Blasphemous Review – Πνευματικός Παροξυσμός

Η The Game Kitchen γύρισε κεφάλια την περίοδο 2013-2016,  με το πρώτο της πόνημα ονόματι The Last Door. Πρόκειται για ένα παραδοσιακό point and click adventure, άγαρμπης και χοντροκομμένης όψης, το οποίο κατάφερε όσο λίγα να μεταδώσει την ατμόσφαιρα των έργων των H.P. Lovecraft και E.A. Poe μέσω του οπτικοακουστικού του τομέα. Η φοβερή μουσική του συνθέτη Carlos Viola σε συνδυασμό με τα παλαιολιθικά pixelated γραφικά του, άφηναν τις νοσηρές λεπτομέρειες να συμπληρωθούν από την φαντασία των παικτών, συνθέτοντας ένα κομψοτέχνημα οκτώ μερών που κυκλοφόρησαν με την βοήθεια του Kickstarter.

Δυστυχώς, οικονομικής φύσεως λόγοι ώθησαν την Ισπανική εταιρία να εγκαταλείψει την (για κάποιους ανολοκλήρωτη) ιστορία του The Last Door, ώστε να προχωρήσει σε ένα πιο επικερδές project.

Και το όνομα αυτού; Blasphemous.

Αναλαμβάνουμε τον ρόλο του μετανοούντος The Penitent One, μοναδικό επιζών της σφαγής του "σιωπηλού χαμού". Στόχος του η λύτρωση, καθώς επιχειρεί ένα προσκυνηματικό ταξίδι στην Cvstodia (πρωτύτερα γνωστής ως Orthodoxia) έναν τόπο αγγιγμένο από την χάρη του The Miracle, ενός μυστηριώδους γεγονότος που επέδρασε είτε ως ευλογία είτε ως κατάρα για τους κατοίκους του. Για να καταφέρει να ολοκληρώσει τον ιερό σκοπό του, ο Penitent One θα πρέπει αρχικά να βιώσει το βάρος των τύψεών του, ώστε να συνθλιφτεί από αυτό για να ακολουθήσει η μεταμέλεια που οδηγεί στην πραγματική ταπείνωση.

Ο χαρακτηρισμός δυσδιάστατο Souls που κάποιοι βιάστηκαν να αποδώσουν στο Blasphemous το αδικεί. Παρότι το ίδιο αποτίει έναν διακριτικό χαιρετισμό στο Souls σύμπαν, θυμίζει περισσότερο το Bloodborne λόγω των θρησκευτικών προεκτάσεών του. Το κυριότερο στοιχείο που θα φέρει στον νου τα soulsborne, είναι η σύνδεση των επιμέρους τοποθεσιών σε ένα ενιαίο σύνολο και η απομνημόνευση του κόσμου - καλύτερα και από την παλιά σας γειτονιά – μέσω των συχνών θανάτων και του έντονου backtracking, κάτι που όμως ισχύει για την πλειοψηφία των metroidvania.

Οι λοιποί παραλληλισμοί με τα έργα του Miyazaki περιορίζονται στην διερεύνηση του lore μέσω items, με κάθε αντικείμενο και λείψανο νεκρού να μαρτυρά μία τραγική ιστορία. Ομοίως και η σημαντικότητα του κλασσικού μηχανισμού ανάκτησης πόρων μετά από κάθε θάνατο, μετριάζεται στο μερικό “κλείδωμα” του αξιοποιήσιμου mana, εδώ αναβαπτισμένου ως fervour (θέρμη), το οποίο όμως παραμένει στον χάρτη ως avatar ακόμα και σε επόμενο θάνατο και επίσης μπορεί εναλλακτικά να αναπληρωθεί στα διάσπαρτα εξομολογητήρια.

Η μεγαλύτερη απόκλιση από τα Souls και τα γενικότερα σημεία των καιρών παρατηρείται στην δυσκολία. Με εξαίρεση τους περιβαλλοντικούς κινδύνους της άβιας πλάσης και του platforming, μετά το πέρας των πρώτων ωρών, ο Penitent One νιώθει σαν την πιο θανατηφόρα ύπαρξη που υφίσταται στην Cvstodia. Και πως να μην ισχύει αυτό όταν οι απλοί εχθροί είναι πρώην συνάνθρωποι που καταδίκασε το The Miracle.

Μονάχα τα bosses δύναται να σταθούν αντάξια του μένους του προσκυνητή. Αυτό οφείλεται, εκτός από τον counter μηχανισμό που μας προσφέρει γενναιόδωρα χρόνο αντίδρασης, στα πολλά upgrades που περιμένουν να τα ανακαλύψουμε στον ανοιχτής δομής κόσμο του παιχνιδιού. Προσευχές (spells), χάντρες για το ροζάριό μας, μυθικά κειμήλια που επιτρέπουν την πρόσβαση σε άβατα, αναβαθμίσεις για το αιμοδιψές ξίφος μας με το συμβολικό όνομα Mea Culpa (το σφάλμα μου) και ανταμοιβές από τα side quests, συμβάλουν στο να κτιστεί σταδιακά ο ανήλεος θρύλος του μετανοημένου.

Αδιαμφισβήτητα, το εικαστικό ήταν αυτό που μαγνήτισε τα βλέμματα πάνω του από την πρώτη στιγμή της αποκάλυψης του Blasphemous και η The Game Kitchen παραδίδει όσα έταξε. Είναι επηρεασμένη από το Flamenco, τις θρησκευτικές παραδόσεις και πρακτικές της πατρίδας της και αντλώντας έμπνευση από την θρησκευτική εικονογραφία, τους πίνακες του Goya, τα ανθρωπιστικά εγκλήματα της ιεράς εξέτασης, το δέος που προκαλούσε ο παλαιοκαθολικισμός και το πνεύμα του Ιερώνυμου Μπος.

Η  Ισπανική ομάδα δημιούργησε ένα ζοφερό αποτέλεσμα, προερχόμενο από μία διαστρεβλωμένη εκδοχή της πίστης, οι σκοτεινότερες πτυχές της οποίας καταλήγουν σε αυτοτιμωριτικές και αποτρόπαιες συμπεριφορές και θα αποτυπωθεί στην μνήμη σας ωσάν τα σημάδια στα σώματα των θυμάτων από τα πυρωμένα μέταλλα των ιεροεξεταστών. Σύντομα cutscenes που σοκάρουν (περιμένετε απλά να βρείτε το πρώτο health upgrade), σαδιστικές εκτελέσεις των εχθρών και ανίερου σχεδιασμού bosses με φόντο πανέμορφα παρηκμασμένα τοπία βγαλμένα από την χρυσή εποχή των καλύτερων adventures.

Όλα αυτά αποδοσμένα με σεβασμό στην παράδοση κάθε “θεόπνευστης” τέχνης που δεν αποζητά την εξέλιξη και παραμένει προσκολλημένη στις αρχές της. Κάθε κομμάτι του γκροτέσκου ψηφιακού ψηφιδωτού του είναι πλασμένο αυστηρά και μόνο από pixels, καθιστώντας το Blasphemous την πιο αγνή 16μπιτη εμπειρία των τελευταίων ετών.

Το εκπληκτικό οπτικοακουστικό συμπληρώνει ο πλέον κατάλληλος Carlos Violla, με πομπώδεις εκκλησιαστικές μελωδίες, μοναχικά πλήκτρα και σπανιόλικες κιθάρες συνοδεία των ανατριχιαστικών ήχων – παράγωγων των φρικιαστικών πράξεων του αμίλητου πρωταγωνιστή.

Στα αρνητικά καθώς ο δρόμος προς την θέωση πάντα ενέχει στραβοπατήματα, πιθανόν να συναντήσετε μικρά bugs όπως σκαλώματα σε γωνίες από πλατφόρμες και fervour avatars πάνω σε καρφιά... Μικρά αμαρτήματα που η The Game Kitchen υποσχέθηκε πως θα διορθώσει (σ.σ. Το πρώτο patch είναι ήδη διαθέσιμο για Steam), μαζί με πρόσθετο υλικό και ας ελπίσουμε και ένα New Game Plus που το απαιτεί ο ουροβορικός χαρακτήρας του τίτλου, πάρα τις 40 ώρες που χρειάζονται για ένα ολοκληρωμένο ξεψάχνισμα.