Κάθε 2.4 εκατομμύρια χρόνια γίνεται κάτι που δεν περιμέναμε στους ωκεανούς της Γης!

Μια πρωτοποριακή μελέτη αποκάλυψε ότι υπάρχει μια ανεπαίσθητη αλλά βαθιά σχέση μεταξύ της Γης και του Άρη, ρίχνοντας φως στην περίπλοκη δυναμική των βαθιών ωκεάνιων ρευμάτων και την επιρροή τους στο κλίμα της Γης.

Με απλά λόγια, οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι η βαρυτική αλληλεπίδραση μεταξύ της Γης και του Άρη προκαλεί κυκλικές αλλαγές στα ρεύματα των βαθιών ωκεανών. Τα μοτίβα αυτά επαναλαμβάνονται κάθε 2,4 εκατομμύρια χρόνια. Η έρευνα βασίζεται σε μια σχολαστική ανάλυση γεωλογικών στοιχείων και θα μπορούσε πιθανώς να βελτιώσει την ικανότητά μας να προβλέπουμε μελλοντικά κλιματικά σενάρια.

Περνώντας σε περισσότερες λεπτομέρειες, η έρευνα, με επικεφαλής τη γεωεπιστήμονα Adriana Dutkiewicz από το Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ, εντόπισε αυτούς τους κύκλους αναλύοντας ιζηματογενή δεδομένα από τον πυθμένα του ωκεανού. Η ύπαρξη αυτών των κύκλων, σύμφωνα με την Dutkiewicz, υποδεικνύει αναμφισβήτητα τις βαρυτικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ της Γης και του Άρη καθώς βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο. Το εύρημα αυτό ταιριάζει παράλληλα και με την ιδέα ενός αστρονομικού "μεγάλου κύκλου". Κάθε 2,4 εκατομμύρια χρόνια, λαμβάνοντας υπόψη των τροχιών της Γης και του Άρη, παρατηρείται μια περίοδος αυξημένης ηλιακής ακτινοβολίας και θερμότερο κλίμα στη Γη.

Η έρευνα βασίζεται στη θεωρία των κύκλων Milankovitch, οι οποίοι είναι πιο συχνοί κλιματικοί κύκλοι που επηρεάζονται από τη βαρυτική έλξη του Δία και του Κρόνου. Σε αντίθεση με αυτούς, ο κύκλος Γης-Άρη είναι ένα λιγότερο κατανοητό φαινόμενο, με τον γεωφυσικό Dietmar Müller του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ να εξηγεί πώς τα πεδία βαρύτητας των πλανητών αλληλεπιδρούν σε συντονισμό, επηρεάζοντας την εκκεντρότητα της τροχιάς τους. Η μελέτη αυτή, εστιάζοντας στα ρεύματα των βαθιών ωκεανών και την ανταπόκρισή τους στην αύξηση της θερμοκρασίας του κλίματος, επιχειρεί να εισέλθει σε άγνωστα μέχρι σήμερα επιστημονικά εδάφη.

Εξετάζοντας δεδομένα ιζημάτων από 293 τοποθεσίες γεωτρήσεων βαθέων υδάτων σε όλο τον κόσμο, η ομάδα ανακάλυψε μοτίβα διαταραχής των ιζημάτων που συμπίπτουν με τους κύκλους Γης-Άρη και τις περιόδους θερμότερου παγκόσμιου κλίματος, όπως το θερμικό μέγιστο Παλαιοκαίνου-Εωκαίνου. Αυτό υποδηλώνει ότι οι θερμότεροι ωκεανοί θα μπορούσαν να προωθήσουν πιο έντονη βαθιά κυκλοφορία, αντισταθμίζοντας την αναμενόμενη μείωση της δραστηριότητας λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Πρακτικά τα νέα αυτά ευρήματα υποδηλώνουν την ανθεκτικότητα των ωκεανών στις κλιματικές αλλαγές.

Η επιστημονική μελέτη αναρτήθηκε στο Nature Communications στις 12 Μαρτίου του 2024, με τίτλο ‘Deep-sea hiatus record reveals orbital pacing by 2.4 Myr eccentricity grand cycles’. Μπορείτε να τη βρείτε πατώντας εδώ.