Ένα παραλίγο review για το Husk

Όλοι έχουμε αγαπημένα παιχνίδια που για διάφορους λόγους δεν εκτιμήθηκαν από τον υπόλοιπο κόσμο όπως θα θέλαμε. Εκείνο το παιχνίδι που όταν σε ρωτάνε τα αγαπημένα σου, αποφεύγεις να το αναφέρεις γιατί «πού να εξηγείς τώρα…». Μπορεί βαθιά μέσα σου να τους δικαιολογείς όταν το κατηγορούν. Ξέρεις όμως ότι έχει κάτι μοναδικό που το κάνει αξιόλογο, με τον δικό του τρόπο. Η ειλικρινής γνώμη  αδικεί τέτοιου είδους παιχνίδια. Και αυτό, γιατί όσο πληθαίνουν τα κακώς κείμενα του παιχνιδιού, τόσο η τελική άποψη μεταφράζεται ως αρνητική μέσω της βαθμολογίας. Κάπου σε αυτή τη μετάφραση χάνεται ο έλεγχος, και η ανθρώπινη επικοινωνία γίνεται όλο και πιο περίπλοκη.

Κυκλοφόρησε αρχές του μήνα το Husk. Με μια γρήγορη ματιά αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ μαζί του. Δεν μπορώ να πω ότι δεν πρόσεξα τις κατά βάση αρνητικές κριτικές στο Steam. Αλλά δεν μπορώ να πω επίσης, ότι με ενδιέφεραν ιδιαίτερα. Ατμοσφαιρικό και εμπνευσμένο από τίτλους όπως τα Silent Hill και Alan Wake. Τελειώνοντας, ένιωθα πολύ περίεργα. Τόσο, που δεν μπορούσα να τοποθετήσω την ειλικρινή γνώμη μου έτσι, ώστε να εκφράζει ακριβώς αυτό που νιώθω για το παιχνίδι. Από εκεί ξεκίνησε ο προβληματισμός μου. Φοβήθηκα να γράψω ένα κείμενο που με λίγα λόγια θα έλεγε ότι το παιχνίδι είναι απλά μέτριο. Ότι το gameplay είναι υποτυπώδες, ότι υπάρχουν διάφορα bug και glitches, αλλά έχει ωραίο concept και το θέμα που θίγει είναι σοβαρό και ενδιαφέρον. Θα έβαζα κι ένα ωραιότατο και δίκαιο έξι, και αμφιβάλλω εάν θα καταλάβαινε ποτέ κανείς πόσο θετική άποψη έχω για το Husk. Ακόμη περισσότερο, αμφιβάλω για το εάν θα ήθελε να το δοκιμάσει. Δεν μπορώ να πω ψέματα. Ούτε πως είναι εκπληκτικό παιχνίδι, ούτε πως δουλεύει περίφημα. Μπορούσε και καλύτερα. Σε πολλούς τομείς. Όλα αυτά πλαισιώνουν μια γνώμη κι έναν αριθμό που είναι ξένα με την αίσθηση που πραγματικά έχω για το Husk, χωρίς όμως να είναι ψέματα.

Το παιχνίδι αναφέρεται στην ενδοοικογενειακή βία και σε προβλήματα αλκοολισμού. Ένας πατέρας με την οικογένεια του ταξιδεύει με τρένο προς την πόλη στην οποία κατοικεί ο πατέρας του. Το τρένο συγκρούεται και ξυπνά μόνος σε μια πόλη ψάχνοντας την οικογένειά του. Οι επιρροές από τον κόσμο του Silent Hill είναι πολύ εμφανείς. Ο πατέρας ψάχνει τη λύτρωση κι εμείς μαθαίνουμε πολλά για το κοντινότερο και μακρινότερο παρελθόν του. Η ατμόσφαιρα είναι ταιριαστή, τα γραφικά πανέμορφα, ο ηχητικός τομέας πολύ καλός με τα περισσότερα voice over να είναι πολύ ποιοτικά. Τι σημασία έχει ένα σχεδόν ανύπαρκτο gameplay και ένα σωρό προβλήματα, μπροστά σε ένα τόσο ιδιαίτερο concept;

Στον κόσμο της παρεξήγησης που μιλά συνεχώς για βία που προωθείται σχεδόν από τα πάντα, σε κοινωνίες που ανά διαστήματα κατηγορούν τα βιντεοπαιχνίδια για τη βιαιότητα τους, ένα παιχνίδι πραγματεύεται τη βία στην κοινωνία, τη βία που βλέπουμε και ακούμε κάθε μέρα αλλά συνήθως παραμένουμε παθητικά αμέτοχοι. Η βία στην οικογένεια δεν είναι ούτε σπάνια, ούτε κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει. Υπήρχε και υπάρχει και είναι δυνατό να πέσει θύμα οποιοσδήποτε, ανεξαρτήτου φύλου, εθνικότητας, και κοινωνικής ομάδας. Η βία μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Οι πιο συνηθισμένες είναι σωματική, ψυχολογική και σεξουαλική.

Στα πρώτα στάδια κάνουν την εμφάνιση τους απειλές, έντονη ζήλεια και φωνές. Μετά το πρώτο περιστατικό βίας ο θύτης συνήθως δείχνει έντονες ενδείξεις μετάνοιας, υποσχόμενος ότι δεν θα ξανασυμβεί καθώς ήταν μια στιγμή αδυναμίας. Από τη δεύτερη φορά και μετά, οι τύψεις που νιώθει ο θύτης μειώνονται όλο και περισσότερο, ενώ σιγά-σιγά βρίσκει δικαιολογίες και κατηγορίες που αμαυρώνουν την εικόνα του θύματος με σκοπό να ελαφρύνει τη συνείδησή του. Η ψυχολογική πίεση λόγω οικονομικών ή επαγγελματικών δυσκολιών είναι οι πιο συνηθισμένες αφορμές να εκδηλωθούν τέτοιες συμπεριφορές και οι επιπτώσεις για την σωματική και ψυχική υγεία του θύματος είναι πολύ μεγάλες.

Η ενδοοικογενειακή βία κάθε είδους διώκεται ποινικά στη χώρα μας και τιμωρείται από τις διατάξεις του Ν. 3500/2006. Τα παιδιά θεωρούνται θύματα ακόμη και εάν η βία δεν ασκείται εις βάρος τους. Είναι πιθανό στο μέλλον να εμφανίσουν αντίστοιχη βίαιη συμπεριφορά, ή να έχουν τάσεις αυτοκαταστροφικότητας. Σε μια τέτοια εποχή ένα παιχνίδι έχει το θάρρος να περιγράψει παραστατικά το φαινόμενο και να στηθεί γύρω από τη ψυχοσύνθεση του θύτη. Για εμένα, αυτό κάνει το Husk ξεχωριστό. Θα μπορούσα να το προτείνω σε οποιονδήποτε ενδιαφέρεται για το θέμα. Νιώθω τυχερή που αγνόησα τις κριτικές του Steam και ασχολήθηκα μαζί του.

Όσο πιο αντικειμενικά μπορώ, θα χαρακτήριζα το Husk, ένα μέτριο παιχνίδι σαν συνολική εικόνα. Για αυτό και θεωρώ ότι ένα review με τυπική προσέγγιση και αποστασιοποιημένη άποψη όσο γίνεται, είναι ανούσιο στην περίπτωση αυτή. Πιστεύω ότι το παιχνίδι δίνει τροφή για σκέψη και είναι ικανό να ευαισθητοποιήσει όσους ασχοληθούν μαζί του επάνω σε θέματα που θεωρώ σπουδαία. Πρέπει να υπάρχει παιδεία και ενημέρωση επάνω σε τέτοια ζητήματα. Κανένας δεν αξίζει να γίνεται θύμα κανενός.

Η αλήθεια είναι ότι τέτοιες περιπτώσεις παιχνιδιών είναι δύσκολες να αποδοθούν εκφραστικά, όπως θα ήθελε ο κάθε κειμενογράφος. Και αυτό, γιατί πολλές φορές νιώθει ότι δίνεται μεγαλύτερη βάση στα αρνητικά, ότι δε διαβάζεται μια άποψη όπως ακριβώς εκφέρεται, αλλά απομονώνονται μερικά στοιχεία και τελικά η άποψη χάνει το στόχο και το νόημα της γυρίζοντας μόνο γύρω από μια βαθμολογία. Δεν ήταν, όμως, και δεν θα είναι ποτέ, εκεί το νόημα. Όταν μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τις απόψεις ολιστικά, μόνο τότε η επικοινωνία μας θα γίνει ευκολότερη και τα νοήματα δεν θα χάνονται στις μεταφράσεις των απόψεων σε αριθμούς.