Godzilla vs Kong Review – Καλτ τερατομαχία και τα μάτια χορταίνουν εφέ

Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια περίπτωση που δεν χρήζει αναλυτικού review και εμπεριστατωμένης άποψης, όταν πρόκειται για ένα είδους σινεμά τόσο λαϊκό, τόσο θεαματικό που πουλιέται από μόνο του. Αλλά να που είσαι εδώ για να διαβάσεις μερικές εντυπώσεις και να διασταυρώσεις την άποψή σου, να επιβεβαιώσεις όσα σκεφτόσουν ή να ψηθείς ακόμη παραπάνω για την ταινία. Το Godzilla vs. Kong δε χρειάζεται συστάσεις. Τους ξέρουν οι άπαντες, καθώς είναι κινηματογραφικές ταινίες με πολλές εκδόσεις τόσο δυτικές όσο και εξ’ ανατολής.

Τώρα, όμως, συναντιούνται για να κοντραριστούν σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, αυτό του “MonsterVerse”, ενός κινηματογραφικού σύμπαντος που ξεκίνησε το 2014 με το Godzilla του Gareth Edwards και συνέχισε να χτίζεται με το Kong Skull Island του 2017. Είναι απ' αυτά που γεννήθηκαν μετά την ανεπανάληπτη επιτυχία του MCU της Marvel. Ούτε λίγο ούτε πολύ αυτό το μεγατόνων -κυριολεκτικά και μεταφορά- “μεξικάνικο standoff” θα μπορούσε να πάρει και τον εναλλακτικό τίτλο “Το Endgame του MonsterVerse”, μιας και όλες οι αφηγηματικές κλωστές των προηγούμενων ταινιών ξετυλίγονται θεαματικά και όσο πιο βαρύγδουπα γίνεται.

Από τα δύο κύρια μέρη του Godzilla vs. Kong, δηλαδή αυτό των Kaiju και των ανήμπορων ανθρώπων, θα μπορούσε να απουσιάζει ίσως το δεύτερο κομμάτι. Όχι μόνο γιατί σεναριακά βαλτώνει την εξέλιξη της ταινίας, αλλά και αν έλειπαν αυτές οι σκηνές, τα κορμιά του Γκοτζίλα και του Κονγκ πάλι θα κοντραρίζονταν μέχρι τελικής πτώσης. Συνεχώς προσπαθεί να σου μεταφέρει με ανόητο exposition το πόσο θανάσιμη κόντρα έχουν αυτοί οι δυο, σα μια βεντέτα που κρατάει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Εντάξει, το καταλάβαμε θα δούμε άπειρο ξύλο ανάμεσα σε αυτούς τους δύο, «τελείωνε». Ούτως ή άλλως, η ιστορία έχει ειπωθεί από τους Ιάπωνες πριν από δεκαετίες και δεν περιμένεις να δεις ανατροπή. 

Άπαξ, όμως, και ξεκινήσει η δράση πραγματικά σε αποζημιώνει και με το παραπάνω. Είναι ο ορισμός της blockbuster διασκέδασης, αυτής που θα σε κάνει ρίχνεις σαγόνια και όντως μια τέτοια τιτανομαχία με το σημερινό επίπεδο των ειδικών εφέ είναι άκρως απολαυστική, σαν ένα love-letter στους λάτρεις των kaiju και του lore τους. Περίμενα να 'κριντζάρω' -ας μου επιτρέψετε την σλάνγκ έκφραση- από το πόσο πολύ βασίζεται στο CGI η ταινία του Adam Wingard, όμως, χωρίς υπερβολή, η ποιότητά τους δικαιώνει το αποτέλεσμα και πείθει στο μάτι, χωρίς ατέλειες.

Μένεις καθηλωμένος, ειδικά στη μάχη του τελευταίου act (ναι αυτή στο Χονγκ Κονγκ που είναι βουτηγμένη στα νέον φώτα) και σε μια σεκάνς που θύμισε μια αντίστοιχη στο Interstellar, όπου εκεί μετατρέπεται σε οφθαλμόλουτρο. Όσοι θέλετε να τεστάρετε την καινούργια σας 4K HDR τηλεόραση, βάλτε τη για benchmark. Προφανώς και όσοι δεν αντέχετε όλον αυτόν τον χαμό από CGI -ή πανδαισία θα έλεγε κανείς-, έχετε καταλάβει πολύ αργά ότι αυτή η ταινία δεν είναι για εσάς. 

Για αυτό ήρθατε, άλλωστε, για να δείτε εκρήξεις, βρυχηθμούς που θα τρίξουν τα μπάσα του ηχοσυστήματός σας, τη Γη και τους ανθρώπους στο έλεος ενός γιγαντιαίου πιθήκου και μιας γιγαντιαίας σαύρας που εκτοξεύει πυρηνική ενέργεια από το στόμα της. Και για αυτό θα κριθεί αναλόγως. Το όποιο συναισθηματικό βάθος κι αν θέλει να δώσει η ταινία στη σύνδεση μεταξύ του Kong και του κοριτσιού για παράδειγμα, υπάρχει απλά για να υπάρχει, ας μην κοροϊδευόμαστε.

Εδώ και πολύ καιρό είχα να δω ένα τόσο χορταστικό blockbuster φιλμ, απ' αυτά που η πανδημία μας στέρησε από τις αίθουσες, τα οποία προσέφεραν ένα υπερθέαμα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο, πράγμα που εν τέλει σημαίνει πως τη δουλειά του την έκανε. Το μεγάλο «μείον» του Godzilla vs Kong είναι πως από τη φύση του ανήκει στη μεγάλη οθόνη. Έτσι, κάθε πλάνο του σου θύμιζε ότι το βλέπεις στην τηλεόραση του σπιτιού σου. Εκεί είναι που έκανε «κρα» να προβληθεί σε μια μεγάλη IMAX οθόνη και κατάλαβα ότι μου λείπουν οι αίθουσες πάρα πολύ.