Το Chernobylite είναι η "σοβιετική" δόση πριν το S.T.A.L.K.E.R. 2 | Review

Την αγάπη μου για τα «σοβιετικά» παιχνίδια δεν την έχω κρύψει ποτέ. Έχω μία ιδιαίτερη σχέση με τις παραγωγές του «πρώην ανατολικού μπλοκ» όπως μου αρέσει να τις αποκαλώ. Αυτά τα παιχνίδια έχουν μία παράξενη, ξεχωριστή κρούστα που αποτυπώνεται αυθεντικά. Ίσως τα βιώματα, ίσως οι συγγραφείς, ίσως απλά η ιστορία να έχει χαρίσει όλο αυτό το υπόβαθρο για να χτιστούν ιστορίες από εκείνα τα μέρη. Όσο κι αν προσπάθησαν Αμερικάνοι (και άλλοι) να αγγίξουν τέτοια θεματολογία, τις περισσότερες φορές απέτυχαν παταγωδώς. Οπότε ο πρώτος και ο βασικότερος κανόνας για να μπορείς να φτιάξεις «σοβιετικό» παιχνίδι, λέει πως πρέπει να έχεις ζήσει κάπου εκεί, να είσαι μέρος της κουλτούρας και να μοιράζεσαι την ίδια ιδιοσυγκρασία.

Το παιχνίδι που σας παρουσιάζω στο παρόν κείμενο έρχεται από την Κρακοβία της Πολωνίας και συγκεκριμένα από την The Farm 51, ένα στούντιο που δεν έχει ιδιαίτερη προϊστορία στο χώρο, αλλά εδώ και χρόνια μάς έχει «σερβίρει» το Chernobylite. Ο τίτλος πέρασε από μία επιτυχημένη Kickstarter καμπάνια το 2019, ο κόσμος παίζει εδώ και καιρό την early access του, ωστόσο τώρα έφτασε η επίσημη κυκλοφορία του στα PC, με τις εκδόσεις των κονσολών (παλιών και νέων) να έχει προγραμματιστεί για το Σεπτέμβριο και μετά.

Στο Chernobylite ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο του Igor, ενός φυσικού επιστήμονα που εργαζόταν στο Πυρηνικό Σταθμό Παραγωγής Ενέργειας του Τσερνόμπιλ. Τα γεγονότα λαμβάνουν χώρα 30 χρόνια μετά τον πυρηνικό όλεθρο, με τον πρωταγωνιστή να αναζητά τα ίχνη της αγαπημένης συζύγου του, Τατιάνας. Ο Igor έχει λάβει μία φωτογραφία της και αποφασίζει να ταξιδέψει στην αποκλεισμένη ζώνη του Τσερνόμπιλ. Η κατάσταση εκεί θέλει μία στρατιωτική οργάνωση ονόματι NAR να έχει καταλάβει μεγάλο μέρος της περιοχής και να επιχειρεί πειράματα που σχετίζονται με το “chernobylite”. Πρόκειται για έναν υλικό, που μοιάζει με κρύσταλλο και έχει αναπτυχθεί στην περιοχή από χημικές αντιδράσεις μετά την καταστροφή του 1986. Ο κρύσταλλος αυτός φέρεται να δίνει υπερφυσικές δυνατότητες στους κατόχους και τους επιτρέπει να ταξιδεύουν μεταξύ παράλληλων κόσμων, καθώς και να επισκέπτονται το παρελθόν και να αλλάζουν τα γεγονότα.

Η ιστορία του παιχνιδιού παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, παρόλο που δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι που δεν έχει ξαναειπωθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Η εκτέλεση, ωστόσο, από τους Πολωνούς είναι καλή και κρατάει τον παίκτη σε εγρήγορση. Το σενάριο παρουσιάζει μερικές έντονες ανατροπές, μυστήριο, συνομωσίες, συγκινήσεις και…ευτράπελα, πράγματα που για εμένα δίνουν το πράσινο φως. Υπάρχουν αδυναμίες που κυρίως εντοπίζονται στη βιαστική έκβαση κάποιων συμβάντων, αλλά σε γενικές γραμμές οι παίκτες θα βιώσουν μια ενδιαφέρουσα ιστορία που θα ικανοποιήσει τους περισσότερους.

Από την οθόνη μου πέρασαν πολλοί χαρακτήρες, με λίγο γραφική/ κλισέ απεικόνιση πολλές φορές. Κάποιοι έγιναν σύντροφοί μου και μπήκαν στην ομάδα μου, κάποιοι άλλοι απλά έπαιξαν ρόλο στα γεγονότα. Σε επίπεδων χαρακτήρων, δε μπορώ ούτε να το εκθειάσω, ούτε όμως νιώθω απογοητευμένος. Αυτό που σίγουρα δε μου άρεσε είναι οι ερμηνείες των περισσοτέρων εξ αυτών (έπαιζα στη ρωσική γλώσσα, προφανώς).

Εκεί που το παιχνίδι λάμπει κατά την άποψή μου και φέρνει μερικές καινοτόμες ιδέες είναι στον τρόπο που διαχειρίζεται το σύστημα επιλογών. Ο Igor, ουκ ολίγες φορές θα κληθεί να πάρει σημαντικές αποφάσεις, οι οποίες επηρεάζουν τόσο τα γεγονότα, όσο και τη σχέση του με τους συντρόφους του. Με την ύπαρξη του chernobylite κρυστάλλου, όμως, στα πεπραγμένα, όλο αυτό το σύστημα επιλογών παίρνει μία παράξενη τροπή μιας και ο παίκτης μπορεί να αλλάξει τις αποφάσεις του και να «πειραματιστεί» λίγο με την πορεία που θα πάρει το σενάριο. Θα έλεγα πως η δομή φέρνει σε ένα trial and error σκηνικό που κλείνει και λίγο το μάτι στο rogue like genre. Μάλιστα, το επικό φινάλε που φέρνει λίγο σε “Suicide Mission” του Mass Effect, βάζει το κερασάκι στην τούρτα και συνθέτουν ένα πραγματικά ενδιαφέρον και καινοτόμο μηχανισμό που ακόμη μια φορά ήρθε από τα χέρια “indie” developer.

Το Chernobylite είναι ένα παιχνίδι που στη ραχοκοκαλιά του ενσωματώνει ένα base building σύστημα που έχουμε γνωρίσει και αλλού στο παρελθόν. Ο Igor, μέσα στην πρώτη ώρα του τίτλου, θα κληθεί να φτιάξει το δικό του κρησφύγετο, στο οποίο θα ενσωματώνονται companions. Αυτοί οι companions μπορούν να ταχθούν σε αποστολές όσο ο Igor κάνει τη δικιά του και όλοι μαζί να συνεισφέρουν στην επιβίωση και ανάπτυξη της βάσης. Από τα απολύτως απαραίτητα, όπως τροφή και καθαρό οξυγόνο, μέχρι και αισθητικές βελτιώσεις (φως, φυτά) που θα βοηθήσουν τη ψυχική τους υγεία, η οποία παίζει καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία ή την αποτυχία των δικών τους αποστολών. Κάθε companion έχει τα δικά του χαρακτηριστικά και ταλέντα, οπότε ο Igor θα πρέπει να επιλέγει με προσοχή «ποιόν» θα στείλει «πού».

Αυτή η βάση, λοιπόν, είναι και το κεντρικό hub, από το οποίο ο παίκτης θα «βγαίνει» σε αποστολές. Δεν έχουμε να κάνουμε με έναν μεγάλο ενιαίο κόσμο, αλλά με μικρές μεμονωμένες περιοχές που δυστυχώς ανακυκλώνονται αρκετά. Ωστόσο, σε αυτές τις περιοχές δίνεται η δυνατότητα και πολλές φορές χρήζει η εξερεύνησή τους, μιας και οι καταστάσεις απαιτούν loot, το οποίο με τη σειρά του θα επιτρέψει στον Igor (και στη βάση ολόκληρη) να κατασκευάσει πολύτιμα αγαθά. Ο τίτλος έχει ένα πλούσιο crafting μηχανισμό που σου επιτρέπει να φτιάξεις από πυρομαχικά και όπλα, μέχρι μάσκες οξυγόνου και σούπες. Ο τρόπος που γίνεται progress στο χαρακτήρα είναι ο κλασικός με τα XP (σκοτώνοντας εχθρούς ή τελειώνοντας αποστολές), ωστόσο η αξιοποίηση των skill points γίνεται μέσω των companions.

Κάθε σύντροφος έχει τη δικιά του κατηγορία ικανοτήτων που «μαθαίνονται» στον Igor μέσω σύντομων tutorials (ή mini game αν προτιμάτε). Μπορείς να βελτιώσεις το σημάδι σου στην στόχευση, να επεκτείνεις τις θέσεις του inventory σου, να μάθεις να ακούγεσαι λιγότερο στις stealth ενέργειές σου και πολλά ακόμη. Το πρόβλημά μου σε όλο αυτό είναι ότι το βρίσκω μάταιο, μιας και οι περισσότερες αποστολές είναι απλές και παραμερίζουν στο μεγαλύτερο μέρος τους, τους RPG μηχανισμούς. Θέλω να πω ότι είναι ευπρόσδεκτο να έχεις πλούσιο RPG σύστημα, αλλά να το βλέπεις να έχει αντίκτυπο στο gameplay και όχι να υπάρχει απλά για να…υπάρχει.

Οι αποστολές, λοιπόν, αναδεικνύουν τη μεγαλύτερη αδυναμία του Chernobylite κατ’ εμέ. Θα ήθελα περισσότερη ποικιλία και περισσότερη φαντασία από το «πήγαινε κάψε εκείνα τα έγγραφα», «κλείσε εκείνο το radio station» κ.ο.κ. Και σε συνάρτηση με τις περιοχές που ανακυκλώνονται συχνά, δεν αργεί να έρθει η πλήξη του παίκτη γύρω στο 10ωρο από τις 25 ώρες που μου πήρε εμένα για να το ολοκληρώσω. Ευτυχώς, το φινάλε σε ξυπνάει και το σενάριο σε ανταμείβει.

Πρακτικά έχουμε να κάνουμε με ένα shooter, με σχετικά ρηχό οπλοστάσιο που όμως είναι αρκετό αν αναλογιστεί κανείς τα upgrades που μπορούν να δεχθούν τα όπλα. Οι shooting μηχανισμοί του είναι «οκ», η αίσθηση των όπλων είναι «οκ» και γενικά σε ό,τι αφορά στο gameplay είναι…«οκ» και τίποτα παραπάνω. Μερικά θέματα με την A.I. υπάρχουν, κυρίως στις stealth περιηγήσεις, αλλά δε θα έλεγα πως αποτελούν εμπόδιο στο να το ευχαριστηθείς.

Όντας survival, να μη ξεχάσω να αναφέρω πως ο παίκτης πρέπει να έχει στην έννοιά του το ποσοστό της ραδιενέργειας του περιβάλλοντος (υπάρχει ειδικό εργαλείο που το επιστρατεύεις γι’ αυτό το λόγο), καθώς και τα επίπεδα της ψυχικής σου υγείας. Δεν έχει, όμως, σύστημα που απαιτεί τη συνεχή τροφοδοσία γευμάτων, νερού ή οτιδήποτε σχετικό.

Αν υπάρχει κάτι που «διαφημίζει» αυτό το παιχνίδι, αυτό είναι ο κόσμος του και ο σχεδιασμών των Πολωνών. Θα τολμήσω να πως αυτό είναι το «ομορφότερο» Τσερνόμπιλ που έχω δει σε παιχνίδι. Έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ αληθοφανή, πλούσιο και με φανταστική λεπτομέρεια σχεδιασμό στα επίπεδα που πείθουν και με το παραπάνω. Ο τίτλος έχει τις ομορφιές του, από πολύχρωμα ηλιοβασιλέματα και ομιχλώδεις δάση και λίμνες, μέχρι σκοτεινούς διαδρόμους νοσοκομείων και αφιλόξενα υπόγεια. Τα horror στοιχεία είναι σε σημεία εμφανές αλλά θα ήθελα να είχε επενδυθεί περισσότερη φαιά ουσία εδώ. Δε θα έλεγα πως είναι ένα αμιγώς horror παιχνίδι και διαφωνώ κάθετα με τους χαρακτηρισμούς της κοινότητας για το Chernobylite.

Το παιχνίδι «τρέχει» με την Unreal Engine 4 και το τελικό οπτικό αποτέλεσμα είναι χάρμα οφθαλμών, ενώ σε γενικές γραμμές έχει γίνει πολύ καλό optimization. Υπάρχουν σημεία που θα μπορούσαν να έχουν προσεχθεί λιγάκι παραπάνω, αλλά συνολικά έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ όμορφο PC game. Αντιμετώπισα μερικά crashes και bugs, αλλά σε ανησυχητικό βαθμό. Ο ήχος του είναι καλός και ακόμη καλύτερη η μουσική επένδυση, η οποία μπορεί να μην σφύζει από ποικιλία, έχει όμως μερικές καλοδουλεμένες μελωδίες που βάζουν σε μια τάξη τα της ατμόσφαιρας και σε σπρώχνουν στο κλίμα.