ASTRO BOT: Rescue Mission Review

Κάθε νέο μέσο, στα πρώιμα στάδια της ζωής του τείνει να δανείζεται ή ακόμα και να μιμείται απλά τις νόρμες ενός άμεσα συγγενικού μέσου. Ο κινηματογράφος αρχικά έμοιαζε με μαγνητοσκοπημένο θέατρο, ενώ, αντίστοιχες περιόδους ανακάλυψης πέρασε με κάθε νέα, μεγάλη καινοτομία. Όταν ήρθε ο ομιλών και λίγο αργότερα το χρώμα, χρειάστηκε χρόνος μέχρι οι δημιουργοί να μπορέσουν να εκμεταλλευτούν τις νέες εκφραστικές δυνατότητες. Είναι λογικό πως μέχρι να ξεκλειδώσει την δική του γλώσσα επικοινωνίας κάθε μέσο/καινοτομία, ξεκινάει από την οικειότητα, από μια επιφανειακή αλλά ασφαλής χρήση δηλαδή, για να περάσει στον πειραματισμό και σιγά σιγά, στην αυτό-ανακάλυψη.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει τον τελευταίο καιρό με το VR στα βιντεοπαιχνίδια και το Astro Bot αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του ενδιάμεσου, μεταβατικού σταδίου. Είναι, από τη μία, η μεταφορά ενός γνωστού είδους στην εικονική πραγματικότητα, αλλά ευτυχώς, όχι με μια στείρα, στεγνή αναπαραγωγή. Ξεκινώντας από το οικείο, οι δημιουργοί επιχείρησαν να το ανασυστήσουν χρησιμοποιώντας μια νέα γλώσσα που ακόμα ζυμώνεται. Το αποτέλεσμα είναι ένα από τα πρώτα αληθινά διαμάντια αυτού του συναρπαστικού νέου μέσου που λέγεται VR και, ενδεχομένως, μια κλεφτή ματιά στο μέλλον του.

Για να τα πάρουμε με την σειρά όμως. Το Astro Bot έχει τις ρίζες του σε ένα mini game του Playroom VR (ονόματι Robots Rescue), το οποίο λόγω της θετικής ανταπόκρισης από το κοινό επεκτάθηκε στο τωρινό Astro Bot Rescue Mission. Πολλά από τα στοιχεία του ήταν ήδη παρόντα στο αρχικό mini game αλλά εδώ, το concept έχει εμπλουτιστεί και διευρυνθεί σε σημαντικό βαθμό. Είναι ένα platformer που θα έλεγα πως εμπνέεται ανοικτά από τα τρισδιάστατα platformers της Nintendo και ειδικότερα από τα Super Mario 3D Land/World. Ολόκληρη η φιλοσοφία που το διέπει, είναι πανομοιότυπη, ξεκινώντας από το σενάριο που απλά είναι εκεί για να ταιριάξει και να εξυπηρετήσει το gameplay, μέχρι την γενικότερη δομή (κόσμοι με πίστες και boss battle στο τέλος που ξεκλειδώνει με collectables) και το στήσιμο.  

Έχουμε λοιπόν αυτές τις γραμμικές, τρισδιάστατες πίστες οι οποίες ακολουθούν πιστά τους σχεδιαστικούς κανόνες που έχει εδραιώσει τόσο επιτυχημένα η Nintendo. Κάθε πίστα έχει μια σταδιακή εξέλιξη των μηχανισμών που εισάγει, ενώ, η ουσιαστική διαβάθμιση της δυσκολίας γίνεται μέσα από τα collectibles. Σε κάθε πίστα ο παίκτης καλείται, εκτός από το να φτάσει στο τέρμα της (βασικός στόχος και πιο προσιτός), να βρει και να συλλέξει άλλα οκτώ μικρά ρομποτάκια σαν τον ήρωα που είναι διασκορπισμένα  (έξτρα δυσκολία εντός πίστας), αλλά και να ανακαλύψει έναν κρυμμένο χαμαιλέοντα που με την σειρά του ξεκλειδώνει μια καινούργια ειδική πίστα. Αυτές οι πίστες μοιάζουν με το αντίστοιχο post-game περιεχόμενο των Mario, προσφέροντας μεγαλύτερη πρόκληση με την εισαγωγή παραμέτρων όπως χρονικοί στόχοι, επίτευξη συγκεκριμένων πόντων ή ολοκλήρωση bosses και μικρών πιστών χωρίς να δεχτεί ο χαρακτήρας μας damage. Το αξιέπαινο και καθόλου αμελητέο είναι πως όλα έχουν εκτελεστεί με κατανόηση του είδους: ο χειρισμός είναι άμεσος και με ωραία αίσθηση, ενώ το level design παρόλο που δεν πρόκειται σε κανένα σημείο να φέρει κάποιον έμπειρο παίκτη στα όρια των ικανοτήτων του, διαθέτει μπόλικη δημιουργικότητα. Το περιορισμένο moveset του χαρακτήρα μας μπορεί να φαίνεται αρχικά ως πρόβλημα, αλλά το παιχνίδι βρίσκει άλλους τρόπους να εξελίσσεται και να κρατάει τα πράγματα φρέσκα, εξάλλου δεν εστιάζει αποκλειστικά στο platforming.

Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τα περιβάλλοντα που δεν χαρακτηρίζονται από τεράστια ποικιλία, πράγμα κατανοητό όταν μιλάμε για VR με τους οικονομικούς περιορισμούς που επιβάλλει την παρούσα στιγμή, ωστόσο, κάθε πίστα έχει, πράγματι, κάτι διαφορετικό να προσφέρει. Είτε σε επίπεδο θεάματος, είτε σε μηχανισμών, γίνεται σταθερά μια φιλότιμη προσπάθεια για κάτι ξεχωριστό που το απομακρύνει από αυτό το πληκτικό, τυποποιημένο γέμισμα περιεχομένου για να βγει η «υποχρέωση». Έτσι, εκτός από τους νέους μηχανισμούς που συνήθως παρουσιάζονται με τη μορφή ενός νέου gadget (εκτοξευτήρας νερού, γάντζο, αστεράκια νίντζα, για να αναφέρω μερικά) ή τη νέα χρήση ενός παλιού gadget, έχει πίστες που διαδραματίζονται κάτω από αρκετά ευφάνταστες  και εντυπωσιακές συνθήκες. Με όλα αυτά, θέλω να καταλήξω πως ακόμα και αν έλειπε το κομμάτι του VR και με κάποιον τρόπο αναπροσαρμόζονταν όλο αυτό κομμάτι στην παραδοσιακή προοπτική, το Astro Bot και πάλι θα στεκόταν με άνεση στην αγορά ως ένα καλοφτιαγμένο και ευρηματικό platformer. Η σχεδιαστική βάση του λοιπόν είναι πολύ στέρεα.

Ωστόσο, το ατού του είναι το VR. Αυτό το ανυψώνει σε κάτι παραπάνω από έναν συμπαθητικό και καλοφτιαγμένο φόρο τιμής στις πρόσφατες περιπέτειες του διάσημου υδραυλικού. Πώς λοιπόν το VR απογειώνει την εμπειρία μετατρέποντάς την σε κάτι ξεχωριστό και φρέσκο; Η σύντομη και αναμενόμενη απάντηση είναι ότι πολλά στοιχεία του έχουν σχεδιαστεί για να εκμεταλλεύονται τις δυνατότητές του. Ας τα δούμε όμως πιο αναλυτικά. Αρχικά, πρέπει να διευκρινίσω πώς ακριβώς λειτουργεί. Μέσω της "μάσκας" ο παίκτης είναι σαν να βρίσκεται εντός του κόσμου του παιχνιδιού (έχει τον ρόλο ενός ρομπότ με κανονική παρουσία στον εικονικό κόσμο). Δεν μπορεί να κινείται μπροστά ή πίσω αλλά μπορεί να σηκώνεται ή να σκύβει για να αλλάξει την οπτική του,  να γυρνάει το κεφάλι του για να περιεργαστεί τα περιβάλλοντα, γενικότερα δηλαδή να κάνει μικρές κινήσεις που μπορούν να τον βοηθήσουν στην καλύτερη εκτίμηση της απόστασης  μεταξύ των εμποδίων και την εξερεύνηση του περιβάλλοντος.  Κάπως έτσι, σχεδόν εξαλείφεται ένα από τα μεγαλύτερα θέματα στο τρισδιάστατο platforming που αφορά την εκτίμηση του χώρου και το "ζύγισμα" της θέσης.

Εκτός αυτού, το παιχνίδι ενθαρρύνει και επιβραβεύει την προσεκτική παρατήρηση του περιβάλλοντος με τους κρυμμένους χαμαιλέοντες αλλά και τα ρομποτάκια που ανέφερα προηγουμένως. Σε ενθαρρύνει να είσαι ενεργός μέσα στον εικονικό χώρο και να ξεχάσεις τον παραδοσιακό ρόλο της κάμερας που έχει ως μοναδικό σκοπό την παρακολούθηση της δράσης. Μπορούμε να πούμε πως το παιχνίδι παίζει σε δυο επίπεδα, με την κάμερα να είναι το ένα από αυτά. Διότι, εδώ δεν παρακολουθείς μέσα από το πρίσμα μιας ημί-ελεγχόμενης κάμερας, είσαι “μέσα”, περιεργάζεσαι τον κόσμο με μια φυσικότητα που μόνο το VR μπορεί να προσφέρει. Μπορείς να κοιτάζεις πίσω από γωνίες, κάτω από πλατφόρμες, να εντοπίζεις κρυφά ανοίγματα στο ταβάνι κ.τ.λ. Ταυτόχρονα, η απελευθέρωση του ελέγχου της κάμερας από τον μοχλό, απλοποιεί πολύ τα πράγματα στον χειρισμό αλλά και δημιουργεί νέες δυνατότητες σε επίπεδο μηχανισμών. Στο Rescue Mission, αυτές μεταφράζονται στα διάφορα gadgets τα οποία ενεργοποιείς και στοχεύεις με τον μοχλό ενώ μπορείς να ελέγχεις ταυτόχρονα τον χαρακτήρα σου, θυμίζοντας τον τρόπο που χρησιμοποιούνταν η στόχευση του Wiimote στα Mario Galaxy, αλλά με έναν πολύ πιο ουσιαστικό τρόπο. Ας πούμε, σε ορισμένες επιφάνειες μπορείς να πετάξεις αστεράκια (του νίντζα, ναι) τα οποία χρησιμεύουν έπειτα σαν πλατφόρμες πάνω στις οποίες θα πατήσει ο χαρακτήρας για να προχωρήσει. Αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν κι άλλα, ωστόσο θεωρώ καλύτερο να τα ανακαλύψτε μόνοι σας. Σε συνδυασμό με αυτά τα σημαντικά πρακτικά προτερήματα, δεν πρέπει να υποτιμάται και η υπέροχη αίσθηση του να βρίσκεσαι μέσα σε αυτά τα εικονικά περιβάλλοντα.

Το παιχνίδι έχει πολλές λεπτομέρειες, εικαστικές και μη, για να ενισχύει την πειστικότητα και την ένταση αυτής της αίσθησης. Ο χαρακτήρας σου σε χαιρετάει με την πρώτη ευκαιρία, νερό κυλάει πάνω στην "μάσκα" σου, λουλούδια τεντώνονται προς το μέρος σου όταν τα πλησιάζεις, οθόνες σου υπενθυμίζουν την παρουσία σου, εχθροί σού εκτοξεύουν πράγματα για να περιορίσουν το οπτικό σου πεδίο και πρέπει να τα αποφεύγεις ή να κουνήσεις απότομα το κεφάλι σου για να τα ξεκολλήσεις από το “κεφάλι” σου, ενώ, είναι αναγκαία  μια  ειδική μνεία τόσο στο level design που παίζει έξυπνα με το βάθος και το ύψος όσο και στην εξαίσια υπολογισμένη πορεία της κάμερας (του ρομπότ που ενσαρκώνουμε δηλαδή) που χαρίζει μια δυναμική εμπειρία γεμάτη μικρές αισθητικές εκπλήξεις.  Το αποτέλεσμα είναι, κάθε πίστα και κάθε νέος κόσμος, να συνοδεύεται από έναν αληθινό ενθουσιασμό. Ένα καλοφτιαγμένο VR μπορεί να προκαλέσει ακόμα ένα δυνατό συναίσθημα που συνδυάζει την ομορφιά με το δέος του καινούργιου, την απορρόφηση σε έναν εικονικό κόσμο με έναν τρόπο που είναι αυτή τη στιγμή πρωτόγνωρος και φρέσκος.  

Ο τεχνικός τομέας φυσικά και παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην εμπειρία και  οι developers της  Sony Japan έχουν δουλέψει πολύ έξυπνα και αποτελεσματικά γύρω από τους περιορισμούς που είχαν. Όπως ανέφερα, δεν υπάρχει τεράστια ποικιλία στα περιβάλλοντα, ενώ,  η κλίμακά τους δεν είναι ποτέ ιδιαίτερα μεγάλη. Ωστόσο, αυτό που βλέπεις μπροστά σου είναι πάντα προσεγμένο και καλαίσθητο, θυμίζοντας κι εδώ τις αισθητικές επιλογές της Nintendo που αποφεύγει να υπερφορτώνει την εικόνα. Με λίγα λόγια, έχουν καταφέρει πολλά, με τα λίγα assets που διέθεταν. Τα textures και τα εφέ ξεχωρίζουν με την ποιότητά τους όπως και τα μοντέλα των χαρακτήρων/εχθρών. Το art direction συνδυάζει τις ρεαλιστικές υφές με έναν πιο καρτουνίστικο σχεδιασμό που σε συνδυασμό με την μινιμαλιστική σύνθεση του περιβάλλοντος,  χαρίζει μια "καθαρότητα" και διαύγεια στην εικόνα που είναι απαραίτητη για τέτοιου είδους παιχνίδι. Το μόνο χτυπητό ελάττωμα που εντόπισα, τουλάχιστον στο απλό PS4 που έπαιζα τον τίτλο, είναι η έντονη απουσία anti-aliasing. Σε αντίθεση με τον οπτικό τομέα, εκεί που οι περιορισμοί γίνονται πιο εμφανείς, είναι στον τομέα της μουσικής. Οι συνθέσεις, ενώ δεν είναι άσχημες, επαναλαμβάνονται πολύ συχνά και αρχίζουν αρκετά γρήγορα να γίνονται μονότονες.