Star Wars: The Rise of Skywalker Review - Φινάλε με σπριντ

Πρέπει να ξέρεις το κλείσιμο. Αν δεν ξέρεις το κλείσιμο είναι σαν να λες: “θα σας πάω ένα υπέροχο ταξίδι αλλά δεν ξέρω πού”. Κατά τη γνώμη μου, είναι κομβικής σημασίας ως δημιουργός να γνωρίζεις που θες να καταλήξεις, ώστε η ιστορία σου να αποτελεί μια συντονισμένη πορεία προς αυτό, να έχει συνοχή, αρμονία και μεθοδικό χτίσιμο των ιδεών της. Φαντάζει απίστευτο, αλλά αποδεικνύεται πως αυτή η τριλογία δισεκατομμυρίων δεν είχε ιδέα που πήγαινε. Και το αποτέλεσμα, προφανώς, είναι ένα φινάλε μπερδεμένο, συχνά αντιφατικό με όσα προηγήθηκαν και τελικά, πολύ “φοβισμένο” για να προκαλέσει αυθεντικές συγκινήσεις.

Το παιχνίδι χάθηκε όταν η Disney πήρε την απόφαση όχι απλά να μην ακολουθήσει την πορεία που χάραξε το The Last Jedi αλλά να κάνει σαν να μην υπήρξε ποτέ. Ή, αν θέλετε, στο ίδιο το Last Jedi το οποίο τόλμησε να πάει σε νέες κατευθύνσεις. Πες βρε καλή μου Disney από την αρχή “εγώ αυτό θέλω”, την πεπατημένη, δοκιμασμένη συνταγή, με μπόλικη νοσταλγία, μια πετυχημένη ανανέωση προσώπων και μια ανακύκλωση ιδεών. Από τη στιγμή που δεν το κάνεις όμως, και βγαίνει το Last Jedi που πάει σε αχαρτογράφητα νερά τη σειρά, να έχεις το θάρρος να ακολουθήσεις. Αυτό που συνέβη τώρα είναι η χειρότερη επιλογή απ’ όλες. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Κάπως έτσι λοιπόν, το Star Wars: The Rise of Skywalker μοιάζει υπερβολικά “ξεκομμένο” από την προηγούμενη ταινία και όλη η τριλογία, ως σύνολο, καταλήγει σε μια πολύχρωμη σαλάτα. Πέραν αυτού όμως, η ταινία ακόμα και αυτόνομα αν κριθεί, δεν καταφέρνει να ξεφύγει από μια καλοφτιαγμένη, συμπαθητική, μετριότητα που μοιάζει υπερβολικά αγχωμένη να προσφέρει μια “γνήσια, πατροπαράδοτη Star Wars ιστορία”. Η πρώτη ώρα της “τρέχει” συνεχώς αλλά με ελάχιστη ουσία. Εισάγει νέους χαρακτήρες, νέα μέρη ενώ θεματικά είναι σαν να συνεχίζει από εκεί που μας άφησε το Force Awakens. Ο Kylo Ren ξανά με μάσκα (και όλα όσα συμβολίζει για τις επιθυμίες του χαρακτήρα), η Rey ακόμα να αναζητά την αλήθεια για τους γονείς της, ο Poe ακόμα να ψάχνει την ηγετική του ταυτότητα και ο Finn… ο Finn είναι απλά εκεί.

Δυστυχώς, η προσθήκη του Palpatine μοιάζει σαν ένα φτηνό σεναριακό κόλπο για να ερεθίσει το φανατικό κοινό του σύμπαντος και να δημιουργήσει ψευτό-μυστήρια που ουδεμία αφηγηματική ουσία έχουν τελικά. Στη συνέχεια, όταν η ταινία βρίσκει επιτέλους κάπως τον δρόμο της, τα πράγματα βελτιώνονται αλλά το μεγαλύτερό της θέμα παραμένει: δεν μοιάζει ποτέ με κλιμάκωση. Μοιάζει με μια ακόμα ιστορία. Βλέπεις ότι προσπαθεί, ίσως υπερβολικά, να δημιουργήσει συγκινήσεις, να εκμαιεύσει νοσταλγία, να είναι επικό και τεράστιο σε κλίμακα. Αλλά όλα μοιάζουν κάπως… κούφια. Γιατί είναι σαν να τα έχεις ξαναδεί. Γιατί δεν νιώθεις το βάρος όλου του ταξιδιού των χαρακτήρων μέχρι εδώ αφού τα αφηγηματικά τόξα των περισσότερων είτε μένουν στάσιμα, είτε επαναλαμβάνονται, είτε μοιάζουν αντιφατικά, είτε απλά δεν είναι ενδιαφέροντα.

Ενώ, η ταινία συνεχίζει να τρέχει συνεχώς, από το ένα στο άλλο, να εισάγει κι άλλους χαρακτήρες χωρίς νόημα, και εν τέλει, να μην αφήνει το απαραίτητο περιθώριο να “αναπνεύσουν” λίγο οι σημαντικές συναισθηματικές κορυφώσεις της. Τελικά τι μένει; Η αριστουργηματική μουσική του John Williams, που με τις πλούσιες υφές της, αποτελεί την μοναδική αντάξια κορύφωση αυτής της θρυλικής σειράς, η εξαιρετική ερμηνεία του Adam Driver αλλά και ορισμένες εμπνευσμένες σκηνές, όπως η εισαγωγή του Palpatine υπό το βίαιο φως σπασμωδικών εκλάμψεων ή η εξαιρετική μονομαχία ανάμεσα στα κύματα. Εν κατακλείδι, η ταινία βλέπεται ευχάριστα αν απλά αναζητείτε ένα δίωρο πασατέμπο, αλλά, σίγουρα δεν είναι το πλούσιο συναισθηματικό φινάλε που φανταζόμασταν.

Αντώνης Παυλίδης

Έχουν περάσει πολλά χρόνια, οι Jedi έχουν εξαφανιστεί και η Στρατηγός Leia Organa παίρνει την απόφαση να οργανώσει την Αντίσταση εναντίον του Πρώτου Τάγματος. Εκεί, κάνουν την εμφάνιση τους οι Rey και Kylo, οι οποίοι θα παίξουν καταλυτικό ρόλο στην μετέπειτα πορεία της ιστορίας.

Την σκηνοθεσία του Rise of Skywalker αναλαμβάνει ο J.J Abrams, αντικαθιστώντας τον αρχικό σκηνοθέτη, Colin Trevorrow. Το σενάριο συνυπογράφει ο Abrams μαζί με τον Chris Terrio των Argo και Batman V Superman, ενώ το cast περιλαμβάνει τους Daisy Ridley, Adam Driver, John Boyega, Oscar Isaac, Billy Dee Williams, Carrie Fisher, Ian McDiarmid και Mark Hamill.

Για την ιστορία, να πούμε πως θα πρέπει να γυρίσουμε αρκετές δεκαετίες πίσω. Στην χρονολογία δηλαδή που ο George Lucas δημιούργησε ένα από τα δημοφιλέστερα franchises στην ιστορία του σινεμά και γενικότερα της ποπ κουλτούρας. To Star Wars ήταν μία αναπάντεχη εμπορική επιτυχία που σίγουρα κανένας δεν την είχε φανταστεί. Aπό το μακρινό 1977 λοιπόν, έχουν δημιουργηθεί δύο τριλογίες, η original (1977–83) και η prequel (1999-05), πολλά βιβλία, κόμικ, videogames και τηλεοπτικές σειρές. Το 2012, η Disney αποφασίζει να εξαγοράσει τη LucasFilm και το 2015 ξεκίνησε την sequel τριλογία με το The Force Awakens του J.J. Abrams, το οποίο συνεχίστηκε με το The Last Jedi του Rian Johnson το 2017. Κάπως έτσι ερχόμαστε στο 2019 και στην κυκλοφορία του Rise of Skywalker, το οποίο αναλαμβάνει να κλείσει την ιστορία της sequel τριλογίας αλλά παράλληλα να κλείσει και όλη τη Skywalker οδύσσεια.

Η ταινία έχει μερικές ενδιαφέρουσες στιγμές όπως του Mark Hamill ο οποίος δεν ήταν ποτέ καλύτερος στον ρόλο του Luke Skywalker αλλά και του Adam Driver, ως Kylo Ren, που δίνει μία εξαιρετική ερμηνεία. Ακόμα και η Daisy Ridley, ως Rey, καταφέρνει με μεγάλη ανέση να ξεδιπλώσει το προφανές ταλέντο της. Μερικές από τις καλύτερες σκηνές, είναι μεταξύ Rey και Skywalker όπως η σκήνη στην οποία συζητούν οι δυο τους σχετικά με το τι είναι η δύναμη. Αρκετά δυνατή σκήνη που καταφέρνει να είναι από τις λίγες περιπτώσεις που πιάνει το νόημα και την φιλοσοφία της αρχικής τριλογίας. Η σκοτεινή και παράξενη σχέση μεταξύ της Rey και του Kylo είναι επίσης ενδιαφέρουσα.

Όλα τα υπόλοιπα, δυστυχώς είναι απολύτως αδιάφορα. Πολλές εκρήξεις, αρκετές μάχες στο διάστημα, αρκετές συγκρούσεις μεταξύ των χαρακτήρων που όμως δεν έχουν καμία μα καμία επιρρόη στον θεατή. Ήταν σχεδόν αδύνατον να αποκτήσεις συναισθηματική εμπλοκή με κάποιον από τους χαρακτήρεςή τις καταστάσεις της ταινίας. Ο λόγος προφανώς ήταν το κακό και πρόχειρα γραμμένο σενάριο. Κατά την γνώμη μου, η ταινία είχε πάρα πολύ γρήγορο ρυθμό χωρίς να επιβραδύνει ποτέ έτσι ώστε να σου εξηγήσει κάποια πράγματα τα οποία έπρεπε να εξηγηθούν αλλά και για να σου δώσει την ευκαιρία να αισθανθείς και να αντιληφθείς τις ανάγκες και τις βαθύτερες σκέψεις των πρωταγωνιστών, με αποτέλεσμα να κοιτάς και να ακολουθείς τα γεγονότα, χωρίς καμία συναισθηματική εμπλοκή.

Δυστυχώς, το Star Wars: The Rise of Skywalker, είναι ένα κακό επεισόδιο, ίσως το χειρότερο μέχρι στιγμής. Ξέρω πως κάποιοι θα συμφωνήσουν μαζί μου και κάποιοι θα διαφωνήσουν, σε κάποιους θα αρέσει η ταινία και σε κάποιους όχι. Το σίγουρο είναι πως το Star Wars είναι κάτι ξεχωριστό στην ιστορία του κινηματογράφου. Είναι μια ιστορία αγάπης, φόβου και εσωτερικών συγκρούσεων, είναι μια ιστορία πους μας δείχνει την άνοδο, την πτώση και την λύτρωση. Αυτά είναι τα στοιχεία που αγαπήσαμε, αλλά δυστυχώς αυτά τα στοιχεία είναι που πλεόν έχουν ξεχαστεί από τους εκάστοτε σεναριογράφους.

Βρείτε την ταινία στο IMDB