Katana Zero Review - Όταν εμπνέεσαι χωρίς να αντιγράφεις

Το ότι το Katana Zero ορθώς αντιμετωπίστηκε ως το next big thing της indie σκηνής από πρώιμο ακόμα στάδιο αποδείχθηκε και με το εξαιρετικό ντεμπούτο του, γεγονός που θα μπορούσε να θεωρηθεί και αναμενόμενο, αν αναλογιστεί κανείς πως το πακέτο από neon, one hit kills και αίμα που παρουσίασε η Askiisoft, φανέρωνε εξαρχής διαθέσεις για ένα side scrolling Hotline Miami. Η κυκλοφορία υπό την αιγίδα της (σχεδόν πάντα) εγγυήτριας για διασκέδαση Devolver Digital αποτελεί απλά το κερασάκι στη τούρτα που “άνοιξε” την όρεξη των ενδιαφερόμενων. Άραγε κατάφερε να ανταπεξέλθει στο εν λόγω hype;

Το σενάριο παρότι δεν διακρίνεται από κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία, καταφέρνει να διατηρήσει την προσοχή μας μέσω της ψυχεδελικής του εξιστόρησης. Η αφηγηματική δομή ακολουθεί την Hotline πεπατημένη, με την ιστορία να διαρκεί δέκα ημέρες και την αρχή κάθε αυτής να βρίσκει τον πρωταγωνιστή, έναν εκτελεστή με αμνησία, να αναλαμβάνει συμβόλαια θανάτου από τον ψυχαναλυτή του.

Εν συνεχεία ακολουθεί η εκάστοτε αποστολή και ο επίλογος κάθε σούρουπο, όπου λαμβάνουν χώρα διάφορα περίεργα. Την ψευδαίσθηση πως μπορούμε να αποκλίνουμε από την γραμμική ροή των γεγονότων έρχεται να δημιουργήσει το δυναμικό σύστημα διαλόγων, το οποίο μας επιτρέπει να επιλέξουμε το βαθμό που θέλουμε να είμαστε εριστικοί ή συνεργάσιμοι προς τους συνομιλητές μας, χωρίς εν τέλει ιδιαιτέρως σημαντικά αποτελέσματα.

Ευλόγως, στην πρώτη επαφή κάποιος που δεν έχει ασχοληθεί ξανά με παρόμοιο τίτλο θα βιαστεί να κατηγοριοποιήσει το Katana Zero ως ένα καθαρόαιμο action, με σκοπό να αφανίσουμε όλους τους εχθρούς που συναντάμε, ώστε να προχωρήσουμε στα εκάστοτε υπό-επίπεδα που σχηματίζουν τα δώδεκα κεφάλαια του παιχνιδιού. Όμως ο παράγοντας του θανάτου και της επανεκκίνησης με ένα μόνο χτύπημα, έρχεται να ξεκαθαρίσει οποιαδήποτε παρερμηνεία περί του χαρακτήρα του.

Ουσιαστικά πρόκειται για μία εμπειρία στρατηγικής και γρήγορων αντανακλαστικών με κάθε “δωμάτιο” να χρήζει ξεχωριστής μελέτης και προγραμματισμού πριν και κατά την εκκαθάρισή του. Επιπροσθέτως, η συμπεριφορά των αντιπάλων σε κάθε νέα προσπάθεια, ευτυχώς δεν παραμένει αυστηρά στατική μα ούτε και ακραία απρόβλεπτη (κάτι που θα οδηγούσε σε χάος), απαιτώντας διαφορετικούς, επί τούτου, τρόπους επίλυσης για κάθε εμπλοκή.

Ο μεγαλύτερός μας σύμμαχος προς την κατακρεούργηση των εχθρών μας αλλά και την άμυνα, μιας και με αυτό πραγματοποιούμε τα deflect ενάντια σε σφαίρες, είναι φυσικά το katana μας. Στην χρήση του katana και όχι τόσο στην αλλαγή οπτικής, έγκειται και η μεγαλύτερη διαφοροποίηση του τίτλου σε σχέση με άλλους της κατηγορίας του, καθώς ο σχεδόν αποκλειστικός από μέρους μας melee τρόπος μάχης αλλάζει τα shooting δεδομένα που έχουμε συνηθίσει.

Το δεύτερο μεγάλο μας όπλο, η ύπαρξη του οποίου δικαιολογείται από το σενάριο, είναι το bullet time. Όπως έχει αποδειχθεί από έναν άλλο πρόσφατο “Hotline κλώνο”, το κατά τα άλλα συμπαθέστατο Hong Kong Massacre, η απλόχερη δυνατότητα χρήσης του bullet time μπορεί να οδηγήσει σε ανιαρές καταστάσεις, καταστρέφοντας το σύνολο. Εδώ αντιθέτως αξιοποιείται υποδειγματικά, ως μία περιορισμένη, νευραλγική για την πρόοδο λειτουργία και όχι ως ένας cheesy-game breaking μηχανισμός. Κοινώς θα πρέπει να καλοζυγίζετε την χρήση του αφού ούτε διαρκεί πολύ, ούτε επαναφορτίζεται ιδιαίτερα γρήγορα. Τέλος, στον στρατηγικό σχεδιασμό των επιθέσεών σας προστίθενται και κάποια ελάχιστα projectiles, από πορτατίφ μέχρι εκρηκτικά και βόμβες καπνού, τα οποία και αυτά με τη σειρά τους θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν με φειδώ.

Αυτό που καταφέρνει περίφημα το Katana Zero είναι ο τρόπος που μας ζητάει να εκμεταλλευτούμε όλους τους ανωτέρω μηχανισμούς. Rolls, deflects και bullet time, όλα είναι διαθέσιμα από την πρώτη στιγμή, ο ρυθμικός βαθμός αύξησης δυσκολίας πάραυτα μας ωθεί να κατανοήσουμε κάθε επιμέρους δυνατότητα σταδιακά, καταλήγοντας σε εντυπωσιακά combos με φαντασμαγορικά αποτελέσματα και το σημαντικότερο, ικανοποίηση από μέρους μας.

Όσων αφορά το ίδιο το επίπεδο πρόκλησης, ο αριθμός των διαφορετικών εχθρών κρίνεται ικανοποιητικός για το σύντομο εξάωρο που διαρκεί ένα playthrough, με την επιτυχία να είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το εάν καταφέραμε να τιθασεύσουμε τις προαναφερθείσες δυνατότητες εναντίον τους. Ο σχεδιασμός των επιπέδων συμβάλει και αυτός στην δυσκολία με παγίδες και λοιπά platforming τεχνάσματα που συνδράμουν παράλληλα με το εναλλασσόμενο εικαστικό σε ποικιλόμορφες πίστες, αποφεύγοντας συγχρόνως το φαινόμενο του να εισάγονται συνεχώς νέοι εκνευριστικοί μηχανισμοί μόνο και μόνο χάριν ποικιλίας.

Τα boss fights είναι το μοναδικό χαρακτηριστικό που θα σας αφήσει παραπονεμένους και αυτό διότι αν και στο συγκεκριμένο τομέα όταν υφίστανται το παιχνίδι διαπρέπει, οι συγκεκριμένες αναμετρήσεις είναι ολιγάριθμες, δημιουργώντας την επιθυμία για κάτι παραπάνω και καθιστώντας την ανάγκη ανεύρεσης του secret boss σε δεύτερο χρόνο επιβεβλημένη. Εάν παιδεύεστε με το Sekiro αυτό το καιρό, το Katana Zero λειτουργεί και ως άριστο διάλειμμα τόνωσης του ηθικού, με τον χορό ανάμεσα στην υψηλή δυσκολία των bosses και την επίδειξη των ικανοτήτων μας να νιώθει πάντα απαιτητικός, αλλά ποτέ άδικος, θυμίζοντάς μας πως δεν είμαστε και τόσο κακοί παίκτες.

Στα οπτικοακουστικά τώρα, τα πράγματα είναι επίσης λαμπρά. Όμορφα σχεδιασμένα sprites κινούνται με ομαλότατο animation στις πίστες όπου κυριαρχεί η Neo-Noir παλέτα, την οποία καλούμαστε να “λερώσουμε” με πιτσιλιστό αίμα. Το soundtrack, πιστό στο πνεύμα της εποχής ακολουθεί τον –τα pixels θέλουν synthwave- κανόνα και μαζί με κάποια εμβόλιμα jazz και ανατολίτικα θέματα, συνθέτουν ένα αποτέλεσμα που ταιριάζει γάντι στο ύφος του παιχνιδιού και δεν θα ήταν καθόλου άσχημη ιδέα να κυκλοφορήσει και σε βινύλιο.