Halo TV Series: Master Chief από άλλο σύμπαν, άλλη κοπή, χωρίς οσμή | Ep. 1 Review

Η τηλεοπτική σειρά του Halo βρισκόταν εδώ και πολλά χρόνια στα σκαριά, καθώς συνάντησε ουκ ολίγες αναταράξεις και προβλήματα μέχρι να οριστικοποιηθεί η κυκλοφορία του στο Paramount Plus. Ώσπου επιτέλους έκανε πρεμιέρα δίνοντας μια γεύση από την live-action μεταφορά του, που θέλει να θυμίζει Halo αλλά στην ψυχή δυστυχώς δεν είναι -τουλάχιστον όσον αφορά τα όσα είδαμε στο πρώτο επεισόδιο.

Θα ξεκινήσω από τα καλά της υπόθεσης του τηλεοπτικού Halo που είναι το γεγονός της παραγωγής του, η οποία σε γενικές γραμμές είναι ακριβή, πεντακάθαρη στην εικόνα και τα εφέ είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα. Θα κρατήσω το ότι είναι καθαρή σαν εικόνα και με χρώμα κάτι που υποδηλώνει ότι τα CGI δεν κυριαρχούν στα σκηνικά και έχουν προτιμηθεί τα πρακτικά εφέ. Ωστόσο πάντοτε δε λειτουργούν τόσο πειστικά όσο θα έπρεπε. Τα του production value περνάνε το "τσεκ".

Κάπου εδώ, όμως, αρχίζουν τα προβλήματα. Η αρχή του Halo TV Series είναι ενδεικτική που εστιάζει στην πιο ανθρώπινη και γειωμένη πλευρά του Halo σύμπαντος. Ενός άλλου, με διαφορετικό canon και timeline σύμπαν -σα να λέμε άλλο Multiverse που είναι και της μόδας- όπου τα γεγονότα που εκτυλίσσονται δεν είναι ακριβώς όπως τα έχουμε ζήσει από τα παιχνίδια και τα βιβλία, αλλά παίρνουν διάσπαρτες ιδέες για να στήσουν αυτό το νέο "canon”.

Άντε λέω από μέσα μου θα το "καταπιώ" και αυτό να δω που το πάει. Και εκεί που το πήγε…ήταν σα να έσκασε σε τοίχο με 100χλμ την ώρα. Αφού μας σύστησε στην ομάδα Spartans του Master Chief, έδειξε πως υπάρχει ένα εμφυλιακό κλίμα ανάμεσα στην ανθρωπότητα, με το UNSC να λειτουργεί ως ένα απολυταρχικό μιλιταριστικό καθεστώς, πήρε προς το φινάλε του πρώτου επεισοδίου μια στροφή πολύ μακριά από την ψυχή των Halo.

Βασικά ήδη δεν ακουγόταν σαν Halo. Ναι, δε σας είπα το πιο σημαντικό συστατικό των Halo: η μουσική επένδυσή τους που είναι κομμάτι της ψυχή τους, όπως οι νότες του John Williams για τα Star Wars, απουσιάζουν. Απορώ πως δε βρέθηκε μια λύση όταν ακόμη και η Lucasfilm μπόρεσε να βρει μια νέα, αλλά εξίσου πειστική "Star Wars” μουσική ταυτότητα στο πεντάγραμμο του Ludwig Goransson.

Από αυτό και μόνο η εμβύθιση στο τηλεοπτικό σόου του Halo άρχισε να ρηχαίνει επικίνδυνα. Οι ρωγμές γίνανε πιο βαθιές όταν διαπίστωσα πως οι ερμηνείες είναι κάτω του μετρίου και του ανεκτού από αρκετούς χαρακτήρες, όπως η Miranda Keyes για παράδειγμα ή ακόμη και η Kwan Ah.

Και για τα πρώτα 40 περίπου λεπτά του σχεδόν, θα πω ότι με…είχε. Έλεγα από μέσα μου είναι διαφορετικό, περίμενε να δεις που το πάει μην το κατακρίνεις. Παρουσίαζε μια πολεμική ωμότητα και βαρβαρότητα που τα παιχνίδια δεν τόλμησαν. Έχτιζε και ένα μυστήριο από την αρχή για την πλοκή του, λέω "κάνε υπομονή". Έως που ήρθε η άκυρη και κακογραμμένη χρονικά στιγμή που ο Master Chief βγάζει το κράνος του. Το ιερό δισκοπότηρο των βιντεοπαιχνιδιών απλώς πετάχτηκε στο καλάθι των αχρήστων για να υπάρξει μια φθηνή και βεβιασμένη στιγμή εξανθρωπισμού του Chief του Pablo Schreiber, του οποίου τη φωνή δε μπορούσα να συνηθίσω.

Είναι σα να ακούς τον Darth Vader χωρίς να τον κάνει ο James Earl Jones για παράδειγμα. Χωρίς καν να έχω συνηθίσει αυτόν τον διαφορετικό Chief μου πετάγεται το πρόσωπο του Pablo Schreiber για να "φανεί" η ανθρώπινη -και καλά- πλευρά του Spartan.

Εδώ, δυστυχώς, το Halo προσπαθεί να γίνει Mandalorian χωρίς να έχει το συναισθηματικό υπόβαθρο για να το κάνει. Ποντάροντας στο shock value και σε αυτό που λέμε "subverting expectations” -με φθηνό τρόπο- δίνει στον θεατή την ανθρώπινη πλευρά του "πιο θανατηφόρου όπλου της ανθρωπότητας". Του απρόσωπου θρύλου του UNSC, του "δαίμονα" των Covenants. Μια στιγμή που στο Mandalorian πέρασε μια ολόκληρη σεζόν για να το "κερδίσει" ο θεατής σε συναισθηματικό επίπεδο, εδώ το σενάριο είναι τόσο ρηχό και κακογραμμένο που το δίνει στο πιάτο, σαν fast food.

Όχι κύριοι και κυρίες της παραγωγής του Halo TV Series ο Master Chief δεν είναι fast food. Από αυτά και μόνο η σειρά χάνει και μπάζει για κάποιον που έχει αγαπήσει τα βιντεοπαιχνίδια, τον μεγάλωσαν και του πρόσφεραν παρέες και αδερφικούς φίλους. Είχα όλη την καλή διάθεση να δεχτώ το διαφορετικό canon, αλλά όχι όταν αυτό μου σερβίρεται με τόσο άγαρμπο τρόπο.