Love, Death & Robots: Vol. 2 Review – Η επανάσταση στο χώρο του animation

Τεχνολογική καινοτομία με φρέσκο και πρωτότυπο περιεχόμενο. Αυτός είναι ο λόγος που λατρεύτηκε η πρώτη σεζόν του Love, Death & Robots. Η συγκεκριμένη ανθολογική σειρά μας ενθουσίασε με τις ιδέες της τόσο στο τεχνικό όσο και στο θεωρητικό κομμάτι της. Ακόμα κι ο τίτλος της ηχούσε παράξενα στα αυτιά μας. Αγάπη, Θάνατος και Ρομπότ;

Το Netflix, έχει αποδείξει με τον τρόπο του ότι, αν του παρουσιάσουν ένα υποσχόμενο project, είναι ικανό να δώσει στους δημιουργούς τον χώρο αλλά και τα εργαλεία που χρειάζονται για να πετύχουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Η πολιτική αυτή έχει τα ρίσκα της, και σε ορισμένες περιπτώσεις έχει πέσει έξω, στην περίπτωση του Love, Death & Robots, όμως, φαίνεται πως πέτυχε πολλά.

Όπως θα γνωρίζετε οι περισσότεροι, αρχικά, οι David Fincher και Tim Miller, ήθελαν να φτιάξουν ένα remake της ταινίας του 1981, Heavy Metal, το οποίο δεν συνέβη ποτέ. Παρόλα αυτά, χρησιμοποιώντας την δυναμική που είχε αποκτήσει το όνομα του Miller, ως σκηνοθέτης του Deadpool, πήγαν στους παραγωγούς του Netflix, και τους παρουσίασαν μια διαφορετική ιδέα, με αρκετά παρόμοια στοιχεία που είχαν ήδη στο μυαλό τους, εμπνευσμένοι από την ταινία. Τα στοιχεία αυτά ήταν οι μικρές αλλόκοτες ιστορίες επιστημονικής φαντασίας, που έμοιαζαν ασύνδετες μεταξύ τους, αλλά και την σκληρή και ωμή βία σε συνδυασμό με αρκετές σκηνές οι οποίες περιλαμβάνουν γυμνό.

Η αισθητική αυτή υπάρχει και στη δεύτερη σεζόν. Η σειρά δεν έχασε καθόλου από το κλίμα της στο κομμάτι αυτό. Οι διαφορές της φάνηκαν σε τρία σημεία, την πρώτη θα την βρείτε στο στυλ της, εδώ, τα περισσότερα επεισόδια είναι photorealistic, και την δεύτερη στα σενάρια των ιστοριών, από τα οποία, θα παρατηρήσετε ότι, από ένα σημείο και μετά, η απουσία της φαντασίας, σαν να έλειπε. Η τρίτη αλλαγή θα γίνει στον αριθμό επεισοδίων, στην σεζόν ένα, είχαμε δεκαοχτώ επεισόδια, ενώ, στην σεζόν δυο, μόλις οχτώ. Ο λόγος που είχαμε τόσο μεγάλη διαφορά στον αριθμό δεν έχει γίνει γνωστός.

Θέλω να σταθώ όμως στα πέντε επεισόδια που ξεχώρισα εγώ από την συγκεκριμένη σεζόν. Θα ξεκινήσω με το επεισόδιο, Pop Squad (Αστυνομία τεκνοποίησης), το οποίο θίγει ζητήματα υπερπληθυσμού αλλά και αυτό της αιώνιας ζωής, κι είναι ίσως το μοναδικό που έχει το πιο ολοκληρωμένο ταξίδι του πρωταγωνιστή της, αφηγηματικά.

Το δεύτερο αρκετά ενδιαφέρον εγχείρημα, είναι το, Tall Grass (Ψηλά χορτάρια), μια μικρού μήκους ιστορία τρόμου. Με ένα ιδιαίτερο οπτικό στυλ που κάθε του πλάνο έμοιαζε σχεδόν σαν πίνακας ζωγραφικής, και με τα αιθέρια φώτα να φωτίζουν ελκυστικά μέσα από τα ψηλά χορτάρια προσκαλώντας τον καθένα να τα δει από κοντά, είναι ένα από τα επεισόδια με το μεγαλύτερο σασπένς.

Το, All Through the House (Σε όλο το σπίτι), είναι το τρίτο επεισόδιο που κατάφερε να παρουσιάσει μια φρέσκια ιδέα, αρκετά ανατρεπτική, ιστορία τρόμου κι αυτό, χωρίς όμως να χάνει καθόλου το κωμικό του στοιχείο. Σε κάποιους ίσως θυμίσει επεισόδιο από το, Goosebumps (TV Series 1995–1998). Το τέταρτο επεισόδιο που ξεχώρισα είναι το, The Drowned Giant (Ο γίγαντας που πνίγηκε), το οποίο, δίχως καμία αμφιβολία, είναι το πιο βαθυστόχαστο ολόκληρης της σεζόν. Η χρήση του voice-over, είναι απόλυτα ταιριαστή με τον ρυθμό αλλά και το κλίμα του επεισοδίου, προσδίδοντας περισσότερα επίπεδα στα ηθικά και κοινωνικά θέματα που θίγει.

Στο τεχνικό καθαρά κομμάτι, το επεισόδιο που με εντυπωσίασε είναι το Life Hutch (Ζωή σε κλουβί), εντάξει, ως ιστορία, περνάει σχεδόν αδιάφορη. Το CGI όμως, είναι με διαφορά το καλύτερο της σειράς. Υπάρχουν σκηνές που πραγματικά δεν μπορείς να διακρίνεις αν αυτό που βλέπεις είναι αληθινό ή σχεδιασμένο στον υπολογιστή. Πρωταγωνιστής στο επεισόδιο αυτό, είναι ο Michael B. Jordan, στον ρόλο του πιλότου.

Κλείνοντας, η δεύτερη σεζόν του Love, Death & Robots, αν και δεν κατάφερε να μας δώσει κάτι ξεχωριστό σεναριακά, με ιστορίες που σχεδόν επαναλαμβάνουν τα ίδια μοτίβα, τεχνικά όμως, είναι σίγουρα μια σειρά που ανατρέπει για δεύτερη συνεχόμενη φορά τα δεδομένα στο χώρο του animation.