Ξύπνησα στο νοσοκομείο. Δε θυμάμαι τίποτα.
Κάτι περίεργα με ρωτούσε η νοσοκόμα. Αν θυμάμαι αυτόν που μου επιτέθηκε, αν είδα πώς και προς τα πού έφυγε… Τώρα αρχίζω να θυμάμαι εκείνο το βράδυ. Μου επιτέθηκε κάποιος όσο δούλευα. Το ταξί μου… Πού είναι το ταξί μου; Θεέ μου, πρέπει να γυρίσω στη δουλειά αμέσως, αν θέλω να τα βγάλω πέρα με τους λογαριασμούς κι αυτό το μήνα.
Στο Night Call είσαι ένας οδηγός ταξί, με βαρύ παρελθόν, ο οποίος δουλεύει σε βραδινό ωράριο στο Παρίσι. Σε ένα Παρίσι της σημερινής εποχής, μαύρο και σκοτεινό, έχοντας χάσει την αρχοντική λάμψη του παρελθόντος. Εδώ, ανάμεσα στα άλλα, γίνονται πολλές δολοφονίες. Σε μια από αυτές ήσουν παρών. Ο δολοφόνος επιτέθηκε και σε εσένα μέσα στο ταξί, αλλά απέτυχε να σε σκοτώσει.
Τώρα η αστυνομία σε εκβιάζει. Πρέπει να βρεις το δολοφόνο, αλλιώς τα εγκλήματα θα καταλογιστούν σε εσένα. Την ίδια στιγμή, οι λογαριασμοί τρέχουν. Δεν μπορείς να σταματήσεις τη δουλειά. Ο καλύτερος τρόπος, λοιπόν, είναι να μιλάς με όσους μπαίνουν στο ταξί σου, προσπαθώντας να αποσπάσεις κάποια χρήσιμη πληροφορία. Οι άνθρωποι πάντα νομίζουν ότι ξέρουν τι και γιατί συνέβη κάτι σε τέτοια θέματα. Όλα συζητιούνται τόσο, που το να μάθεις κάποια πληροφορία είναι μονάχα θέμα σωστών ερωτήσεων.
Η αστυνομία σου δίνει διορία λίγες ημέρες, αλλιώς θα καταδικαστείς.
Κάπου εδώ ξεκινάει το παιχνίδι.
Το Night Call είναι ένα noir παιχνίδι. Χαρακτηρίζεται simulation, αλλά φέρνει πολύ σε graphical novel. Για την ακρίβεια, όμως, παρακολουθείς την πλοκή που το μεγαλύτερο μέρος της εξελίσσεται σε διαλόγους και αποφασίζεις για τις απαντήσεις. Ας ξεκινήσουμε, όμως, από την αρχή.
Ρίχνεις μια ματιά στο χάρτη και επιλέγεις ποιον επιβάτη θα εξυπηρετήσεις. Από εκεί και έπειτα τα άλλα γίνονται αυτόματα. Φτάνεις εκεί, μπαίνει στο ταξί και ξεκινάτε προς τον προορισμό του. Το δικό σου κομμάτι αφορά την επιλογή των ερωτήσεων και απαντήσεων που ακολουθούν στη συζήτηση με τον επιβάτη. Στόχος είναι με τις κατάλληλες ερωτήσεις να αποσπαστούν πληροφορίες, αλλά να επιλεγούν και οι σωστοί επιβάτες, ώστε στο τέλος της ημέρας να βγαίνουν οι υπολογισμοί των λογαριασμών που εκκρεμούν. Στο τέλος κάθε ημέρας, γυρνώντας στο σπίτι πρέπει να έχεις αφήσει αρκετό χρόνο να ασχοληθείς με τα clues, να τα ταξινομήσεις και να ετοιμαστείς για μια ακόμη δύσκολη νύχτα.
Όλα τα παραπάνω είναι δεμένα εικαστικά με μια πανέμορφη παριζιάνικη noir ατμόσφαιρα. Εν ώρα οδήγησης φαίνεται από τα παράθυρα η real time διαδρομή, πινελιά που ομορφαίνει πολύ το εικαστικό κομμάτι. Και αυτό, διότι το υπόλοιπο εικαστικό κομμάτι έγκειται περισσότερο σε παγωμένες εναλλασσόμενες εικόνες, παρά σε ομαλά cutscenes. Ανά λίγα λεπτά, μερικές σκηνές από μικρά τοπικά καφέ ή τον σκούρο ουρανό κρατούν την noir ατμόσφαιρα ζωντανή. Σε ένα γενικό πλαίσιο με πολύ απλά πράγματα και μια ασπρόμαυρη αισθητική με σκιές και comic book όψη, η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού μένει σκοτεινή και μυστηριώδης καθ’ όλη τη διάρκειά του. Το μουσικό κομμάτι από την άλλη είναι περιορισμένο αρκετά, αφού δεν υπάρχει ίχνος φωνής γενικότερα. Μόνο ήχοι του αυτοκινήτου και μουσική. Αυτή, αν και παίζει σε επανάληψη, χτίζει το vibe της μοναχικής οδήγησης τη νύχτα, με αξιοπρεπέστατη επιτυχία.
Το παιχνίδι έχει τρεις επιλογές υποθέσεων, με τον serial killer κάθε φορά να είναι διαφορετικός ανάμεσα στους περισσότερους από 70 χαρακτήρες του παιχνιδιού. Αν και αυτό ακούγεται ιδανικό για να μην υπάρχει καθόλου επαναληψιμότητα, δυστυχώς ένα μικρό κενό στο παιχνίδι χαλάει τα όνειρά μας για το άγγιγμα της τελειότητας. Στη συζήτηση με τους επιβάτες τα στοιχεία που λαμβάνονται δεν υπάρχουν στους διαλόγους. Απλά φαίνεται ειδοποίηση ότι αποκτήθηκε κάποιο clue, το οποίο θα το διαβάσει ο παίκτης αργότερα στο σπίτι. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η συζήτηση με τον κάθε επιβάτη να είναι συγκεκριμένη σε κάθε υπόθεση και playthrough, με το περιεχόμενό της να αφορά θέματα επικαιρότητας ή προσωπικά ζητήματα των επιβατών.
Αυτό για εμένα είναι άσχημο. Δεν μου άρεσε όχι μόνο το ότι δεν μαθαίνω τα στοιχεία εν ώρα συζήτησης, αλλά και το ότι μου προσφέρονται τρεις υποθέσεις με ανάλογο βαθμό δυσκολίας και πρέπει να διαβάσω τον ίδιο άσχετο με τα στοιχεία διάλογο τρεις φορές με τον κάθε ένα επιβάτη, για να ολοκληρώσω όλες τις υποθέσεις. Δεν μπορώ να πω ψέματα, είναι κουραστικό. Πόσω μάλλον αν σκεφτεί κανείς ότι σε μια ημέρα του παιχνιδιού θα πάρει περίπου 3-4 επιβάτες και θα επισκεφτεί και ένα μέρος που έγινε έγκλημα, με σκοπό την απόκτηση στοιχείων. Το ίδιο ενοχλητικές ήταν και οι αρκετές φορές που έκανα restart το παιχνίδι, γιατί είχε bug και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.
H διάρκεια του Night Call εξαρτάται από το πόσες προσπάθειες θα πάρει σε κάποιον να λύσει το μυστήριο, αλλά γενικά δεν είναι μεγάλο παιχνίδι. Η μια από τις τρεις υποθέσεις, όταν δηλαδή έρχεται κάποιος σε επαφή με το παιχνίδι για πρώτη φορά έχει πολύ ενδιαφέρον. Έχει την υπομονή και την περιέργεια να διαβάσει τους διαλόγους ανάμεσα στον οδηγό και τους επιβάτες, ακόμη και αν δεν αφορούν την πλοκή, να μπει στη διαδικασία προβληματισμού για αυτές, μιας και όλες αφορούν επίκαιρα ζητήματα και καταστάσεις.
Ένας οδηγός ταξί της νύχτας ειδικά, δεν είναι μόνο ένας οδηγός. Για μερικούς επιβάτες είναι φίλος, σύμβουλος, εξομολογητής, η μοναδική τους παρέα. Οι σχέσεις που αναπτύσσονται και οι ιστορίες που κουβαλάει ο κάθε επιβάτης περνούν από τα μάτια μας τη νύχτα και χάνονται στην ψυχή μας μαζί με το σκοτάδι της. Αυτό αποτελεί και το ομορφότερο στοιχείο του παιχνιδιού, αυτή η σκοτεινή μοναχική ατμόσφαιρα δεμένη με τις ιστορίες τόσων ανθρώπων. Μπορεί εμείς να ψάχνουμε τον ένοχο, αλλά το ποιος είναι περισσότερο ένοχος από τον άλλο, είναι δύσκολο να φανεί στα σκοτεινά σοκάκια του Παρισιού. Και όσο ο χρόνος τρέχει και ο δολοφόνος είναι ελεύθερος, μπορεί να επιστρέψει ως πελάτης, για να ολοκληρώσει αυτό που άρχισε.
Όταν περνά κανείς στις επόμενες δύο υποθέσεις, αρχίζει να θυμάται τις συζητήσεις με τους πελάτες και να τις προσπερνά σύντομα χωρίς να διαβάζει πια. Αρχίζει να πατά συνεχώς click με μανία, μέχρι να δει κάτι καινούργιο. Αυτό αποτελεί και το βασικό μου παράπονο. Οι περισσότεροι από 70 χαρακτήρες δεν φτάνουν για να μην υπάρχει επανάληψη. Καλύτερα, κατά τη δική μου άποψη, να είχε 20-25 σταθερούς ή κάθε υπόθεση και το παιχνίδι να χωρίζονταν σε τρεις πραγματικές υποθέσεις χωρίς τους ίδιους χαρακτήρες. Επιπλέον, με αυτό τον τρόπο θα μπορούσαν να υπάρχουν και αναφορές επί των στοιχείων εν ώρα συζήτησης, και όχι να επαναλαμβάνεται η ίδια άσχετη συζήτηση σε κάθε υπόθεση και απλά να αλλάζει το clue που πετάει στο τέλος για να εξετάσει ο παίκτης στο σπίτι, στο τέλος της βάρδιας. Έτσι, η κάθε υπόθεση θα είχε το ενδιαφέρον που της αξίζει και δεν θα έχαναν οι δύο από αυτές, λόγω της επανάληψης.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.