George A. Romero: Οι καλύτερες ταινίες του “πατέρα“ των ζόμπι ταινιών

Η πρώτη φορά που έκαναν την εμφάνισή τους οι ζωντανοί-νεκροί στον κινηματογράφο έγινε στις δεκαετίες του ’30 και του΄40 με ταινίες όπως το White Zombie και το I Walked with a Zombie. Ωστόσο, ένα είναι το όνομα με το οποίο συνδέθηκε όσο κανένας άλλος με τους απέθαντους, δημιουργώντας μάλιστα και ένα νέο είδος στο σινεμά του τρόμου. Ο George A. Romero, ένας οραματιστής σκηνοθέτης που έθεσε τα πρότυπα των ταινιών ζόμπι και δεν θεωρείται άδικα ως ο κινηματογραφικός τους "πατέρας".

Γεννημένος στις 4 Φεβρουαρίου 1940, στη Νέα Υόρκη, ο αντίκτυπος και η κληρονομιά που άφησε πίσω του είναι ανεξίτηλη και πολύτιμη τόσο για τους νέους καλλιτέχνες όσο και για τους fans του είδους. Μέσα από τα ζόμπι του, αμφισβήτησε τις κοινωνικές νόρμες αλλά και προσπάθησε να ξεγυμνώσει την ανθρώπινη κατάσταση, ενώ άσκησε και έντονη κριτική στον καταναλωτισμό και στον ρατσισμό της εποχής.

Καθώς ο σκηνοθέτης συνέχισε να χρησιμοποιεί τους ζωντανούς-νεκρούς του περισσότερο συμβολικά ή ως έναν καθρέφτη της ανθρωπότητας, δημιούργησε μια σειρά ταινιών που έγιναν γνωστές ως Night of the Living Dead series. Ενώ ορισμένες ήταν πιο επιτυχημένες από άλλες, κάθε ταινία συνέβαλε στην πλούσια κληρονομιά του κινηματογραφικού του σύμπαν. Στην παρακάτω λίστα κατατάσσουμε από την χειρότερη προς την καλύτερη όλες τις ζομποταινίες του.

6. Survival of the Dead (2009)

Η ιστορία ακολουθεί μια ομάδα ανθρώπων σε ένα απομονωμένο νησί που αγωνίζεται να επιβιώσει κατά τη διάρκεια μίας αποκάλυψης ζόμπι. Ίσως μία από τις πιο αδύναμες προσθήκες στην φιλμογραφία του Romero, το Survival of the Dead, προσπαθεί σε υπερβολικό βαθμό να αγγίξει τη μαγεία των προκατόχων του. Ωστόσο, η ασύνδετη πλοκή και ο κοινωνικός σχολιασμός, ένα από τα πιο ευδιάκριτα χαρακτηριστικά των ταινιών του, μοιάζουν βεβιασμένα. Ήταν η τελευταία ταινία που σκηνοθέτησε πριν από το θάνατό του το 2017.

5. Diary of the Dead (2007)

Κι εδώ, όπως και στο Survival of the Dead, η υπόθεση της ταινίας επικεντρώνεται σε μία ομάδα φοιτητών που καταγράφουν την έναρξη μιας αποκάλυψης ζόμπι έχοντας στην διάθεσή τους κάμερες χειρός. Χρησιμοποιώντας την τεχνική του found footage, ο Romero, προσεγγίζει τους ζωντανούς-νεκρούς του αυτή τη φορά με μία διαφορετική σκηνοθετικά προσέγγιση. Η ταινία έχει τις καλές στιγμές της, παρ' όλα αυτά υπολείπεται σε σύγκριση με τις υπόλοιπες του franchise, κυρίως, εξαιτίας των μη αναπτυγμένων χαρακτήρων αλλά και την φανερή αδυναμία στην αφήγηση.

4. Land of the Dead (2005)

Η ιστορία διαδραματίζεται σε έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο όπου τα ζόμπι έχουν εξαπλωθεί παντού, με τους λιγότερο προνομιούχους ανθρώπους να αντιμετωπίζουν τη συνεχή απειλή των νεκρών. Μετά από μία πενταετία απραξίας, ο Romero, επιστρέφει στην καρέκλα του σκηνοθέτη για το Land of the Dead, μία ταινία που μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα στα κλασσικά, τόσο με τον εύστοχο κοινωνικό σχολιασμό του όσο και με το χτίσιμο ενός τρομακτικού μετα-αποκαλυπτικού κόσμου.

3. Day of the Dead (1985)

Το Day of the Dead, τοποθετημένο σε μια υπόγεια στρατιωτική βάση, ακολουθεί μια ομάδα επιστημόνων και στρατιωτών όπου πρέπει να καθορίσουν την έκβαση της σύγκρουσης των ανθρώπων ενάντια στις αθάνατες ορδές. Η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, οι θεματικές που εξετάζει, ο σκοτεινός της τόνος αλλά και το εξαιρετικό soundtrack της, δημιουργίας John Harrison, κάνει το Day of the Dead μία από τις σπουδαιότερες προσθήκες στο κινηματογραφικό σύμπαν του Romero.

2. Dawn of the Dead (1978)

 
Η πλοκή εκτυλίσσεται σε έναν κόσμο που κατακλύζεται από ζόμπι, και ακολουθεί μία ομάδα επιζώντων που αναζητά καταφύγιο σε ένα εμπορικό κέντρο. Ευρέως γνωστό για τον καυστικό σχολιασμό του στον καταναλωτισμό, το Dawn of the Dead αποτελεί ταινία-ορόσημο στο σινεμά του τρόμου. Εξισορροπώντας τον τρόμο με την σάτιρα, η ταινία εμβαθύνει στην πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης μπροστά σε μια παγκόσμια πανδημία.

1. Night of the Living Dead (1968)

Όταν μετά από ένα μυστηριώδες ξέσπασμα, οι νεκροί ζωντανεύουν, άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ τους βρίσκουν καταφύγιο σε ένα σπίτι. Το Night of the Living Dead, ήταν η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Romero. Κανείς δε θα μπορούσε να φανταστεί τον αντίκτυπο που θα είχε στη ποπ κουλτούρα το ντεμπούτο το άγνωστου μέχρι τότε σκηνοθέτη. Γέννησε ένα καινούργιο είδος, αυτό των ταινιών ζόμπι, καθώς εισήγαγε και καθόρισε τους κανόνες που θα ακολουθούσαν αμέτρητες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές αργότερα.