Once Upon A Time in Hollywood Review - Ο νοσταλγικός Tarantino στέλνει γράμμα αγάπης

Οι Unboxholics παρευρέθηκαν, έπειτα και από πρόσκληση των κινηματογράφων ODEON, στην πρεμιέρα του νέου πολυσυζητημένου φιλμ Once Upon A Time in Hollywood του Quentin Tarantino. Πέρασαν σχεδόν τέσσερα χρόνια από το The Hateful Eight, και ο Quentin Tarantino κάθεται και πάλι στην καρέκλα της σκηνοθεσίας για το φρέσκο δράμα-μαύρη κωμωδία εποχής Κάποτε… στο Χόλιγουντ, παραδίνοντάς μας μία ακόμη ιδιαίτερη κινηματογραφική δουλειά όπου του cast ηγούνται ο βραβευμένος από την Ακαδημία, Leonardo DiCaprio (The Revenant) και οι υποψήφιοι για το Χρυσό Αγαλματίδιο, Brad Pitt (The Curious Case of Benjamin Button, 12 Monkeys), και Margot Robbie (I,Tonya).

Το εν λόγω έργο συνεχίζει να μας υπενθυμίζει ότι ο συγκεκριμένος σταρ-δημιουργός κατέχει πολύ καλά το στοιχείο του αντισυμβατικού και κάνει την διαφορά ακόμη και σε σχέση με την αφήγηση προηγούμενων project που επιμελήθηκε.

Στην όλη πλοκή, ο DiCaprio μας συστήνεται ως ο ‘Rick Dalton’, πρώην πρωταγωνιστής ενός western σίριαλ του οποίου οι παλιές μέρες που ήταν περιζήτητος μοιάζει να τον έχουν αφήσει πίσω τους προ πολλού, ενώ ο Brad Pitt υποδύεται τον  ‘Cliff Booth’, τον κασκαντέρ και φίλο του, που γυρίζει στην θέση του τις πιο απαιτητικές σκηνές. Με φόντο το Los Angeles, εν έτει 1969, την εποχή όπου το ρεύμα των hippies επικρατούσε και στο Hollywood, οι δύο αυτοί άνδρες παλεύουν να χτίσουν από την αρχή τον δικό τους μύθο στο καλλιτεχνικό στερέωμα της 7ης Τέχνης και κάνουν ό,τι μπορούν για να έρθουν πιο κοντά στα αλλοτινά μεγαλεία που βίωσαν κάποτε.

Ή για να είμαστε περισσότερο ακριβείς ο ‘Rick’ πασχίζει με πείσμα να ξαναπιάσει την καλή στο Hollywood  και ο ‘Cliff’ κάνει ό,τι μπορεί για να τον ενθαρρύνει. Και δη ο πρώτος, τυχαίνει να ζει στην ίδια γειτονιά με την αδικοχαμένη έγκυο σύζυγο του Roman Polanski (Rafal Zawierucha), την σταρ Sharon Tate (Robbie) ενώ ο δεύτερος κατοικεί σε ένα έρημο μέρος, δίπλα σ’ ένα υπαίθριο σινεμά, μένοντας σε ένα τροχόσπιτο με θέα τον νυχτερινό έναστρο ουρανό, με παρέα του ένα πειναλέο pit bull. Και κάπως έτσι οι συγκυρίες το φέρνουν ώστε η κατάστασή τους να λάβει μία τροπή αρκετά σουρεάλ, τόσο που φαντάζει σχεδόν απίστευτη!

Φυσικά εδώ μετέχει και ο Al Pacino ως ο ‘Marvin Shwarz’, ατζέντης του κύριου ήρωα, με το υπόλοιπο επιτελείο να συναπαρτίζουν επιπλέον η Rumer Willis (Empire) που υποδύεται την Βρετανίδα ηθοποιό Joanna Pettet, η Margaret Qualley (The Leftovers) την Kitty Kat, ο Damian Lewis (Billions)  τον θρυλικό Steve McQueen και η Dakota Fanning (The Alienist) την Squeaky Fromme, μέλος της οργάνωσης του Manson η οποία είχε προσπαθήσει να σκοτώσει τον Πρόεδρο Gerald Ford.

Και άλλα όμως ονόματα της βιομηχανίας του θεάματος δίνουν το βροντερό παρόν όπως οι: Kurt Russell, Timothy Olyphant (Santa Clarita Diet), Emile Hirsch (Speed Racer), Tim Roth (Selma), Sydney Sweeney (The Handmaid’s Tale,Everything Sucks!), Michael Madsen (Sin City), Luke Perry (The Fifth Element), Clifton Collins (Pacific Rim), Keith Jefferson (The Hateful Eight), Nicholas Hammond (The Sound of Music), James Marsden (Westworld), Julia Butters (Transparent), Scoot McNairy (Halt and Catch Fire), Dreama Walker, Costa Ronin, Victoria Pedretti, και η Madisen Beaty.

Η 2^η συνεργασία του DiCaprio με τον Tarantino, αφότου υποδύθηκε το 2012 τον μοχθηρό χαρακτήρα ‘Calvin Candie’ στο Django Unchained, εμπλουτίζεται με έναν διαφορετικού είδους ρόλο που ο δημοφιλής ηθοποιός τον κάνει δικό του με περισσή άνεση ώστε να του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια από κάθε άποψη. Δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, ενσαρκώνοντας κάποιον που αρνείται να δεχτεί ότι η δύση της επιτυχημένης καριέρας του πλησιάζει, με τις ανασφάλειες, τις συναισθηματικές του μεταπτώσεις να τον κάνουν να στρέφεται συχνά στο ποτό σαν μία πρόσκαιρη, ανακουφιστική παρηγοριά ενώ τα λόγια του κολλητού του λειτουργούν πολλές φορές σαν βάλσαμο. Τα ξεσπάσματά του όταν φρικάρει, πρεσάρεται αλλά και οι στιγμές που ζορίζει τον εαυτό του να κάνει την υπέρβαση γιατί αλλιώς…, είναι απλά απολαυστικά!

Όμως και ο συνάδελφός του, Brad Pitt, ο οποίος σε στυλ εξωτερικής εμφάνισης προσιδιάζει αρκετά σε αυτό του Robert Redford, ενσαρκώνει μία φιγούρα που δεν πτοείται μπροστά σε δυσκολίες και μπελάδες. Δεν τους επιζητά αλλά δεν θα διστάσει να αντιμετωπίσει την όποια πρόκληση στα ίσια. Από την πρώτη κιόλας στιγμή αναδεικνύεται σε μορφάρα (που ακόμη και ο Bruce Lee μπροστά της φαντάζει λιγότερο cool!) και καταφέρνει να κερδίσει τον θεατή αβίαστα.

Είναι η πρώτη φορά που ο DiCaprio και ο Brad Pitt ενώνουν τις δυνάμεις τους, ανταποκρινόμενοι πλήρως σε αυτό που ο Tarantino αποκάλεσε ως «το πιο συναρπαστικό δυναμικό ντουέτο από την εποχή του Redford και του Newman».

Από την άλλη πλευρά, το αφοπλιστικό χαμόγελο, το διαπεραστικό και συνάμα αισθησιακό βλέμμα της Robbie ως Sharon Tate σε αιχμαλωτίζουν και η συνολική της παρουσία συνιστά μία ανάλαφρη νότα στα τεκταινόμενα χωρίς να πλασάρεται ως κάτι ακαλαίσθητα ρηχό ή εύπεπτο μόνο και μόνο επειδή την παρακολουθεί κανείς να βαδίζει με δυναμισμό και χάρη, με μία μίνι φούστα που αποκαλύπτει τα καλλίγραμμα πόδια της.

Δεν παύει να είναι ένα ευχάριστο καλωσόρισμα για το οποίο εντούτοις στο πίσω μέρος του μυαλού σου κάθε τόσο να σε τριβελίζει η επίγνωση της τραγικής έκβασης της  διάσημης περσόνας που αναπαριστά και στιγμιαία νιώθεις να μουδιάζεις. Ξέρεις ότι το πρόσωπο αυτό ανήκε και η ίδια στον τελικό απολογισμό των θυμάτων των μαζικών ανθρωποκτονιών που διέπραξαν οι ακόλουθοι του διαβόητου κατά συρροή δολοφόνου Charles Manson (Damon Herriman).

Ωστόσο, και εκεί ο Tarantino επιστρατεύει όλη του την μαεστρία ώστε να αποσπάσει λιγάκι τον νου σου από τον ρουν της Ιστορίας και να πλάσει μία πραγματικότητα όπου ναι μεν αφορμάται από κάποια γεγονότα αλλά με ευρηματικότητα τα εντάσσει σε ένα δικό του αφήγημα με την ανατροπή να σου κλείνει το μάτι ακόμη και αν στο τέλος περίμενες οι φόνοι ή και η ίδια η προσωπικότητα του Manson να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον.

Μεγάλο μέρος από την φιλμογραφία του Tarantino έχει ως σήμα κατατεθέν του τον παράγοντα του πανδαιμόνιου και των απανωτών θανάτων, κάτι που υποθέτεις ότι δεν απουσιάζει και στην περίπτωση αυτή. Σε σύγκριση με άλλες του ταινίες, εν προκειμένω η δράση παίρνει τον χρόνο της για να εξελιχθεί χωρίς να αποβλέπει απαραίτητα σε απότομες κλιμακώσεις, αλλά και χωρίς να της λείπει και η κορύφωση του επιλόγου. Η ένταση εκτονώνεται κάπως πιο συγκρατημένα και όχι σαν ένα κοκτέιλ διαδοχικών επεισοδίων χαλασμού. Ορισμένοι ενδεχομένως να δυσανασχετήσουν με την επιλογή αυτή, θεωρώντας ότι ο χρόνος που αναπτύσσεται η υπόθεση θα έπρεπε να είναι λιγότερος.

Παρόλαυτα, ο Tarantino δεν βιάζεται. Ίσα ίσα έχει σαν πρόθεσή του να απευθύνει στο κοινό μία ιδιότυπη κινηματογραφική επιστολή αγάπης για το σινεμά του τότε το οποίο επέδρασε καθοριστικά και στην δική του μανιέρα. Έτσι, καταφέρνει αριστοτεχνικά να σκιαγραφήσει το ανάλογο περικείμενο και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα μίας περιόδου με διεθνείς, σημαντικές πολιτικές και κοινωνικοπολιτιστικές αλλαγές σε πολλά επίπεδα, χωρίς να αποκλείει από την διήγησή του το χιούμορ, την ειρωνική διάθεση και το μακάβριο. Μάλιστα, όλα αυτά τα ντύνει με μία νοσταλγική, ρετρό φόρμα από την οποία δεν λείπουν και οι αναφορές σε θεματικές που παρατηρούνται και σε άλλα του φιλμ (όπως π.χ. στο Inglourious Basterds), αλλά και νύξεις σε κλασικές ταινίες όπως το Rosemary's Baby, το Candy, The Man from U.N.C.L.E., το The Killing of Sister George κ.ά.

Ο Quentin Tarantino προσεγγίζει με έξυπνη ματιά και σαρκασμό το αμερικανικό όνειρο χωρίς όμως να γελοιοποιεί ή να μειώνει τους βασικούς δρώντες που το αντιπροσωπεύουν. Αντιθέτως, ακόμη και την ματαιοδοξία, την διακαή επιθυμία για δόξα και την υπερίσχυση του φαίνεσθαι έναντι του είναι, την έλευση του νέου και την οπισθοχώρηση του παλιού την πραγματεύεται κατορθώνοντας να δημιουργήσει το δικό του γλυκόπικρο παραμύθι Κάποτε… στο Χόλιγουντ.

Βρείτε την ταινία στο IMDB.