Talk to Me Review – Μία από τις καλύτερες ταινίες τρόμου για τη φετινή χρονιά!

Σκηνοθετικό ντεμπούτο των ελληνικής καταγωγής Αυστραλιανών αδελφών, Philippou, γνωστοί και ως "RackaRacka" από το κανάλι τους στο YouTube, κατάφεραν αρκετά γρήγορα να δημιουργήσουν το απαραίτητο hype γύρω από την ταινία τους με τίτλο, Talk to Me. Πρεμιέρα έκανε στις 30 Οκτωβρίου του 2022 στο Adelaide Film Festival, ενώ παγκόσμια πρώτη έκανε το 2023 στο φεστιβάλ του Sundance. Εκεί, η A24 κατάφερε να αγοράσει τα δικαιώματα διανομής της στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη συνέχεια στον υπόλοιπο κόσμο. Θεωρείται εμπορική επιτυχία με το κοινό και τους κριτικούς να σχολιάζουν θετικά την ιστορία, τις ερμηνείες, τις σεκάνς τρόμου, αλλά και τα πρακτικά εφέ της.

Το Talk to Me, είναι από εκείνες τις ταινίες τρόμου που θέλουν να σε κάνουν πρώτα να νοιαστείς για τους χαρακτήρες και στην συνέχεια να προχωρήσουν σύμφωνα με τις συμβάσεις που απαιτεί το είδος. Αυτό σημαίνει ότι όσοι από εσάς έχετε λατρέψει τα Hereditary, The Babadook, ακόμη και το περσινό Nanny, η ταινία των Philippou είναι αρκετά κοντά στην horror αισθητικής σας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τα δίδυμα αδέλφια είχαν εργαστεί ως μέλη παραγωγής για την ταινία Babadook το 2014.

Όσο αφορά την ιστορία, ακολουθούμε την Mia, μια 17χρονη που έχασε πρόσφατα την μητέρα της και έχει απομακρυνθεί από τον πατέρα της μετά το τραγικό συμβάν. Μαζί με την καλύτερη φίλη της και τον μικρότερο αδελφό της θα πάνε σε ένα ιδιαίτερο, όχι και τόσο συνηθισμένο εφηβικό πάρτι. Εκεί, πειραματίζονται με ένα μυστηριώδες κεραμικό χέρι με το οποίο μπορείς να καλέσεις πνεύματα κάνοντας τον πιο διαδεδομένο χαιρετισμό στον πλανήτη, χειραψία με αυτό. Μετά την χειραψία πρέπει να πεις «Μίλα μου» και στην συνέχεια «Σε αφήνω να μπεις», και το πνεύμα σε κυριεύει. Υπάρχει όμως ένας κανόνας που δεν πρέπει να παραβιαστεί. Πρέπει να αφήσεις το πνεύμα που έχεις καλέσει να σε κυριεύσει μόνο για 90 δευτερόλεπτα, αν ξεπεράσεις αυτό το χρονικό όριο τότε το πνεύμα μένει μαζί σου για πάντα. Η Mia όμως αποκτά εμμονή με το να έρχεται σε επαφή με τον κόσμο των νεκρών, με αποτέλεσμα αυτή αλλά και τα άτομα που αγαπάει να κινδυνεύσουν.

Η κεντρική ιδέα είναι πραγματικά ιντριγκαδόρικη και έξυπνη. Ανασύροντας αναμνήσεις από τον δικό μου εφηβικό εαυτό, αν κάποιος από την παρέα είχε στην κατοχή του το συγκεκριμένο μυστηριώδες χέρι, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα δοκίμαζα κι εγώ να κάνω χειραψία μαζί του, χωρίς να πολυσκεφτώ τις συνέπειες της πράξης μου. Κι αυτό είναι κάτι που πετυχαίνουν στον απόλυτο βαθμό τα αδέλφια Philippou. Έχουν δημιουργήσει έναν πιστευτό κόσμο με χαρακτήρες που μπορείς με μεγάλη ευκολία να ταυτιστείς μαζί τους. Έφηβοι που χαζολογούν και προσπαθούν να περάσουν καλά και κάπου εκεί ανάμεσα η τραγωδία στη ζωή της κεντρικής πρωταγωνίστριας που έρχεται για να μας υπενθυμίσει την θλίψη της απώλειας αλλά και να μας προειδοποιήσει για το πόσο άσχημη τροπή μπορεί να πάρει το πένθος.

Τα χέρια και η σωματική επαφή είναι ένα από τα πιο κυρίαρχα μοτίβα στην ταινία κι αυτό συμβαίνει επειδή η ηρωίδα της ιστορίας το έχει ανάγκη. Έχει ανάγκη την επαφή. Αισθάνεται μόνη της και βρίσκει παρηγοριά μέσα από το συγκεκριμένο “παιχνίδι” που παίζει μαζί με τους φίλους της. Προσπαθεί να γιατρέψει την πληγή της μέσα από την επαφή με τον άλλο κόσμο. Υπάρχει εμφανέστατος παραλληλισμός με τα ναρκωτικά στις σκηνές με την χειραψία και την κυριαρχία του σώματος από τα πνεύματα. Η ολιγόλεπτη εμπειρία τους με την “άλλη πλευρά” προκαλεί στους χαρακτήρες μία διεγερτική επίδραση.

Κάποτε στο YouTube, στις αρχές του 2010 αν δεν κάνω λάθος, υπήρχε μία τάση από βιντέακια με ανθρώπους να κάνουν χρήση ενός δυνατού ναρκωτικού. Η δραστική του ουσία ήταν έντονη και η επίδραση στο σώμα του χρήστη διαρκούσε μονάχα για μερικά λεπτά. Κάτι ανάλογο με αυτό που συμβαίνει και στην ταινία δηλαδή. Συνεπώς, οι 2 σκηνοθέτες αναδεικνύουν και τα ηθικά διλλήματα που θέτει η σύγχρονη ψηφιακή εποχή. Κριτικάρει δηλαδή την εμμονή της κοινωνίας να καταγράφει και να μοιράζεται κάθε στιγμή, αναζητώντας την άμεση επικύρωση από αγνώστους στο διαδίκτυο.

Όλο το καστ κάνει εξαιρετική δουλειά, ξεχωρίζει φυσικά η Sophie Wilde στο ρόλο της Mia, η οποία προσφέρει μια εκπληκτική ερμηνεία ως το νεαρό κορίτσι που οδηγείται σταδιακά στην τρέλα και τον εθισμό. Στο τεχνικό τομέα, τα αδέλφια Philippou δείχνουν να έχουν πλούσια φαντασία με την κάμερα στα χέρια, ενώ στα ίδια υψηλά επίπεδα βρίσκεται και ο ηχητικός σχεδιασμός της ταινίας. Δεν είναι fans των φθηνών jumpscares ή ούτε του CGI, αλλά βασίζονται περισσότερο στα ποιοτικά πρακτικά εφέ, την επεξεργασία του ήχου και την κίνηση της κάμερας για να δημιουργήσουν το αίσθημα του τρόμου και της αγωνίας. Τα πάντα εξυπηρετούν την αφήγηση, δεν έχουν αφήσει τίποτα στην τύχη. Είναι από τις περιπτώσεις σκηνοθετών που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι αυτή είναι η πρώτη τους ταινία μεγάλου μήκους.

Λοιπόν, το Talk to Me, είναι η ταινία της χρονιάς για το σινεμά του τρόμου. Οι δυνατότητες και το ταλέντο των δυο νεαρών καλλιτεχνών που δεν φοβούνται να ρισκάρουν και να αμφισβητήσουν τις συμβάσεις, θεωρώ ότι θα εκτιμηθούν από τους λάτρεις του είδους. Δεν ξέρω αν καταφέρνουν τελικά να καινοτομήσουν, παρόλα αυτά, τολμούν και προσπαθούν να κάνουν κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα.