Βιντεοπαιχνίδια και επιλογές

Η πορεία της ωριμότητας του ανθρώπου ακoλουθεί ένα σταθερό μοτίβο εξέλιξης με το πέρασμα των χρόνων. Το μοτίβο αυτό, επηρεάζει άμεσα και την κλίμακα διαλλακτικότητας του κάθε ανθρώπου. Όσο μεγαλώνουμε, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό ωριμάζουμε. Και όσο ωριμάζουμε, γινόμαστε πιο διαλεκτικοί και πιο διαλλακτικοί με τα πιστεύω μας. Συμβιβαζόμαστε πιο εύκολα και η εφηβική ακλόνητη ισχυρογνωμοσύνη μας υποχωρεί σταδιακά. Αναπόφευκτα λοιπόν, επηρεάζονται οι επιλογές μας. Όσες φορές κι αν έχω πει πως δεν θα κάνω κάτι, άλλες τόσες και παραπάνω έχω βρεθεί να το διαψεύδω. Και ενώ μου συμβαίνει, και πιστεύω σε όλους μας συμβαίνει, σε κάθε τομέα της ζωής, θέλω να επικεντρωθώ στα βιντεοπαιχνίδια.

Συνήθιζα να ασχολούμαι με 2-3 είδη παιχνιδιών. Επέλεγα πάντα παιχνίδια από ένα είδος που είναι κοντά στο γούστο μου. Παιχνίδια που ως ένα βαθμό, ξέρω να αντιμετωπίζω ή έστω γνωρίζω τί να περιμένω από αυτά. Και ήμουν εντάξει με αυτό. Ένιωθα μια σταθερότητα οριοθετώντας το χώρο μου. Είχα και μεγαλύτερο έλεγχο στο χώρο αυτό. Ήξερα τις κυκλοφορίες, ήξερα τί έχω σκοπό να παίξω, τί ήταν καλό και τί όχι. Είχα μια αίσθηση ελέγχου, μια αίσθηση ελευθερίας που μόνο ελευθερία δεν ήταν. Καλώς ή κακώς όταν επιλέγουμε παιχνίδια, κυριαρχεί μια δεδομένη αρχή στο μυαλό μας: «Η αρχή της ελευθερίας». Επιλέγουμε, δηλαδή, όποια παιχνίδια θέλουμε. Άλλωστε πρέπει να πιστεύουμε στη ελεύθερη βούληση. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Βέβαια οι επιλογές μας επηρεάζονται από παράγοντες όπως η τιμή, η διάρκεια του παιχνιδιού, καθώς και η δημοτικότητά του. Εν τέλει, λοιπόν, έχουμε τη ψευδαίσθηση μιας ελευθερίας της επιλογής που το μόνο που κάνει είναι να μικραίνει την γκάμα των επιλογών μας, περιορίζοντάς την, ώστε να ικανοποιεί τους παράγοντες που την επηρεάζουν. Σε μια τέτοια ήδη περιορισμένη κατάσταση ερχόμαστε εμείς και βάζουμε όρια, με αποτέλεσμα να περιοριστεί παραπάνω. Εάν με βάση τους παράγοντες που προαναφέραμε μπορούσα να παίξω 20 παιχνίδια, προσθέτοντας τους περιορισμούς μου, κατέληγα να επιλέγω ανάμεσα σε 5.

Φυσικά δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να βάζεις κριτήρια επιλογής. Στο μυαλό μου πριν μερικά χρόνια, το να επιλέξω να παίξω παιχνίδια που ικανοποιούσαν και τον οικονομικό παράγοντα, και ήταν δημοφιλή, και είχαν αρκετή διάρκεια, και μου άρεσαν, και ήταν καινούργια, και ήταν ανάμεσα στα 2-3 είδη που ασχολούμαι και ξέρω ότι απολαμβάνω, και είχαν καλές κριτικές, ήταν το ιδανικό. Κι ακόμα είναι. Αν υπάρχει τέτοιο παιχνίδι, βέβαια. Κανείς όμως δεν μπορεί να τα έχει όλα. Και μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι βάζοντας όλα αυτά τα κριτήρια, το αίσθημα του ελέγχου υποχωρεί και καταλήγω να νιώθω δέσμια των ίδιων αυτών των κριτηρίων.

Δεν είναι κακό να είναι κανείς επιλεκτικός με τα βιντεοπαιχνίδια. Τον βοηθά να έχει υπολογιστικό μυαλό και να είναι προσεκτικός με τις αγορές του. Ψάχνει πρώτα αρκετά, επιλέγει πάντα συνειδητά και όχι τυχαία, και λαμβάνει υπό την όψη του τα πάντα. Μαθηματικά και μόνο, έχει περισσότερες πιθανότητες να παίξει ένα παιχνίδι που θα του αρέσει. Αλλά αυτό ακριβώς που ακούγεται σαν θρίαμβος του gaming, είναι το βασικό πρόβλημα που μας τρώει αθόρυβα και δεν το καταλαβαίνουμε. Όταν δεν ρισκάρεις με παιχνίδια που έχουν πιθανότητες να μην σου αρέσουν, τότε δεν θα πέσεις ποτέ επάνω σε παιχνίδια που δεν θα σου αρέσουν.

«Και ποιος θέλει να ασχολείται με παιχνίδια που πιθανότατα να μην του αρέσουν;» Θα ρωτήσει κανείς. «Και πως μπορεί κανείς να ξέρει τι του αρέσει πραγματικά όταν δεν έχει παίξει και κάτι που δεν του αρέσει;» Θα απαντήσω εγώ. Κακά τα ψέματα το καλό παιχνίδι δεν υπάρχει χωρίς το κακό. Ούτε κι εμείς μπορούμε να έχουμε ένα υγιέστατο τρόπο σκέψης και επιλογής όταν δεν ανοίγουμε λίγο τους αυστηρούς ορίζοντές μας. Στο κάτω-κάτω, πιστεύω πως πολλοί έπαιξαν τυχαία κάποιο παιχνίδι που δεν φαινόταν ότι τους ικανοποιεί, αλλά το λάτρεψαν. Μάλιστα, τα αγαπημένα μου παιχνίδια εδώ και χρόνια είναι αυτά που πριν τα δοκιμάσω έλεγα πως δεν είναι του στυλ μου. Όμως τα λάτρεψα, και εν μέρει διαμόρφωσαν την προσωπικότητά μου.

Ο φόβος μην πέσουμε έξω από το τετραγωνάκι που έχουμε συνηθίσει να είμαστε, είναι ένας φόβος ανθυγιεινός. Μας αποτρέπει από ρίσκα και δεν ανοιγόμαστε σε νέα πράγματα. Η «αρχή της περιέργειας», που πάει μαζί με την αρχή της ελευθερίας, και συνήθως παραγκωνίζεται λόγω των κινδύνων της, πρέπει να έρθει στην επιφάνεια. Πόσα παιχνίδια μας τράβηξαν την προσοχή για να μάθουμε περί τίνος πρόκειται, και τελικά δεν τα δοκιμάσαμε ποτέ επειδή φοβηθήκαμε; Μην είναι κακά παιχνίδια, μην δώσουμε τόσα χρήματα ενώ είναι μικρά, μήπως δεν είναι ωραία επειδή δεν διαφημίστηκαν πολύ κλπ. Βέβαια, ο φόβος για το ρίσκο στηρίζεται σε ένα λογικό υπόβαθρο, μιας και κανείς δεν θέλει να χαλάσει το χρόνο, την όρεξη και τα χρήματα του, κάπου που δεν θα του αρέσει. Γιατί να είμαστε όμως κολλημένοι και διστακτικοί; Γιατί φοβόμαστε την απογοήτευση; Όλα τα παιχνίδια είναι εμπειρίες. Πάντα κάτι παίρνουμε από αυτά. Συνήθως οι κακές εμπειρίες έχουν πιο πολλές πιθανότητες να μας βοηθήσουν να στήσουμε τις απόψεις μας καλύτερα. Η βιομηχανία των βιντεοπαιχνιδιών είναι δύσκολη και αφιλόξενη καμιά φορά. Έχει όμως, πολλά θετικά και πρέπει να μάθουμε να βρισκόμαστε σε αυτή και να έχουμε μια ολιστικότερη αντίληψη για τη θέση μας.

Από την άλλη μεριά είναι κι αυτοί που παθιάζονται με ένα μόνο είδος ή τα παιχνίδια μιας εταιρίας, και οι επιλογές τους εάν και δυνητικά μπορεί να έχουν ποικιλία σε είδη και ποιότητα, ο τρόπος σκέψης τους είναι χειρότερος. Είμαστε gamers. Αγαπάμε τα παιχνίδια και παίζουμε για τον εαυτό μας. Για καμιά πολυεθνική, για κανένα studio. Δεν έχει νόημα να είμαστε κομπλεξικοί και μεροληπτικοί. Ούτε πολιτική είναι το gaming, ούτε άθλημα με ομάδες τις εταιρίες.

Στόχος μας είναι να παίρνουμε εμπειρίες και να έχουμε όσο το δυνατόν καλύτερη άποψη για το χόμπι με το οποίο ασχολούμαστε. Ανάλογα τις δυνατότητές του, ο καθένας πρέπει να κατασκευάσει ένα προσωπικό ζύγι με το χρόνο, τα χρήματα, και τη διάθεση του, και να λάβει υπόψη του, πέρα από νούμερα και διαφημίσεις, την περιέργειά του και την έλξη που νιώθει για τα παιχνίδια. Θα πέσει έξω, σίγουρα, θα φάει τα μούτρα του, βεβαίως, θα πάρει όμως πολλές εμπειρίες που θα τον βοηθήσουν να στέκεται καλύτερα και να μπορεί να κρίνει ορθότερα αυτό με το οποίο ασχολείται και αγαπάει.

Συνειδητοποίησα, ότι μεγαλώνοντας, η έκταση των πιθανών επιλογών μου μεγάλωσε. Έγινα λιγότερο αυστηρή και έφτασα σε σημείο να δέχομαι να παίξω και να εκτιμώ για το περιεχόμενο τους ακόμη και τα πολύ μέτρια παιχνίδια. Μπορεί να μην είναι οι πιο ευχάριστες εμπειρίες, αλλά σίγουρα με βοήθησαν πολύ να χτίσω την ταυτότητα μου στο χώρο αυτό. Η σημασία των review για τη διαδικασία αυτή είναι τεράστια. Και μιλάω καθαρά από την μεριά του αναγνώστη στην οποία ήμουν και είμαι τόσα χρόνια. Οι κριτικές των παιχνιδιών έχουν πολύπλευρο λειτουργικά ρόλο. Δίνουν όσες πληροφορίες χρειάζεται κανείς για να ζυγίσει ένα παιχνίδι και να αποφασίσει εάν θα ασχοληθεί με αυτό ή όχι. Τα review των καλών παιχνιδιών φυσικά προτείνουν την ενασχόληση, αλλά τα review των μέτριων και κακών παιχνιδιών δεν την απαγορεύουν.

Έχει μεγάλη σημασία το ποιές πληροφορίες κρατάει κανείς από αυτό, και πώς τις διαχειρίζεται. Ειδάλλως, θα γίνονταν review μόνο για τα καλά παιχνίδια. Ένα κείμενο κριτικής  είναι μια προσωπική άποψη, άρα θα μπορούσε το παιχνίδι να είναι καλύτερο εάν ασχολούταν άλλος. Η ενασχόληση, λοιπόν, με ένα, από την πλευρά των review μέτριο ή κακό παιχνίδι, δίνει την ευκαιρία  να τεθεί στη δική μας κρίση και να επιβεβαιώσουμε τη γνώμη ενός άλλου, ή να διαφωνήσουμε με αυτή. Ότι κι αν γίνει, οι κερδισμένοι σε πλευρά εμπειριών είμαστε εμείς, όσο δεν μετανιώνουμε, αλλά εκτιμούμε όσα έχει να μας προσφέρει ακόμη και ένα μέτριο βιντεοπαιχνίδι. Τότε, οι επιλογές μας είναι πραγματικά πιο ελεύθερες. Όταν ζυγίζουμε σωστά, και όσο το δυνατόν λιγότερα, και αφήνουμε την περιέργεια και το ένστικτο να καθορίσουν τις επιλογές μας, όσο το δυνατόν περισσότερο.