Cars 3: Driven to Win Review

Θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σας. Δεν τα πηγαίνω καλά με αρκετά πράγματα. Ένα από αυτά είναι τα franchise που μπλέκουν ταινίες, παιχνίδια, σειρές και comic. Δυσκολεύομαι να ακολουθώ μια ιστορία, ή έστω μια θεματολογία που προσεγγίζεται από πολλά μέσα. Δεν είμαι σίγουρη και δεν έχω καταλήξει στο εάν με αγχώνει το πλήθος προσεγγίσεων ή εάν βαριέμαι την τόση προσπάθεια να μείνω σε επαφή με ένα θέμα. Άλλωστε, αυτός είναι και ο λόγος της κακής σχέσης μου με τις σειρές. Μπερδεύομαι κάπου στα επεισόδια και αρκούμαι στο να κατηγορώ την επιλεκτικά ανίσχυρη μνήμη μου. Έχω όμως και τα δίκια μου. Κάθε φορά, βρίσκω τον εαυτό μου να εκτιμά περισσότερο το πρώτο κεφάλαιο κάθε ιστορίας.

Το πρώτο παιχνίδι, το πρώτο βιβλίο, την πρώτη ταινία. Όσο τραβιέται ένα franchise, έχω έντονα την απαισιόδοξη αίσθηση ότι φθείρεται. Για καλή μας τύχη, δεν ισχύει πάντα. Όμως, όσο βλέπω ένα franchise να εκτείνεται σε μήκος (με Part 2 και sequels) ή σε πλάτος ( με νέες προσεγγίσεις από νέα μέσα), τόσο απομακρύνομαι από αυτό.  Ειδικά όταν μιλάμε για tie-in κυκλοφορίες, όπως καλή  ώρα με το Cars 3, είμαι σχεδόν εξ’ αρχής πεπεισμένη για την καθιερωμένη «εκμετάλλευση» , κάθετος, «αρπαχτή». Η προκατάληψη μου σε τέτοιες περιπτώσεις είναι δεδομένη, ειδικά σε κυκλοφορίες ταινιών και παιχνιδιών που απευθύνονται προς ένα κοινό μικρότερης ηλικίας.

Σε ένα τέτοιο κοινό που τα κριτήρια της κατανάλωσης επηρεάζονται περισσότερο από την διαφήμιση παρά την ποιότητα, οι σχεδόν ταυτόχρονες  χρονικά κυκλοφορίες είναι μια συνταγή γλυκόπικρη. Γλυκιά για τη βιομηχανία, πικρή για εμάς. Εξ αρχής λοιπόν γνώριζα καλά, ότι το Cars 3 : Driven to Win, δεν είναι ούτε το επόμενο Forza, αλλά ούτε στοχεύει σε κατακτήσεις του τύπου Game of the Year. Είναι ένα racing παιχνίδι που συνοδεύει και βασίζεται στην ταινία που κυκλοφόρησε πριν από περίπου ένα μήνα, αλλά και γενικότερα σε ορισμένα σημεία σε ολόκληρο το franchise μέσα από κάποια references. Αυτό δεν σημαίνει, προς μεγάλη μου έκπληξη, ότι είναι ένα κακό παιχνίδι που δεν προσφέρει ώρες διασκέδασης.

Στα racing παιχνίδια όλα γυρνούν γύρω από το gameplay. Η περίπτωση του Cars 3 : Driven to Win είναι μια πολύ καλή περίπτωση όσον αφορά αυτόν τον τομέα. Πέρα από τον καθιερωμένο αγώνα ταχύτητας, συναντάμε drift, διάφορα weapons, αλλά και καλοσχεδιασμένες πίστες που ωθούν σε άλματα και  κόλπα στον αέρα. Ένα πλήθος από Modes για κάθε γούστο είναι το βασικό συστατικό του παιχνιδιού. Από τους συνηθισμένους αγώνες, παραλλαγές με weapons (Battle Race), challenges (Stunt Race), έως και κύματα εχθρών (Take Down). Η πορεία του παιχνιδιού είναι απλή. Ο παίκτης αγωνίζεται κυρίως σε Master Level Events ενάντια στο Artificial Intelligence  και ξεκλειδώνει χαρακτήρες.

Χαρακτήρες, που δυσκολεύτηκα να ξεχωρίσω, που δεν υποστήριξαν αρκετά την προσωπικότητα τους μέσα στο παιχνίδι. Έμοιαζαν υπερβολικά μεταξύ τους, και η απουσία ενός απλοϊκού συστήματος εξατομίκευσης δεν βοηθούσε πολύ το τελικό αποτέλεσμα. Μια εναλλαγή κόρνας ή χρώματος στο drift όχι μόνο δεν βοήθησε, αλλά τόνισε περισσότερο στο μυαλό μου πόσο σημαντικό είναι να εξατομικεύει κανείς τον χαρακτήρα με τον οποίο αγωνίζεται. Μόνο ένας από τους χαρακτήρες μπορώ να πω πως ξεχωρίζει ως ο γρηγορότερος. Για όσους βαρεθούν τους αγώνες και θέλουν να πειραματιστούν με κόλπα μπορούν να εξασκήσουν τις ικανότητες τους  στην παιδική χαρά για αμάξια εν ονόματι Thomasville Playground. Αυτό που με εντυπωσίασε, δεν είναι άλλο από τον σχεδιασμό των πιστών.

Προσεγμένες, και παρόλο που μοιάζουν μεταξύ τους σε ένα βαθμό είναι ικανές να διασκεδάσουν οποιονδήποτε αποφασίσει να αγωνιστεί σε αυτές. Το καρτουνίστικο στυλ τους ,δένεται με έναν σχεδιαστικό ρεαλισμό και το αποτέλεσμα είναι πολύ εντυπωσιακό. Σε ορισμένα σημεία ο σχεδιασμός θυμίζει πολύ κλασσικό racing παιχνίδι, ενώ το animated ύφος δίνει την διάθεση που χρειάζεται ένας τίτλος που βασίζεται στο ομώνυμο  franchise.

Στα πολύ καλά αυτά στοιχεία έρχεται να αντιτεθεί εντόνως μια σειρά αρνητικών. Το κακό με το παιχνίδι αυτό, είναι πως οι μελανές του σελίδες κολυμπούν στο μελάνι. Τα αρνητικά του είναι πολύ αρνητικά, αλλά τα θετικά του, το λιγότερο χλιαρά μπορώ να τα χαρακτηρίσω. Αρχικά το παιχνίδι χωρίς υπερβολές και κανένα ελαφρυντικό, είναι βγαλμένο από άλλη εποχή. Φαντάζομαι πως σχετίζεται κατά κύριο λόγο με την απόφαση να εκμεταλλευτούν τόσο κονσόλες αυτής, όσο και της προηγούμενης γενιάς. Μια επιλογή που φαντάζομαι ότι ανάγεται στην ανάγκη να καλύψει ένα μεγαλύτερο φάσμα κοινού. Όπως και να έχει όμως, από τη στιγμή που ένα παιχνίδι κυκλοφορεί στις κονσόλες αυτής της γενιάς για πρώτη φορά, θεωρώ πως η οπτική απόδοση πρέπει να είναι αντάξια των περιστάσεων. 

Από πλευράς ιστορίας, δεν έχω πολλά να πω. Θυμήθηκα την ύπαρξη της όσο οργάνωνα το review. Εκτός από της όμορφη εισαγωγή λίγων λεπτών, υπάρχουν ορισμένα cut scenes ανάμεσα στους αγώνες, που μπορεί να είναι αδιάφορα, αλλά ευτυχώς δεν χαλάνε το gameplay. Το voice acting με προβλημάτισε αρκετά. Τίποτα τρομερό, και 2-3 το πολύ ατάκες σε επανάληψη που κουράζουν πολύ, από κάποιο σημείο και μετά. Θα ήθελα κάποιες παραπάνω ατάκες και ίσως παραπάνω προσπάθεια γενικότερα στην όλη εξατομίκευση και ανάπτυξη των χαρακτήρων, οπτικά και ηχητικά.

Τελειώνοντας, όταν πείστηκα ότι δυσκολεύομαι να κρίνω το επίπεδο δυσκολίας και το παιχνίδι σαν συνολική εμπειρία, αποφάσισα να του δώσω λίγο χρόνο με ένα παιδί, της ηλικιακής κλίμακας στην οποία απευθύνεται. Σίγουρα πέρασε πολύ καλυτέρα από εμένα, χωρίς να σημαίνει ότι δεν πέρασα καλά. Το επίπεδο δυσκολίας έχει αρκετό ενδιαφέρον. Στο easy, είναι αρκετά εύκολο για ένα παιδί, ενώ στο τελευταίο επίπεδο, μπορεί να γίνει αρκετά απαιτητικό και να προσφέρει ένα challenge ακόμη και σε πολύ μεγαλύτερες ηλικίες.

Εν ολίγοις, πέρασα αρκετά καλά και διασκέδασα. Θα το πρότεινα εκτός από τους fans του franchise, κυρίως σε μικρότερες ηλικίες. Πιστεύω ότι σε κάποια πτώση τιμής, είναι ένα πολύ καλό δώρο που θα προσφέρει αρκετές ώρες διασκέδασης σε μικρούς αλλά, (γιατί όχι), και σε μεγάλους.