Ace Combat 7: Skies Unknown Review

Το περίμενα με αδημονία το νέο Ace Combat. Όχι μόνο επειδή το είδος των arcade combat sims έχει σμικρυνθεί επικίνδυνα, ακόμα περισσότερο και από τα έτερα space sims, αλλά και εξαιτίας του παραστρατήματος που αποτέλεσε το πιο πρόσφατο Assault Horizon spin-off του 2011, όπου σε μία προσπάθεια να εμπλουτιστεί το gameplay προστέθηκαν και άλλα οχήματα εκτός από μαχητικά Jets, καταλήγοντας σε απογοήτευση. Με χαρά λοιπόν δηλώνω εξαρχής πως οι όποιες ανησυχίες μου καταρρίφθηκαν, με την Bandai Namco να πραγματοποιεί με το Skies Unknown μία ορθόδοξη επιστροφή στις ρίζες της σειράς.

Η ιστορία συνεχίζει σε γνώριμα μοτίβα, με τα κράτη της Osea και της Erusea να βρίσκονται σε εμπόλεμη σύρραξη και εμείς να αναλαμβάνουμε το ρόλο ενός απρόσωπου πιλότου της Osea με το ψευδώνυμο Trigger. Το σενάριο μαρτυρά την καταγωγή του θυμίζοντας κλασσικά anime που αγαπήθηκαν λόγω των θρυλικών εναέριων μαχών που παρουσίασαν, όπως το Area 88 και το Macross, πάρα χολιγουντιανές παραγωγές τύπου Top Gun. Το άρωμα “Ιαπωνικότητας” ενισχύεται και από το συχνά Metal Gear ύφος της εξιστόρησης χωρίς βέβαια να αγγίζει ποτέ τα επίπεδα του έργου του Kojima, αντιθέτως ξεχειλίζει το χαρακτηριστικό “goofyness” που μας έχουν συνηθίσει πολλοί Ιάπωνες δημιουργοί. Γενικά η ιστορία δείχνει να το προσπαθεί με τα στοιχεία που ξεχωρίζουν να είναι οι εναλλαγές στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τον Trigger οι σύντροφοι του στην πορεία του από την πτώση προς την εξιλέωση, καθώς και το πως αντιλαμβάνεται και αντιμετωπίζει το παιχνίδι τον κεντρικό του “κακό”, δίχως όμως να κατακτώνται ποτέ οι ζητούμενες κορυφές που θα οδηγούσαν σε αξιομνημόνευτες συγκινήσεις. Αυτό είναι κάτι που αφήνεται στο dogfights. Τα οποία dogfights είναι φανταστικά.

Τα κινηματογραφικά τρικ του Assault Horizon με τα ζουμ κατά την καταδίωξη και τα quick time event rolls ευτυχώς απουσιάζουν, αφήνοντας να αναπνεύσουν στιβαροί gameplay μηχανισμοί που ισορροπούν με άνεση ανάμεσα στην arcade δράση και την simulator ψευδαίσθηση. Έτσι επιτυγχάνεται ο πατροπαράδοτος Ace Combat τρόπος με τα ψήγματα ρεαλιστικής πτήσης ναι μεν να απέχουν παρασάγγας από αυτά ενός εξομοιωτή, διατηρώντας παράλληλα την αίσθηση πως παίζουμε κάτι πιο σοβαρό από απλά ένα τρισδιάστατο Afterburner.

Ο χειρισμός είναι εξαιρετικός, με μοναδικό ψεγάδι την απουσία πλήκτρου για άμεση εύρεση του κοντινότερου εχθρού, πάραυτα η A.I. της στόχευσης δεν μου δημιούργησε ποτέ πρόβλημα, ανιχνεύοντας κάθε φορά γρήγορα τον επιθυμητό στόχο. Διατίθενται δύο διαφορετική τρόποι πλοήγησης και θα πρότεινα στους αρχάριους να επιλέξουν τον Advanced αφού παρά την αρχική δυσκολία θα αποζημιωθείτε στην συνέχεια.  Ο έλεγχος του αεροσκάφους με χειριστήριο είναι ικανοποιητικότατος, αλλά αν φυσικά υπάρχει η δυνατότητα χρήσης flight stick, τότε η εμπειρία γίνεται ακόμα πιο εθιστική.

Στο campaign συναντάμε διαφόρων ειδών objectives όπου εκτός από ανηλεές dogfighting και δυστυχώς λιγοστά αλλά επικά boss fights, θα επιδοθούμε σε stealth επιδρομές, βομβαρδισμούς χερσαίων στόχων και τις μισητές αποστολές συνοδείας, οι οποίες όμως έχουν σχεδιαστεί προσεκτικά χωρίς να εκνευρίζουν. Ο υψηλός βαθμός πρόκλησης σε συνδυασμό με τον περιορισμένο χρόνο εγγυούνται πως θα βρίσκεστε συνεχώς σε εγρήγορση και παράλληλα ανάγουν σε στρατηγικής σημασίας παράγοντα τον εξοπλισμό που θα επιλέξετε πριν από κάθε αποστολή. Το πλούσιο upgrade tree διαθέτει περίπου τριάντα, ως επί το πλείστον υπαρκτά, αεροσκάφη με διαφορετική συμπεριφορά ξεκινώντας από το γνώριμο F-16 για να καταλήξει σε κολοσσούς της αεροναυπηγικής σαν το F-22 Raptor, μαζί με πληθώρα οπλικών συστημάτων και λοιπών αναβαθμίσεων που βελτιώνουν τις επιδόσεις των αεροσκαφών. Ο αριθμός των αποκτηθέντων upgrades που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κάθε φορά είναι περιορισμένος, για αυτό απαιτείται προσοχή κατά το εκάστοτε briefing ώστε να κατανοήσετε τι θα χρειαστεί αν και ορισμένες φορές το trial and error είναι αναπόφευκτο, με τη ροή των αποστολών να είναι δυναμική και τις συνθήκες που επικρατούν να μεταβάλλονται αρκετά συχνά.

Τα τοπία και οι καιρικές συνθήκες που θα αντικρίσετε σε κάθε σας εφόρμηση έχουν διττό ρόλο αφενός, προσφέροντας την επιθυμητή οπτική ποικιλία με κάθε τερέν να διακρίνεται από ανάγλυφη λεπτομέρεια και ομορφιά και αφετέρου συνδράμοντας σημαντικά στο gameplay. Οι μάχες σε φαράγγια και χιονισμένες οροσειρές  χρίζουν επιδέξιων ελιγμών, μία αμμοθύελλα δύναται να σας αποπροσανατολίσει και να οδηγήσει σε συντριβή όπως και ένας κεραυνός και το απέραντο μπλε του ωκεανού μπορεί να παρερμηνευθεί στιγμιαία για αυτό του ουρανού, ειδικά όταν έχετε τερματίσει τα mach και εξέρχεστε από κάποιο σύννεφο ενώ καταδιώκετε μανιωδώς κάποιον αντίπαλο. Συγκεκριμένα τα σύννεφα αποκτούν την δική τους ξεχωριστή υπόσταση  παρέχοντας προσωρινή κρυψώνα από εχθρικά πυρά, αλλά και ενέχοντας τον κίνδυνο του να παγώσουν το αεροσκάφος σας αν παραμείνετε πολύ ώρα μέσα σε αυτά.

Όλα αυτά με την βοήθεια της Unreal Engine 4 που συνεχίζει επάξια την παράδοση που θέλει κάθε νέο Ace Combat να βρίσκετε στη κόψη της τεχνολογίας.  Υπέροχο lighting σύστημα και εντυπωσιακά particle effects, ακριβής αναπαράσταση των μοντέλων και ένα framerate που δεν πέφτει ποτέ, συνθέτουν ένα πανέμορφο και εντυπωσιακό, φαντασμαγορικό αποτέλεσμα.

Στον τομέα του ήχου το πολύ καλό ορχηστρικό και ηλεκτρονικό soundtrack επισκιάζεται από την φρενήρη δράση, μη επιτρέποντας του να αναδειχτεί παρά μόνο στις σπάνιες ήρεμες στιγμές του παιχνιδιού. Οι διάλογοι έχουν γερές δόσεις από την προαναφερθείσα Ιαπωνική “υπερβολή” και καλό θα ήταν να δυναμώσετε την ένταση ενώ παίζετε για να μην χάσετε σημαντικές πληροφορίες που αφορούν την τροπή των αποστολών αφού και η τοποθέτηση των υποτίτλων στο επάνω μέρος της οθόνης καθιστά αδύνατον να τους παρακολουθήσει κάποιος εν μέσω του διαδραματιζόμενου χάους.

Η λειτουργία VR απαντάται προς το παρόν μόνο στο PS VR και εκεί ακόμα δεν αφορά το story mode και το multiplayer αλλά περιορίζεται σε ένα αποκλειστικό μίνι campaign τριών αποστολών που μας γυρνάει πίσω στον ρόλο του πρωταγωνιστή του Ace Combat 4. Παρόλο το μικρό του μέγεθός είναι κάτι που πρέπει να βιώσει κάποιος που αγαπάει τα flight sims, με την ήδη συναρπαστική αίσθηση του να περνάμε μέσα από τους καπνούς που αφήνουν τα συντρίμμια των εχθρών και τα σταγονίδια που γεμίζουν το cockpit ενώ σχίζουμε τα σύννεφα να μετατρέπονται σε εμπειρίες που κόβουν την ανάσα. Ακόμα και η υποβόσκουσα απειλή του motion sickness ενισχύει το πέπλο της αληθοφάνειας.

Το multiplayer κομμάτι έρχεται να δοκιμάσει τις επιδόσεις μας σε όσα μάθαμε στο campaign και να διαλύσει αυτόματα την λανθασμένη πεποίθηση πως έχουμε προλάβει να εξελιχθούμε σε βετεράνους των αιθέρων. Υπάρχουν δύο modes, αυτά του απλού και του team deathmatch, με κάθε μάχη να  διαρκεί πέντε λεπτά και να επιτρέπει τη συμμετοχή έως οκτώ παικτών. Εκτός από τα επιπλέον upgrade που ξεκλειδώνονται μόνο για το multiplayer, ο βαθμός παραμετροποίησης πριν από κάθε αγώνα είναι μεγάλος ώστε να καθορίζετε τις συνθήκες στα μέτρα σας.

Μπορείτε για παράδειγμα να επιλέξετε αν θα αγωνιστείτε μόνο με τα βασικά όπλα και με περιορισμένο αριθμό αναβαθμίσεων, στοιχείο που καθιστά το multiplayer προσβάσιμο και στους πιο ανυπόμονους που δεν έχουν προλάβει να εξοπλίσουν πλήρως τα αεροσκάφη τους μέσω του campaign. Το σύστημα ranking έρχεται να διατηρήσει τις ισορροπίες κατά την διάρκεια της εκάστοτε μάχης με την κατάρριψη ενός έμπειρου αντίπαλου να μεταφράζεται σε πολλαπλάσιες απολαβές έναντι κάποιου πρωτάρη. Έτσι οι άσσοι που θα συναντήσετε γίνονται άμεσα πολύ πιο ελκυστικοί (και συνάμα επικίνδυνοι) στόχοι, δίνοντας παράλληλα μία πολυπόθητη ανάσα στους πιο άπειρους. Το μοναδικό μελανό σημείο του multplayer έγκειται στο ότι χρειάζονται ενοχλητικά πολλές προσπάθειες μέχρι να καταφέρουμε να μπούμε σε κάποιο δωμάτιο για να ξεκινήσουμε να παίζουμε. Από εκεί και πέρα όμως όλα κυλούν άψογα.