Είναι το Hellbound το νέο κορεάτικο "κόλλημα" του Netflix; | Review

Ύστερα από τον πάταγο που έκανε η νοτιοκορεάτικη σειρά Squid Game, το Netflix φαίνεται ότι είχε κι άλλον άσσο στο μανίκι του τον οποίο και προσθέτει στο βαρύ πυροβολικό των πιο προβεβλημένων τηλεοπτικών παραγωγών του, και φυσικά δεν είναι άλλος από το σόου μεταφυσικού τρόμου Hellbound.

Αν νιώθετε ήδη την καυτή ανάσα των θηρευτών της κόλασης στον αυχένα σας, είναι γιατί το διάσημο streaming δίκτυο επιστράτευσε τον ταλαντούχο δημιουργό του Train to Busan (2016), Yeon Sang-ho, για να μας παραδώσει μαζί με τον Choi Gyu-seok μία αιματοβαμμένη horror ανθολογία σκοτεινής φαντασίας και μυστηρίου.

Του cast ηγούνται οι Yoo Ah-in, Kim Hyun-joo, και ο Park Jeong-min, ενώ παίζουν επίσης οι: Won Jin-ah, Yang Ik-june, Park Sang-hoon, Kim Do-yoon, Kim Shin-rok, Ryu Kyung-soo, Lee Re, και ο Im Hyeong-guk.

Η υπόθεση που απαρτίζεται από έξι επεισόδια, εστιάζει σε ένα παράξενο φαινόμενο κατά το οποίο σε ανύποπτο χρόνο εμφανίζονται στη γη απόκοσμες οντότητες που έρχονται να επιφέρουν θανατική καταδίκη με μαρτυρικό τρόπο σε όσους αμαρτωλούς έχουν λάβει προφητικό μήνυμα ότι θα πεθάνουν σε συγκεκριμένη μέρα και ώρα. Οι επικηρυγμένοι αν και δύσκολα αποδέχονται μία τέτοια κατάληξη, εντούτοις στέλνονται στην Κόλαση μέσα από ένα ανατριχιαστικό βάναυσο τελετουργικό που οδηγεί στον αφανισμό τους κάτι που κατ’ επέκταση θα προετοιμάσει το έδαφος για να αναδυθεί μία άλλη τάξη πραγμάτων. Ως συνέπεια όλων αυτών των περίεργων γεγονότων είναι η ανάδειξη ενός νέου θρησκευτικού δόγματος ως το επικρατέστερο πάνω στον πλανήτη, το οποίο βασίζεται στην ιδέα της επικυριαρχίας του μανιχαϊσμού, και της δικαιοσύνης από αγγέλους-τιμωρούς.  

Το παρόν project αφορμάται από μία αρκετά ενδιαφέρουσα βάση η οποία φέρει και επιρροες αλά Supernatural, ενώ συνδυάζει κάτι τόσο από επίγεια όσο και από υπερβατική δυστοπία. Πρόκειται ουσιαστικά για μία μεταφυσική μυθοπλασία με εσχατολογική χροιά  η οποία προσιδιάζει σε μία ιδιότυπη θρίλερ αλληγορική προσέγγιση διανθισμένη με υπαρξιακές ανησυχίες και ζητήματα, όπως ο προβληματισμός πάνω στο ανεξήγητο, ο φόβος για το άγνωστο, το αιώνιο αναπόφευκτο, την θνητότητα, η αντίληψη πάνω στο ηθικό και το δίκαιο, η έννοια της ελεύθερης βούλησης και του πεπρωμένου.  

Επίσης, δίνεται έμφαση στο αν υφίσταται θεία ανταμοιβή μετά τον θάνατο ή τιμωρία, με το δίπολο αυτό να προσλαμβάνει εδώ την απόλυτη μορφή κινήτρου και φοβήτρου αντίστοιχα, κάτι που διέπει το όλο αφήγημα. Παράλληλα, τονίζεται πόσο εύθραυστοι και δευτερεύοντες σε σημασία είναι οι ανθρώπινοι νόμοι σε αντιπαραβολή με εκείνους του Θεού.

Βέβαια, σε αντίθεση με την χριστιανική πεποίθηση που συνδέει άρρηκτα το προπατορικό αμαρτήμα με το διακύβευμα για τη σωτηρία της ψυχής του ατόμου, εν προκειμένω υπογραμμίζεται μία άλλη, διαφορετική θεώρηση ότι: η αμαρτία δεν είναι εκ γενετής στη φύση του ανθρώπου, αλλά κάτι που προκύπτει έπειτα από προσωπική απόφαση κάποιου για το πως θα ενεργήσει, άρα λειτουργεί ως κάτι επίκτητο και όχι ως έμφυτο.

Επομένως, εκ των πραγμάτων μία μόνο λύση προσφέρεται ή μάλλον επιβάλλεται ως μοναδική επιλογή. Αν θέλει κάποιος να αποβιώσει φυσιολογικά και να μην βρεθεί μπροστά σε ένα φρικτό τέλος, πρέπει να φροντίσει ο ίδιος συνειδητά ώστε να μην σφάλει ανεπανόρθωτα και ως εκ τούτου να αποφύγει να πάει στην κόλαση. Κάτι δηλαδή σαν εξαναγκασμός προς το ενάρετο και ολοκληρωτική επικράτηση αυτού.

Αλλά και πάλι, εφαρμόζοντας ένα τέτοιο πλάνο, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι κάποια από τις πράξεις σου δεν θα επισύρει την οργή του Κυρίου και ότι δεν κινδυνεύεις. Φυσικά μία τέτοια ψυχοφθόρα κατάσταση υπό το κράτος της αβεβαιότητας δεν αργεί να εκπυρσοκροτήσει ειδικά όταν γίνει γνωστό πως και η θεία δίκη σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις δεν έχει αποφανθεί σωστά ώστε κάτι τέτοιο να κρύβει από μόνο του πολύ μελανά σημεία. Για την ακρίβεια, η ιστορία μας βοηθάει να συμπεράνουμε ότι κανείς δεν είναι αρκετά ασφαλής όσο προσεκτικός κι αν είναι γιατί ακόμη και η Ανώτερη Δύναμη κάνει λάθη!

Μεταξύ άλλων, να σημειωθεί ότι οι ηθοποιοί ανταποκρίνονται πολύ ικανοποιητικά στις ερμηνείες τους και στην πλειονότητά τους σου βγάζουν μέσω των χαρακτήρων που υποδύονται κάτι οικείο και αυθεντικό με το οποίο μπορείς να δεις ότι ταυτίζεσαι σε ορισμένα σημεία.

Μέχρι τη μέση σου συστήνει κάποιες πολύ ιδιαίτερες φιγούρες με τις οποίες νομίζεις ότι θα τελειώσει η σειρά αλλά στη συνέχεια εισάγει καινούργιους δρώντες κάτι που ενδέχεται να σε ξαφνιάσει λίγο. Πάντως, αυτό που θα συμπεράνεις προς τον επίλογο είναι πως καθένας τους βρίσκει το νόημα και τη θέση του σε αυτό το σχεδόν νιχιλιστικό δράμα για τις ανθρώπινες αδυναμίες.

Η πλοκή ακολουθεί σχετικά γρήγορους ρυθμούς και το σασπένς εντείνεται μέσα από τίμιες ανατροπές. Ωστόσο, το παρόν εγχείρημα ενίοτε αγγίζει και τα όρια του αποκρουστικού ή του υπερβολικά gore στην προσπάθειά του να σοκάρει.

Κάτι που πιθανόν να σε ξενίσει είναι η όψη που διάλεξαν να δώσουν στα τέρατα αφού τα ειδικά εφέ φαντάζουν αρκετά ψεύτικα σε πολλές σκηνές. Ίσως μάλιστα να ήταν καλύτερο να τα αποτυπώσουν ως μαυροντυμένες μορφές με μανδύα, στις οποίες είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τα πρόσωπα.

Το φινάλε του Hellbound είναι σαφές πως αποτελεί πάσα για πέρασμα σε έναν δεύτερο κύκλο και οπωσδήποτε μας κρατάει ζεστούς με την τελευταία cliff-hanger σεκάνς,  μέχρι να δούμε τι θα απογίνουν εν τέλει όλης της γης οι κολασμένοι!