Griselda Review - Βουτιά στον κόσμο των cartels ή ένα one woman show απo την Sofía Vergara;

“O μόνος άνθρωπος που φοβήθηκα ποτέ ήταν μια γυναίκα, ονόματι Griselda Blanco”. Με αυτή τη δήλωση, του γνωστού βαρόνου των ναρκωτικών Pablo Escobar, ξεκινάει η νέα σειρά του Netflix με θέμα τη ζωή και το έργο της διαβόητης “Νονάς της Κοκαΐνης”. Η προσωπικότητα της Griselda Blanco που διέπρεψε στο εμπόριο ναρκωτικών από τη δεκαετία του 1970 μέχρι τις αρχές του 2000, εκτός του ότι κατάφερε να τρομοκρατήσει τον πιο ισχυρό άντρα του υποκόσμου απασχόλησε πολλάκις και την pop κουλτούρα.

Ο βίος της έχει αποτελέσει ήδη θέμα ντοκιμαντέρ, έχει χαρίσει την έμπνευση για μια ισπανόφωνη τηλενουβέλα και μια τηλεταινία του Lifetime (εκεί την ενσάρκωνε η Catherine Zeta Jones), ενώ ο χαρακτήρας της έχει κάνει την εμφάνισή του και σε άλλες μυθοπλαστικές σειρές που αφορούν τη δράση του Escobar. Σε όλα αυτά τώρα, έρχεται να προστεθεί και αυτή η νέα μίνι σειρά 6 επεισοδίων, δια χειρός της δημιουργικής ομάδας που μας χάρισε και το “Narcos”, με πρωταγωνίστρια την Sofia Vergara.

Η τολμηρή στροφή που επιχειρεί εδώ η Vergara για να τσαλακώσει την κωμική περσόνα που έχτιζε παραπάνω από μια δεκαετία στο “Modern Family”, αποτελεί ίσως και τον μεγαλύτερο πόλο έλξης αυτού του project. Η μεταμόρφωσή της είναι αξιοσημείωτη και δε βασίζεται τόσο στις μάλλον ατυχείς προσθετικές αλλαγές του μακιγιάζ αλλά στην αφοσίωση και την εμφανή δέσμευσή της στο ρόλο.

Προς τιμήν της επιλέγει να μην προσεγγίσει την ηρωίδα της μιμητικά (οδό που συχνά ακολουθούν συνάδελφοί της για να αποδώσουν υπαρκτές προσωπικότητες) και αποπειράται να αποδώσει και εύθραυστες αποχρώσεις σε έναν κατά τις μαρτυρίες αδίστακτο χαρακτήρα. Αυτή η επιλογή βέβαια, δεν είμαι σίγουρη ότι λειτουργεί υπέρ της γνησιότητας του εγχειρήματος. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια αξιοπρεπής ερμηνεία κατά την οποία η Vergara κατορθώνει μεν να απεκδυθεί τη γνωστή της μανιέρα, αλλά όχι και τη λάμψη της αποδίδοντας μια “Griselda” λίγο πιο κοντά στα χολυγουντιανά πρότυπα παρά στην αλήθεια.

Την ίδια γραμμή ακολουθεί και η παραγωγή που στηρίζει τη δύναμή της σε μια γυαλιστερή ανασύσταση της εποχής και όχι στο χτίσιμο μιας συναρπαστικής αφήγησης. Το σενάριο, συχνά, μοιάζει να προάγει διεκπεραιωτικά τη δράση για να καλύψει τη μακρόχρονη πορεία της Blanco στην παρανομία, χωρίς να πατάει σε κάποιο στιβαρό αφηγηματικό κέντρο βάρους πέρα από την ίδια την ηρωίδα και χωρίς να εξερευνά στ’ αλήθεια τις δραματικές ακμές που προσφέρει ο βίος της. Το μόνο που μπορούμε να δούμε να υποφώσκει ως νοηματικό υπόβαθρο είναι οι φεμινιστικές νότες μιας ιστορίας όπου μια γυναίκα καταφέρνει να επιβληθεί σε ένα επικίνδυνο κι ομολογουμένως ανδροκρατούμενο πεδίο.

Το πρόβλημα ωστόσο, είναι πως αυτό λειτουργεί περισσότερο ως εξωτερικό σχόλιο και δεν καταφέρνει να αναδειχθεί ποτέ από το σενάριο σε έναν ισχυρό θεματικό άξονα. Μια τέτοια επιφανειακή προσέγγιση προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη αν αναλογιστούμε ότι έρχεται από τους δημιουργούς του “Narcos”, μιας σειράς η οποία χειρίστηκε με βάθος και τόλμη το based on true story υλικό της.

Φαίνεται τελικά πως η μεγαλύτερη τροχοπέδη της σειράς είναι και το ίδιο το selling point της, η αγκίστρωσή της δηλαδή στην εμβληματική προσωπικότητα της Griselda. Χωρίς να παίρνουν κάποιο ενδιαφέρον αφηγηματικό ρίσκο αλλά και χωρίς να παραδίδουν και μια πιστή βιογραφία, οι δημιουργοί μας σερβίρουν μια glossy και ταχύρυθμη περίληψη της ζωής μιας αμφιλεγόμενης ηρωίδας, χωρίς να ξέρουν πραγματικά πώς να την φωτίσουν. Έτσι, η σειρά καταλήγει να προσφέρει μόνο ένα one woman show απ’ την Vergara και δεν εκμεταλλεύεται αρκετά τους υπόλοιπους ικανούς ηθοποιούς του cast, από τους οποίους ξεχώρισα την Vanessa Ferlito και τον Martin Rodriguez.

Σίγουρα βέβαια έστω κι έτσι η σειρά, λόγω και της μικρής της διάρκειας, δεν αποτελεί καθόλου κακή επιλογή για binge watching. Παρά του ότι επιλέγει να μείνει στον αφρό μιας θεματικής που έχει εξερευνηθεί καλύτερα στο παρελθόν, ακόμα και από τους ίδιους τους δημιουργούς της, παραμένει ένα ευπρόσωπο αν και πιο εύπεπτο δείγμα του είδους της.