Evil West Review – Καουμπόηδες εναντίον βαμπίρ σε ένα παιχνίδι από τα παλιά…

Evil West Review – Καουμπόηδες εναντίον βαμπίρ σε ένα παιχνίδι από τα παλιά…

22 Νοεμβρίου 2022 20:10
Μια ματιά στο νέο πόνημα της Flying Wild Hog

Το Evil West έρχεται να κλείσει μια φορτωμένη χρονιά για την πολωνική ομάδα ανάπτυξης Flying Wild Hog, η οποία ξεκίνησε το 2022 με το Shadow Warrior 3 το Μάρτιο και συνέχισε με το Trek to Yomi τον Μάιο. Βέβαια, το νέο της αυτό project πιο πολύ μοιάζει με τα Shadow Warrior χάρη στο κοινό DNA που μοιράζονται όσον αφορά το έντονο gameplay τους, παρά με το ασπρόμαυρο και πιο καλλιτεχνικό Trek to Yomi.

Τι είναι, λοιπόν, το Evil West; Ένα third-person shooter/slasher, στο οποίο αναλαμβάνουμε το ρόλο ενός καουμπόι που με ένα εντυπωσιακό οπλοστάσιο καλείται να αντιμετωπίσει ορδές από βαμπίρ, πριν καταφέρουν να εκπληρώσουν τα σατανικά τους σχέδια για παγκόσμια κυριαρχία. Ακούγεται κάπως υπερβολικό, γιατί πολύ απλά είναι. Μάλιστα, πιστεύω πως και η ίδια η ομάδα ανάπτυξης το αναγνωρίζει αυτό και εν μέρει βασίζεται σε αυτή την υπερβολή, για να προσφέρει μια από αυτές τις ‘B-Movie’, υπερβολικές και λίγο junky εμπειρίες που πολλοί λατρεύουν. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...

Βρισκόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα, σε μια εναλλακτική έκδοση της Άγριας Δύσης. Οι πρώτες εφαρμογές του ηλεκτρισμού έχουν αρχίσει να αλλάζουν τον κόσμο, μόνο που αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους τελευταίους καουμπόηδες. Συγκεκριμένα, στο παιχνίδι αναλαμβάνουμε το ρόλο του Jesse Rentier. Πρόκειται για έναν έμπειρο κυνηγό βαμπίρ του Rentier Institute, μιας κρυφής οργάνωσης που προστατεύει τις Ηνωμένες Πολιτείες και υπεύθυνος για την οποία είναι ο πατέρας μας, William Rentier. Όσον αφορά το σενάριο, παρόλο που το setting είναι πολύ ελκυστικό και βασίζεται σε αρκετές καλές ιδέες, αυτό εν τέλει υπάρχει απλά ως αφορμή για τη δράση. Το παιχνίδι ξεκινά πολύ απότομα και από τα πρώτα λεπτά σε πετά χωρίς πολλά πολλά στις αρένες. Ως κλασσική western εμπειρία βέβαια, όλα αρχίζουν με την ανατίναξη ενός τρένου. Στόχος όμως δεν είναι κάποιο χρηματοκιβώτιο, αλλά ένα βαμπίρ. Από αυτό μαθαίνουμε για τα σατανικά σχέδια της κοινότητάς τους, η οποία όσο ο κόσμος εκσυγχρονίζεται με τον ηλεκτρισμό, φοβάται ότι θα μείνει για πάντα στις σκιές. Μπορώ να πω ότι σε πολλά, το στήσιμο μου θύμισε το αδικοχαμένο The Order: 1866.

Υπάρχουν μεν τα θεμέλια, το lore δηλαδή, για κάτι καλό, αλλά το παιχνίδι δεν εξερευνά ιδιαίτερα τις θεματικές του. Αντίστοιχα, γίνονται κάποιες προσπάθειες για ανατροπές, αλλά αυτές είναι ολοφάνερες από χιλιόμετρα. Όσον αφορά τους χαρακτήρες, συμπάθησα πολύ το κάστ των «καλών». Παρόλο που πρόκειται ως ένα βαθμό για καρικατούρες, με μια μαγκιά που ξεχειλίζει από τον Jesse, έναν κλασικό nerd επιστήμονα που είναι αδέξιος κοινωνικά, ένα στέλεχος της κυβέρνησης που νοιάζεται μόνο για το χρήμα ενώ ο κόσμος καίγεται, κ.ο.κ, στο γενικότερο, υπερβολικό τόνο του παιχνιδιού, προσωπικά κατάφεραν να μου κάνουν το κλικ. Η πλευρά που δε συμπάθησα είναι αυτή την ανταγωνιστών. Μου φάνηκαν κλισέ και ειδικότερα η βασική villain είχε μέχρι και εκνευριστικά voice overs και το κλασικό 'σατανικό γέλιο'.

Παρόλα αυτά, η ουσία του Evil West δεν εντοπίζεται στο σενάριο και τους χαρακτήρες, ναι έχουν κάποιες αρετές, αλλά νομίζω πως το ‘Α και το Ω΄ στην προκειμένη περίπτωση είναι το gameplay. Και, ναι, εδώ τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Για την ακρίβεια το combat είναι αυτό που σώζει την παρτίδα, μαζί με την πολύ καλή ισορροπία που έχει γίνει στα upgrades και το ρυθμό με τον οποίο δίνονται, αλλά και στους εχθρούς που είναι καλοσχεδιασμένοι στην πλειοψηφία τους. Συνοπτικά, το Evil West θυμίζει πολύ στο God of War όσον αφορά το melee σύστημα μάχης, αλλά με μεγάλη έμφαση στα combos που μοιάζουν εμπνευσμένα από Devil May Cry, με αρκετό shooting που θα έλεγα ότι θυμίζει Gears αλλά χωρίς cover (αν αυτό βγάζει νόημα βέβαια).

Ο χαρακτήρας είναι βαρύς, με τα χτυπήματά του να έχουν αντίκτυπο, αλλά συγχρόνως έχει ένα πολύ πλούσιο ρεπερτόριο επιθέσεων ηλεκτρισμού που ανεβάζουν την ταχύτητα. Το παιχνίδι βασίζεται κυρίως στο dodge και όχι στο block/parry και αφού πάρεις αποστάσεις μπορείς να χτυπήσεις και με το revolver σου, με rifle, φλογοβόλο, εκρηκτικά, μέχρι και με μυδράλιο. Οι πιο ισχυρές επιθέσεις και τα περισσότερα ranged όπλα έχουν συγκεκριμένες χρήσεις για συγκεκριμένους εχθρούς και cooldowns, οπότε η χρήση τους επιβάλει μια μεθοδικότητα. Στην αρχή μου πήρε λίγο για να μπω στο κλίμα, αλλά αυτό που δίνω στους δημιουργούς είναι ότι εισάγουν τα νέα στοιχεία ακριβώς όταν πρέπει και δεν πλημμυρίζουν τις αρένες μέχρι τα τελευταία επίπεδα, αφού πρώτα έχεις δει μια-μια μόνη της την κάθε κατηγορία εχθρού, για να μάθεις τις ικανότητες και τις αδυναμίες της. Αν και ομολογουμένως υπάρχουν στοιχεία που μπορούν να βελτιωθούν, όπως τα τύπου Doom finishers που σου δίνουν ζωή και μερικές φορές μου φάνηκαν άνευρα σε σχέση με τη βία και το αντίκτυπο άλλων επιθέσεων, νομίζω πως αν βρεις τη ροή του combat εθίζεσαι και μένεις με μια πολύ ικανοποιητική αίσθηση μόλις αδειάζει η κάθε αρένα.

Δυστυχώς τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά εκτός αρένας. Το level design του παιχνιδιού μου φάνηκε απίστευτα περιοριστικό. Όλο το παιχνίδι είναι δίχως υπερβολή αρένα, διάδρομος, αρένα. Μάλιστα οι διάδρομοι είναι στενοί, με μπόλικους αόρατους τοίχους και για την πρόσβαση από το ένα σημείο στο άλλο μπορείς να πας μόνο από τις φωτεινές αλυσίδες που λάμπουν. Παλιομοδίτικη, για να πω απαρχαιωμένη προσέγγιση. Το στοιχείο της εξερεύνησης συνεπώς, αν και υπάρχουν collectables, είναι παραγκωνισμένο και με άφησε να θέλω πολλά περισσότερα. Στα ελάχιστα σημεία που η δομή άνοιγε λίγο ένιωθα σα να αναπνέω ξαφνικά. Το όλο στήσιμο μου θύμισε παιχνίδι Xbox 360 με την κακή έννοια. Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, το Evil West είναι πράγματι λες και ήρθε από μια άλλη εποχή. Είναι ένα από αυτά τα πλέον εξαφανισμένα AA παιχνίδια των 7-10 ωρών που κάποτε έβγαινα πολύ συχνότερα, φέρνοντας συνήθως κάτι διαφορετικό στο τραπέζι.

Από την εποχή του Xbox 360 θα χαρακτήριζα και τον τεχνικό τομέα. Όντας κάτοχος Xbox Series X και PlayStation 5 από την πρώτη μέρα, μπορώ να πω με ευκολία ότι είναι ένα από τα πιο απογοητευτικά παιχνίδια που έχω παίξει στα δύο αυτά χρόνια της γενιάς. Το mode που επέλεξα είναι αυτό των 60FPS, το οποίο ναι μεν τρέχει νεράκι, χωρίς drops, αλλά σε 1080p και χωρίς να βοηθά τα πράγματα κάποιος αλγόριθμος upscale. Το αποτέλεσμα είναι θολή οπτική απεικόνιση, την οποία δε δικαιολογεί σε καμία περίπτωση η πολύ περιορισμένη κλίμακα του παιχνιδιού, αφού όλη η δράση λαμβάνει χώρα σε κλειστές και σχετικά μικρές αρένες, με σχετικά άδεια περιβάλλοντα, αν εξαιρέσεις τα κάποιες φορές φανταχτερά backgrounds.

Η ομάδα ανάπτυξης αδίκησε τον ίδιο της τον εαυτό. Η δουλειά που έχει γίνει στα particles effects είναι εξαιρετική και το Evil West δείχνει στα καλύτερα του όταν αυτά γεμίζουν την οθόνη. Παράλληλα, το art direction σε πολλά σημεία είναι επιβλητικό, με πολύ εντυπωσιακές εικόνες, από έναν ναό βαμπίρ με ανάποδες πυραμίδες, μέχρι ένα κρυμμένο εργαστήριο εφαρμογών ηλεκτρισμού με Tesla Coils σε χιονισμένα βουνά. Υπάρχουν πολλά ωραία σκηνικά και αρκετή ποικιλία στο παιχνίδι, αλλά στο Performance mode, το οποίο ξαναλέω είναι must, όλα υποβαθμίζονται και αδικούνται. Συμφωνώ με το να γίνουν θυσίες για την απόδοση, αλλά νομίζω πως στην προκυμμένη περίπτωση είναι δυσανάλογες.

Ειδικά στις πιο σκοτεινές πιστές, υπήρχαν σημεία που δεν πίστευα στα μάτια μου με το οπτικό αποτέλεσμα και το λέω αυτό με την κακή έννοια. Ενδεικτικό του παρωχημένου τεχνικού τομέα είναι και η έλλειψη HDR, το οποίο θα ήταν χάρμα οφθαλμών σε παιχνίδι με τόσα έντονα particle effects ηλεκτρισμού, αφού αυτό είναι το κεντρικό θέμα του οπλοστασίου.

Όσον αφορά το περιεχόμενο, προσωπικά χρειάστηκα λίγο πάνω από 10 ώρες για να ολοκληρώσω το παιχνίδι στην μεσαία του δυσκολία, αλλά περίπου οι δύο από αυτές είναι cutscenes (τα οποία παραδόξως δείχνουν πανέμορφα και είναι αρκετά καλά σκηνοθετημένα, αλλά...η μετάβαση από gameplay σε αυτά είναι από τις πιο απότομες που έχω δει). Υπάρχουν 16 επίπεδα με διάφορα collectables και New Game+ που νομίζω πως αξίζει αρκετά, αναλογιζόμενος πως τα upgrades του οπλοστασίου και το καλά δομημένο skill tree είναι από τα δυνατά σημεία της εμπειρίας. Σίγουρα όμως δεν είναι παιχνίδι που μπορεί να κρατήσει κάποιον για παραπάνω από δύο -στην καλύτερη περίπτωση- playthroughs, οπότε αν ψάχνετε για κάτι με μεγαλύτερη διάρκεια, μάλλον το Evil West δεν είναι για εσάς. Να αναφέρω πως υπάρχει και co-op, αλλά δυστυχώς η πρόοδος αφορά μόνο τον host, μια απόφαση που προσωπικά δε μπορώ ποτέ να καταλάβω και κάνει το χαρακτηριστικό σχεδόν σα να μπήκε απλά για να τικαριστεί το κουτάκι.

Κλείνοντας, να αναφέρω πως η μουσική του Evil West μου άρεσε αρκετά και συνοδεύει καλά τη δράση. Γενικότερα θα έλεγα πως ο ήχος του παιχνιδιού είναι πολύ δουλεμένος, με βοηθητικά και ευδιάκριτα audio cues, για παράδειγμα για συγκεκριμένες επιθέσεις των εχθρών, μια πτυχή που συγκαταλέγω στα θετικά του συστήματος μάχης.

Συνοψίζοντας : Το Evil West είναι ένα παιχνίδι που μου θύμισε την εποχή των PS3 και Xbox 360 και το λέω αυτό τόσο με θετική όσο και με αρνητική χροιά. Από τη μια το σύστημα μάχης του είναι αρκετά καλοφτιαγμένο, με ταχύτητα και ένταση, καταφέρνοντας να σε εθίσει και να σου αφήσει μια αίσθηση ικανοποίησης μετά από το άδειασμα της κάθε αρένας. Από την άλλη, το level design του είναι σχεδόν εκνευριστικά γραμμικό και περιοριστικό, ενώ οι όποιες αποπήρες για ποικιλία εκτός των μαχών, όπως οι γρίφοι, δεν είναι ιδιαίτερα επιτυχημένες. Δυστυχώς, από την εποχή του Xbox 360 είναι και ο τεχνικός τομέας, με θολή εικόνα και άδεια περιβάλλοντα, ο οποίος δεν αφήνει το σε πολλά σημεία επιβλητικό εικαστικό να λάμψει. Αν σας αρέσουν τα fast-paced melee combat παιχνίδια ή αν σας ψήνει η B-movie αισθητική και θέλετε κάτι άμυαλο, σίγουρα θα περάσετε καλά. Αν από την άλλη αν ψάχνετε κάτι περισσότερο, καλύτερα να επενδύσετε αλλού.
Box Art
Tested on : Xbox Series X
Developer : Flying Wild Hog
Publisher : Focus Entertainment
Available for : PS4, PS5, Xbox One, Xbox Series X|S, PC
Release date : 22-11-2022