Στο Pachinko του Apple TV+ η ζωή είναι ένα ιδιόρρυθμο παιχνίδι τύχης | Review

To Pachinko συνιστά το νέο φιλόδοξο κοινωνικό δράμα της Apple TV+, το οποίο συνδυάζει τόσο το ιστορικό στοιχείο όσο και μία νεότερη φάση της σύγχρονης εποχής και όλα αυτά δοσμένα με βαθιά ανθρώπινα νοήματα και μία νοσταλγική διάθεση.

To εν λόγω project αντλεί έμπνευση από το ομότιτλο bestseller μυθιστόρημα της συγγραφέως και δημοσιογράφου Min Jin Lee, ενώ ως δημιουργός του ανέλαβε η Soo Hugh. Τη σκηνοθεσία υπογράφουν οι Kogonada και Justin Chon. Σε πρωταγωνιστικό ρόλο βλέπουμε τους: Youn Yuh-jung, Lee Min-ho, Kim Min-ha, και τον Jin Ha. Παίζουν επίσης οι ηθοποιοί: Soji Arai, Anna Sawai, Jimmi Simpson, Bruce Baek, Kaho Minami, Steve Sang-Hyun Noh, Inji Jeong και η Mari Yamamoto.

Η πλοκή ξετυλίγεται γύρω από τη ‘Sunja’, μία πολύπαθη γυναίκα από την Busan, της Κορέας, που επί Ιαπωνικής Κατοχής στη χώρα της, αναγκάστηκε τη δεκαετία του 1930 να πάρει τον δρόμο της φυγής μακριά από το πατρικό της λόγω ενός πολύ λεπτού ζητήματος. Ωστόσο, ποτέ της δεν ξέχασε την ομορφιά της γενέτειράς της. Πολλά χρόνια αργότερα, όταν μία άλλη δοκιμασία ανακύπτει για την οικογένειά της και συγκεκριμένα για τον πολυαγαπημένο της εγγονό, θα κληθεί να τον βοηθήσει να δει πιο καθαρά τα πράγματα ώστε να ανταπεξέλθει στην δύσκολη περίπτωση που πρέπει πλέον να διαχειριστεί. Καθ’ όλη τη διάρκεια της πρόκλησης αυτής, η ίδια θα ανασκαλέψει στη μνήμη της όλα όσα την διαμόρφωσαν στο άτομο που είναι σήμερα και σύντομα η λαχτάρα της να γυρίσει πίσω στη γενέθλια γη της θα ξαναδυναμώσει.  

Πρόκειται για μία συγκλονιστική μυθοπλασία, ο κεντρικός άξονας της οποίας δομείται πάνω σε στέρεα θεμέλια, με συχνές αναδρομές στο τότε (1930) και στο τώρα (το οποίο εν προκειμένω τοποθετείται στα τέλη του 1980), προσθέτοντας νέες ψηφίδες στο πολύχρωμο και περίτεχνο μωσαϊκό της ζωής της ‘Sunja’, μίας ηρωίδας που θα κερδίσει την συμπάθειά του κοινού αβίαστα από το πρώτο κιόλας λεπτό!

Οι εναλλαγές ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν έρχονται να διαφωτίσουν αθέατες πτυχές, αντιθέσεις αλλά και ενδιαφέρουσες αντιστίξεις που συνυπάρχουν αρμονικά σε αυτό το στιβαρό και εντυπωσιακό τηλεοπτικό εγχείρημα. Τα γεγονότα ρέουν χωρίς να σκοντάφτουν σε σεναριακά λάθη ή αστοχίες.

Ο δέκτης παρακολουθεί με αδιάπτωτο ενδιαφέρον όλα όσα εκτυλίσσονται με μαεστρία ενώ παρασύρεται σε μία καθηλωτική εξιστόρηση γεμάτη ελπίδα, όνειρα και ματαιώσεις ανθρώπων που μετανάστευσαν αλλού σε μία επίμονη προσπάθεια να βρουν ένα μέρος όπου θα επιβιώσουν, θα στεριώσουν και θα ευημερήσουν.

Για κάποιον λόγο σε ορισμένα της σημεία, η συγκεκριμένη σειρά μου θύμισε κάτι από το διήγημα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, «Η Τιμή και το Χρήμα» (1914), και κυρίως ως προς το είδος μίας πολύ σοβαρής κατάστασης που είχε να αντιμετωπίσει η ηρωίδα. Τότε λοιπόν, με απίστευτη γενναιότητα και αποφασιστικότητα κατόρθωσε να υποστηρίξει με όλο της το είναι μία επιλογή που θα άλλαζε για πάντα το μονοπάτι που θα χάραζε σε αυτή τη ζήση. Η ανιδιοτέλειά της, οι προσωπικές της θυσίες, η ικανότητά της να γίνει αυτοδημιούργητη, αλλά και ο αγώνας των οικείων της να σταθούν στα πόδια τους και να επωμιστούν το ρίσκο μίας νέας αρχής προσδίδουν στο σόου μία πηγαία συγκίνηση, κάτι το ζεστό και οικείο που μιλάει μες στην καρδιά σου και δεν μπορείς παρά να το συναισθανθείς.

Επιπλέον, καθένας από τους χαρακτήρες, τόσο τους βασικούς όσο και τους δευτερεύοντες είναι λεπτοδουλεμένος, και ο θεατής εισπράττει διάφορα ερεθίσματα ώστε να εμβαθύνει περισσότερο στις ιδιοσυγκρασίες τους και τα ιδιαίτερα γνωρίσματα της προσωπικότητάς τους. Το σίγουρο είναι πως κανείς δεν είναι άγιος. Όλοι τους είναι απλά άνθρωποι!

Οι συντελεστές έχουν δώσει μεγάλη σημασία στο παραπάνω αλλά και στην ψυχογράφηση των φιγούρων που αποδεικνύονται καθοριστικές ως προς την εξέλιξη της δράσης, αποδίδοντας με εξαιρετική εκφραστικότητα τόσο τις όμορφες και αισιόδοξα φωτεινές αποχρώσεις αυτού του κόσμου όσο και τις πιο μουντές και γκρίζες του όψεις.

Μέσα στην αφήγηση νιάτα και γηρατειά αγκαλιάζουν το ένα το άλλο στοργικά. Ο αυθορμητισμός, η αφέλεια και η ψευδαίσθηση του να νιώθει κανείς ανίκητος πάνω στο άνθος της ηλικίας του συνέχουν όλη την υπόθεση. Αρκετές φορές, το μητρικό φίλτρο λειτουργεί ως βάλσαμο στον πόνο και την απογοήτευση, ενώ η νοερή απόδραση σε αναμνήσεις από τη νιότη είναι ένα παρήγορο καταφύγιο σκέψης.

Ο νόστος, η λαχτάρα για επιστροφή μετατρέπεται σε κίνητρο για όσους άφησαν πίσω τον τόπο τους και πλέον αναπολούν τα περασμένα με θύμησες τόσο έντονες που μοιάζουν σαν να ξεπηδούν ολοζώντανες από το χθες για να μας διηγηθούν μία αξιομνημόνευτη ιστορία απαγορευμένου έρωτα, προδοσίας, αγάπης, ευσεβών πόθων, συνταρακτικών αποκαλύψεων, οδυνηρών βιωμάτων και του διακαούς πόθου για λύτρωση.

Η έννοια του πεπρωμένου χάνεται, ξεθωριάζει μπροστά στη τριβή με τις αντιξοότητες, στην εκ των πραγμάτων απόκτηση πυγμής, την σκληραγώγηση, την υπερηφάνεια, την αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό, το φιλότιμο, τη δύναμη της θέλησης και της αυτενέργειας σε ένα αμείλικτο κυνήγι της ευδαιμονίας στο οποίο καθένας ποντάρει ό,τι πολυτιμότερο έχει: χρόνο, επιθυμίες, στόχους, φιλοδοξίες και όνειρα.

Έμμεσα γίνεται αναφορά και στην αλλοτρίωση του μοντέρνου ανθρώπου, τα πατριαρχικά στεγανά, τη διαφθορά, την απληστία, την πλεονεξία, το αίσθημα του ανικανοποίητου που ανατροφοδοτείται από ποικίλους κοινωνικοοικονομικούς παράγοντες και συγκυρίες, αλλά και από την φιλοχρήματη λογική που επιβάλλεται έναντι όλων όσων αξίζουν στ’ αλήθεια.

Κόντρα στους ξέφρενους και καταιγιστικούς ρυθμούς της ισχύουσας κανονικότητας, η κάπως πιο αργή και απλοϊκή θεώρηση που είχαν οι παλιότερες γενιές, έρχεται να μας τονίσει πως σημασία έχει να ζεις το τώρα στην ουσία του, να κόβεις λίγο ταχύτητα, να μην αποξενώνεσαι από τις ρίζες σου και να συνομιλείς με τον εαυτό σου χωρίς να φοβάσαι να εκτεθείς στην εμπειρία της αποτυχίας ή της στενοχώριας. 

Η “σινεματική” παρουσίαση των τεκταινόμενων προσλαμβάνει μία vintage αισθητική κάτι στο οποίο συμβάλλει τόσο η διεύθυνση της φωτογραφίας όσο και η κατάλληλη επιμέλεια των μουσικών κομματιών που ακούγονται, με το τραγούδι των τίτλων αρχής “Let's Live For Today” από τους Grass Roots να το σιγομουρμουρίζεις ευχάριστα και μετά το πέρας της σειράς.

Το τέλος επισφραγίζεται με έναν καθαρτήριο επίλογο, με μοναδικά post-credit πλάνα-μαρτυρίες να ακολουθούν τα οποία δεν πρέπει να προσπεράσεις, αφού αποτυπώνουν μεστά και ρεαλιστικά εικόνες και γεγονότα που ναι μεν αποτελούν πια μέρος της Ιστορίας αλλά όχι ως ξεχασμένη, σκονισμένη σελίδα της. Γι’ αυτό και η δημιουργός του Pachinko έχει επιλέξει να τα διασώσει βιντεοσκοπώντας προφορικές καταθέσεις βιωμάτων από αληθινές μετανάστριες από την Κορέα που αναλύουν τις δικές τους εμπειρίες από το ταξίδι τους μακριά από την πατρίδα.