Έτερος Εγώ – Κάθαρσις Review: Πως να μην του αξίζει να πάει Netflix;

Όλοι μιλούν για αυτό και όχι άδικα. Τουλάχιστον όλοι οι Έλληνες θιασώτες και «καμένοι» των τηλεοπτικών σειρών που το καλοκαίρι του 2019 ανακάλυψαν το Έτερος Εγώ: Χαμένες Ψυχές, την τότε πρώτη πρωτότυπη αστυνομική σειρά της Cosmote TV που γυρίστηκε σαν να μην της λείπει τίποτα από τις παραγωγές του εξωτερικού. Έκτοτε το γενικότερο σύμπαν του ‘Ετερος Εγω, γιατί περί αυτού πρόκειται, καθώς συνδέεται και με την ομώνυμη κινηματογραφική ταινία του 2017, απέκτησε φανατικούς υποστηρικτές και όλοι περίμεναν τη συνέχεια. Άλλωστε είχαν μείνει εκκρεμότητες στις υποθέσεις του καθηγητή εγκληματολογίας Δημήτρη Λαΐνη (Πυγμαλίων Δαδακαρίδης).

Οι «Χαμένες Ψυχές» εντυπωσίασαν με το αλά Zodiac/ Seven ύφος του, όπου ήταν φανερότατα επηρεασμένο και έθεσαν τον πήχη ψηλά για τη δεύτερη σεζόν με τίτλο «Έτερος Εγώ - Κάθαρσις». Ο δημιουργός και σκηνοθέτης του σόου, Σωτήρης Τσαφούλιας, δεν κρύβει τις επιρροές του και βρίσκω ενθαρρυντικό που δοκιμάζεται η ελληνική γλώσσα σε ένα neo-noir αστυνομικό δράμα, διότι τέτοιες παραγωγές έχουμε συνηθίσει -ας μην κρυβόμαστε- να τις παρακολουθούμε ως επί το πλείστον στα αγγλικά.

Ο "Θησέας" εντυπωσίασε με τους επιπέδου "Hannibal" φόνους του και το περίπλοκο ως προς τον αριθμό των νημάτων του σενάριο και να ξελύθηκε εντυπωσιακά στην κορύφωσή του. Όμως στο 2^η σεζόν η προσέγγιση είναι διαφορετική. Αυτό φυσικά έχει τα θετικά και τα αρνητικά της, άλλωστε όταν παίρνεις κάτι πρέπει και να δώσεις κάτι ως αντάλλαγμα. Αυτή είναι πολύ πιο εσωτερική και ενδόμυχη ως προς τους χαρακτήρες μιας και ακολουθούμε ένα εντυπωσιακό και καταξιωμένο ανσάμπλ Ελλήνων ηθοποιών και όχι μόνο τον «πρωταγωνιστή» Λαίνη. Αυτομάτως, επέτρεψε και τα συναισθήματα να είναι εντονότερα και όχι αραδιασμένα σαν τσαπατσούλικο κολάζ συναισθημάτων.

Με την διαφορετική προσέγγιση και τους λιγότερο φλύαρους διαλόγους, η Κάθαρσις μοιάζει πολύ πιο απολαυστική αφού δεν εστιάζει απλά στην εύρεση του δολοφόνου και στην εξιχνίαση του μυστηρίου. Της νοιάζει με αρκετή φροντίδα και σεβασμό στον θεατή να παρουσιάσει κι άλλες πτυχές των χαρακτήρων. Και σα να μην έφτανε αυτός ο εσωτερικός διαλογισμός του σεναρίου με τα κλασικά τερτίπια του «whodunnit” μυστηρίου, χτίζει ένα ευρύτερο σύμπαν για μια επόμενη σεζόν, ακόμη πιο χολιγουντιανή. Πέραν της αστυνομικού Καρρά της Άννας Μενενάκου που υποκριτικά κιόλας δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος -και το ύφος- των περιστάσεων μαζί με τους υπόλοιπους δίπλα της, όλοι οι βασικοί χαρακτήρες εξελίσσονται και μαζί τους σέρνουν και τον μίτο του σεναρίου σε ένα πανίσχυρο κρεσέντο.

Μακράν το μεγαλύτερο highlight του καστ και το απαραίτητο comic-relief -ελληνικά λέγε με κωμικό στοιχείο- της Κάθαρσις είναι η ερμηνεία του «πολλά βαρύ» Δημήτρη Καπετανάκου στο ρόλο του Μασάτου, ο οποίος χάρισε τα απαραίτητα ελληνικά -βγαλμένα από τον παράδεισο- χαστούκια στην πλοκή για να ξαλαφρώσει όσο πρέπει. Τον λες και ωδή στους «ελληνάρες» χαρακτήρες-μασκότ των ταινιών του Οικονομίδη. Ο έτερος χαρακτήρας που έκλεψε τις εντυπώσεις ήταν ο Γρύπας του Γεράσιμου Γεννατά, που πραγματικά υποδύεται με μαεστρικό τρόπο έναν "macho" μαφιόζο που θα έλεγες πως βγήκε από το "Fargo". Είδα όμως και τον Δαδακαρίδη να αποκαλύπτει μια βαθύτερη πτυχή του Λαίνη, που εξυπηρέτησε και την πλοκή σε ένα κρίσιμο σημείο, όπου νόμιζα ότι θα παραμείνει ένας τυποποιημένος αλά "Monk" χαρακτήρας.

Με έξυπνο τρόπο προσπαθεί να ισοσταθμίσει την λιγότερα πολύπλοκη δομή, προσθέτοντας  περισσότερο συναισθηματικό βάθος στην ιστορία, την ώρα που το «master plan” του σεναρίου συνεχώς γυρνάει υπομονετικά και σταθερά σαν γρανάζι. Δύσκολο κασκαντεριλίκι να το πετύχεις αλλά το πετυχαίνει στο φινάλε. Οι πιο μυημένοι στις σειρές αν ψάξετε παράλογα πράγματα και τρόπον τινά τρύπες θα τα βρείτε, αλλά πριν αρχίσετε να κοιτάτε τον γάιδαρο στα δόντια, αναλογιστείτε ότι συγχωρούμε πολύ πιο χοντρά λάθη στις Χολιγουντιανές παραγωγές από διάφορες streaming υπηρεσίες.

Εδώ τουλάχιστον, ο Τσαφούλιας φανερά «κλέβει» μια πανέξυπνη και δοκιμασμένη φόρμουλα για να αποδώσει αυτό το κρεσέντο συναισθημάτων στο τέλος, όμως έχει προλάβει να την κουκουλώσει με τον μανδύα του ύφους, που πλέον εδραίωσε η οντότητα του Έτερος Εγώ. Και προσωπικά απόλαυσα αυτήν την πινελιά για δεύτερη φορά. Το τρικ της υπόθεσης, αν και σατανικά πανέξυπνο και επικερδές για τον θεατή, οι μυημένοι στις «κορυφαίες ταινίες του IMDB” θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ όταν το δείτε.

Στα της παραγωγής πρέπει να πω πως μη παραξενευτείτε από τα φουτουριστικά για τα ελληνικά δεδομένα σκηνικά (π.χ. στις φυλακές ή το αρχηγείο της Αστυνομίας που θυμίζει πιλοτήριο του Enterprise) γιατί θυμηθείτε πως η σειρά στοχεύει -και καλά κάνει- σε διεθνές κοινό. Αφού το βγάλαμε αυτό από τη μέση να πω ότι για ακόμη μια φορά πάτησαν το γκάζι και δεν τσιγκουνεύτηκαν στο ελάχιστο όσον αφορά το budget και τους δικαίωσε. Μη σας πω ότι κατάφερε η σειρά να έχει και τίμιο…πιστολίδι.

Αν δεν το γνωρίζετε κιόλας ήδη ετοιμάζεται η 3η σεζόν με τίτλο «Έτερος Εγώ – Νέμεσις», κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα τόσο ως προς την επένδυση που γίνεται από την εγχώρια βιομηχανία να αποκτήσει μια εξωστρέφεια, όσο και ως φαν του κόσμου του.

Επιτέλους αρχίζουμε να κοιτάμε πέρα από τον φράχτη στις τηλεοπτικές σειρές -τουλάχιστον έγινε το πρώτο βήμα- και ελπίζω να κλείσει και το deal με τους συντελεστές και να κυκλοφορήσει μέσω του Netflix.