν κάτι που με εκνεύριζε αρκετά και μου έκανε άδικα τη ζωή δύσκολη όταν χρειαζόμουν για παράδειγμα άμεσα κάποιο φυτό ή να πάω σε ένα καταφύγιο για να κρυφτώ.
Ακόμα και η εξερεύνηση ήταν μια επίπονη διαδικασία γιατί δεν μπορούσα να γνωρίζω πόσο κοντά ή μακριά ήταν το σημείο που είχα μαρκάρει, παρά μόνο αν κατάφερνα να φτάσω εκεί. Μου κόστισε ουκ ολίγες φορές να πάει στράφι όλη η πρόοδός μου και περισσότερο όταν ο πίθηκος μου πέθαινε κι έπρεπε να ξεκινήσω με άλλον πίθηκο από τη αρχική φωλιά μας για να ψάξω και να βρω τα χαμένα μωρά που κουβαλούσε πάνω του. Πολύ απλά ήταν αδύνατον να εντοπίσω την περιοχή (μιας και είχα ανοίξει πολλές άλλες περιοχές) και φυσικά να βρω τον δρόμο μου μέσα στη δαιδαλώδη ζούγκλα για να φτάσω στο σημείο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μετά από πολύωρες μάταιες προσπάθειες να πεθάνουν και αρκετή από την πρόοδό μου -αφού οι απόγονοι ήταν λιγότεροι- να πάει χαμένη.
Ακόμη όμως και οι ίδιοι οι μηχανισμοί είναι απαράδεκτοί. Όταν μου έδωσε μια από τις πρώτες εντολές να βρω και να επιθεωρήσω έναν μετεωρίτη, αντί να μου πει ότι πρέπει να κάνεις αυτό το «quest» πρώτα, με άφησε ελεύθερο να παίζω τρεις μέρες κι ενώ είχα κάνει μόνος μου όλες τις μελλοντικές εντολές που θα μου έδινε (αφήνοντας στο τέλος τον μετεωρίτη), το παιχνίδι θεώρησε ότι δεν έχω κάνει τίποτα από αυτά, ξαναζητώντας να τα κάνω όλα από την αρχή. Αυτά τα πράγματα εν έτει 2019 τα θεωρώ όχι αστεία (γιατί καθόλου αστεία δεν είναι), αλλά απαράδεκτα. Όπως επίσης και το σύστημα μάχης και αποφυγής μέσω των QTEs που σου λέει πάτα παρατεταμένα το τάδε κουμπί και την κατάλληλη στιγμή άφησέ το για να αντεπιτεθείς ή να κάνεις ελιγμό. Και ποια είναι η κατάλληλη στιγμή; Εύλογα θα πεις λίγο πριν ο εχθρός έρθει κοντά!Κι όμως όχι!
Εσύ πρέπει να μυρίσεις τα νύχια σου για να καταλάβεις τη στιγμή αυτή μέσα από έναν ήχο που ακούγεται, τον οποίο δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσεις γιατί τον καλύπτει η μουσική και τα ηχητικά εφέ του περιβάλλοντος… Θα πρέπει να μπεις στα options και να τα απενεργοποιήσεις (τουλάχιστον τη μουσική), για να έχεις μια έστω ελπίδα να τον ακούσεις. Κάκιστη επίσης είναι και A.I. των υπόλοιπων πιθήκων, τους οποίους πρέπει να συγκεντρώσεις και να οδηγήσεις σε νέες αποικίες. Μπορεί να ανταποκρίνεται ικανοποιητικά όσον αφορά το να αντιγράψουν ή να τους μάθεις κινήσεις να αμύνονται ή γενικά να επιβιώνουν, όταν όμως πηγαίνουν μέσα από ποτάμια και πνίγονται ή παραμένουν σε μη-ασφαλή μέρη, γίνοντας έτσι εύκολα θηράματα στους θηρευτές, σίγουρα δεν είναι και ότι πιο διασκεδαστικό μπορεί να σου συμβεί, ειδικά αν κουβαλάνε πάνω τους μωρά.
Η μηχανή γραφικών που χρησιμοποιεί το παιχνίδι είναι η Unreal Engine 4. Βέβαια αυτό από μόνο του δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο να πει, μιας τα γραφικά ούτε πανέμορφα τα λες, ούτε κάτι συγκλονιστικό. Προσωπικά τα βρήκα επιεικώς μέτρια. Κάποια σημεία είναι όμορφα, αλλά μέχρι εκεί. Από την άλλη, ενώ το draw distance εντυπωσιάζει όταν στέκεσαι και αγναντεύεις σε ένα ψηλό δέντρο τον ορίζοντα, γνωρίζοντας ότι έχεις τη δυνατότητα να πας εκεί που πιάνει το μάτι σου, η διάταξη των επιπέδων όταν είσαι χαμηλότερα ή στο έδαφος, σε συνδυασμό με το αποπροσανατολιστικό σύστημα χαρτογράφησης, απογοητεύει και αποθαρρύνει για περαιτέρω εξερεύνηση.
Κάκιστος όπως είπα παραπάνω είναι και ο ηχητικός τομέας, ο οποίος υπερκαλύπτει κρίσιμα μέρη ενός βασικού μηχανισμού. Σε γενικές γραμμές κάνει απλά ικανοποιητικά τη δουλειά του. Έτσι κι αλλιώς, εκτός από περιβαλλοντολογικά εφέ και μια ενοχλητική τύπου tribal μουσική, το μόνο παραπάνω που θα ακούσετε είναι τα μουγκρητά των πιθήκων. Ωστόσο, αν θέλετε να έχετε μια καλύτερη μοίρα στον εχθρικό του κόσμο καλό θα ήταν να χαμηλώσετε την ένταση των ηχητικών εφέ και να απενεργοποιήσετε εντελώς τη μουσική του.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.