MX vs. ATV Supercross Encore Review

Η ανακοίνωση των δημιουργών καιρό πριν ανέφερε πως : «Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι που θα φέρουμε τον τίτλο μας στη νέα γενιά κονσόλων». Και..κάπου εκεί φαίνεται πως τελείωσε και ο ενθουσιασμός τους. Ακολουθήστε με σε μια τελείως «ανώμαλη» και χωμάτινη διαδρομή καθώς θα ξετυλίγουμε το κουβάρι λιωμένης φλάντζας και λαδιού που έχει κάνει το μοτέρ του παιχνιδιού να ‘κολλήσει’. Θα το βγάλω από μέσα μου από την αρχή, γιατί δεν μπορώ να αντιμετωπίσω κάτι σοβαρά όταν δεν έχει τον στοιχειώδη σεβασμό στον ίδιο του τον εαυτό. Πρόκειται για ένα από τα χειρότερα παιχνίδια που έχω παίξει στην νέα κονσόλα της Sony. Και δεν εννοώ το ‘είδος’ του, άλλα το σύνολο του. Η προσοχή που του έχει δοθεί από τους δημιουργούς είναι η μικρότερη δυνατή. Και είναι απορίας άξιο αν αυτό ήταν το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν ή απλώς έπρεπε να προλάβουν προθεσμίες για την κυκλοφορία του. Είναι κρίμα γιατί δεν φαίνεται να αναβιώνει ένας κλασικός τίτλος που κάποιοι περίμεναν με αγωνία.

Ας ξεκινήσουμε από το οπτικό κομμάτι του Mx vs. Atv Supercross Encore. Δυστυχώς, δεν είναι ένα παιχνίδι που έχει υποστεί το κατάλληλο ραφινάρισμα στα γραφικά. Οπτικά θυμίζει παιχνίδι περασμένης γενιάς. Τα εφέ που το εμπλουτίζουν είναι πρακτικά ανύπαρκτα πέρα από μια υποτυπώδη κάπνα που βγαίνει από το πίσω μέρος του οχήματος. Προσωπικά βρήκα τον οπτικό τομέα τραγικό. Δε γίνεται να κυκλοφορείς ένα παιχνίδι στη νέα γενιά κονσόλων με τόσο ‘βασικά’ χαρακτηριστικά. Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να το δεχτώ. Εκτός αυτού είναι πολύ έντονο από την αρχή και σε όλα σχεδόν τα  modes του παιχνιδιού το frame drop. Δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο αυτό το παιχνίδι για να ‘γονατίζει’ το σύστημα, οπότε η ευθύνη πέφτει εξ ολοκλήρου στους προγραμματιστές. Δεν έχει γίνει σωστή δουλειά σε αυτό τον τομέα. Όπως καταλαβαίνει κανείς, αυτοί οι δύο λόγοι (γραφικά και framerate) είναι από μόνοι τους πολύ ισχυροί ώστε να μην ευχαριστηθεί  κάποιος το παιχνίδι. Μακάρι όμως να ήταν μόνο αυτοί.

Το gameplay είναι χωρίς έμπνευση. Βασικό. Ό,τι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τόσα χρόνια σε αντίστοιχα παιχνίδια. Τίποτα παραπάνω. Καμία καινοτομία. Καμία διάθεση προσπάθειας. Ό,τι δοκιμάζαμε πριν 15 χρόνια στο Motocross Madness, αυτό βλέπουμε και τώρα. Όχι ότι είναι απαραίτητα κακό άλλα δεν σου δημιουργεί κανένα αίσθημα. Είναι ανιαρό, επαναλαμβανόμενο, με κακό level design, και πάρα πολύ λίγη προσπάθεια σε όλους τους τομείς από τους δημιουργούς. Το παιχνίδι δεν είναι δύσκολο. Σε καμία περίπτωση δεν θα σας δυσκολέψει. Περιλαμβάνει μερικά κόλπα που μπορεί να κάνεις με τη μηχανή στον αέρα, όμως αυτά είναι πρακτικά άχρηστα και είναι εκεί μόνο και μόνο για να κάνουν το παιχνίδι να σε κρατήσει λίγο παραπάνω κοντά του. Στις αρχικές πίστες μάλιστα με μηχανή 250 κυβικών, είναι σχεδόν αδύνατο να πραγματοποιήσεις κάποιο από αυτά. Όπως και να έχει, ένας απλός συνδυασμός ‘Πατάω γκάζι-αφήνω γκάζι’ είναι ικανός να σας χαρίσει την πρωτιά σε οποιαδήποτε πίστα χωρίς κόπο. Δεν χρειάζεται καν να χειριστείτε τον αναβάτη ρίχνοντας το βάρος σας μπροστά ή πίσω. Είναι τόσο ‘βασικό’ το gameplay του…

Στη διάθεση μας έχουμε μια γκάμα από οχήματα, είτε είναι δίτροχα, είτε τετράτροχα. Μάλιστα μπορούμε να τα παραμετροποιήσουμε, ενώ κερδίζοντας αγώνες ξεκλειδώνουν διάφορα εξαρτήματα, χρώματα και οχήματα. Αυτό όμως είναι ένα στοιχείο που δεν θα ικανοποιήσει κανέναν, μιας και ο κορμός του, το gameplay, δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον. Η προχειρότητα του παιχνιδιού και η ‘ερασιτεχνικότητα’ θα έλεγα εγώ είναι διάχυτη. Από τα μενού έως τον σχεδιασμό μιας πίστας. Τα ηχητικά εφέ είναι μια μίξη χλοοκοπτικού με σκουπιδιάρικου που ηχογραφείται σε κάποιο προαύλιο σχολείου όπου παίζουν μπάλα και φωνάζουν μικρά παιδιά. Και αυτό είναι  επαναλαμβανόμενο και μόνιμο. Στα της μουσικής υπάρχουν κάποιες μελωδίες στα ακουστικά αυτού που χειρίζεται το χλοοκοπτικό σε ρυθμούς άλλοτε thrash και άλλοτε κάποιου είδους royalty free new age industrial gardening rock ambient. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ‘μουσική κηπουρού’.

Τα modes του παιχνιδιού τα έχουμε δει και παλιότερα σε αντίστοιχα παιχνίδια. Τυπικές πίστες που αποτελούν ένα Campaign, αγώνες που αφορούν check points ή free roam σε κάποιες πίστες, που είναι και το πιο διασκεδαστικό. Ή μάλλον, θα μπορούσε να είναι διασκεδαστικό, μιας και το παλλόμενο framerate δεν σε αφήνει να απολαύσεις την εμπειρία. Μπορούμε να παίξουμε online ή τοπικά όμως αμφιβάλλω αν ποτέ κάποιος θα θελήσει να δοκιμάσει κάτι τέτοιο.  Το παιχνίδι ξεκινά να γίνεται διασκεδαστικό αφότου κάποιος πάρει μεγαλύτερου κυβισμού μηχανή, ώστε να μπορεί να πραγματοποιεί τα εκτός λογικής και φυσικής τριπλά backflips και διάφορα άλλα κόλπα στον αέρα. Πέραν αυτού δεν βρίσκω κανένα λόγο ύπαρξης του. Οι πίστες είναι πάνω από 30 με τις 12 να αποτελούν γνωστές τοποθεσίες αν και αμφιβάλω αν έχει γίνει σωστή απόδοση. Υπάρχουν επίσης δύο ανοιχτά περιβάλλοντα στα οποία μπορούμε να περιηγηθούμε, ενώ οι γνωστοί αναβάτες ανέρχονται στον αριθμό των 60 άλλα μάλλον μόνο ως ονόματα, μιας και η όψη τους δεν αντικατοπτρίζει τους πραγματικούς αναβάτες.

Πραγματικά θλίβομαι που κυκλοφορούν τόσο ανούσια παιχνίδια σε αυτή την κατηγορία. Αν είχε γίνει μια σωστή δουλειά, και είχε δοθεί μεγαλύτερη προσοχή σε όλους τους τομείς ίσως και να μιλούσαμε για ένα διαμάντι, όμως όπως προείπα, η προχειρότητα είναι διάχυτη. Δεν βλέπω πως κάποιος θα ξοδέψει πάνω από μερικές ώρες στον κόσμο αυτού του παιχνιδιού.