Star Wars: The Last Jedi Review

Η συντακτική ομάδα των Unboxholics σας μεταφέρει τις απόψεις της για το Star Wars: The Last Jedi, το οποίο είναι το θέμα των ημερών μιας και δίχασε κυριολεκτικά τους fans. Όπως συνέβη και σε προηγούμενες σημαντικές κυκλοφορίες, θα διαβάσετε αρκετές διαφορετικές απόψεις μέσα από το πρίσμα του εκάστοτε συντάκτη.

Στέλλα Παπασαραφιανού

Και κάπως έτσι συνεχίζεται το ατμοσφαιρικό διαγαλαξιακό ταξίδι στο οποίο μύησε τους θεατές ο George Lucas ήδη από το 1977 με το Star Wars: Episode IV – A New Hope. Η άφιξη του 8ου επεισοδίου της διαστημικής αυτής περιπέτειας συνοδεύεται από θόρυβο, αγνή νοσταλγία και την γνώριμη κλαγγή των φωτόσπαθων τα οποία κραδαίνουν στα χέρια τους κυρίως οι πιο πρόσφατοι ήρωες που μας συστήθηκαν με το Star Wars: The Force Awakens.

Το Star Wars: The Last Jedi έρχεται να προσθέσει το δικό του λιθαράκι στην μακρά αυτή κινηματογραφική παράδοση που φέτος συμπληρώνει αισίως 40 χρόνια ακάθεκτης πορείας στην απεραντοσύνη ενός sci fi μυστηρίου τόσο φαντασμαγορικού και συνάμα τόσο γοητευτικού, όσο και το λαμπύρισμα των αστεριών στο νυχτερινό ουράνιο στερέωμα.

Ο Rian Johnson (Brick, Brothers Bloom, Breaking Bad) με σεβασμό προς ό,τι του άφησαν ως πολύτιμο ενθύμιο οι δημιουργοί-προκάτοχοί του, αποφάσισε με την σειρά του να τροφοδοτήσει αυτήν την ξεχωριστή μυθοπλασία σκηνοθετώντας το δεύτερο κεφάλαιο της καινούργιας τριλογίας, τα θεμέλια της οποίας έθεσε το 2015 ο J.J. Abrams. Βλέπουμε λοιπόν, ότι επιχειρήθηκε μία στροφή στις ρίζες του ατόφιου μύθου, ή μάλλον στα αυθεντικά συστατικά από τα οποία πλάστηκε ένα σύμπαν μοναδικό και απίστευτα ελκυστικό. Η νέα αφήγηση που προσγειώθηκε στην μεγάλη οθόνη αποτελεί μία αριστοτεχνική αναδίπλωση της παλιάς ανθολογίας από την οποία αφενός αντλεί την στιβαρότητα που χρειάζεται, και την οποία αφετέρου εμπλουτίζει με άλλα πρόσθετα στοιχεία, σαν ένα παραμύθι που επανεφευρίσκει τον εαυτό του μιλώντας απευθείας στην καρδιά του κοινού όπου έχει αγκυροβολήσει για τα καλά. Ομολογουμένως, ο θρύλος του Star Wars αιτιολογεί τα σταθερά πατήματά του στον χώρο της pop κουλτούρας και αναγεννιέται μέσα από την φρεσκάδα ακόμη πιο εμπνευσμένων εξιστορήσεων. 

Στο Star Wars: The Last Jedi, οι στρατιώτες της Αντίστασης εξακολουθούν να μάχονται έναντι της Αυτοκρατορίας του Snoke, ενώ ένας τρομακτικός πόλεμος είναι προ των πυλών. Για να κερδηθεί χρόνος η πραγματικότητα επιτάσσει δραστικές λύσεις. H Rey έχει προστρέξει για βοήθεια στον Luke Skywalker ο οποίος έχει επιλέξει την αυτοεξορία του, αποκαρδιωμένος από την στάχτη των περασμένων θλιβερών γεγονότων που κουβαλάει σαν επαχθές φορτίο η γενιά του.

Εγκατέλειψε την άσκηση της τέχνης των Jedi από την οποία έχει αποτραβηχτεί σκοπίμως σ' ένα ερημονήσι. Η Rey ψάχνει τον μέντορα που θα την κατευθύνει προς την αληθινή δύναμη που κρύβεται μέσα της, όμως τα εμπόδια είναι πολλά και ένα από αυτά είναι η απροθυμία του Luke να συντρέξει στο θέλημά της.  Οι επαναστάτες ατενίζουν με ελπίδα την επάνοδό του, παρόλα αυτά ο στόλος του εχθρού τους βάλει μετά μανίας, και καθώς οι ώρες περνούν ο κλοιός στενεύει ασφυκτικά γύρω τους. Ο όλεθρος είναι πολύ κοντά και η σωτηρία των υπερασπιστών της Δημοκρατίας κρέμεται από μία κλωστή.

Οι "Τελευταίοι Jedi" κρατούν το τελευταίο οχυρό μίας παρακαταθήκης που βασίζεται σε σχέσεις συγγένειας και μετεωρίζεται σαν ευχή και κατάρα πάνω από τα τωρινά πρόσωπα της όγδοης ταινίας, με τα "φαντάσματα" όσων λείπουν να πλανώνται διακριτικά μέσα στο έργο δια της ηχηρής τους απουσίας. Το αλυκές χρώμα που κοσμεί το γενικότερο franchise του φιλμ αλλά και τμήματα του σκηνογραφικού του διάκοσμου, συνηγορούν επίσης στα ανωτέρω, υποδεικνύοντας ότι η σύνδεση είναι βαθιά, έχει δεσμούς αίματος και συγκεκριμένο προσανατολισμό. Δεν αντιπροσωπεύει μία αφηρημένη έννοια που στέκει ανερμάτιστη στην όλη πλοκή. Διέπεται από νόημα, σκοπό και μία βαριά προϊστορία.

Οι "Τελευταίοι Jedi" ανοίγουν τους δικούς τους δρόμους. Μέσα από ανατρεπτικές εξελίξεις συνθέτουν ένα θέαμα υποβλητικό, απολαυστικά εντυπωσιακό, μεστό σε δράση και old fashion αναφορές, ευφάνταστο, διασκεδαστικό αλλά και όσο σκοτεινό πρέπει, ώστε να αποδώσει την ταλάντευση των χαρακτήρων μεταξύ επιθυμίας και καθήκοντος, παρόρμησης και αυτοσυγκράτησης, πεπρωμένου και αυτενέργειας, ψέματος και αλήθειας, αδυναμίας και δύναμης. O Mark Hamill εναρμονίζεται και πάλι πλήρως με το εκτόπισμα του ρόλου που τον ανέδειξε, πρωτοστατώντας πλέον ως η πιο γηραιά και σοφή εκδοχή του Luke Skywalker που μετουσιώνεται στον ρυθμιστή της ισορροπίας ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν της υπόθεσης, με την θύμηση του πνευματικού του δασκάλου να τον συντροφεύει παντοτινά.

Η αναζήτηση της ταυτότητας των κεντρικών δρώντων και των συνακόλουθων προσδοκιών που αναδύονται αυτομάτως για τους ίδιους, προϋποθέτει την υποβολή τους σε προκλήσεις που δοκιμάζουν τις αντοχές τους. Κάθε επιλογή ενέχει και ένα ρίσκο και αυτό καλούνται να αντιμετωπίσουν. Από την μία το φώς και από την άλλη το έρεβος. Στο ενδιάμεσο οι πρωταγωνιστές που ακροβατούν μέσα στις σκιές.

Εδώ το μανιχαϊκό δίπολο του καλού και του κακού παλαντζάρει επικίνδυνα. Η Rey (Daisy Ridley) και ο Kylo Ren (Adam Driver) θα παίξουν αρκετές φορές με την έκβαση που πιθανολογείς ή διαβλέπεις ότι θα πάρουν τα πράγματα για λογαριασμό τους, με αποτέλεσμα να αναρωτηθείς αν όντως η σκέψη σου βαδίζει στο σωστό μονοπάτι. Η πρόωρα χαμένη Carrie Fischer ως η νυν στρατηγός της Αντίστασης Leia και πρώην πριγκίπισσα του Alderaan, οπωσδήποτε ναι μεν σημαδεύει ανεξίτηλα την εν λόγω επιβλητική δραματουργία αλλά ταυτόχρονα ανεβάζει και τον πήχη για το τρίτο μέρος που θα γυριστεί όπου δεν έχει εξευρεθεί ακόμη το πώς θα καλυφθεί η άδεια θέση της στο cast. Η αγωνία που θεριεύει ενδόμυχά σου από την συνειδητοποίηση ότι όλα βαδίζουν πάνω στην κόψη ενός ξυραφιού, κρατάει σε εγρήγορση κάθε σου κύτταρο, ενώ την ένταση έρχονται ενίοτε να εκτονώσουν κατάλληλες δόσεις πνευματώδους χιούμορ με το οποίο σου βγαίνει αβίαστα να γελάσεις.

Μεταξύ άλλων θα έχεις και αρκετές αφορμές να συγκινηθείς, όχι με δακρύβρεχτα κόλπα και φθηνά τέτοια τερτίπια, αλλά με ερεθίσματα που δικαιολογούν απόλυτα την μεσολάβησή τους στον πυρήνα του τρέχοντος sequel. Η φωτογραφία του Steve Yedlin και η μουσική επένδυση που επιμελήθηκε ο John Williams εξυπακούεται ότι συγκαταλέγονται ανάμεσα σε αυτά, όπως επίσης και το φινάλε που θα αυξήσει για ελάχιστα δευτερόλεπτα τον παλμό σου και θα νιώσεις ένα ελαφρύ πετάρισμα στο στήθος σου. Άλλωστε, οφείλεις να παραδεχτείς ότι ένα κομμάτι του λογισμού και του θυμικού σου το έχεις αφήσει προ πολλού σ' "έναν γαλαξία πολύ, πολύ μακρινό" από εδώ!

Γιώργος Πρίτσκας

Αυτή μάλιστα, ήταν ταινία. Σε αντίθεση με το “ζαχαρωτό” του J.J. Abrams, προορισμένο πάνω απ΄ όλα να γλυκάνει τον ουρανίσκο κάθε fan και νοσταλγό του franchise, το The Last Jedi είναι μια “αληθινή” ταινία από έναν πραγματικό δημιουργό. Μην με παρεξηγείτε, παρακολούθησα ευχάριστα το episode VII, παρόλο που έμοιαζε πιο συχνά απ’ όσο θα έπρεπε, απασχολημένο με το να αγγίξει τις ευαίσθητες νοσταλγικές χορδές του κοινού του, παρά να διηγηθεί μια φρέσκια ιστορία με συνοχή. Και αν το A Force Awakens ήταν, όπως αποδείχτηκε, αυτό ακριβώς που χρειαζόταν για να επανέρθουν τα Star Wars στην πρώτη εμπορική γραμμή της ποπ κουλτούρας, το The Last Jedi είναι η πολυπόθητη επιβεβαίωση πως το σύμπαν έχει ακόμα κάτι ενδιαφέρον να πει, πως εξελίσσεται και δεν “μουμιοποιείται” άχαρα μένοντας προσκολλημένο σε έναν ασφαλή, αυστηρά οριοθετημένο αλλά και τόσο βαρετό, φορμαλισμό.

Νιώθεις τη δημιουργική του πυγμή, την ενέργεια,  την προσωπικότητά του να “λάμπει” από την αρχή, μέχρι την τελευταία σκηνή. Και αυτό οφείλεται εν πολλοίς στον σεναριογράφο και σκηνοθέτη του, Rian Johnson. Ο Johnson δεν προσκολλάται στην ιστορία της σειράς, δεν τη “θεοποιεί” και δεν την υπηρετεί με την στειρότητα ενός δογματικού fan αλλά την φιλτράρει, την επεξεργάζεται μέσα από τις δικές του ευαισθησίες και παραδίδει μια ταινία που σε καμία περίπτωση δεν είναι τέλεια αλλά μοιάζει προσωπική, προσηλωμένη θεματικά και με, ίσως, την πιο ενδιαφέρουσα και πλούσια δραματουργία που έχει δει ποτέ το franchise. Προσπαθούσα να σκεφτώ ποιες σκηνές θα μπορούσα να αφαιρέσω από τα 150 λεπτά του, καθώς, για να είμαι ειλικρινής, προς το τέλος αισθάνθηκα μια ελαφριά κούραση από το τόσο “γεμάτο” οπτικοακουστικό σύνολο που “βομβαρδίζει” ακατάπαυστα τον θεατή και προς έκπληξή μου, δεν κατάφερα να καταλήξω με σιγουριά κάπου.

Θα χρειαστεί δεύτερη προβολή για να το επιβεβαιώσω, αλλά κάθε σκηνή δράσης, στοχευμένα, πηγαίνει τους χαρακτήρες ένα βήμα παραπέρα. Δεν υπάρχει για να… υπάρχει. Η ταινία δεν μένει “στάσιμη” ποτέ. Κάθε ένας από τους πρωταγωνιστές έχει μια ολοκληρωμένη πορεία η οποία διαγράφεται και καταλήγει, μέχρι το πέσιμο των τίτλων, με φυσικότητα. Μοναδική εξαίρεση η πριγκίπισσα Leia (και η Holdo, για να είμαστε ακριβείς) η οποία στέκει ως σταθερά ανάμεσά τους, ως μια άσβεστη φλόγα σοφίας και ελπίδας που δίνει την απαραίτητη σεναριακή κατεύθυνση όταν χρειάζεται. Ωστόσο, πέρα από την δομική του συνέπεια στο χτίσιμο των χαρακτήρων, αυτό που προσωπικά με ευχαρίστησε περισσότερο είναι πως το The Last Jedi δεν διστάζει να σπάσει τα δεσμά των παραδόσεων, να εκπλήξει στην πλοκή  του και να εξερευνήσει βαθύτερα και πιο ώριμα μονοπάτια.

Ο ψυχισμός των χαρακτήρων περιπλέκεται και “θολώνει”, η ευρύτερη μεταφυσική ηθική του  ξεφεύγει επιτέλους από την –πρακτικώς- μανιχαϊστική απλοϊκότητά της και εμπλουτίζεται, γίνεται πολυδιάστατη, αποκτώντας ταυτόχρονα μια πιο προσγειωμένη, πολιτική χροιά που φαντάζει, αυτή τη στιγμή, πολύ πιο εύστοχη και επίκαιρη, ενώ, η αντίδραση του απέναντι σε οποιοδήποτε πολεμοχαρές, “ηρωικό” μήνυμα είναι η πιο καλοδεχούμενη όσο και απροσδόκητη αλλαγή.

Η δύναμη δεν είναι πλέον το απόλυτο “φετίχ” και ο Johnson δεν αναλώνεται καθόλου σε παιδιάστικες μονομαχίες του γνωστού “ποιος την έχει μεγαλύτερη” τύπου (μάλιστα όταν φτάνει αυτή η ώρα, την αποτυπώνει με σχεδόν σατιρικό τρόπο) αλλά την χρησιμοποιεί ως ένα αφηγηματικό εργαλείο για να χτίσει δραματικές συγκρούσεις και να φωτίσει τον παλλόμενο εσωτερικό κόσμο των πρωταγωνιστών του.

Αυτή η “βαβούρα” που με κούρασε και ανέφερα παραπάνω, μαρτυρά μια παραφορτωμένη, για τα γούστα μου τουλάχιστον, αισθητική αλλά και μια ελαφρώς απογοητευτική έλλειψη φρέσκων ιδεών στις σκηνές δράσης του, αλλά πραγματικά, όλα αυτά, περνούν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στα επιτεύγματά του. Σε όλο αυτό το ανέλπιστα ανατρεπτικό και φρέσκο σύνολο, προσθέστε την πανέμορφη φωτογραφία του Steve Yedlin, την σταθερά εμβληματική μουσική του John Williams, την σπουδαιότερη ερμηνεία του Mark Hamill ως Luke και έχετε την καλύτερη ταινία Star Wars από την εποχή του The  Empire Strikes Back. 

Αντώνης Παυλίδης

Το όγδοο επεισόδιο από την επική μυθολογία των Star Wars βρίσκεται πλέον εδώ και είναι πραγματικά ένα από τα πιο γοητευτικά μέρη του δημοφιλούς franchise και ήδη περιμένουμε με ανυπομονησία την επόμενη ταινία της σειράς. Διατηρώντας την παράδοση της αρχικής τριλογίας, που ήθελε καλύτερο το δεύτερο επεισόδιο από το πρώτο, το Star Wars – The Last Jedi πηγαίνει την ιστορία ένα βήμα παραπέρα δίνοντας έτσι αρκετούς λόγους για να χαμογελάει από εκεί ψηλά η πολυαγαπημένη μας Carrie Fisher. Δυόμιση ώρες γεμάτες δράση, χιούμορ, συγκινήσεις αλλά και πολλές ανατροπές, είναι αυτό που θα βιώσετε στην σκοτεινή αίθουσα του κινηματογράφου.

Όσον αφορά την υπόθεση της ταινίας, οι Επαναστάτες βρίσκονται σε αρκετά δύσκολη θέση με το κρυσφύγετο τους να απειλείται καθώς έχει ανακαλυφθεί από το Πρώτο Τάγμα. Την ώρα που ο Kylo Ren προσπαθεί να διαχειριστεί τα αισθήματα του για την δολοφονία του πατέρα του και διχάζεται ανάμεσα στα αντίπαλα μέτωπα της Δύναμης, η Rey έχοντας κάνει τα πρώτα της βήματα στον κόσμο των Jedi, βρίσκεται σε έναν απομακρυσμένο πλανήτη και επιχειρεί να πείσει, τον γερόλυκο πλέον Luke Skywalker, να επιστρέψει στην ενεργό δράση για το καλό της Αντίστασης και να βοηθήσει την Leia και τους Επαναστάτες.  

Αφού ο J.J Abrams έδειξε τον δρόμο με το επιτυχημένο Star Wars: The Force Awakens, ο Rian Johnson δεν είχε να κάνει τίποτα άλλο από να μείνει στην ίδια θεματική γραμμή και ατμόσφαιρα. Όχι μόνο το κατάφερε αυτό αλλά πρόσθεσε και ένα εξαιρετικό βάθος σε χαρακτήρες, πράγμα το οποίο ξεχωρίζει στην ταινία. Όλοι οι χαρακτήρες έχουν τον δικό τους σημαντικό ρόλο στην ιστορία χωρίς να αισθάνεσαι το βάρος, παρά την καταιγιστική δράση, πως όλοι τους πρέπει να χωρέσουν με το ζόρι και βεβιασμένα στην ταινία. Ο Johnson χειρίστηκε άψογα την προσαρμογή τους  και έδωσε στον καθένα τον κατάλληλο χρόνο ανάπτυξης μέσα στην αφήγηση της πλοκής.

Ο Mark Hamill νομίζω είναι με διαφορά ο καλύτερος Luke Skywalker που έχουμε δεί ποτέ και δίνει μία από τις καλύτερες παραστάσεις στην μεγαλειώδη σειρά. Εξαιρετικό σαρκαστικό χιούμορ αλλά και ένα σκοτάδι στο βλέμμα του που πραγματικά νιώθεις την απόγνωση αλλά και όλα αυτά τα έντονα συναισθήματα που μπορεί να βιώνει ένας δραματικός χαρακτήρας σαν τον Luke. Οι καλές ερμηνείες όμως δεν σταματάνε εκεί, ηθοποιοί όπως ο Adam Driver ως Kylo Ren, η Daisy Ridley στον ρόλο της Rey, αλλά και η Carrie Fisher στην τελευταία της εμφάνιση ως Princess Leia, προσδίδουν θετικά χαρακτηριστικά στους χαρακτήρες που υποδύονται.

Το οπτικοακουστικό κομμάτι της είναι εξίσου φαντασμαγωρικό και μεγαλοπρεπές όπως θα περίμενε κανείς. Ο κατάλληλος άνθρωπος για να ντύσει με το μουσικό του χαλί την ταινία είναι ένας από τους αγαπημένους μου μουσικοσυνθέτες, ο John Williams. Η δουλειά που κάνει είναι εξαιρετική και μας πουλάει με μεγάλη άνεση την ιστορία γενικότερα αλλά και την ιστορία συγκεκριμένων χαρακτήρων.

Η κοσμογονία του Lucas ξεκίνησε το 1977 και συνέχιζει ακόμα και σήμερα να συγκινεί αλλά και να μυεί νέους φανατικούς θαυμαστές στο αχανές σύμπαν του Star Wars. Όσο για την καινούργια ταινία, αν υπάρχει ακόμα κάποιος εκεί έξω που δεν την έχει δεί, σας το λέω με μεγάλη σιγουριά πως το Last Jedi θα σας αφήσει χορτασμένους και κάτι παραπάνω από ικανοποιημένους για δύομιση περίπου ώρες στην σκοτεινή αίθουσα.

Κυριάκος Στεργιάδης

Έχοντας το The Force Awakens ψηλά στη λίστα μου των αγαπημένων ταινιών του Star Wars, το The Last Jedi ειχε ένα δύσκολο έργο για να το ξεπεράσει. Για να είμαι ξεκάθαρος το TFA, ναι είχε αρκετά σφάλματα βλέποντας το αντικειμενικά και σαφώς το πήγε εκ του ασφαλούς, όμως έκανε επίσης πολλά καλά. Ένα από αυτά ήταν να επαναφέρει στον χάρτη τα Star Wars «ανανεωμένα». Και βάζω αυτάκια γιατί παρά το γεγονός ότι μιμήθηκε αρκετά το A New Hope και στοιχεία από την Original τριλογία, έκανε τον αγαπημένο μας μακρινό γαλαξία πιο ώριμο και του έβγαλε πολλές από τις αθωότητες. Με τα trailers να δείχνουν κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει η αλήθεια είναι πως είχα βάλει ψηλά τον πήχη για το δημιούργημα του Rian Johnson, ο οποίος είχε αποδείξει την αξία του σε μικρότερου βεληνεκούς ταινίες. 

Ο Johnson είχε ένα όραμα ολόδικό του για την Star Wars ταινία που ήθελε να φτιάξει και φαίνεται πως τα χνώτα του ταίριαξαν με αυτά της Lucasfilms με αποτέλεσμα να του δοθούν αρκετές δημιουργικές ελευθερίες για το πως θα σμιλέψει το Episode 8. Παρά τις ομοιότητες που ήθελε να τραβήξει κανείς με το “Empire” εδώ δεν υπάρχει καμία. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο πλέον, το Star Wars μεταβαίνει σε μια νέα περίοδο, πιο ώριμη, πιο συνειδητοποιημένη και περισσότερο προσγειωμένη στα ανθρωπιστικά χαρακτηριστικά. Θα μπορούσες να πεις με μοντέρνους όρους ότι κάνει reboot όμως δεν είναι τόσο απλό. Σίγουρα αυτό που αντιλήφθηκα στην πρώτη προβολή είναι ότι θα διχάσει την παθιασμένη fanbase του Star Wars για τα καλά γιατί δεν ακολουθεί πλήρως τα δόγματα μιας κλασικής ταινίας της σειράς και είναι μια αλληγορία με την οποία ο Johnson παίζει τόσο θεματικά όσο και οπτικά στην ταινία, όπως με πλάνα που διχοτομούν την εικόνα ή καταστάσεις που διχάζουν τους χαρακτήρες.

Όπως αποδείχθηκε εν τέλει, κάνει πολύ καλά που δεν είναι μια από τα ίδια, με λίγες δόσεις διαφορετικού. Η φρεσκάδα και η τολμηρότητα του The Last Jedi είναι κάτι για το οποίο πρέπει να σεβαστεί κάθε fan της σειράς που την αγαπάει πραγματικά και από εκεί και πέρα ας κρίνει όπως θέλει τα όσα συγκλονιστικά -είναι πολύ μικρή λέξη για να περιγράψει τα όσα γίνονται βέβαια- γεγονότα διαδραματίζονται.

Είμαι από τους τυχερούς θα έλεγε κανείς -ή αρκετά παθιασμένος άλλος- που είδα ήδη δύο φορές την ταινία και στην δεύτερη προβολή αντιλήφθηκα πολλά παραπάνω από τα κόλπα του Rian Johnson και το αστείρευτο μεράκι που έβαλε στην ταινία. Πίσω από την κινηματογράφηση και τη δομή της πλοκής κρύβονται νοήματα, παραλληλισμοί και αλληγορίες που δένουν σφιχτά τόσο αρχή-τέλος, όσο και τρεις τριλογίες μαζί. Ειλικρινά, δεν υπάρχει πιο προσεγμένη και καλοφτιαγμένη Star Wars ταινία και αυτοί που αναζητούν το κάτι παραπάνω από μια blockbuster sci-fi περιπέτεια, θα το βρουν. Δεν είναι μόνο οι ερμηνείες που ανεβαίνουν επίπεδο,  επειδή το εύρος των χαρακτήρων διευρύνεται σε τεράστιο βαθμό και σπάει παραδόσεις του σύμπαντος που κούρασαν παραπάνω από ότι στο TFA, είναι ότι μαζί του σέρνει και μια διαφορετική πλοκή, την οποία ξετυλίγει με απίστευτο ρυθμό παρά τις 2.30 ώρες που διαρκεί, γεγονός που εκτίμησα παραπάνω στην 2η προβολή.

Η ίδια η ταινία παίζει με τον θεατή, ξεγελά πολλές φορές τον fan και ταλαντεύει συνεχώς με τις πιθανότητες για να ξεμπλέξει το πιο συναρπαστικό και αυθεντικό σενάριο της σειράς μετά το ορόσημο του “Empire”. Η φρεσκάδα του πλέον μπορεί να φέρει τα πάντα στο σύμπαν, το οποίο αλλάζει μια για πάντα και είναι θαρρώ για καλό του. Φοβάμαι ότι μετά τον Johnson και τα πολλά κιλά...τολμηρότητας του, το έργο του J.J. Abrams στο Episode IX δυσκόλεψε δραματικά και μένει να δούμε πως θα κλείσει το Skywalker saga μια για πάντα.

Θεόφιλος Παπαδόπουλος

Η Disney έδωσε στον Rian Johnson την ευθύνη να σκηνοθετήσει το Episode VIII στο σύμπαν του Star Wars με τίτλο The Last Jedi (2017). Τα επίπεδα ενθουσιασμού ήταν σε δυσθεώρητα επίπεδα, καθώς οι οπαδοί -όπως εγώ- περίμεναν με ανυπομονησία το επόμενο κεφάλαιο της ιστορίας. Η ίντριγκα χτίτηκε όμορφα από τον J.J. Ο Abrams με την επιτυχία του, The Force Awakens (2015). Με την κυκλοφορία της ταινίας, το Star Wars επέστρεψε με το κεφάλι ψηλά. Νέοι ήρωες, νέοι villains και νέες περιπέτειες σήμαιναν ένα εκατομμύριο δυνατότητες. Η Disney αντιλήφθηκε ότι χτύπησε "φλέβα χρυσού" και γρήγορα ανακοίνωσε ακόμα περισσότερες ταινίες και για πρώτη φορά μια live action τηλεοπτική σειρά. Μια γενιά νέων οπαδών δημιουργήθηκε και οι κλασικοί fans σαν κι εμένα, με τα prequels να έχουν ξεχαστεί, ήταν ενθουσιασμένοι που έβλεπαν την αγαπημένη τους διαστημική σαπουνόπερα να ξεδιπλώνεται ολοένα και περισσότερο. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά; Η αποτυχία έμοιαζε εντελώς αδύνατη. Παραδόξως, η αποτυχία ήταν κιόλας ένα από τα θέματα του The Last Jedi.

Μέχρι το τέλος του δεύτερου act μας λένε ένας διάσημος χαρακτήρας ότι η αποτυχία μπορεί να είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλός μας. Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε ο Rian Johnson και η Disney μάλλον πρέπει να έχουν μάθει πολλά για την βιομηχανία παραγωγής ταινιών μετά το Episode 8. Μην με αποπάρετε. Το TLJ είναι γεμάτο από όλα τα καλούδια που οι οπαδοί του Star Wars περιμένουν από μια τέτοια ταινία. Υπάρχουν πολλές σκηνές δράσης, ήρωες, φωτόσπαθα και εκπληκτικά σκηνικά, μαζί με υπέροχα ειδικά εφέ. Επίσης, ο Rian ήταν σε θέση να προσθέσει πολλά συναισθήματα σε μια ήδη πονεμένη και συναισθηματικά φορτισμένη fanbase του Star Wars μετά την απώλεια της Carrie Fisher. Ήταν ομως τα ρίσκα που πήρε ο Rian με το franchise, που μου έδωσαν ένα παράξενο συναίσθημα για αυτή την ταινία και έκαναν τους οπαδούς παντού να αμφισβητούν τη συνολική ποιότητα της. Ορισμένες από τις ιδέες του δούλεψαν και άλλες με άφηναν να απορώ. 

Είχα την αίσθηση ότι ήμουν σε κάτι παράξενο μετά τα πρώτα 15 λεπτά. Ο φόβος που ένιωσα από τότε δεν έφυγε όσο καθόμουν στην καρέκλα μου, ελπίζονταε να κάνω λαθος. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ανάμεικτο. Η δυναμική μεταξύ Rey και Kylo Ren ήταν εξαιρετική. Η απόδοση του Mark Hamill στην επιστροφή του στον εμβληματικό χαρακτήρα του ήταν κάτι που αξίζε την αναμονή, αλλά το χιούμορ του Rian που εγχύθηκε στο franchise έμοιαζε περισσότερο σαν απορρηφθέντα σκετσάκια του Saturday Night Live. Οι αστροφυσικοί επίσης θα έφυγαν από το σινεμά με δάκρια για το τι περνάει ως επιστημονική φαντασία σε αυτή την ταινία.

Για μένα, το TLJ ήταν 50% φοβερό και 50% "WTF". Για παράδειγμα, υπήρχαν συναισθηματικές κορυφές ακολουθούμενες από ένα είδος Kung Fu μάχης παρόμοιο με αυτό που έμοιαζε εκτός τόπου στο Rogue One πέρυσι. Πριν από δύο χρόνια, όταν έφυγα από το The Force Awakens, με ενθουσιασμό σκέφτηκα δεκάδες ερωτήσεις και μπήκα σε πολυάριθμες συζητήσεις με τους φίλους μου για το που θα κατευθυνόταν η σειρά. Τώρα μετά το The Last Jedi έχω εκατοντάδες μπερδεμένες ερωτήσεις για το πώς φτάσαμε εδώ και δεν ανυπομονώ να προσπαθήσω να το καταλάβω με τους φίλους μου.

Βρείτε την ταινία στο IMDB