If Review: Είναι αυτό το νέο “Monsters Inc”;

Αν και τον γνωρίσαμε ως έναν από τους βασικούς πρωταγωνιστές του “The Office”, ο John Krasinski κατάφερε με την επιτυχία του “Α Quiet Place” και του sequel του, να καθιερωθεί στη βιομηχανία του Hollywood και ως δημιουργός. Κάνοντας μια αναπάντεχη στροφή από το genre του sci fi τρόμου που τον καθιέρωσε, μας παραδίδει σήμερα μια κωμωδία φαντασίας που συνδυάζει το animation με το live action και στοχεύει ξεκάθαρα στο παιδικό κοινό.

Στην ταινία του, η δωδεκάχρονη Bea που έχει χάσει μερικά χρόνια πριν τη μητέρα της και κινδυνεύει να χάσει και τον πατέρα της, που ετοιμάζεται να κάνει εγχείρηση καρδιάς, ανακαλύπτει ότι έχει την υπερδύναμη να βλέπει τους ξεχασμένους φανταστικούς φίλους που οι ενήλικοι γύρω της, διατηρούσαν ως παιδιά. Από εκεί και πέρα, η ίδια αποφασίζει να βοηθήσει τα πλάσματα αυτά να επανενωθούν με τους δημιουργούς τους, οι οποίοι τα έχουν πλέον λησμονήσει.

Το όχι ακριβώς πρωτότυπο αυτό premise, που μοιράζεται αρκετά στοιχεία με τη σειρά cartoon “Foster's Home for Imaginary Friends”, αλλά και με την ταινία τρόμου “Imaginary” που είδαμε νωρίτερα φέτος, θα ‘θελε πολύ να ήταν μια επιτυχία τύπου Pixar, δυστυχώς όμως η απόπειρα μένει στις προθέσεις.

Η ταινία αν και ενδέχεται να παρασύρει τους μικρούς φίλους στο σύμπαν της, δυσκολεύεται πολύ να διατηρήσει το ενδιαφέρον του ενήλικου κοινού. Τα έντονα προβλήματα στο ρυθμό και την πλοκή, όπως και οι συνεχείς αλλαγές ύφους, οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα χωρίς αισθητική και νοηματική συνοχή που καταντά παιδαριώδες.

Ο Krasinski προσπαθώντας να χωρέσει όσες περισσότερες ιδέες μπορεί, καταλήγει να παραδίδει ένα σαφώς οπτικά πολύχρωμο αλλά ασυνεπές ως προς το ίδιο το storytelling του εγχείρημα, που δεν κατορθώνει να πει κάτι ουσιαστικό για την παιδική φαντασία, ούτε για το πως μπορείς να ανακαλύψεις ξανά το χαμένο παιδί μέσα σου.

Ακόμα και στις καλύτερες στιγμές του, το “If”, είναι υπερβολικά loud και αυτάρεσκο δίχως λόγο, ενώ ξεκάθαρα προσπαθεί να χειραγωγήσει συναισθηματικά τον θεατή του, επιστρατεύοντας όλα τα κλισέ μιας τυπικής οικογενειακής ταινίας. 

Από το πολυπληθές και γεμάτο a listers cast, η μόνη τελικά που καταφέρνει να ξεχωρίσει είναι η πρωταγωνίστριά του Cailey Fleming, που είναι ίσως το πιο εντυπωσιακό «παιδί θαύμα» που έχουμε δει τελευταία στο Hollywood. Mε την ζεστή της ερμηνεία κατορθώνει εύκολα να κάνει τους μικρούς θεατές να ταυτιστούν μαζί της και να δουν την ταινία μέσα από τα μάτια της.

Τι κρίμα όμως που η αφήγηση στην οποία με τόση χάρη η ίδια μάς βάζει στη ροή της, δεν κρύβει ιδιαίτερες εκπλήξεις.

Φυσικά και το “If” είναι μια πολύ προσεγμένη παραγωγή που προσφέρει έντονα οπτικά ερεθίσματα, η έλλειψη ουσίας όμως και ενός ολοκληρωμένου story arc στο υπόβαθρό της, την κάνουν να μοιάζει με ένα καλοφτιαγμένο βρεφικό παιχνιδάκι: Θα σου τραβήξει σίγουρα το μάτι και θα σε κάνει να πατήσεις τα χαρωπά κουμπάκια του, αν δεν είσαι όμως σε νηπιακό στάδιο σίγουρα θα βαρεθείς πολύ γρήγορα να παίζεις μαζί του.

Η μαγεία που υπόσχεται εξαντλείται άμεσα μέσα σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα, ενώ οι corny δραματικές στροφές που παίρνει είναι τόσο βεβιασμένες που προκαλούν μόνο cringe.

Εν τέλει, η ταινία δεν είναι αυτό που υπόσχεται: Διασκέδαση, δηλαδή, για όλη την οικογένεια. Φυσικά και αυτές οι ταινίες είναι απαραίτητες, φαντάζομαι ωστόσο πως δεν ήταν ακριβώς αυτό στις προθέσεις του δημιουργού όταν έκανε το pitching του. Σαφώς εκείνος στόχευε σε μια καλλιτεχνική επιτυχία στα πρότυπα του “Monsters Inc” ή του “Up”.

Ίσως ο Krasinski θα έπρεπε να επιμείνει περισσότερο τελικά στο horror και να είχε ασχοληθεί πιο ενεργά με το επερχόμενο “A Quiet Place: Day One”. Στο τέλος Ιουνίου που θα βγει η ταινία στις αίθουσες, θα δούμε επί του πρακτέου πόσο στοίχισε η απουσία του απ’ το franchise.