Movie Review: Green Room

Είδα πρόσφατα το καταπληκτικό GREEN ROOM (2015) του Jeremy Saulnier και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες απόψεις μου για την ταινία. Προφανώς η ταινία δεν επιχειρεί να ερευνήσει το φαινόμενο του νεοναζισμου σε βάθος αλλά ο σκηνοθέτης, μάλλον συγκυριακά, και μακριά από τους διδακτισμούς παρόμοιων θεματικά ταινιών, καταφέρνει να θίξει κάποια σημαντικά θέματα με ξεχωριστό τρόπο και να συστήσει σε ένα πιο ευρύ κοινό τη δική του ξεχωριστή σκηνοθετική ματιά. Για όσους δεν έχουν δει την προηγούμενη ταινία του, Blue Ruin, σας την προτείνω ανεπιφύλακτα.

ΥΠΟΘΕΣΗ

Η υπόθεση είναι σχετικά απλή χωρίς δαιδαλώδεις περιπλανήσεις. Ένα συγκρότημα πανκ μουσικής με οικονομικές δυσκολίες εν μέσω μίας αποτυχημένης περιοδείας σε παρακμιακά στέκια της αμερικάνικης επαρχίας, κανονίζει να παίξει σε ένα μαγαζί, ο ιδιοκτήτης του οποίου τους υπόσχεται ικανοποιητικά λεφτά και αλκοόλ. Φτάνοντας στο μαγαζί αντιμετωπίζουν εχθρική ατμόσφαιρα από τους θαμώνες και το προσωπικό, οι οποίοι είναι ένα κράμα νεοναζί και southern skinheads. Μετά το τέλος της ταραχώδους συναυλίας, κατά τη διάρκεια της οποίας έπαιξαν και το Nazi punks fuck off των Dead Kennedys, ένα από τα μέλη της μπάντας βλέπει κάτι που δεν έπρεπε να δει. Κάπου εκεί τα δεδομένα αλλάζουν και τα μέλη του συγκροτήματος βρίσκονται κλειδωμένα σε ένα δωμάτιο προσπαθώντας να επιβιώσουν.

Η ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ

Από τα πρώτα πράγματα που έμαθα στο πανεπιστήμιο ήταν ότι οι θεωρείες του ολοκληρωτισμού αλλάζουν τον τρόπο που απευθύνονται στον κόσμο προκειμένου να καταφέρουν να επιβιώσουν. Χαμηλώνουν τον τόνο της φωνής, περιορίζουν τις υπερβολικές χειρονομίες και την υπερβολική φρασεολογία, κρύβονται κάτω από τον μανδύα της λογικής, ανακαλύπτουν το δικαίωμά του ελεύθερου λόγου κτλ. Δεν ξέρω αν ο σκηνοθέτης της ταινίας γνωρίζει τα προαναφερθέντα αλλά νομίζω ότι βάζοντας τον Patrick Stewart, έναν ηθοποιό με κλασσική θεατρική παιδεία και παλιομοδίτικο τρόπο παιξίματος, να ερμηνεύσει τον κακό της ταινίας, κατάφερε να μεταφέρει στον θεατή χωρίς φωνές και υπερβολές όλα αυτά που ανέφερα παραπάνω. Τον μετασχηματισμό του ναζισμού σε ένα ευγενικο, λογικοφανές τέρας που προσπαθεί να επιβληθεί με ψευτοεπιχειρήματα, όπως αυτά που χρησιμοποιεί ο Patrick Stewart για να πείσει τα μέλη της μπάντας να βγουν από το δωμάτιο μέσα στο οποίο είναι οχυρωμένα.

ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

Όπως και στο Blue Ruin έτσι και στο Green Room ο Saulnier αποφεύγει το υπερβολικό και το αναληθοφανές, πρωτοτυπία για το horror genre, και παρουσιάζει τα γεγονότα και τις σκηνές βίας με καθημερινό ρεαλιστικό τρόπο. Για παράδειγμα, φανταστείτε ή φέρτε στην μνήμη σας στιγμές τις οποίες νοιώσατε υπερβολικό πόνο. Σπάσιμο χεριού, ποδιού, ατύχημα, ράμματα στο κεφάλι, αιμοραγίες κτλ. Θυμηθείτε πως νιώσατε αμέσως μετά. Ζαλάδα, κρύος ιδρώτας, λυποθυμία, απόγνωση, πανικός. Αυτά ακριβώς τα συναισθήματα κατάφερε να επικοινωνήσει ο σκηνοθέτης με επιτυχία και να «αναγκάσει» τους θεατές να ταυτιστούν με τους πρωταγωνιστές. Και επειδή μιλάμε για thriller με horror και splatter στοιχεία δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην σειρά με την οποία ο σκηνοθέτης σκοτώνει τους ηθοποιούς του στην ταινία. Μου άρεσε που ο Saulnier ξεμπερδεύει νωρίς-νωρίς με τα στερεότυπα του δυνατού και του «τρελάκια» και αφήνει τους «φαινομενικά» πιο αδύναμους για το τέλος.

ΕΠΙΡΡΟΕΣ

Είναι προφανές ότι το GREEN ROOM έχει δανειστεί στοιχεία από αρκετές ταινίες και σκηνοθέτες. Carpenter, B-movies της δεκαετίας του 70, Peckinpah, Deliverance κτλ. Εμένα όμως θα τολμήσω να πω ότι μου θύμησε αρκετά μία από τις καλύτερες ταινίες του Ελληνικού αλλά και Ευρωπαικού κινηματογράφου. Τη Γλυκιά Συμμορία του Νίκου Νικολαίδη. Το κατάμαυρο χιούμορ, ο νοσταλγικός ρόλος της μουσικής, η μηδενιστική φιλοσοφία, η χαριτωμένη και αθώα ανθρώπινη πλευρά των πρωταγωνιστών σε αντιδιαστολή με την σκοτεινή και ηττοπαθή άποψή τους για την κοινωνία καθώς και η αναρχική, σχεδόν απολιτίκ στάση των πρωταγωνιστών είναι χαρακτηριστικά τα οποία τα συναντάς και στον κινηματογράφο του Νικολαίδη. Δεν νομίζω ο Saulnier να γνωρίζει ή να έχει δει ταινίες του Νικολαίδη, αλλά θα είχε αρκετό ενδιαφέρον να βλέπαμε τι θα γινόταν αν ξαφνικά και κατά τύχη σε μία σκοτεινή αίθουσα κάποιου φεστιβάλ ανακάλυπτε τον κινηματογράφο του Νίκου Νικολαίδη.

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

Ακούμε και διαβάζουμε ότι πολλοί σκηνοθέτες αφήνουν τους ηθοποιούς να αυτοσχεδιάσουν και να φέρουν τις σκηνές στα μέτρα τους, τους μουσικους να εκφραστούν ελεύθερα, τους film editors να κάνουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι για χάρη της τέχνης κτλ. Στην περίπτωση του GREEN ROOM όμως, αλλά και του BLUE RUIN, έχω την εντύπωση ότι τίποτα δεν ξέφυγε από τον έλεγχο του σκηνοθέτη. Η σκηνοθεσία είναι τόσο στιβαρή και τόσο προσεκτική στις λεπτομέρειες που νομίζω ότι έστω και μία καρέκλα να άλλαζε θέση στο πλάνο, έστω και μία σκιά να βρισκόταν σε λάθος θέση, ο σκηνοθέτης θα διέκοπτε αμέσως την σκηνή για να διορθώσει την ατέλεια. Γενικά η ταινία έχει ένα «τσαπατσούλικο» στυλ, το οποίο την κάνει ρεαλιστική, αλλά αυτή η τσαπατσουλιά είναι απολύτως ελεγχόμενη από τον σκηνοθέτη. Πιστεύω ότι ο Saulnier είναι ένας από τους πιο οργανωτικούς και πειθαρχημένους σκηνοθέτες αυτή την στιγμή στην Αμερική και έχει βάλει πλώρη για ακόμα καλύτερα πράγματα.

ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ

Δεν θα σταθώ στις ερμηνείες του μεγάλου Patrick Stewart, του αδικοχαμένου Anton Yelchin και του παιδικού φίλου και «μούσου» του σκηνοθέτη, Macon Blair, οι οποίες είναι αναμενόμενα εξαιρετικές και ανεβάζουν επίπεδο την ταινία. Θα σταθώ όμως στην καταπληκτική σωματική αλλά και εσωτερική ερμηνεία της Imogen Poots σε έναν αβανταδόρικο αλλά εξαιρετικά κόντρα ρόλο, η οποία αδίκως θα περάσει απαρατήρητη και θα ξεχαστεί από όλους. Για κάποιο λόγο οι ερμηνείες αυτές από γυναίκες τείνουν να προσπερνιούνται. Δες για παράδειγμα την Helena Bonham Carter στο Fight Club ή την Jennifer Jason Leigh στο Hateful Eight. Πολλοί λάτρεψαν τις ερμηνείες τους αλλά κανείς δεν τις βράβευσε. Δεν ξέρω για ποιο λόγο παραβλέπονται αυτοί οι πολύπλοκοι γυναικείοι ρόλοι ενώ αντιθέτως μνημονεύονται στερεοτυπικές και σχεδόν αδιάφορες γυναικείες ερμηνείες του εργαζόμενου κοριτσιού, της συζύγου και της κόρης, αλλά πάντα είχα αυτήν την απορία. (Είμαι περίεργος να δω και την ερμηνεία της Margot Robbie ως Harley Quinn και τις αντιδράσεις του κοινού).

Βρείτε την ταινία στο IMDB

Το trailer της ταινίας. Απολαύστε υπεύθυνα.