Stranger Things 3 Review - Καλοκαιρινή popcorn διασκέδαση στα καλύτερά της

Καύσωνας στο Hawkins και στη συχνότητα του Netflix
10 Ιουλίου 2019 09:00
Stranger Things 3 Review - Καλοκαιρινή popcorn διασκέδαση στα καλύτερά της

Καλοκαίρι εδώ στον πραγματικό κόσμο, καλοκαίρι και στο Hawkins. Αφόρητος ο καύσωνας αυτές τις μέρες και δεν σας κρύβω ότι δεν είχα σκοπό να δω μεμιάς -ελληνιστί “bingewatch”- τη νέα σεζόν του Stranger Things και θα το έβλεπα λίγα επεισόδια τη φορά. Όμως είχε μια αίγλη τόσο καλά δεμένη που με μαγνήτισε κυριολεκτικά.

Το Netflix ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Ταίριαξε τέλεια την κυκλοφορία της 3ης σεζόν του Stranger Things, η οποία μας τοποθετεί ένα χρόνο μετά τα γεγονότα της προηγούμενης στο 1985 και μάλιστα μέσα στο κατακαλόκαιρο που επικρατεί στην κωμόπολη του Hawkins στην Indiana. Βρίσκουμε επομένως την παρέα της Eleven χωρίς τα άγχη του σχολείου σε ανέμελες στιγμές αλλά και σε μια μεταβατική περίοδο για κάθε έναν.

Θα περίμενε κανείς πάλι να τους δούμε μαζί αλλά το απαραίτητο φρεσκάρισμα στη δομή αυτή χρειαζόταν και έτσι οι ήρωές μας βρίσκονται διασκορπισμένοι και ο καθένας με τα προβλήματά του. Ο Mike περνάει πάρα πολύ χρόνο με την Eleven τσιτώνοντας συνεχώς τα νεύρα του Hopper, ο Lucas με τη Max ζουν και αυτοί τη δική τους εφηβική σχέση. Ο Will δυσκολεύεται να προσαρμοστεί με τα νέα δεδομένα και ενδιαφέροντα των κολλητών του, ενώ ο Dustin όντας στην κατασκήνωση επιστρέφει για να βρει μια παρέα στα πρόθυρα της διάλυσης. Ο άλλοτε ποτέ γόης του Hawkins High, Steve δουλεύει σε παγωτατζίδικο, έχοντας προσγειωθεί ανώμαλα στην μετασχολική εποχή και τα βάρη της ζωής.

Η καπιταλιστική Αμερική περνάει και αυτή στην πιο ένθερμη φάση της, καθώς ανοίγει ένα ολοκαίνουργιο εμπορικό στο Hawkins, προκαλώντας εσωτερική κρίση στους καταστηματάρχες της πόλης. Ωστόσο, οι Duffers χωρίς να χάνουν χρόνο όπως μπέρδεψαν τα κομμάτια του πάζλ της 3ης σεζόν έτσι με μεθοδικότητα τα τοποθετούν σε άλλες θέσεις με έναν ρυθμό που δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβήτηση και το γενικότερο μυστήριο να αποκτά μεγάλο ενδιαφέρον από νωρίς.

Ο κίνδυνος του Upside Down φυσικά ελλοχεύει και σε αυτόν συμβάλλουν…εξωτερικοί παράγοντες. Πιο συγκεκριμένα, οι Σοβιετικοί χρησιμοποιούν σαν βιτρίνα το Starcourt Mall με σκοπό να ανοίξουν την πύλη που έκλεισε η Eleven στο τέλος της Season 2. Πιο κλισέ και 80s αυτή η έχθρα Δύσης και Ανατολής δεν γίνεται, όμως παρουσιάζεται μέσα από ένα ανάλαφρο πρίσμα απαραίτητο στο popcorn κλίμα της σειράς. Οι επιπτώσεις αυτού του μυστικού project και τα σατανικά και επεκτατικά σχέδια του Mind Flayer, ο οποίος θα μετατρέψει φίλους σε εχθρούς με απρόσμενα αποτελέσματα, είναι τα εμπόδια που η γνωστή τσακαλοπαρέα θα πρέπει να ξεπεράσει. Θεωρώ πως εάν βλέπαμε για ακόμη μια χρονιά την παρέα να ξεπερνάει όλα τα εμπόδια μαζί θα ήταν μια από τα ίδια. Αντιθέτως, οι Duffers κούνησαν λίγο τη φόρμουλα, χώρισαν τις αγαπητές προσωπικότητες σε τρεις ομάδες και πρόσθεσαν μερικά νέα πρόσωπα που είναι αρκετά για να εμπλουτίσουν το άστρο του καθενός.

Με το νεαρό cast να περνάει με τη σειρά του στην πραγματική ζωή την φάση της ενηλικίωσης, οι υποκριτικές τους ικανότητες είναι σε άλλο επίπεδο σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν. Όλοι είναι αυτό που λέμε «ένας κι ένας» και πλέον αφήνουν την αίσθηση πως παίζουν του εαυτούς τους αβίαστα, συν το γεγονός ότι η χημεία και η φιλία που έχουν χτίσει εκτός καμερών προσθέτει πόντους στο αποτέλεσμα εντός τους.

Στις ερμηνείες που θα σας κάνουν να δακρύσετε, όπως και το εξαιρετικό -σχεδόν 90 λεπτών- φινάλε του 8ου επεισοδίου συγκαταλέγω την Millie Bobby Brown, τον David Harbour, τον μεταμορφωμένο Dacre Montgomery και την φρέσκια προσθήκη της Maya Hawke -κόρης του Ethan και της Uma Thurman- η οποία καταφέρνει να λάμψει στο ντεμπούτο της σε μια τόσο μεγάλη παραγωγή. Σαν αγκάθι όμως μοιάζει ο παραγκωνισμός του Jonathan Byers (Charlie Heaton) στην ιστορία, που μπροστά στο έτερον ήμισυ την Nancy Wheeler (Natalia Dyer), το screen time του φαντάζει αισθητά μειωμένο. Όχι άδικα θα έλεγα, μιας και σίγουρα ρόλο έπαιξε το γεγονός πως συνελήφθη με ποσότητα ναρκωτικών λίγο καιρό πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα του τρίτου κύκλου και οι ιθύνοντες του Netflix θέλησαν να είναι επιφυλακτικοί με τη χρήση του.

Μου άρεσε πολύ που φέτος το Stranger Things 3 κατάφερε να έχει μια εξαιρετική ισορροπία στο χιούμορ, τη δράση, το συναίσθημα και τον τρόμο. Ειδικά το τελευταίο στην 2η σεζόν ήταν ανύπαρκτο και είχε αναλωθεί περισσότερο στο εφηβικό δράμα. Τώρα έχει ίσες ποσότητες από όλα αυτά τα συστατικά. Σίγουρα δεν συμμερίζεται την ιδιαίτερα σκοτεινή πρώτη σεζόν και έχει εξελιχθεί σε κάτι που θα το χαρακτηρίζαμε πολύ πιο “popcorn” διασκέδαση, ωστόσο προσπαθεί και το πετυχαίνει να διατηρήσει μια ισορροπία.

Και μιας και μίλησα για παραγωγή, ω χριστέ μου το Netflix έδωσε τα ρέστα του στο Stranger Things 3. Η προσοχή στη λεπτομέρεια, τα σκηνικά, αυτή η αίσθηση του ταξιδιού στα 80s είναι η μισή ψυχή του σόου και πραγματικά η βελτίωση γίνεται αντιληπτή από το πρώτο κιόλας επεισόδιο. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνω στα εφέ που φέτος τείνουν να ξεφύγουν από κάθε αθώο και παιδικό ύφος, αγγίζοντας τα όρια του αποκρουστικού και του splatter -άλλο ένα δείγμα του 80s ύφους.

Οι horror επιρροές δείχνουν να είναι βγαλμένες από τα μυαλά του David Cronenberg και του H.R. Giger του Alien, ενώ γενικότερα τα ειδικά εφέ του Mind Flayer είναι χωρίς αμφιβολία κινηματογραφικής ποιότητας.  Για να μην αναφερθώ στην απίθανη φωτογραφία του σόου που ειδικά αν είστε από τους τυχερούς και το βλέπετε σε HDR, υπάρχουν ορισμένες σεκάνς με την τηλεπάθεια της Eleven και το Upside Down που είναι λες και θα ξεπηδήσουν από την οθόνη. Τόση ζωντάνια. Σαφώς το soundtrack των Kyle Dixon και Michael Stein ντύνει με αυτές τις ταξιδιάρικες και ενίοτε σκοτεινές και μελαγχολικές synth νότες τη δράση, καλύτερα από κάθε άλλη σεζόν.

«Ψεγάδια υπάρχουν;» θα μου πείτε γιατί μέχρι τώρα φάνηκε σα να το εκθειάζω. Και όντως έτσι είναι γιατί το Stranger Things 3 δεν χαράμισε ούτε λεπτό από τον χρόνο που είχε στη διάθεσή του για να πει αυτά που είχε να πει. Δεν χαραμίζει κιόλας το χρόνο με αμφίβολα επεισόδια σφήνες -εσένα κοιτάω επεισόδιο 7 της 2ης σεζόν- που σε βγάζουν εντελώς από τη κεντρική δράση, απλά για να επεκτείνουν το franchise...

Κάτι το οποίο πιστεύω πως είναι θέμα χρόνου να δούμε, διότι εκείνο το περιβόητο επεισόδιο μόνο τυχαίο δεν ήταν και σίγουρα αποτελεί τον προάγγελο ενός spinoff στο ενδεχόμενο που το κεντρικό story κλείσει. Τώρα εάν συμφωνείτε ή διαφωνείτε με κάποιες επιλογές που έγιναν σε ορισμένους χαρακτήρες και πώς αυτές χτίζουν το μέλλον τους αυτό είναι μια διαφορετική και πιο υποκειμενική συζήτηση.

Στο δια ταύτα δεν χρειάζεται όλες οι σειρές να έχουν πολύπλοκο και βαθυστόχαστο σενάριο. Δεν χρειάζεται να είναι όλα μόνο σκοτάδι, μαύρα και θλίψη. Να απαντούν σε μεγάλα συμπαντικά ερωτήματα. Δεν χρειάζεται επίσης να τα απαντούν όλα ή να δίνουν προσοχή στον ψύλλο στα άχυρα με μοναδικό στόχο να ευχαριστηθεί μια hardcore μερίδα κοινού. Δεν χρειάζεται τα πάντα να είναι Westworld ή Dark ή Chernobyl. Υπάρχει και αυτή η απενοχοποιημένη πλευρά, αυτή που έχει λίγο από όλα.

Αυτή που θα σε κάνει να χαμογελάσεις, να δεθείς, να ενθουσιαστείς, να κλάψεις, να συγκινηθείς χωρίς να είναι φθηνή και να εκμαιεύει συναισθήματα. Η απλότητά της πηγάζει από τις παιδικές, αγνές μνήμες και ξεχειλίζει τη νοσταλγία και το μεράκι των Duffers και ένα είδος αγάπης που δύσκολα βρίσκει κανείς στις μέρες μας. To love letter τους στην αθώα εποχή των 80s τώρα έγραψε το δικό του "σ' αγαπώ" στο κοινό και κάνει την ανυπομονησία για την 4η σεζόν να φαντάζει ανυπόφορη.