Rebel Moon: Part One – A Child of Fire Review – Μία από τις χειρότερες της χρονιάς;

Το ταξίδι του Rebel Moon ξεκίνησε σχεδόν πριν από 11 χρόνια μέχρι τελικά να καταλήξει στην streaming πλατφόρμα του Netflix. Ο Zack Snyder, σκηνοθέτης και συν-σεναριογράφος της ταινίας, λίγο μετά την πώληση της Lucasfilm στην The Walt Disney Company το 2012, είχε προσπαθήσει να προωθήσει την ιδέα του στην εταιρία, παρουσιάζοντάς της ως μία πιο ενήλικη προσθήκη στο σύμπαν του Star Wars.

Μετά την απόρριψη από το στούντιο, ο Snyder, πρότεινε η ιστορία του να ειπωθεί μέσω βιντεοπαιχνιδιού ή και ταινίας στην Warner Bros. Pictures, ενώ στη συνέχεια υπήρξαν ακόμη και σκέψεις για μία πρωτότυπη σειρά παραγωγής Netflix. Τα projects δεν προχώρησαν ποτέ. Έτσι, η διαγαλαξιακή του περιπέτεια, έγινε ταινία, χωρισμένη όμως σε δυο μέρη.

Το πρώτο μέρος, Rebel Moon: Part One - A Child of Fire, έκανε πρεμιέρα στις αρχές του Δεκεμβρίου σε περιορισμένο αριθμό κινηματογράφων σε Ηνωμένες Πολιτείες και Ευρώπη, ενώ από τις 22 του ίδιου μήνα προβάλλεται στην πλατφόρμα του Netflix. Το sequel του, Rebel Moon: Part Two - The Scargiver, έχει προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει στις 19 Απριλίου του 2024.

Το σενάριο πέρα από τον Snyder, υπογράφουν και οι Kurt Johnstad και Shay Hatten, ενώ στο πρώτο μέρος πρωταγωνιστούν οι: Sofia Boutella, Charlie Hunnam, Michiel Huisman, Djimon Hounsou, Doona Bae, Ray Fisher, Cleopatra Coleman, Jena Malone, Fra Fee, Ed Skrein, και Anthony Hopkins.

Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από τους κατοίκους ενός απομονωμένου χωριού στην άκρη του γαλαξία που κυβερνάται από τη φασιστική αυτοκρατορία του Motherworld με ηγέτη τον τύραννο, Regent Balisarius. Η ήρεμη ζωή στο ειρηνικό χωριουδάκι διαταράσσεται, και κάπως έτσι, η πρωταγωνίστριά μας, Kora, καλείται να αντισταθεί συγκεντρώνοντας γύρω της ικανούς πολεμιστές για να αντιμετωπίσουν την καταπιεστική αυτοκρατορία.

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που παρουσιάζει η ταινία είναι η αδυναμία της να μας παρουσιάσει κάτι φρέσκο, κάτι διαφορετικό, κάτι που θα μπορούσε να την κάνει πραγματικά να γίνει ξεχωριστή από τις υπόλοιπες στο είδος. Αντίθετα, αυτό που βλέπουμε είναι να βρίσκεται παγιδευμένη στα κλισέ που μαστίζουν την επιστημονική φαντασία, εξερευνώντας χιλιοειπωμένες θεματικές όπως αυτή της καταπίεσης μίας φασιστικής αυτοκρατορίας με τους χαρακτήρες να υποφέρουν και να ταλαιπωρούνται από έναν πολεμοχαρή δικτάτορα. Δανείζεται στοιχεία κυρίως από τους Seven Samurai του Akira Kurosawa, αλλά και από άλλες κλασσικές ιστορίες από ταινίες όπως το Dune, το Lord of the Rings και το Game of Thrones.

Με μία πλοκή άκρως προβλέψιμη αλλά και αρχέτυπα χαρακτήρων που έχουμε δει ξανά και ξανά στο παρελθόν, όπως ο εκλεκτός, ο σοφός μέντορας, ο σκοτεινός άρχοντας, μια μυστική προφητεία αλλά και μια ομάδα ηρώων που προσπαθεί να αντιμετωπίσει πολεμώντας ως το αουτσάιντερ μία μεγαλύτερη δύναμη από αυτή.

Το γεγονός ότι στα 130 λεπτά περίπου διάρκειας, εσύ ως θεατής δεν ενδιαφέρεσαι για την μοίρα κανενός από τους κεντρικούς ήρωες της ιστορίας, δείχνει την έλλειψη δημιουργίας στο κομμάτι αυτό αλλά και την αδυναμία ανάπτυξης σχέσης μεταξύ κοινού και ιστορίας. Τίποτα από αυτά που συμβαίνουν δεν σε απασχολούν στα αλήθεια, και κανένας δεν σε κάνει να αισθανθείς κάποια συναισθηματική σύνδεση μαζί του.

Παρόλα αυτά, ο σχεδιασμός της παραγωγής, τα ειδικά εφέ, η δημιουργία ενός σύμπαντος με διαφορετικούς πλανήτες, πολιτισμούς και πλάσματα, είναι οπτικά αξιόλογο και θεαματικό, ακόμα και οι χαρακτήρες ως φιγούρες, ο σχεδιασμός τους, οι στολές και ο ρουχισμός, όπως και το γνωστό στιλ του σκηνοθέτη, το ταλέντο που έχει στο να δημιουργεί θεαματικές σκηνές μάχης, βρίσκονται όλα εκεί.

Δεν τους αισθάνεσαι όμως ποτέ κάτι περισσότερο από χάρτινους ήρωες. Και όσο για το ποικιλόμορφο σύμπαν, δεν καταφέρνεις ποτέ να βυθιστείς μέσα σε αυτό, γεγονός που καταδεικνύει την αδυναμία ακόμα και στο χτίσιμο αυτού του κόσμου.

Θέλω να πω ότι όλα φαίνονται όμορφα, αλλά θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να μας προσκαλέσουν να μπούμε και εμείς στο σύμπαν αυτό, να γίνουμε κομμάτι του, να εμπλακούμε συναισθηματικά και όχι να καθόμαστε από έξω ως απλοί και αδιάφοροι παρατηρητές μίας εντυπωσιακής βιτρίνας.

Δεν ξέρω αν είναι μία από τις χειρότερες ταινίες της χρονιάς, πιθανόν να μην είναι, παρ' όλα αυτά, παραμένει ψυχρή και αποκομμένη από το κοινό της. Ίσως, οι fans του Zack Snyder, να δηλώσουν ευχαριστημένοι από το τελικό αποτέλεσμα, δεν ξέρω. Ίσως βρουν στοιχεία που να ικανοποιούν τις προσδοκίες τους. Ωστόσο, αυτό που βίωσα προσωπικά ως θεατής ήταν μία διασκεδαστική βόλτα σε μακρινούς γαλαξίες, που στερείται όμως από πολύπλοκους χαρακτήρες, βάθος και ουσία.