I Know What You Did Last Summer – Τα συστατικά της επιτυχίας του λατρεμένου slasher των ‘90s!

18 Ιουλίου 2025. Save the date. Πριν δύο εβδομάδες η Sony ανακοίνωσε πως τη συγκεκριμένη ημερομηνία το franchise του “I Know What You Did Last Summer”, που περιλαμβάνει μόνο 3 installments μέχρι στιγμής (Το πρωτότυπο, το επίσημο sequel και μια straight to video απόπειρα που απομακρύνθηκε από το storyline της κεντρικής ηρωίδας Julie James), θα αποκτήσει το δικό του legacy sequel. Μόλις λίγες μέρες πριν και η Jennifer Love Hewitt έσπευσε να επιβεβαιώσει την σοβαρή πιθανότητα επιστροφής της στο ρόλο που την καθιέρωσε ως It Girl τη δεκαετία του ‘90.

Τα νέα μας έφεραν αγνή συγκίνηση, γιατί μπορεί στην ιστορία του σινεμά το “I Know What You Did Last Summer” να καταγράφηκε απλώς ως φτωχό ξαδερφάκι του “Scream”, στις καρδιές των millennials όμως έμεινε χαραγμένη ως μια αξέχαστη έξοδος στα θερινά σινεμά της εφηβείας μας. Το φιλμ του Jim Gillespie, αν και δεν είχε ποτέ την φιλοδοξία να κολυμπήσει στα βαθιά και να ταράξει τα νερά του genre, τσαλαβούτησε με τόση χάρη στην πισίνα του guilty pleasure, που έμεινε κλασικό. Πάμε να αναλύσουμε τους πέντε λόγους, λοιπόν, που το αγαπάμε παρόλα τα ελαττώματά του:

Το cast: Ναι, οκ το κατανοούμε πως η Jennifer Love Hewitt και ο Freddie Prinze Jr. δεν είναι ακριβώς Oscar material, αλλά μιλάμε για εφηβικό slasher και τουλάχιστον η πρώτη καταφέρνει να πλάσει μια συμπαθητική scream queen. Ο Ryan Phillippe πάντως και η Sarah Michelle Gellar (στα πάνω της τότε με “Buffy the Vampire Slayer”), που συμπληρώνουν την πρωταγωνιστική τετράδα, δώσανε πολύ καλές ερμηνείες στους αντίστοιχους ρόλους τους και πολλές ελπίδες τότε ότι η καριέρα τους θα απογειωνόταν. Ακόμα κι αν αυτό δεν συνέβη, με το “Ι Know What You Did Last Summer” και το “Cruel Intentions” που ακολούθησε ένα χρόνο μετά, κατόρθωσαν να κατοχυρώσουν τη θέση τους στο πάνθεον των teen idols του αμερικάνικου σινεμά. Στην ταινία επίσης, έναν σύντομο αλλά χαρακτηριστικό ρόλο κρατάει η ταλαντούχα και πρόωρα χαμένη Anne Heche, που εδώ στοιχειώνει την ταινία με την υποβλητική της παρουσία.

Η σκηνοθεσία: O Jim Gillespie αν και δεν κατάφερε στη μετέπειτα καριέρα του να καθιερωθεί ως βιρτουόζος του τρόμου, τουλάχιστον κατάφερε να παραδώσει ένα slasher με ωραία και πυκνή ατμόσφαιρα που υπερβαίνει με στυλ τις όποιες σεναριακές του αφέλειες. H οκτάλεπτη sequence δε, που ο δολοφόνος κυνηγάει την Sarah Michelle Gellar στη φανταστική πόλη του Southport, είναι ένα σαδιστικό παιχνίδι γάτας – ποντικού για γερά νεύρα και μετά βεβαιότητας η καλύτερη chase scene που έχουμε δει σε νεανική ταινία τρόμου.

Το σενάριο: Βασισμένος στο βιβλίο της Lois Duncan, από το οποίο κράτησε μόνο τον τίτλο και το inciting incident (ομάδα εφήβων σκοτώνουν κατά λάθος με το αυτοκίνητό τους έναν άγνωστο και κρύβουν το πτώμα), ο Kevin Williamson μετέτρεψε ένα άνευρο cautionary tale σε ένα διασκεδαστικό slasher, που χωρίς να καταπατά την σκληροπυρηνική δομή του είδους, τη γεμίζει με νεανικές συγκρούσεις, χαρακτήρες με αιχμές και ηθικά διλήμματα. Ναι, κάποιοι διάλογοι είναι βγαλμένοι από σαπουνόπερα και υπάρχουν διάσπαρτες απιθανότητες που συγχωρούνται μόνο χάριν “θριλερικής” αδείας, αλλά συνολικά το “I Know What You Did Last Summer“ διατηρεί μια σπάνια για το είδος αξιοπρέπεια στην ανάπτυξη των χαρακτήρων και στη διαχείριση του whodunit στοιχείου.

“What are you waiting for”: Η σκηνή που η Jennifer Love Hewitt ουρλιάζει στον άδειο δρόμο απευθυνόμενη στον αόρατο επίδοξο δολοφόνο της, κατάφερε να γίνει trademark της ταινίας, παρόλη την αφέλεια που τη χαρακτηρίζει. Αυτό που λίγοι ξέρουν, ωστόσο, είναι ότι ευθύνη δεν φέρει γι’ αυτή ο Gillespie αλλά ένα παιδάκι (!) που κέρδισε σε διαγωνισμό το δικαίωμα να σκηνοθετήσει ένα ενσταντανέ της ταινίας. Εν τέλει, ο μικρός δημιουργός κατάφερε με την παιδική ορμή του να αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στο έργο.

90’s nostalgia: Γραμμένο από τον Kevin Williamson, τον άνθρωπο που σφράγισε τον εφηβικό κινηματογράφο της δεκαετίας του ‘90 με τον αντίστοιχο τρόπο που το έκανε ο John Hughes στα 80’s, το “I Know What You Did Last Summer” είναι ξεκάθαρα προϊόν της εποχής του. Το μόνο που μπορούμε να σκεφτούμε πως αποδίδει καλύτερα την αίσθηση ενός καλοκαιριού των 90’s από την εν λόγω ταινία, είναι οι μπουγελόφατσες και το παγωτό πατούσα. Τα σκηνικά, τα ρούχα, το soundtrack και η γενικότερη αισθητική που “ουρλιάζουν” 1997 μας θυμίζουν πόσο υπέροχο ήταν να είσαι έφηβος τη δεκαετία αυτή, αν εξαιρέσεις πως - τουλάχιστον στο πανί - είχες αυξημένες πιθανότητες να πέσεις θύμα serial killer.