Power Rangers Movie Review

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που πρόλαβε να ζήσει την εποχή που οι Power Rangers ήταν στο απόγειο τους. Κάθε Σαββατοκύριακο στις 10.30 το πρωί στον ΑΝΤ1 εκείνο το επικό κιθαριστικό intro ήταν όλη μου η ζωή και η παιδική ηλικία που σημαδεύτηκε από την άφθονη "καλτίλα" που μοίραζαν πέντε έφηβοι με πολύχρωμα κολάν και κράνη. Τότε δεν ήταν έτσι τόσο απλό. Καθόμουν με δέος μπροστά από την τηλεόραση και οι γονείς μου φρόντιζαν πάντα να υπάρχει κασέτα στο VHS για να γράφει τα επεισόδια. Ευτυχώς κάποια τα έχω ακόμη για να κρατάω τις αναμνήσεις μιας άλλης εποχής. Μάζευα χρήματα στα κάλαντα για να πάρω το megazord εκείνης της χρονιάς και μετά το σετ συμπλήρωναν οι δικοί μου με δώρα. Άλλες εποχές εντελώς, ξέρω, όσοι τις ζήσατε με καταλαβαίνετε πως γράφω αυτές τις γραμμές σχεδόν βουρκωμένος από τη νοσταλγία. Αχ αυτή η γλυκιά νοσταλγία… «Fast-forward” στο 2017 και οι Rangers επιστρέφουν δια χειρός του «μπαμπά» Haim Saban και Lionsgate Films στη μεγάλη οθόνη. Αλλά πως μπορεί να επιβιώσει εν έτει 2017, μια λατρεία -μην πω θρησκεία- των 90’s, με μια νεολαία που το ενδιαφέρον της κεντρίζουν τα social media; Εκσυγχρονίζεται και προσαρμόζεται στις τωρινές ανάγκες. Και όπως απέδειξε και το αποτέλεσμα της πάει, μιας και στο δρόμο κερδίζει μερικά πράγματα που η «αθώα» εποχή των 90’s δε θα μπορούσε να σηκώσει στις πλάτες της.

Αν είστε αλλεργικοί με το στυλ των teenager ταινιών καλύτερα να μείνετε μακριά μιας και θα φτερνίζεστε από χιλιόμετρα με το Power Rangers του 2017. Πρέπει άλλωστε να τους συμπαθήσει το νεοφερμένο κοινό με κάποιον τρόπο. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, πέντε έφηβοι καλούνται να σώσουν τη Γη μόνο που αυτή τη φορά αρχίζουν από το μηδέν και δεν χάνουν απλά τις δυνάμεις τους για να τις επανακτήσουν στη μέση της ταινίας. Δεν ήταν ήδη Rangers για να ξαναγίνουν Rangers με νέες στολές, όπως είχε συμβεί στην πρώτη κινηματογραφική ταινία Mighty Morphin Power Rangers. Εδώ δεν έχουν εκπαίδευση, δεν συνεργάζονται, είναι αυταρχικοί, δε χωνεύουν ο ένας τον άλλο και εναντιώνονται με τον δικό τους τρόπο στην κλειστή κοινωνία του Angel Grove. Η ενηλικίωση τους, λοιπόν, γίνεται επί της οθόνης καθώς προσπαθούν να τιθασεύσουν αυτές τις εξωγήινες δυνάμεις που τους δόθηκαν, μέσα σε δύο κινηματογραφικές ώρες. Η απενεχοποιημένη έκδοση των Power Rangers εν έτει 2017 δεν έχει έναν μέντορα-φωτεινό παντογνώστη. Ο νέος Zordon που τον ενσαρκώνει υποδειγματικά ο Walter Wh…ο Heisenb…o Bryan Cranston μπορεί να είναι μεν ο “Yoda” της υπόθεσης αλλά του λείπει δε η πίστη πως αυτή η νέα γενιά, που του παρουσιάστηκε θα τα καταφέρει. Πάνω στον πανικό της καταστροφής δεν διαθέτει τη διαύγεια να πιστέψει στις δυνάμεις τους και τους αψηφά. Μιας και αυτός ως «ενήλικας»  πλέον έχει τις ενοχές από τα λάθη του παρελθόντος που τον σημάδεψαν και δεν έχει την υπομονή να δει την ιστορία να επαναλαμβάνεται. Μια πολύ όμορφη παραβολή για την εφηβεία και την κριτική των γονιών στα παιδιά για το «τι πρέπει και τι όχι», που σε εκείνη την παράξενη ηλικία μοιάζει αποπνικτική.  

Η πεντάδα των Rangers αποκτά και αυτή ένα υπόβαθρο το οποίο τολμά να αγγίζει σοβαρά κοινωνικά θέματα που απασχολούν τη νεολαία. Τους βλέπουμε στην καθημερινότητα του ως ξεχωριστές οντότητες και μαθαίνουμε πως παλεύουν ενάντια στη βάναυση καθημερινότητα για να τα βγάλουν πέρα. Βλέπετε, ο Billy ο Μπλε Ranger είναι αυτιστικός και αντιμετωπίζει καθημερινά το φαινόμενο του bullying στο σχολείο. Η Trinity η Κίτρινη Ranger είναι ανεπιθύμητη από τους γονείς της λόγω των σεξουαλικών προτιμήσεων της. Ο μαύρος Ranger ο Zack είναι ορφανός και πρέπει να φροντίζει την κατάκοιτη μητέρα του. Ο κόκκινος Ranger είναι το παιδί θαύμα της σχολικής ομάδας, που λόγω κακών παρεών κατέστρεψε το μέλλον του και η Ροζ Ranger είναι το δακτυλοδεικτούμενο κορίτσι του σχολείου, το οποίο υποφέρει από το γεγονός ότι μοιράστηκαν άθελα της προσωπικές φωτογραφίες. Τέτοιο βάθος και τέτοια ώριμα θέματα στους χαρακτήρες δεν υπήρξαν ούτε κατά διάνοια στη σειρά.

Αν και ένα "κλικ" λιγότερο cheesy από το παρελθόν, η ανάλαφρη, παιχνιδιάρικη και εφηβική υφή διατηρείται. Για παράδειγμα, η villain της υπόθεσης, η Rita Repulsa, την οποία ενσαρκώνει το δεύτερο μεγάλο όνομα του cast, η Elizabeth Banks (The Hunger Games), μπορεί να θέλει πάρα πολύ να γίνει μια σοβαρή τύπου Joker κακιά, όμως υπάρχει αυτός ο παιδικός μανδύας της σειράς, που στο τέλος δεν συνάδει απόλυτα με το υπόλοιπο εκσυγχρονισμένο σκηνικό. Ίσως να φταίει και το γεγονός ότι τα CGI σε σημεία δεν είναι και ότι καλύτερο -αλλά η σειρά ως γνωστόν έχει γνωρίσει και χειρότερα. Τα παράπονα μου υπάρχουν και στο μοντάζ το οποίο μοιάζει πρόχειρο για το budget της ταινίας -μη θυμηθώ τη βεβιασμένη και εκτός σωστού timing προσθήκη του “Go Go Power Rangers. Ακολούθως, υποβαθμίζει την τίμια για τα δεδομένα του Power Rangers σκηνοθετική δουλειά του Dean Israelite (Project Almanac), ο οποίος προσπαθεί να δώσει μια Michael Bay αισθητική στα πλάνα του, με παράξενες γωνίες και κυκλικά πλάνα.

Το αποτέλεσμα σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό και ούτε κάτι που θα σου σηκώσει την τρίχα κάγκελο. Αυτό το γνώριζα από τη στιγμή που πήγα να δω συνειδητοποιημένα την αναβίωση της σειράς. Είναι συμπαθητική και όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, το Power Ranger θα εκτιμηθεί μόνο, κατά την άποψη μου, από τους fans, διότι τουλάχιστον δεν τσαλαπατάει εκείνη την νοσταλγία.