Το Battlefield 2042 χρειαζόταν περισσότερο χρόνο για να δείξει τις αρετές του | Review

Εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία το Call of Duty και το Battlefield ανταγωνίζονται για τον θρόνο της FPS κατηγορίας, με το ζύγι να πηγαίνει εκατέρωθεν ανάλογα τη χρονιά, αφού κάθε σειρά είχε τα δικά της μοναδικά χαρακτηριστικά, τα οποία προσέλκυαν και το ανάλογο κοινό. Όπως φαίνεται ωστόσο, αφού το Battlefield 5 δεν κατάφερε να ανταποκριθεί εμπορικά στις προσδοκίες της EA, η DICE ξεκίνησε να βαδίζει σε ένα διαφορετικό μονοπάτι με το Battlefield 2042. Ένα μονοπάτι που μοιάζει περισσότερο με τα πρόσφατα Call of Duty και άλλα παιχνίδια που έχουν μονοπωλήσει το ενδιαφέρον των παικτών τα τελευταία χρόνια, όπως το Overwatch και το Rainbow Six Siege. Εξάλλου, ο χώρος των shooters δε θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετικός σήμερα απ’ ότι μια δεκαετία πριν, με τα battle royale όπως το PUBG και το Warzone να έχουν κυριαρχήσει και τα hero shooters να έχουν και αυτά μια σταθερή θέση στις προτιμήσεις του κοινού.

Ας περάσω, όμως, στο ψητό, ξεκινώντας με τον ελέφαντα στο δωμάτιο για πολλούς, το περιεχόμενο. Το Battlefield 2042 δεν έχει single-player campaign. Είναι μια καθαρά multiplayer εμπειρία, με την ομάδα να δηλώνει πως θέλει να επικεντρωθεί σε αυτό που ξέρει να κάνει καλά. Από το κεντρικό μενού, λοιπόν, η εμπειρία χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες. Στο All-Out Warfare, στο Hazard Zone και στο Battlefield Portal.

Το All-Out Warfare αυτό καθ’ αυτό έρχεται με δύο επί μέρους modes, τα Conquest και Breakthrough, τα οποία είναι παραλλαγές που γνωρίζουν ήδη οι fans της σειράς, ενώ το Hazard Zone είναι κάτι σαν μια extraction battle royale που θυμίζει το Ηunt: Showdown. Από την άλλη, το Portal δεν το θεωρώ ακριβώς νέο περιεχόμενο, αφού είναι ένα εργαλείο για custom games που επιτρέπει στην κοινότητα να ξαναζήσει λατρεμένα σκηνικά από τα παλιότερα παιχνίδια της σειράς, συνδυάζοντάς τα και κάνοντας αλλαγές στη φόρμουλα. Για τους λάτρεις της σειράς θα είναι ίσως το πιο λαμπρό σημείο του πακέτου, αλλά προσωπικά δε με ελκύει ιδιαίτερα. Πιστεύω πως αν κάποιος θέλει να παίξει ας πούμε το υλικό του Battlefield 1, μπορεί απλά να παίξει το Battlefield 1 και να το βιώσει ολοκληρωμένα.

Επομένως, το αμιγώς νέο περιεχόμενο είναι τρία modes που λαμβάνουν χώρα σε επτά χάρτες. Δε νομίζω πως είναι και το καλύτερο ξεκίνημα, αφού και η έλλειψη του καθιερωμένου server browser της σειράς κάνει τους 7 αυτούς χάρτες να επαναλαμβάνονται πολύ πιο συχνά απ’ ότι θα έπρεπε, αλλά η ουσία και αυτό που σε κρατάει σε ένα multiplayer είναι το gameplay.

Πως τα πηγαίνει, λοιπόν, το Battlefield 2042 στον τομέα του gameplay; Με μια λέξη: Καλά. Σίγουρα, όμως, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα. Η μεγαλύτερη αλλαγή στη φόρμουλα είναι οι specialists. Τα classes των παλιών τίτλων της σειράς αποτελούν παρελθόν και αντ’ αυτού ο κάθε παίκτης μπορεί να επιλέξει έναν ειδικό χαρακτήρα, ο οποίος έχει ένα active ability και ένα passive. Υπάρχει για παράδειγμα ο Mackay που μπορεί να γαντζώνεται σε επιφάνειες, ο Boris που αφήνει στο πεδίο της μάχης ένα Sentry που εντοπίζει και πυροβολά μόνο του εχθρούς σε κοντινή κλίμακα και ο Espinoza που μπορεί να επιβιώνει στην πρώτη γραμμή χάρη στην ασπίδια του. Παράλληλα, δεν υπάρχει κανένας περιορισμός σε όπλα και gadgets και έτσι κάθε specialist μπορεί να εφοδιαστεί με οτιδήποτε.

Δε μπορώ να πω πως η επιλογή αυτή της DICE με ενθουσίασε, αλλά ούτε και πως με απογοήτευσε ιδιαίτερα. Προσωπικά οι περισσότεροι specialists δε με ξετρέλαναν και ούτε τους βρήκα ιδιαίτερα χρήσιμους, οπότε κατέληξα να κάνω rotation μεταξύ δύο και ως ένα βαθμό να αγνοώ το όλο σύστημα. Βέβαια, η έλλειψη ξεκάθαρων ρόλων (π.χ. healer) κάνει το παιχνίδι πιο «ατομική υπόθεση», αφού οι περισσότεροι παίκτες που συνάντησα δεν έδιναν ιδιαίτερη σημασία στο squad και έπαιζαν ατομικά.

Για αυτό ευθύνεται και το κάπως ρηχό σύστημα in-game επικοινωνίας, το οποίο δε φαίνεται να δουλεύει και καλά. Να σημειώσω σε αυτό το σημείο πως έπαιξα την έκδοση του Xbox Series X, η οποία σε αντίθεση με το PC δεν έχει chat και έτσι για να μιλήσεις με την ομάδα χρησιμοποιείς εντολές μέσα από το ping σύστημα. Το πρόβλημά μου είναι ότι οι εντολές δεν καταχωρούνται πάντα και έτσι δε μπορείς να εμπιστευτείς το σύστημα, ειδικά στη μέση της μάχης. Στο «λιγότερο ομαδικό» της υπόθεσης καταλογίζω και τον προβληματικό revive μηχανισμό που πολλές φορές δεν σε αφήνει να σηκώσεις τον συμπαίκτη σου και αντιθέτως σου αλλάζει το όπλο με αυτό που βρίσκεται στο έδαφος, ενώ και η kill cam είναι κακοφτιαγμένη και ζαλίζει σε βαθμό που δε θες να περιμένεις να σε κάνουν revive.

Γενικά το Battlefield 2042 πάσχει από πολλές τέτοιες μικρές ατέλειες και τεχνικά θεματάκια. Η κατάσταση είναι σαφώς πολύ καλύτερη σε σύγκριση με την απαράδεκτη beta και σίγουρα θα βελτιωθεί περαιτέρω προσεχώς, αλλά συνολικά το παιχνίδι δίνει την εικόνα πως χρειαζόταν περισσότερο χρόνο. Το πιο εκνευριστικό πρόβλημα που συνάντησα ήταν η αδυναμία φόρτωσης. Πολλές φορές το παιχνίδι έβρισκε αγώνα, αλλά δεν ήθελε να ξεκινήσει, βγάζοντας errors, ενώ άλλες φόρτωνε αλλά δε με άφηνε να διαλέξω loadout και αναγκαζόμουν να αποχωρήσω χειροκίνητα για να διορθωθεί το θέμα στον επόμενο γύρο.

Προσπερνώντας όμως αυτές τις ατέλειες, το μεγαλύτερο φάουλ είναι η ισορροπία, η οποία θέλει πολύ δουλειά ακόμη, από πολλές απόψεις. Το Battlefield 2042 κάνει τη μετάβαση στους 128 παίκτες και αυτό δε νομίζω πως ωφελεί ιδιαίτερα τη συνολική εμπειρία. Συγκεκριμένα, αναγκαία οι χάρτες που φιλοξενούν την δράση είναι πραγματικά γιγαντιαίοι. Η κλίμακα εντυπωσιάζει εκ πρώτης όψης και η DICE φαίνεται πως τήρησε την υπόσχεσή της, αλλά απ’ την άλλη δημιουργεί πολλές αμήχανες κενές στιγμές. Τακτικά, λοιπόν, έπιασα τον εαυτό μου απλά να τρέχει από το ένα σημείο στο άλλο σε τεράστιες αποστάσεις, μόνο και μόνο για να φτάσω εκεί και να εξαφανιστώ σε δευτερόλεπτα από κάποιο στημένο sniper.

Ένιωσα προτιμότερο να κάνω ξανά deploy κοντά στη μάχη, γιατί αυτά τα κενά δημιουργούν πραγματικά άβολες «κοιλιές» στην κατά τα άλλα φαντασμαγορική δράση. Ένα ακόμη αρνητικό των χαρτών του Battlefield 2042 είναι το πόσο λίγο εξελίσσονται και καταστρέφονται κατά τη διάρκεια του αγώνα. Για την ακρίβεια είναι τόσο στατικοί που σχεδόν απαρνιούνται το λατρεμένο στοιχείο καταστροφής των περιβαλλόντων που έκανε το franchise να ξεχωρίζει στο παρελθόν, με τα πολυδιαφημισμένα καιρικά φαινόμενα, όπως ο ανεμοστρόβιλος, να είναι περισσότερο εφέ παρά ουσία.

Απ’ την άλλη η γιγαντιαία κλίμακα έχει ως αποτέλεσμα και πολλές διαφορετικές αλληλεπιδράσεις, κάτι που μου άρεσε αρκετά. Μέσα σε κάθε πίστα θα υπάρξουν close corridor αναμετρήσεις, sniping σε τεράστια λιβάδια, μάχες με οχήματα και πολλά ακόμη διαφορετικά σενάρια. Προφανώς η DICE κατάλαβε πως το κενό μεταξύ αυτών των αναμετρήσεων δεν είναι και ιδιαίτερα κολακευτικό για την εμπειρία και έτσι ετοίμασε ένα νέο σύστημα call-in οχημάτων, το οποίο θεωρώ πως είναι εντελώς προβληματικό ως υλοποίηση τη δεδομένη χρονική στιγμή. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ:

Στο Breakthrough mode υπάρχουν δύο ομάδες που πρέπει να ελέγξουν τον χάρτη. Η μία αμύνεται και η άλλη επιτίθεται. Κάθε φορά που οι επιτιθέμενοι ελέγχουν δύο σημεία ταυτόχρονα, το μέτωπο προχωρά και αν καταλάβουν με αυτόν τον τρόπο όλο τον χάρτη, νικάνε. Από την άλλη, οι αμυνόμενοι νικάνε, αν καταφέρουν να κρατήσουν τα σημεία ενδιαφέροντος άθικτα, μέχρι που η επίθεση να εξαντλήσει τα διαθέσιμα respawns της.

Το εντυπωσιακό; Σε κανένα match απ’ όσα έπαιξα δεν κατάφερε ποτέ να νικήσει η πλευρά των επιτιθέμενων. Ο σχεδιασμός των objectives είναι χωρίς υπερβολή απλά κακός και αναδεικνύει όλες τις αδυναμίες του παιχνιδιού, από το σύστημα των specialists μέχρι τα overpowered οχήματα. Σε έναν από τους αγώνες αυτούς, λοιπόν, τα πηγαίναμε κάκιστα με την άμυνα, μέχρι που φτάσαμε στο τελευταίο σημείο ενδιαφέροντος που ήταν τοποθετημένο πάνω σε έναν ουρανοξύστη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η ομάδα μου να γεμίσει τον τελευταίο όροφο με sentries από τους αντίστοιχους specialists και να στηθεί έξω από τα ασανσέρ, καλώντας και οχήματα με turrets. Ναι, τανκς στην κορυφή του ουρανοξύστη. Κάθε φορά που τα ασανσέρ ανέβαιναν, λοιπόν, οι αντίπαλοι έχαναν αυτόματα και αυτό επαναλαμβανόταν για πολλά λεπτά με μηδενική ουσιαστική δράση ή περιθώριο νίκης για τους αντιπάλους που μέχρι τώρα τα είχαν πάει περίφημα. Παρόλο που νικήσαμε το match, το παιχνίδι έμοιαζε τόσο κακοσχεδιασμένο εκείνη τη στιγμή που πραγματικά το βρήκα άδικο για την απέναντι πλευρά.

Μέχρι στιγμής μπορεί να ακούγομαι συνολικά πολύ αρνητικός, αλλά δε θέλω να περάσω αυτό. Ναι, το Battlefield 2042 με άφησε με ένα αίσθημα απογοήτευσης. Θεωρώ, όμως, πως κάπου υπάρχει μια καλή βάση, η οποία χρειάζεται ομολογουμένως αρκετή δουλειά. Για παράδειγμα, το σύστημα του on-the-fly customization των όπλων είναι μια πανέξυπνη ιδέα που σε κάνει τρομερά ευέλικτο, αφού μπορείς από close quarter μάχη, λίγο μετά να κάνεις sniping, χωρίς να χρειάζεται να κάνεις redeploy. Γενικά, όταν οι servers λειτουργούν σωστά και δεν σε εκνευρίζει το κακό hit registration, όταν όλα κάνουν δια μαγείας κλικ, υπάρχουν αυτές οι πολυδιαφημισμένες ‘Only in Battlefield’ στιγμές που το marketing του παιχνιδιού προσπαθούσε τόσο έντονα να πουλήσει και οι οποίες σε κάνουν να τα ξεχνάς όλα. Μόνο και μόνο η αρχή των matches με τον τεράστιο αριθμό των παικτών να τρέχει προς την μάχη είναι ένα θέαμα που δε γίνεται εύκολα βαρετό και σε πορώνει…μέχρι να αρχίσουν βέβαια τα ευτράπελα λίγο μετά.

Πριν κλείσω να αναφέρω πως το γύρο του διαδικτύου κάνει μια τεράστια λίστα στο Reddit, με πράγματα που έχουν αφαιρεθεί από το παιχνίδι και τα οποία υπήρχαν στα sequels. Αν και δεν ενστερνίζομαι πλήρως τη λογική πως ένα sequel πρέπει υποχρεωτικά να τικάρει όλα τα κουτάκια των προκατόχων του, υπάρχουν μερικές ακατανόητες απουσίες από το 2042. Αυτό που δε χωράει ο νους μου για παράδειγμα είναι η έλλειψη του scoreboard. Αρχικά προσπαθούσα για ώρα να καταλάβω πως θα το βρω, μέχρι που ψάχνοντας στο internet κατέληξα στην προαναφερθέντα λίστα. Ναι, είναι αλήθεια, υπάρχει multiplayer παιχνίδι το 2021 που δεν έχει scoreboard. Δε νομίζω πως χρειάζεται να αιτιολογήσω καν γιατί αυτό είναι αρνητικό. Γενικά το UI είναι ελλιπέστατο και ένα ακόμη στοιχείο του που πραγματικά με εξόργισε είναι η έλλειψη zoom στο χάρτη που είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορώ να κάνω spawn πάντα στο σημείο που ήθελα.

Γενικά το παιχνίδι μου έδωσε την εντύπωση πως σχεδιάστηκε γύρω από το Hazard Zone. Εκεί βγάζει νόημα η χρήση των specialists, γιατί η ομάδα πρέπει να προσέξει τις επιλογές της και να παίξει στρατηγικά, εκμεταλλευόμενη κάθε gadget και ιδιαιτερότητα των χαρακτήρων και του οπλοστασίου. Πρόκειται για ένα mode με λιγότερους παίκτες, στο οποίο ψάχνεις να βρεις σκληρούς δίσκους, μέχρι που έρχονται δύο ελικόπτερα σε συγκεκριμένες γωνίες του χάρτη για να φύγεις με ότι μάζεψες. Είναι κάτι σαν battle royale δηλαδή, το οποίο μάλιστα έχει τη δική του ανεξάρτητη οικονομία, αφού κάθε match σου δίνει χρήματα που μπορείς να ξοδέψεις στον επόμενο γύρο για ακόμη καλύτερα αρχικά όπλα και εξοπλισμό.

Για το τέλος άφησα τον τεχνικό τομέα. Όπως προανέφερα, η DICE έχει κάνει άλματα σε σχέση με τη beta. Φυσικά και υπάρχουν αρκετά bugs και τεχνικά θέματα, αλλά το παιχνίδι δεν είναι σε unplayable κατάσταση. Τα γραφικά αυτά καθ’ αυτά, παρά τα σκαμπανεβάσματά τους, είναι συνολικά αρκετά εντυπωσιακά. Το στοιχείο που ξεχωρίζει διαρκώς είναι η κλίμακα που έχουν τα πάντα. Από τους παίκτες που υπάρχουν στην οθόνη και τον γενικό χαμό, μέχρι τους τεράστιους ουρανοξύστες, υπάρχουν στιγμές που ρίχνουν σαγόνια.

Αυτό που δε ρίχνει καθόλου σαγόνια, ωστόσο, είναι τα framedrops και η μίξη του ήχου. Παρόλο που αποδίδεται ικανοποιητικά στα ακουστικά το χάος που συμβαίνει στο χάρτη, το ‘3D’ της υπόθεσης είναι που πάσχει. Όλα ακούγονται δυνατά και σα να συμβαίνουν μπροστά σου. Παρόλο που έπαιζα με ακουστικά συνεχώς, ποτέ δεν κατάφερα να διακρίνω βήματα και να προσανατολιστώ ηχητικά σχετικά με το που βρίσκονται οι εχθροί μου. Μεγάλο μείον για ανταγωνιστικό shooter.