Trüberbrook Review – Ψάχνοντας την άκρη του νήματος

Όταν πρωτοείδα το trailer του Trüberbrook, αμέσως μου κίνησε το ενδιαφέρον. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν αρκετά point and click adventures, ειδικά στις κονσόλες. Το συγκεκριμένο εκ πρώτης όψεως δείχνει πως έχει άρωμα από τα παλιά παιχνίδια του είδους που κάποτε μεσουρανούσαν. Λίγο το πανέμορφο εικαστικό και πολύ περισσότερο οι επιρροές από Twin Peaks και The X-Files, νομίζω είναι αρκετά στοιχεία για να τραβήξουν τους απανταχού λάτρες του μυστηρίου. Μια άγνωστη απομονωμένη πόλη ή χωριό, όπου συμβαίνουν κάποια ανεξήγητα φαινόμενα και ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει τη συμπεριφορά των κατοίκων, για μένα τουλάχιστον είναι πόλοι έλξης είτε είναι παιχνίδι, είτε σειρά, είτε οποιαδήποτε μορφή ψυχαγωγίας. Το παιχνίδι είναι ένα κλασικό point and click adventure, το οποίο μας έρχεται από το Γερμανικό στούντιο-γλωσσοδέτης bildundtonfabrik ή αλλιώς btf εν συντομία.

Η Γερμανική ομάδα δεν έχει κάποιο αξιόλογο παρελθόν στην ανάπτυξη παιχνιδιών πλην δυο τίτλων της ίδιας κατηγορίας με το όνομα Game Royale, τα οποία είναι μόνο στη Γερμανική γλώσσα και συνεπώς δεν βγήκαν ποτέ έξω από τα τοπικά καταστήματα. Η ομάδα απαρτίζεται από απόφοιτους της σχολής καλών τεχνών, με σεβαστή εμπειρία στο video design και τη γραφιστική. Το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς τους έχει να κάνει με διαφημιστικά και τηλεοπτικά εγχώρια projects. Πως λοιπόν έφτασε το Trüberbrook να γίνει πραγματικότητα; Από την αγάπη τους για τα video games, την χρηματοδότηση του κόσμου μέσω του Kickstarter και την οικονομική υποστήριξη της Γερμανικής κυβέρνησης. Προφανώς πάντα υπάρχει επιφυλακτικότητα πίσω από παραγωγές μικρών στούντιο χωρίς κάποιο ένδοξο παρελθόν. Από την άλλη όμως έχουμε δει πολλάκις να ξεπετάγονται και διαμαντάκια. Ανήκει άραγε το Trüberbrook σε αυτή τη κατηγορία;

Το παιχνίδι τοποθετείται στα τέλη της δεκαετίας του '60. Ο παίκτης παίρνει τον έλεγχο του Hans Tannhauser. Ενός Αμερικανού φυσικού, ο οποίος έρχεται στο απομονωμένο θέρετρο Trüberbrook κάπου στη δυτική Γερμανική επαρχία για διακοπές, δράττοντας την ευκαιρία να χαλαρώσει και να ξεπεράσει το νοητικό μπλοκ που τον αποτρέπει να τελειώσει τη διατριβή του. Αν και δε θυμάται να έχει λάβει μέρος σε κάποιον διαγωνισμό, η γραφική τοποθεσία και η φαινομενική ηρεμία της περιοχής φαντάζουν ιδανικά για να απορρίψει μια τέτοια ευκαιρία. Ο άλλοτε περήφανος πληθησμός του χωριού που ζούσε από το τοπικό ορυχείο, το έχει εδώ και αρκετά χρόνια εγκαταλείψει, αφού μετά το κλείσιμό του από μια μεγάλη πολυεθνική, αναγκάστηκε να μεταναστέψει αλλού για δουλειά.

Πλέον οι μόνοι κάτοικοι είναι οι ηλικιωμένοι που έχουν μείνει πίσω και όσοι κατάφεραν να διατηρήσουν βιώσιμες επιχειρήσεις όπως το τοπικό μοτέλ και γενικά ότι έχει να κάνει με τουριστικές δραστηριότητες και αξιοθέατα. Ωστόσο, κάτι παράξενο πλανάται στον αέρα της πόλης, κάτι μυστήριο και απόκοσμο που συνεπώς διόλου τυχαία έχει προσελκύσει διάφορους επιστήμονες. Μια από αυτούς είναι η παλαιοανθρωπολόγος Gretchen η οποία θα συνεργαστεί με τον Tannhauser προκειμένου να λύσουν το μυστήριο. Το Trüberbrook σίγουρα δεν είναι το ειδυλλιακό θέρετρο που φαίνεται…

Το πόνημα της btf είναι ένα καθαρόαιμο point and click adventure. Στο μεγαλύτερο μέρος του μαζεύουμε τυχαία αντικείμενα για τη λύση κάποιων puzzles ή μιλάμε με τους κατοίκους με σκοπό να συγκεντρώσουμε χρήσιμα στοιχεία για την τρέχουσα ή την επόμενη αποστολή. Επιπλέον υπάρχουν κάποιες ελάχιστες στιγμές μάχης που συγκαταλέγονται στη ρίψη αντικειμένων. Αυτό ωστόσο που με κράτησε στο παιχνίδι είναι η ατμόσφαιρά του, το υπέροχο voice acting και ο συνολικά εκπληκτικός οπτικός του τομέας.

Η ιστορία του Trüberbrook είναι σχετικά σύντομη και μετά βίας αγγίζει το πεντάωρο. Αν και προκαθορισμένη, ξεκινά αρκετά υποσχόμενη, δίνοντας σωστά στον παίκτη την απαραίτητη δοσολογία μυστηρίου ώστε να καταφέρει να γίνει ενδιαφέρουσα. Οι κάτοικοι που κάτι υποψιάζονται ότι συμβαίνει στις σπηλιές των ορυχείων, ο παράξενος καιρός, τα λαμπυρίζοντα απόβλητα στα αθέατα από τα αδιάκριτα βλέμματα σημεία της τοπικής λίμνης, ο εκκεντρικός επιστήμονας που μένει σε ένα δεντρόσπιτο και υποστηρίζει πως εξωγήινοι ζουν ανάμεσά τους και η παράξενη συμπεριφορά των ζώων είναι στοιχεία που σε προκαλούν να επενδύσεις το χρόνο σου και σε ιντριγκάρουν να δεις τη συνέχεια.

Δυστυχώς, ενώ υπήρχαν οι βάσεις για να ανθήσει κάτι αξιόλογο, το στούντιο υπέπεσε σε λάθη που προφανώς έχουν να κάνουν με την απειρία του στην αφήγηση. Και δεν μιλάω για το ατελείωτο exposition που συναντάμε στους διαλόγους, αυτό πες είναι κατά μια έννοια αναμενόμενο για το είδος στο οποίο ανήκει το παιχνίδι, άλλωστε τα αρκετά καλά voice overs βοηθούν την κατάσταση. Προσωπικά εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις δεν μπορώ να πω ότι με κούρασαν. Αυτό όμως που με απογοήτευσε ήταν πως η κορύφωση στην ιστορία εκεί που παίρνει μπροστά μετά την όμορφη ανατροπή, εκεί κιόλας μετά από λίγο τελειώνει και μάλιστα αρκετά άτσαλα, βάζοντας απότομα τον παίκτη να επιλέξει το τέλος Α ή το τέλος Β.

Αν στο παιχνίδι είχαν μοιράσει αρτιότερα τα γεγονότα που οδηγούν στην κορύφωση από την αρχή μέχρι το τέλος, αντί να σε υποβάλουν στο μεγαλύτερο μέρος σε ανούσιους διαλόγους κι αποστολές και η ανατροπή ερχόταν κάπου στη μέση αντί για την τελευταία ώρα, τότε και ο παίκτης θα ένιωθε πως το ταξίδι του είχε περισσότερο νόημα με ουσιαστικότερη κατάληξη. Το κακό με το Trüberbrook είναι ότι δεν είχε σωστό timing και ρυθμό. Επίσης αν εξαιρέσουμε τους κεντρικούς χαρακτήρες δεν εμβαθύνει σε κανέναν άλλον. Ναι μεν σου μεταφέρουν την ατμόσφαιρα σχετικά με την πόλη και τα γεγονότα που έχουν διαδραματιστεί, αλλά οι ίδιοι μοιάζουν περισσότερο με ανδρείκελα που απλά έχουν το ρόλο να δώσουν πληροφορίες, παρά χαρακτήρες που θα δώσουν την αίσθηση μιας ζωντανής πόλης.

Χτίζει αρχικά προσδοκίες, σε ιντριγκάρει- παρόλο που κάνεις σε κάποια σημεία τα στραβά μάτια σε σεναριακά κενά, άσχετους διαλόγους και αποστολές που καταλαβαίνεις ότι απλά υπάρχουν για να καλύψουν το κενό- σε ενθουσιάζει με την ανατροπή του και στο τέλος σε αφήνει στα κρύα του λουτρού. Αυτό ως αποτέλεσμα είχε να μου αφήσει ένα αίσθημα ανικανοποίησης και χαμένης ευκαιρίας.

Κάποιος ωστόσο μπορεί να σκεφτεί πως το ταξίδι είναι αυτό που μετράει και όχι η κατάληξη. Πολύ σωστά. Όταν όμως μιλάμε για ένα adventure παιχνίδι το οποίο σεναριακά απογοητεύει, θα πρέπει τουλάχιστον να διαθέτει ένα στιβαρό gameplay που στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει να κάνει με τις επιλογές στους διαλόγους και με τους διαθέσιμους τρόπους που σου προσφέρει ώστε να λύσεις τα puzzles. Δυστυχώς και στα δυο αυτά μέρη το παιχνίδι αποτυγχάνει. Στους μεν διαλόγους οι επιλογές μας δεν έχουν καμία σημασία εφόσον το σενάριο είναι αυστηρά γραμμικό και προσχεδιασμένο και οι επιλογές που αφορούν την επίλυση των puzzles υπόκεινται σε ένα απλοϊκό inventory και στο pixel hunt.

Τα αντικείμενα ή τα εργαλεία που έβρισκα τις περισσότερες φορές δεν είχα ιδέα ποια μπορεί να είναι η χρήση τους, ακόμα όμως κι όταν έβρισκα εφαρμογή σε κάποιο puzzle, δεν υπήρχε πάντα λογική πίσω απ’ την επίλυση, κάτι που μου προκάλεσε εκνευρισμό. Επίσης, το παιχνίδι δε σε αφήνει να κάνεις κάποιο συνδυασμό. Ο μόνος τρόπος για να κάνεις interact στο παιχνίδι είναι απλά να κοιτάξεις, να μαζέψεις, να ακούσεις τον συλλογισμό του πρωταγωνιστή ή να χρησιμοποιήσεις κάτι από το δυσλειτουργικό του inventory. Το πρόβλημα ωστόσο δεν ήταν οι μηχανισμοί αυτοί καθ’ αυτοί, αλλά το πώς ο κόσμος αλληλεπιδρά με τον παίκτη. Η πρόκληση περιορίστηκε στο να βρω απλά ένα αντικείμενο για να λύσω ένα πρόβλημα και μετά ξανά από την αρχή.

Οπότε αυτό που έκανα ήταν ένα ατελείωτο pixel hunt μέχρι να βρω κάτι να μαζέψω και μετά να πάω πάνω στο πρόβλημα και να κάνω interact όλα τα αντικείμενα μέχρι να κουμπώσω το σωστό καταλήγοντας έτσι σε ένα επαναλαμβανόμενο, ανέμπνευστο και χωρίς πρόκληση gameplay που μου θύμισε κάτι ψηφιακά παιχνιδάκια για παιδιά που ψάχνεις να βρεις το σωστό εργαλείο να κάνεις πχ το τρένο να δουλέψει. Αν δεν είχε την ατμόσφαιρα και το ενδιαφέρον σενάριο προσωπικά θα το είχα παρατήσει από πολύ νωρίς.

Από την άλλη, τα γραφικά και γενικά ο οπτικοακουστικός τομέας του Trüberbrook είναι ένα από τα πολύ δυνατά του χαρτιά. Από τη πρώτη στιγμή που θα εισέλθετε στον κόσμο του παιχνιδιού θα εντυπωσιαστείτε από τους φωτισμούς, την κίνηση, τα textures και τις γωνίες της κάμερας. Ομολογουμένως η btf έχει κάνει εκπληκτική δουλειά. Όλα τα σκηνικά από τα κτίρια μέχρι τα backgrounds φτιάχτηκαν πρώτα στο χέρι σε μινιατούρες κι αργότερα με τη μέθοδο της φωτογραμμετρίας ψηφιοποιήθηκαν στον κόσμο του παιχνιδιού. Μάλιστα ακόμα και οι φωτισμοί έχουν γίνει capture ρίχνοντας πραγματικό φως ώστε να απεικονιστεί σωστά η διάσπαση και αντανάκλασή του, προσδίδοντας ένα μαγικό και παράλληλα αληθοφανές αποτέλεσμα παρά την έλλειψη HDR υποστήριξης.

Το soundtrack δεν είναι κάτι που θα θυμάστε όταν τελειώσει το παιχνίδι, όμως είχε κάποιες εκλάμψεις όπως η μπάντα που έπαιζε στο πανηγύρι που μου θύμησε αρκετά τις αντίστοιχες μπάντες που έπαιζαν στο τέλος κάθε επεισοδίου της τρίτης σεζόν του Twin Peaks. Τα voice over όπως είπαμε και προηγουμένως είναι εξαιρετικά και σε βάζουν θαυμάσια στο κλίμα που θέλει να χτίσει το παιχνίδι.