ANORA Review - Ένας δίκαιος Χρυσός Φοίνικας

Το σινεμά του Sean Baker συνήθως εστιάζει το φακό του στις περιθωριακές γωνιές της κοινωνίας. Όπως έκανε στο Tangerine και στο The Florida Project, τις δύο χαρακτηριστικότερες ταινίες της φιλμογραφίας του, έτσι και στο Anora, ο ιδιαίτερος αυτός δημιουργός, δε διστάζει να μας βυθίσει χωρίς αναπνευστήρα στις σκληρές ζωές των χαρακτήρων του. Στο spotlight του σύμπαντός του, αυτή τη φορά, φέρνει μια νεαρή σεξεργάτρια, προσφέροντας στη χαρισματική Mikey Madison ένα ρόλο ζωής.

Η Anora (ή Ani, όπως προτιμά να την αποκαλούν) είναι χορεύτρια σε ένα strip club στο Brooklyn. Ένα βράδυ, ο Ivan (Mark Eidelstein), ο 21χρονος γιος ενός Ρώσου ολιγάρχη, εμφανίζεται αναζητώντας την παρέα κάποιας κοπέλας που μιλάει τη γλώσσα του. Η Ani παίρνει τη δουλειά και σύντομα παρασύρεται στον πολυτελή, γεμάτο πάρτι κόσμο του Ivan. Ιδιωτικά τζετ, πεντάστερα ξενοδοχεία και άπειρη σαμπάνια - η Ani ζει ένα όνειρο που δεν ήξερε καν ότι ήταν δικό της.

Τα πράγματα, όμως, παίρνουν ανέλπιστη τροπή, όταν ο Ivan πάνω στην απελπισία του να αποφύγει την επιστροφή στη Ρωσία και την κυριαρχία των γονιών του, της κάνει πρόταση γάμου σε ένα ταξίδι στο Las Vegas. Από εδώ και πέρα, αυτό που ξεκίνησε ως απλή περιπέτεια γρήγορα εξελίσσεται σε ένα υψηλής έντασης δράμα, καθώς οι ισχυροί γονείς του Ivan σχεδιάζουν να διαλύσουν το γάμο.

Όπως καταλαβαίνουμε ήδη από τον τίτλο, το Anora, πέρα από μια γλυκόπικρη περιπέτεια, είναι μια σπουδή χαρακτήρα. Η καρδιά του φιλμ χτυπά πάνω στην ηλεκτρισμένη ερμηνεία της Mikey Madison. Η σπουδαία ηθοποιός, που την είχαμε ξεχωρίσει τόσο στο Scream (2022), όσο και στο τηλεοπτικό Better Things, εδώ αξιοποιεί πλήρως το εύρος των δυνατοτήτων της, επιβεβαιώνοντας το potential που είχαμε διαβλέψει πάνω της.

Με μια απίστευτη αμεσότητα, εδώ, καταφέρνει να αποδώσει τη σύνθετη φύση μιας γυναίκας που ξέρει πώς να χρησιμοποιεί το σώμα και τη γοητεία της για να επιβιώσει, αλλά που ταυτόχρονα μπλέκει σε καταστάσεις πολύ πιο δύσκολες από αυτές που μπορεί να ελέγξει. Η Ani που πλάθει είναι σίγουρη για τον εαυτό της, αλλά την ίδια στιγμή ευάλωτη. Είναι ανθεκτική, ταυτόχρονα όμως παγιδευμένη από τις συνθήκες. Η Madison προσφέρει μια αυθεντικότητα στο ρόλο που ξεπερνά την επιφάνεια. Σε αυτό τη βοηθάει και ο Sean Baker, που με την τρυφερή προσέγγισή του δεν κρίνει την ηρωίδα του.

Αντίθετα, γιορτάζει την επιμονή της, την ανεξαρτησία της και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής. Μέσα από την ερμηνεία της Madison, βλέπουμε μια πλευρά της σεξεργασίας που σπάνια προβάλλεται στην οθόνη με τέτοια ανθρωπιά. Η Anora δεν επιβιώνει απλώς μέσα σε έναν κόσμο όπου κάθε αλληλεπίδραση είναι μια συναλλαγή, αλλά το κάνει με χάρη, καταφέρνοντας να διατηρεί τον αυτοσεβασμό της.

Το πρώτο μισό του Anora μοιάζει σχεδόν σαν μια πιο τολμηρή εκδοχή του Pretty Woman, πάντα με την - σχεδόν ωμή - ειλικρίνεια που χαρακτηρίζει το σινεμά του Baker. Στο δεύτερο όμως, τα κινηματογραφικά είδη αρχίζουν να μπλέκονται με πιο παράδοξους τρόπους. Η ρομαντική κομεντί δίνει τη σκυτάλη στην περιπέτεια και στο κοινωνικό δράμα, χωρίς όμως το εγχείρημα να χάνει ποτέ το παράξενο μαύρο χιούμορ του. Είναι αλήθεια βέβαια, πως εκεί εντοπίζονται και οι όποιες αδυναμίες του φιλμ, γιατί ενώ το Anora λάμπει όταν εστιάζει στο ταξίδι της Ani, χάνει λίγο το ρυθμό του όταν απομακρύνεται από εκείνη. Το αγχωτικό κυνήγι του Ivan, ενώ είναι διασκεδαστικό, δίνει την αίσθηση ότι αφήνει στην άκρη τον κεντρικό χαρακτήρα, ακριβώς τη στιγμή που θέλουμε να εμβαθύνουμε περισσότερο στην ψυχολογία του. O Baker, σε αυτό το σημείο, μοιάζει να συγκρατείται από το να εξερευνήσει πλήρως το δυναμικό της Ani.

Κρατώντας την συνδεδεμένη με την ιστορία του Ivan, δεν της επιτρέπει να σπάσει τις αλυσίδες της. Παρόλα αυτά, η χαοτική ενέργεια της ταινίας και οι απότομες αλλαγές τόνου την κρατούν ενδιαφέρουσα, ενώ το υπόλοιπο cast προσφέρει τη γοητεία του. Ο Mark Eidelstein ως Ivan είναι ιδανικός στο ρόλο του άφρονος νέου / άσωτου υιού, ενώ ο Karren Karagulian και ο Yuriy Borisov ως οι γκαφατζήδες μπράβοι του τελευταίου, προσφέρουν αρκετές απροσδόκητες κωμικές νότες.

Το Anora εντέλει, αποτελεί ένα δυνατό κινηματογραφικό cocktail - όχι παρά τη χαοτικότητά του, αλλά εξαιτίας αυτής - που περιέχει τις σωστές αναλογίες χιούμορ και ωμής συγκίνησης που υπόσχεται η υπογραφή του Sean Baker. Η ταινία που παραδίδει μπορεί να μη δίνει εύκολες απαντήσεις, αλλά σε κρατάει καθηλωμένο με τις απρόβλεπτες ανατροπές της και τους ζωντανούς της χαρακτήρες. Στο τέλος, γίνεται σαφές, πως το Anora, δεν είναι ένα ακόμα παραμυθάκι που επιδιώκει να φτάσει στο “ζήσαν αυτοί καλά”, όσο μια τρυφερή και ανθρώπινη σπουδή πάνω στην επιβίωση, τον αυτοσεβασμό και τις θολές γραμμές μεταξύ ελέγχου και χάους.