Final Destination: Βαθμολογούμε τις ταινίες από την χειρότερη στην καλύτερη

Με αφορμή τα ευχάριστα νέα για το επερχόμενο έκτο και επετειακό κεφάλαιο του “Final Destination”, θυμόμαστε τις πέντε ταινίες του αγαπημένου franchise. Ενώ το 2000 όλα τα κινηματογραφικά studio, μετά τη σαρωτική επιτυχία της original τριλογίας του “Scream”, έψαχναν τον επόμενο Ghostface, o πρωτοεμφανιζόμενος σεναριογράφος Jeffrey Redick, απέδειξε πως για να στήσεις ένα “dead teenager movie” στη νέα χιλιετία δε χρειάζεται καν να εφεύρεις έναν serial killer με ευφάνταστο backstory.

Στην ιδέα του, που φύλαγε στο συρτάρι με σκοπό να την καταθέσει ως πλοκή για επεισόδιο των X-Files, ο μέγας ανταγωνιστής των ηρώων του, ήταν απλώς ο θάνατος, ο χάρος που μπορεί να πεταχτεί ξαφνικά μπροστά μας με τη μορφή ενός αναπάντεχου δυστυχήματος. Η ιδέα ήταν τόσο απλή, αλλά και τόσο αρχετυπική ταυτόχρονα, που κατέστησε την πρώτη ταινία αυτομάτως κλασική και έδωσε υλικό για ένα ολόκληρο franchise.

Οι πέντε ταινίες “Final Destination” (ή “Βλέπω το Θάνατό σου” ελληνιστί), διασκέδασαν επί δύο δεκαετίες τους απανταχού horror fans και τροφοδότησαν το death anxiety των millennials με νέες φοβίες (κανείς κάτω των σαράντα πια, δεν οδηγεί πίσω από βαρέα οχήματα με φορτίο). Πάμε να τις θυμηθούμε μία μία, από τη χειρότερη προς την καλύτερη, με προσωπική σειρά προτίμησης:

5. The Final Destination 4 (2009)

Το τέταρτο κεφάλαιο της σειράς κι εύκολα το πιο αξιοξέχαστο. Κανείς δε θυμάται πως αρχίζει (σε αγώνες αυτοκινήτων, by the way), πόσο μάλλον πως τελειώνει. Ποντάρισε μόνο στο γεγονός πως ήταν η πρώτη ταινία του franchise που προβλήθηκε σε 3D. Οι κακές ερμηνείες από την αδιάφορη πρωταγωνιστική τετράδα, το φασόν σενάριο και η διεκπεραιωτική σκηνοθεσία, που δεν έδωσε ούτε ένα άξιο λόγου death scene, ήταν μια συνταγή για καταστροφή. Ακόμα και οι πιο σκληροπυρηνικοί fans, εδώ, συμφωνήσαμε πως ήταν η ώρα της σειράς, να την πάρει κι αυτήν ο χάρος. Παρά τις δικές μας ενστάσεις, βέβαια, το box office είχε διαφορετική γνώμη. Τα 186 εκατομμύρια δολάρια που απέφερε η ταινία στην παγκόσμια αγορά αποτελούν μέχρι και σήμερα το ρεκόρ της πεντάδας.

4. Final Destination 3 (2006)

Η Mary Elizabeth Winstead, είναι η μόνη ηθοποιός με πραγματικό star quality που πέρασε ποτέ από τη σειρά. Η παρουσία της εδώ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, διασώζει ένα μέτριο εγχείρημα, που δείχνει τα πρώτα σημάδια κόπωσης του franchise. H κλεμμένη ιδέα από το “The Omen”, με τις φωτογραφίες που προμηνύουν το μακάβριο τέλος κάθε ήρωα, δε δίνει την αναζωογονητική ένεση στο επαναλαμβανόμενο σενάριο, που εδώ πια καταντά φόρμουλα. Το αρχικό setpiece με τον εκτροχιασμό του roller coaster πάντως είναι αξιοπρεπές και ο θάνατος στο solarium κατάφερε να κάνει όσους επισκέπτονται ινστιτούτα αισθητικής, να το σκέφτονται διπλά πριν ξαπλώσουν στο κρεβάτι του μαυρίσματος.

3. Final Destination 5 (2011)

Αν και, σύμφωνα με το Rotten Tomatoes, πρόκειται για το καλύτερο κεφάλαιο, εγω θα διαφωνήσω. Ναι μεν το 3D εδώ, αξιοποιείται πολύ καλύτερα από ότι στον προκάτοχό του και ναι, η sequence στη γέφυρα είναι μια από τις πιο καλοσκηνοθετημένες που μας έδωσε ποτέ ένα “Final Destination”, το μακάβριο χιούμορ όμως, που από νωρίς έγινε σήμα κατατεθέν του franchise, εδώ δε λειτουργεί και πολύ. Η ανατροπή στο φινάλε δεν είναι τόσο έξυπνη όσο παρουσιάζεται, αν κι ομολογουμένως έχει χτιστεί σωστά και οι θάνατοι δεν είναι τόσο αξιομνημόνευτοι. Εξαίρεση, οι γυμναστικές επιδείξεις του τρόμου, που μέχρι σήμερα με κάνουν να αλλάζω κανάλι όποτε πέφτω σε πρωτάθλημα ενόργανης.

2. Final Destination (2000)

Τα πρώτα λεπτά μέχρι και την πτώση του αεροπλάνου, αποτελούν μάθημα για το πώς χτίζεται το σασπένς στον κινηματογράφο. Οι χαρακτήρες του είναι οι πιο συμπαθητικοί που γνωρίσαμε ποτέ στο σύμπαν του “Final Destination” και το πρωταγωνιστικό ζεύγος των Devon Sawa και Ali Larter, ίσως το μόνο, από όλα όσα ακολούθησαν, που είχε πραγματική χημεία. Δικαιωματικά, θα έπρεπε το βάλω στην πρώτη θέση, καθώς από εδώ ξεκίνησαν όλα, έχω την αίσθηση όμως πως μετά από την έναρξή της η ταινία, αν και παραμένει αξιοπρεπής μέχρι το τέλος, κάπως ξεφουσκώνει και δεν είναι τόσο διασκεδαστική όσο το sequel που την ακολούθησε.

1. Final Destination 2 (2003)

Aν και το λιγότερο επιτυχημένο εισπρακτικά κεφάλαιο της σειράς, το “Final Destination 2”, είναι το πιο ξεδιάντροπα fun. Η σειρά εδώ, άφησε πίσω της κάθε επίφαση σοβαροφάνειας, απενοχοποιήθηκε πλήρως και εν τέλει βρήκε την ταυτότητά της, καταλήγοντας ένα ξέφρενο φεστιβάλ μακάβριου χιούμορ και gore. H σκηνή της καραμπόλας είναι ένας θρίαμβος του μοντάζ, που μπορεί να τσακίσει και τα πιο γερά νεύρα, αλλά και τα death scenes που ακολούθησαν ήταν εξίσου ευρηματικά. Οι σεναριογράφοι έκαναν επίσης τον κόπο να εφεύρουν μια έξυπνη σύνδεση με το original, δίνοντας έτσι ένα γερό άλλοθι στην ύπαρξη του sequel, που έμοιαζε να μην επαναλαμβάνει απλώς τη φόρμουλα, αλλά να την τελειοποιεί.