Valentino Rossi: Τhe Game Review

Valentino Rossi. The Doctor. Το νούμερο 46. Ένα ορόσημο για το μηχανοκίνητο αθλητισμό, με μια καριέρα 20 χρόνων (και συνεχίζει…), 9 παγκόσμια πρωταθλήματα, ένας ζωντανός θρύλος των αγώνων μοτοσυκλέτας. Ένα είδωλο για όλους τους λάτρεις των δύο τροχών που φέτος κλείνει 20 χρόνια παρουσίας στο παγκόσμιο πρωτάθλημα όταν το 1996 ξεκίνησε την καριέρα του στην μικρή κατηγορία του MotoGP και μέχρι σήμερα συνεχίζει να έχει ισχυρό ρόλο στο πρωτάθλημα. Κάπου εδώ έρχεται η Milestone, το ιταλικό studio υπεύθυνο για την κυκλοφορία του Ride και την ετήσια κυκλοφορία της σειράς MotoGP, να ανακοινώσει ένα παιχνίδι ονόματι «Valentino Rossi: The Game».

Η Μilestone είναι μία εταιρία με την οποία έχω ιδιαίτερη σχέση ως gamer. Έχει μία μακροχρόνια πορεία στον τομέα των racing παιχνιδιών, κάτι που της έχει δώσει κι ένα μεγάλο κομμάτι της “πίτας”, αλλά αυτό το έχει πετύχει με ποσότητα και όχι ποιότητα. Η δύναμή της βρίσκεται στο να αγοράζει τα δικαιώματα για πρωταθλήματα μηχανοκίνητου αθλητισμού όπως είναι τα WRC, SBK και MotoGP και την ετήσια κυκλοφορία τίτλων βασισμένα σε αυτά. Αυτό μπορεί να λειτουργεί για το studio από πλευράς βιωσιμότητας, όχι όμως από πλευράς δημιουργικότητας. Παιχνίδια τα οποία με το ζόρι αγγίζουν τη μετριότητα, με ανακυκλώσιμο τεχνικό τομέα και μηδενική καινοτομία είναι με λίγες λέξεις που μπορούν να περιγράψουν μία δημιουργία που φέρει την υπογραφή του studio.

Στην προσπάθεια ανάκαμψης αυτής της πορείας, η εταιρία έχει ξεκινήσει μία ανανέωση η οποία ξεκίνησε με το 2015 με την κυκλοφορία του Ride, ενός πολύ καλού τίτλου που γνώρισε επιτυχία τέτοια ώστε να ετοιμάζεται ήδη το sequel, συνεχίστηκε με το Sebastien Loeb Rally Evo, την αποτυχημένη προσπάθεια της εταιρίας να κάνει comeback στον τομέα των Rally τίτλων χρησιμοποιώντας ένα βαρύγδουπο όνομα και τώρα με το Valentino Rossi: The Game να πετύχει με ένα σμπάρο, δύο τρυγόνια. Εξαρχής το παιχνίδι είναι πανομοιότυπο με το Sebastien Loeb Rally Evo ως προς τη δομή του. Η Milestone θέλησε να “τιμήσει” το όνομα Valentino Rossi με έναν τίτλο γύρω από αυτόν, αλλά παράλληλα ήθελε και να ξεμπερδέψει με το MotoGP 2016, γι’ αυτό και τα συνδύασε σε αυτό το παιχνίδι.

Έτσι, λοιπόν, ο παίκτης έχει ένα παιχνίδι στο οποίο μπορεί να παίξει το “τυπικό” MotoGP 2016 ή να ξεκινήσει δημιουργώντας έναν χαρακτήρα ο οποίος ανήκει στο «στάβλο» του VR Αcademy και να συνεχίσει την αγωνιστική του πορεία. Κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου ανάμεσα σε αγώνες της κανονικής διάρκειας, ο Rossi διεξάγει κάποια events, είτε στο ράντσο του, είτε σε διάφορες πίστες όπως είναι Flat Τrack events, Drift events και Rallycross events. Αυτός ο εμπλουτισμός της καριέρας με αυτόνομα events μου αρέσει μεν, αλλά από ένα σημείο με κούρασε από το ρυθμό επανάληψης, αλλά και του τεχνικού τομέα, δε. Ένα θετικό στοιχείο και σήμα κατατεθέν της εταιρείας είναι ότι χρησιμοποιεί ένα σύστημα εξέλιξης των skills, στα πρότυπα ενός RPG, τα οποία όσο αυτός τρέχει κερδίζει εμπειρία και αναπτύσσει τις δυνατότητές του όπως είναι η ικανότητα στριψίματος, η φυσική κατάσταση, η οδήγηση στη βροχή και το φρενάρισμα κάτι που προσθέτει ένα στοιχείο ρεαλισμού σε σχέση με την εξέλιξη ενός αγωνιζόμενου και της εμπειρίας που κερδίζει εντός πίστας.

Το δυνατό χαρτί όμως του παιχνιδιού είναι ο τρόπος που έχει χρησιμοποιηθεί ο Valentino Rossi. Εδώ βγάζω το καπέλο στην Milestone καθώς φαίνεται ότι έμαθε από τα λάθη της και δημιούργησε μία ολοκληρωμένη εμπειρία που ικανοποιεί σίγουρα τους fans. Πέραν της παρουσίας του Rossi εντός πίστας μέσω διάφορων events στο παιχνίδι, υπάρχει η Rossipedia, η οποία δίνει πληροφορίες για όλη την μέχρι τώρα καριέρα του Rossi, καθώς και το γνώριμο από το SLR: Evo επίπεδο που βάζει τον παίκτη στη σέλα του δημοφιλούς αναβάτη σε διάφορες στιγμές της καριέρας του.

Όσον αφορά τον τεχνικό τομέα, εδώ έχουμε να κάνουμε ένα μεγάλο πρόβλημα του παιχνιδιού. Όπως αναφέρω και πιο πάνω τα παιχνίδια της εταιρίας χρησιμοποιούν έναν ανακυκλώσιμο τρόπο παραγωγής ο οποίος περιορίζει τη δημιουργικότητα και την εξέλιξή τους. Στον τομέα των γραφικών η ανάλυση στο PS4 φτάνει τα 1080p με τα καρέ να μην ξεπερνούν τα 45 με την ηλικία της μηχανής γραφικών να είναι εμφανής πλέον καθώς το μόνο που κάνει η εταιρία είναι να διορθώνει τυχόν μικροπροβλήματα συμβατότητας και να μην τολμά να αναβαθμιστεί, τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Τα πράγματα χειροτερεύουν βέβαια όταν μιλάμε για τον ηχητικό τομέα. Μου είναι δύσκολο να αποδεχτώ, εν έτη 2016, γενικευμένους ηλεκτρονικούς βόμβους για κινητήρες οχημάτων όταν η καταγραφή ρεαλιστικών ήχων κινητήρα είναι τόσο εύκολη και έχουμε ξεπεράσει τα στάνταρ που υπήρχαν προ εικοσαετίας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ο ήχος που βγάζει η Ford Mustang (ο παίκτης την χρησιμοποιεί στα Drift events), ένα αυτοκίνητο με ατμοσφαιρικό κινητήρα V8 με συγκεκριμένο τόνο και ήχο, να ακούγεται σαν mixer μέσα σε βαρέλι και ο ήχος που έχει μία δίχρονη μηχανή σε σχέση με μία τετράχρονη, με τη μόνη διαφοροποίηση  να είναι απλά στον τόνο τους.

Και φτάνουμε στο gameplay, αυτό το οποίο ανυψώνει ή καταστρέφει ένα παιχνίδι. Ο χειρισμός χωρίζεται σε δύο μέρη, το χειρισμό μοτοσυκλέτας και το χειρισμό αυτοκινήτου. Ο χειρισμός αυτοκινήτου είναι ό,τι χειρότερο έχω παίξει σε παιχνίδι, ο όρος μοντέλο φυσικό δυνάμεων δεν υφίσταται ούτε για αστείο, υπάρχει απίστευτη καθυστέρηση μεταξύ χειριστηρίου κι οθόνης (σε σημείο που αναρωτήθηκα αν είχα πρόβλημα με το χειριστήριό μου) και τα οχήματα δίνουν μηδενική αίσθηση για το αν κινούνται σε οδόστρωμα ή επιπλέουν αυθαίρετα στο χώρο. Είναι αξιοπερίεργο πως η Milestone κατάφερε και δημιούργησε κάτι χειρότερο από το προβληματικό Sebastien Loeb Rally: Evo, αλλά τα κατάφερε!

Ο χειρισμός μοτοσυκλέτας όμως ευτυχώς δεν έχει καμία σχέση με αυτόν του αυτοκινήτου, κάτι αναμενόμενο καθώς εκεί είναι που το μιλανέζικο studio έχει τα εχέγγυα. Ο χειρισμός είναι ρεαλιστικός με την αίσθηση της ταχύτητας και τη δυναμική της μοτοσυκλέτας να μεταφράζονται σωστά και άμεσα στον παίκτη. Για να στρίψει η μοτοσυκλέτα χρειάζεται η ιδανική γωνία προσέγγισης, η ιδανική αναλογία μεταξύ εμπρός και πίσω φρένου και η σωστή έξοδος από τη στροφή για την επόμενη, κάτι που μεταφράζει την εμπειρία οδήγησης μοτοσυκλέτας εντός πίστας. Φυσικά υπάρχουν κάποια προβλήματα με το collision detection που πολλές δυσλειτουργεί και τη συμπεριφορά του αναβάτη πάνω στη μηχανή η οποία σε σημεία είναι…αστεία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι κατά τον τερματισμό μου σε αγώνα κι ενώ ο παίκτης είναι σούζα, με το που περνάει τη γραμμή ο αναβάτης σηκώνεται όρθιος να πανηγυρίσει, ενώ η μηχανή λόγω φρεναρίσματος βρίσκεται σε endo.