Οι αγαπημένες μας ταινίες για το 2018
Ακόμα μια δύσκολη χρονιά έφτασε στο τέλος της. Βέβαια, κάθε χρονιά είναι δύσκολη και κάθε χρονιά φτάνει στο τέλος της κάποια στιγμή. Οπότε, μάλλον δεν είναι κάποιο γεγονός άξιο λόγου. Όπως επίσης, κάθε χρονιά είναι μια σπουδαία κινηματογραφική χρονιά. Και αυτό είναι δεδομένο. Και συνδυάζοντας τα δύο αυτά δεδομένα έχουμε την εξής αληθινή πρόταση: κάθε χρονιά, που είναι δύσκολη, ευτυχώς έχουμε την συντροφιά και την μαγεία του κινηματογράφου να μας βοηθάει να φτάνουμε μέχρι το τέλος της, σώας τα φρένας. Αν και για το τελευταίο διατηρούμε ακόμα τις επιφυλάξεις μας, είπαμε λοιπόν κι εμείς να κάνουμε ένα γιορτινό άρθρο να τιμήσουμε τις ταινίες που μας ψυχαγώγησαν, μας συγκίνησαν, μας προβλημάτισαν, μας στήριξαν, μας λύτρωσαν, μας ελάφρυναν , μας ταξίδεψαν, μας ξύπνησαν και κυρίως, μας υπενθύμισαν τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος μέσα στο 2018.
Βρείτε όλα τα αφιερώματα για την ανασκόπηση του 2018 πατώντας εδώ.
Αρχικά όμως, πρέπει να σας ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Πρώτον, φέτος είπαμε να αφήσουμε στην άκρη τις προσωπικές λίστες και να επιχειρήσουμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας για την δημιουργία μιας μόνο γενικής λίστας που να αποτυπώνει τις προτιμήσεις μας. Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Τα βάλαμε κάτω, συγκρίναμε, συζητήσαμε, διαφωνήσαμε και τελικά, μάλλον, τα καταφέραμε. Και το σημαντικότερο, συνεχίζουμε να μιλάμε ο ένας στον άλλον. Δεύτερον, για να είναι επίκαιρη και «φρέσκια» η λίστα, αγνοήσαμε τις ταινίες που βγήκαν μεν το 2018 στην Ελλάδα, αλλά στο μυαλό μας ανήκουν ξεκάθαρα στην περσινή φουρνιά. Ταινίες δηλαδή όπως το Shape of Water, το Phantom Thread, το 3 Billboards Outside Ebbing, Misouri, το Lady Bird και άλλες που πρωταγωνίστησαν στις οσκαρικές συζητήσεις της περσινής χρονιάς, έμειναν εκτός των επιλογών μας, για να επικεντρωθούμε σε πιο νέες προτάσεις που θεωρούμε ότι αξίζουν την προσοχή σας αυτή τη στιγμή. Τρίτον, η λίστα μας δεν είναι αριθμημένη. Δεν μας ενδιαφέρει καθόλου να κατατάξουμε ιεραρχικά τις ταινίες, ούτε να αναδείξουμε νικητές. Μας ενδιαφέρει μόνο να τιμήσουμε τις ταινίες που αγαπήσαμε μέσα στη χρονιά χωρίς καμία ανταγωνιστική ή αφοριστική διάθεση, και αν δεν γνωρίζατε κάποια από αυτές που θα αναφερθούν και σας κινήσουμε την περιέργεια να την ανακαλύψτε, τότε η λίστα μας έχει εκπληρώσει πλήρως τον έναν και μοναδικό σκοπό της.
Καλή χρονιά σε όλους με υγεία!
Shoplifters του Hirokazu Koreeda
Το βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα, κοινωνικό δράμα Shoplifters του Hirokazu Kore-eda αποτελεί μία αφήγηση αφοπλιστικά ειλικρινή και βαθιά ανθρώπινη. Μέσα από την κοφτερή ματιά του καταξιωμένου αυτού Ιάπωνα σκηνοθέτη διηθείται και επανανοηματοδοτείται η έννοια της οικογένειας, τί δένει περισσότερο ένα σπιτικό ανάμεσα σε πολύτιμες στιγμές θαλπωρής και σε καθημερινές προκλήσεις. Το έργο εστιάζει στον ‘Osamu’ και τον γιο του, οι οποίοι για να τα βγάλουν πέρα συνηθίζουν να κλέβουν μικροπράγματα από super market και μαγαζιά με ψιλικά. Κάποτε μετά από μία τέτοια μέρα, στο δρόμο για τον γυρισμό συναντούν τυχαία ένα κορίτσι μέσα στο δριμύ ψύχος. Όντας αρχικά απρόθυμη η σύζυγος του ‘Osamu’, δέχεται τελικά να φιλοξενήσουν προσωρινά την μικρή αφότου μαθαίνει για τις κακουχίες του παιδιού. Αν και η πολυμελής οικογένεια είναι φτωχή και μόλις μετά βίας κατορθώνει να βγάλει τα προς το ζην μέσω χειρωνακτικών δουλειών και μικροκλοπών, εντούτοις μοιάζουν να ζουν πραγματικά ευτυχισμένοι όλοι μαζί. Όλα αυτά μέχρι την στιγμή που ένα απρόβλεπτο συμβάν φέρνει στην επιφάνεια μυστικά καλά φυλαγμένα, συνταράσσοντας συθέμελα την σχέση τους. Το cast συγκροτούν οι: Lily Franky, Sakura Ando, Mayu Matsuoka, SosukeIkematsu και η πρόσφατα αποβιώσασα Kirin Kiri για την οποία η ταινία αυτή συνιστά και την τελευταία της κινηματογραφική εμφάνιση.
Στέλλα Παπασαραφιανού
Halloween του David Gordon Green
Το sequel του David Gordon Green μας παρουσιάζει μία βίαιη επιστροφή της φονικής φιγούρας με το κουζινομάχαιρο, η οποία έσπειρε τον τρόμο στις κινηματογραφικές αίθουσες το μακρινό 1978. Το αριστούργημα του John Carpenter και της Debra Hill άλλαξε καθοριστικά το σινεμά του τρόμου, με την συνέχεια του όμως να μην είναι ανάλογη. Ως franchise γνώρισε μία σειρά από αποτυχημένα και αδέξια reboots και sequels που απογοήτευσαν κοινό και κριτικούς. Το Halloween του 2018 όμως προσέγγισε με μεγάλο σεβασμό τον θρύλο του Michael Myers. Με μοναδικό μειονέκτημα κάποιες σεναριακές υπερβολές και αστοχίες, η ταινία του Green καταφέρνει να πείσει ακόμα και τους πιο σκληροπυρηνικούς θαυμαστές της σειράς. Είναι φρέσκια, διασκεδαστική και ανατριχιαστικά τρομακτική με ξεκάθαρο στόχο να αναγεννήσει μέσα από τις στάχτες του έναν εμβληματικό δολοφόνο που του άξιζε καλύτερο μέλλον στην ιστορία του κινηματογράφου.
Αντώνης Παυλίδης
The Ballad of Buster Scruggs των Ethan και Joel Coen
Οι δαιμόνιοι Coen επιστρέφουν δύο χρόνια μετά το “χλιαρό” “Hail Caesar!” στα γνωστά τους θεματικά λημέρια παραδίδοντας μια ανθολογία μικρών ιστοριών με φόντο το τέλος της Άγριας Δύσης, τόσο συμπυκνωμένων σε νοήματα και ιδέες που νιώθεις ότι οι περισσότερες από αυτές θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ολόκληρες ταινίες. Χωρίς να συνδέονται σε επίπεδο πλοκής, οι ιστορίες σκιαγραφούν άλλοτε με χιούμορ και άλλοτε με απόγνωση, έναν σκληρό και κυνικό κόσμο αποτελώντας ταυτόχρονα ένα “κατάμαυρο” πορτραίτο του εκκολαπτόμενου σύγχρονου δυτικού πολιτισμού: από τις “άτρωτες” τράπεζες, την κενή και ανθρωποφάγα βιομηχανία του θεάματος, το άνευ όρων κυνήγι του πλούτου (με φόντο μια “παραδεισένια” φύση) μέχρι το παράλογο φυλετικό μίσος. Αλλά το κύριο συστατικό του μίγματος, αυτό που απλώνεται από πάνω του σαν ένας λεπτός αλλά αδιαπέραστος μανδύας και τυλίγει τα πάντα σε ένα αποπνικτικό σκοτάδι, είναι η ματαιότητα. Μια πικρή, ειρωνική και επώδυνη ματαιότητα μπροστά στον θάνατο, την κενοδοξία, τον παραλογισμό και την σκληρότητα της ανθρώπινης φύσης. Πέραν όμως των πλούσιων αναγνώσεων που επιδέχονται οι ιστορίες, αυτό που κάνει το Buster Scruggs μια πραγματικά σπουδαία ταινία είναι ότι, όπως και τα υπόλοιπα αριστουργήματα των Coen, καταφέρνει να σταθεί υπεράνω τους. Δεν είναι απλά μια ψυχρή και υπολογισμένη μηχανή συμβολισμών και αφηγηματικής τάξης. Έχει μια ζωντάνια, ένα μυστήριο που ξέρεις πως όσο και να την αναλύσεις, δεν πρόκειται ποτέ να λυθεί πλήρως και να απόδομηθεί σε μικρά, προσεκτικά τοποθετημένα γρανάζια. Κάπως δηλαδή, σαν την ιδέα των Coen για την ίδια την ζωή.
Γιώργος Πρίτσκας
Roma του Alfonso Cuaron
Το δράμα εποχής Roma του δις βραβευμένου από την Ακαδημία, Alfonso Cuarón (Gravity) δικαίως έφυγε με τον Χρυσό Λέοντα από το 75ο Φεστιβάλ της Βενετίας. Βαδίζει πια δυναμικά προς την 91η απονομή του Χρυσού Αγαλματιδίου ως η συμμετοχή του Μεξικού στην κατηγορία Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Ο ταλαντούχος δημιουργός με φόντο την πατρίδα του, παραδίδει μία υποβλητική και συγκινητική δουλειά, επιλέγοντας ο καμβάς του μύθου του ναι μεν να φέρει ασπρόμαυρους τόνους, αλλά να περιέχει όλες εκείνες τις σημαντικές, λεπτές συναισθηματικές αποχρώσεις που συγκεντρώνει ένα υψηλής ποιότητας θέαμα. Εμπνέεται από μία νοσταλγική αναπόληση και από τις γυναίκες των παιδικών του χρόνων, αφιερώνοντας μία ιδιαίτερη ωδή στο μητριαρχικό στοιχείο που έπλασε τον κόσμο του. Παίζει αριστοτεχνικά με τις ευαίσθητες χορδές του ψυχισμού μας ρίχνοντας φως σε ήρωες της διπλανής πόρτας και αφήνοντάς μας να αφουγκραστούμε πίσω από τα τείχη της άμυνάς τους την αγωνία τους για αυτό που ξημερώνει. Μεταφερόμαστε στο 1970-71, ένα ταραχώδες διάστημα στη ζωή διαφόρων νοικοκυριών της μεσαίας τάξης στο Μεξικό. Το πορτρέτο της περιόδου σκιαγραφείται ευλαβικά πιστά, σχεδόν φωτογραφικά, αποτυπώνοντας τις κοινωνικοπολιτικές της συνθήκες με πυρήνα μία οικογένεια και την οικιακή της βοηθό στην συνοικία “Roma”, που προσπαθούν να παραμείνουν δυνατοί και ενωμένοι σε ένα περιβάλλον συνεχώς μεταβαλλόμενο και ασταθές.
Στέλλα Παπασαραφιανού
Mission: Impossible - Fallout του Christopher McQuarrie
Είναι κοινό μυστικό πλέον πως όταν ανακοινώνεται καινούργια ταινία με πρωταγωνιστή τον Tom Cruise, οι περισσότεροι αναζητούν στο διαδίκτυο, πόσες από τις σκηνές δράσης ανήκουν στα πρακτικά εφέ και σε πόσες παίρνει μέρος ο ίδιος ο ηθοποιός. Στο Mission Impossible: Fallout έφτασε τις φιλοδοξίες μας σε υψηλότερα επίπεδα. Ο άνθρωπος απλά δεν σταματάει να τρέχει, να παλεύει, να πηδάει από κτίρια και ελικόπτερα και γενικώς να κάνει τα πάντα να φαίνονται εντυπωσιακά. Δεν είναι όμως μόνο αυτό που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες ταινίες δράσης του 2018. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας Christopher McQuarrie, μας παρουσιάζει μία κλασσική ταινία δράσης με ένα καλοστημένο σενάριο και ίσως μία από τις καλύτερες σεκάνς του κινηματογράφου τα τελευταία χρόνια.
Αντώνης Παυλίδης
Black Panther του Ryan Coogler/ Avengers: Infinity War των Anthony και Joe Russo/ Spider – Man : Into the Spider-Verse των Bob Persichetti και Peter Ramsey
Για μια ακόμα χρονιά όπου πολλοί προφήτεψαν την παρακμή του είδους λόγω κορεσμού και “κούρασης” του κοινού, οι υπέρ-ηρωικές ταινίες τους διέψευσαν πανηγυρικά τόσο εμπορικά όσο και ποιοτικά. Αποφασίσαμε λοιπόν να μην ξεχωρίσουμε καμία από τις τρεις διότι θεωρούμε πως κάθε μία από αυτές μπήκε στον “χορό” με τεράστιες φιλοδοξίες και τα κατάφερε με μεγάλη πειστικότητα. Από το “αδύνατο” εγχείρημα του Infinity War που έπρεπε να χωρέσει έναν τεράστιο αριθμό χαρακτήρων, ενώ εισήγαγε επιτυχημένα έναν πολύ σημαντικό για το σύμπαν του κακό, εκπληρώνοντας ταυτόχρονα τις γιγάντιες προσδοκίες μιας ολόκληρης δεκαετίας, στην ασύλληπτη αισθητική και την τεράστια “καρδιά” του Into the Spider-Verse αλλά και την ευαισθησία με τις γνήσιες αφρικανικές ρίζες του Black Panther, το είδος παρέδωσε πρωτοποριακές κινηματογραφικές εμπειρίες που συγκίνησαν όσο κανένα άλλο το ευρύ κοινό και σημάδεψε ανεξίτηλα τη χρονιά που φεύγει.
Γιώργος Πρίτσκας
Blackkklansman του Spike Lee
Πιστός στις κοινωνικοπολιτικές του ρίζες, ο Spike Lee αναζωογονείται, ανταποκρίνεται στο κάλεσμα της εποχής και υπογράφει την καλύτερη ταινία του εδώ και χρόνια. Το Blackkklansman είναι μια αληθινή ιστορία της δεκαετίας του 70 στην Αμερική που θα έπρεπε να βλέπεται ως μια εξωφρενική και τραβηγμένη σάτιρα μιας άλλης, μακρινής εποχής. Αλλά δυστυχώς, αποδεικνύεται πως όσα βλέπουμε δεν είναι και τόσο μακριά από τη σημερινή πραγματικότητα. Μπορεί να στερείται στην οπτική του, την πολύπλοκη και λεπτοδουλεμένη διαλεκτική του Do the Right Thing, αλλά, το Blackkklansman αποτελεί, όπως και το προαναφερθέν μεγάλο αριστούργημα του Lee, γνήσιο τέκνο της εποχής του. Μια πολύ αποτελεσματική υπενθύμιση ότι το κοινωνικό μίσος, ο παραλογισμός και η ψυχική ανισορροπία πάνε συνήθως πακέτο. Bonus point: η φανταστική μουσική του Terrence Blanchard
Γιώργος Πρίτσκας
Hereditary του Ari Aster
Ένα από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ταινίες τέτοιου είδους την σημερινή εποχή είναι η έλλειψη φαντασίας. Οι επαναλαμβανόμενες σκηνές και τα κινηματογραφικά κλισέ που χαρακτηρίζονται από στέρηση πρωτοτυπίας, έχουν φέρει μία κρίση στο είδος και έχουν θολώσει την έννοια του πραγματικού τρόμου στο σινεμά. Με αρκετή δυσκολία στην προσπάθειά του, το Hereditary καταφέρνει και ξεπερνάει αυτό το εμπόδιο και μας δίνει κάτι φρέσκο και καινοτόμο όσον αφορά τον τρόπο προσέγγισης του είδους. Με βασικό άξονα του σεναρίου το Rosemary’s Baby του 1968, ο Ari Aster δίνει έμφαση στις λεπτομέρειες και τις τοποθετεί σε κάθε κάδρο και κόψιμο στο μοντάζ ώστε να πετύχει έναν και μόνο σκοπό, να μας κάνει να σκεφτούμε και να τρομάξουμε. Αποφεύγει με έξυπνα τεχνάσματα τα γνωστά σε όλους jumpscare και δίνει έμφαση στην ατμόσφαιρα και στο δράμα χαρακτήρων μέσα από ένα σκοτεινό και αποκρουστικό πρίσμα. Το Hereditary όπως και το Get Out του Jordan Peele είναι εξαιρετικά παραδείγματα πως τα πάντα στις ταινίες είναι θέμα προσέγγισης.
Αντώνης Παυλίδης
Annihilation του Alex Garland
Δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του έμπειρου σεναριογράφου Alex Garland, δεύτερο πολυσύνθετο έργο επιστημονικής φαντασίας. Γεμάτο υπέροχα αλλόκοτες εικόνες, αυτό το συμβολικό αίνιγμα βάζει μια ομάδα απελπισμένων ανθρώπων στην “ζώνη” της ζωής όπου τα πάντα αλλάζουν, μπερδεύονται, μεταλλάσσονται για να αναζητήσει το κόστος της εσωτερικής αλλαγής και την έννοια του εαυτού. Με υπέροχη φωτογραφία, φανταστικές ερμηνείες από ένα “πλούσιο”cast (Natalie Portman, Tessa Thomson, Jennifer Jason Leigh, Oscar Isaac) και ένα “ανοικτό” φινάλε που συζητήθηκε, το Annihilation απέδειξε ότι το Ex Machina δεν ήταν κάποιο πυροτέχνημα και ότι ο Garland είναι πράγματι από τους πιο ενδιαφέροντες νέους σκηνοθέτες. Γι’ αυτό και εμείς, ανυπομονούμε για το Devs, τη νέα του δουλειά, αυτή τη φορά με τη μορφή τηλεοπτικής σειράς, που αναμένεται μέσα στο 2019.
Γιώργος Πρίτσκας
Burning του Chang-dong Lee
Το Burning, ο φετινός νικητής του Βραβείου Fipresci στο Φεστιβάλ των Καννών, είναι η επίσημη πρόταση της Νότιας Κορέας για τα προσεχή Όσκαρ στην κατηγορία Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Το cast του συγκροτούν οι Yoo Ah-in, Jun Jong-seo και ο Steven Yeun (The Walking Dead). Το ιδιότυπο αυτό θρίλερ-ψυχόδραμα του Lee Chang-Dong, βασισμένο στο “Barn Burning” του συγγραφέα Haruki Murakami, επικεντρώνεται με αριστουργηματικό τρόπο και μοναδικό στυλ στις δυναμικές των διαπροσωπικών σχέσεων, τα συνακόλουθα δυνατά συναισθήματα που πυροδοτούνται και τα κατώτερα ένστικτα που ενίοτε ξυπνούν μέσα σ’ αυτές. Τα πιο κομβικά του σημεία ξεκλειδώνουν σχεδόν αθόρυβα γύρω από το υπαρξιακό αδιέξοδο που μας παρουσιάζεται εν προκειμένω. Το κλίμα δυναμιτίζεται σταδιακά μέσα από μία βραδυφλεγή έκρηξη αγωνίας και έντασης, καλλιεργώντας το έδαφος για το τραγικό αποκορύφωμα που προκύπτει. Βλέπουμε λοιπόν, την ιστορία του ‘LeeJong-su’ (YooAh-in), ενός νεαρού ντελιβερά που ανταμώνει με μία παλιά του γνώριμη, την ‘ShinHae-mi’ (Jong-seo). Ο ήρωας συνειδητοποιεί ότι υφέρπει μία ρομαντική έλξη ανάμεσά τους. Όταν όμως η κοπέλα επιστρέφει από ένα ταξίδι με τον όμορφο και πλούσιο ‘Ben’(Yeun), η μεταξύ τους αλληλεπίδραση φορτίζεται επικίνδυνα με τις ισορροπίες ανάμεσα στο ερωτικό τρίγωνο που σχηματίζεται να διασαλεύονται ολοένα και περισσότερο, ειδικά όταν η ‘Shin Hae-mi’ απροσδόκητα εξαφανίζεται.
Στέλλα Παπασαραφιανού
Άλλες ταινίες που αξίζουν την προσοχή σας όσο και οι προαναφερθείσες:
First Man του Damien Chazelle, Widows του Steve McQueen, Cold War του Pawel Pawlikowski, The Rider της Chloé Zhao, First Reformed του Paul Schrader, Leave No Trace της Debra Granik, Isle of Dogs του Wes Anderson, You Were Never Really Here της Lynne Ramsay, Private Life της Tamara Jenkins, Sorry to Bother You του Boots Riley, Mandy του Panos Cosmatos.
Ποιες ήταν οι δικές σας αγαπημένες ταινίες για φέτος; Περιμένουμε τα σχόλιά σας!
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.
